Ik schrijf nogal wat van me af sinds ik kanker heb en voorwaar, ik krijg zelfs het gevoel dat mijn partner en ik naar elkaar toe groeien. Ja, ik ga steeds méér van d'r houden. Dat wil niet zeggen, dat ik me ga ínhouden. Dat is dan jammer voor diegenen die aanstoot nemen over wat ik schrijf en hoe ik schrijf. Die personen missen nèt dat stukje vermogen , dat éne stukje wil om de moeite te nemen wat er nu eigenlijk met een bepaald bericht bedoeld wordt. Schrijven zonder bedoeling, is de schijn wekken, dom te zijn.
Net als opmerkingen plaatsen zonder bedoeling. Gelul in de ruimte dus. Maar, behalve dat dat getuigt van enige vorm van dommigheid, is lullen in de ruimte, ook wel slap ouwehoeren genoemd, toch wel leuk. Je kunt dan zeggen wat je wilt zonder dat je er verantwoordelijk voor wordt gesteld. En onder gelijkgestemden, is het een aardig tijdverdrijf. Zogauw, echter, iemand met een serieuzere instelling zich er mee gaat bemoeien, is het hele idee van slap ouwehoeren weg en is iedereen opeens op zijn qui vive.
Ik schrijf om een idee, een algemene gedachtengang, een bepaalde visie aan de kaak te stellen. Ik schrijf dus niet om één persoon of een groep logisch bijelkaar behorende personen aan te pakken. Dat vind ik laf èn dom. Het gaat mij om de visie, om de algemene gedachtengang, het idee. En dan op het gebied van (prostaat)kanker natuurlijk.
Iedereen die ook maar dénkt dat ik één persoon of een groep logisch bijelkáár behorende personen aanpak, die geeft zichzèlf bloot. Want waaróm zou je juist dàt denken....?
Ik mag mij, en met mij velen, ondertussen wel ervaringsdeskundige noemen. Mijn partner, Anja, heeft ondertussen zoveel meegemaakt en gehoord dat ook zij een bepaalde vorm van ervaringsdeskundigheid bezit. Namelijk, dat van een partner waarvan de partner kanker heeft. Beiden hebben er niet om gevraagd. Dat heeft overigens níemand, dat is trouwens wel een aanname. De kankerpatient niet, zijn/haar partner niet, hun (in)direkte omgeving óók niet. En tóch, heeft iedereen er mee te maken. Bewust of onbewust.
Iedereen heeft er ook bepaalde gevoelens bij. Ál die gevoelens zijn 'gekleurd'. Bij ál die gevoelens horen waarheden. Hún waarheden, en het is aan hún om die waarheden te staven en, indien nodig, bij te stellen. Niet voor mij, want wat stikt mij dat nou, maar voor hunzèlf. Want behalve slap ouwehoeren (daar heb je het alweer) kan je ook jóuw waarheid verkondigen als zijnde DE waarheid. Hoe minder je aangeeft daarbij out-of-the-box te kunnen en willen denken (je blijft dus hardnekkig vasthouden aan jóuw waarheid), hoe minder geloofwaardig je wordt. Men neemt je niet serieus. Je wordt zowaar vergeleken met de dorpsgek. Dat heeft ook wel wat hoor, je wordt tenminste niet ter verantwoordelijkheid opgeroepen.
Bij elk nieuw blogbericht plaats ik een bericht op Facebook ter info, ter bekendmaking. Het valt mij daarbij op dat de serieuze reacties (meestal van kankerpatienten en/of de partner) op de blog zelf geplaatst worden. De minder serieuze reacties (maar niet minder belangrijk) worden op Facebook geplaatst. Waarom? Dat weet ik niet, dat is voer voor de psychologen. Mijzelf maakt het geen bal uit waar de reactie geplaatst wordt, zolang het maar over dit geplaatst onderwerp gaat. Plaats dus geen 'ruis' als reactie. Ik ga er voor het gemak vanuit dat je onderscheidt kunt maken tussen een reactie en ruis. Ik heb óók een voornemen vanaf nu: Ik zal alles, wat ík als ruis ervaar, van het bericht verwijderen.
Bloggen is, voor mij althans, niet zomaar alles van je afschrijven. Nee, bloggen heeft ook iets sociaals, iets intellectueels in zich. Bloggen is misschien wel een soort spel, met eigen spelregels en een bepaald soort spelers. Bloggen heeft ook iets leerzaams. Ík hoop, dat je van mijn berichten leert wat prostaatkanker is, wat het met mij doet, hoe ik het ervaar en voel. Plaats voor ruís is er niet. Dat is dan weer míjn tekortkoming :p
Geen opmerkingen:
Een reactie posten