Kribbig

Ik ben de laatste tijd wat humeuriger aan het worden.  Ben ook eerder teleurgesteld in het nivo van anderen. En met anderen bedoel ik natuurlijk de mede mens. Natuurlijk, ik kan de kanker de schuld geven en al die bijbehorende behandelingen, maar dat vind ik wat tekort door de bocht.

Misschien doorzie ik juíst door de kanker het nivo van al die anderen. Misschien denk ik iets verder door. Het leven is soms net als een schaakspel. Misschien scháák ik teveel in het leven. Ik ga mezelf iets beloven. Ik ga het leven simpeler zien. Ik schakel een tandje of twee terug. Misschíen dat ik dan weer normaal kan communiceren met de rest.

Óf, ik zeg helemaal niks meer, das ook simpel. En, zwijgen is toestemmen, toch? Maar, als je zwijgt maak je ruimte voor aannames. Dat is dan wel voor rekening van degene die die aannames maakt maar,  als de rekening wordt opgemaakt, is het kwaad (bij verkeerde aanname) al geschiedt. Misschien beter niet zwijgen dan? :p

Mij werd laatst kwalijk genomen dat ik niet plan. In ieder geval, niet verder dan een week. Dat wil zeggen, ik zet iets op de agenda en wanneer de tijd er is, dan krijgt het mijn aandacht. Dat was vóór de kanker anders, dan plande ik een vakantie en kon er máánden van tevoren mee bezig zijn. Nu niet. Nu zet ik de vakantie op de agenda en 1 week of 2 weken van tevoren gaat het vanzelf wel onder mijn aandacht komen. En dat kan niet vond men. 

Toevallig kwam de volgende morgen het volgend stukje over Peter Sagan (Wereldfenomeen wielrennen) mij onder de ogen: 

"Een interview met Peter Sagan? Aha! Dan zetten we ons schrap voor een rondje grappen en grollen. Viel dat even dik tegen na afloop van de zesde etappe van de Eneco Tour. Een kribbige en zichtbaar vermoeide wereldkampioen had duidelijk geen zin om de vragen te beantwoorden en reageerde kortaf en zelfs een beetje arrogant.

Het is al een hectisch en stresserend én bovenal succesvol seizoen geweest voor Peter Sagan. Het bobijntje van de 26-jarige Slowaak lijkt dan ook af. Of is er in de Eneco Tour toch wat verveling en verzadiging mee gemoeid? Hij heeft zo ongeveer alles gewonnen wat hij maar kan winnen en lijkt te snakken naar het einde van een hels jaar. En dan valt een mens al eens uit zijn rol, de interviewer van de Eneco Tour moest het dan ook een beetje ontgelden.

"Blij dat het gedaan is morgen"
Bij de eerste vraag liep het al even mis: "Pardon, of ik wat? Ah, of Rohan Dennis kan winnen? Natuurlijk, waarom niet? Hij heeft een mooie voorsprong op de rest. We zullen morgen wel zien, dan is er een nieuwe koersdag. Hoe mijn perfecte dag moet verlopen morgen? Ik ben blij dat de Eneco Tour gedaan is en ik naar huis mag om te relaxen. Winnen? Dat zullen we wel zien. Vertrouwen? We zullen zien, zeg ik. Wat wil je nu eigenlijk dat ik zeg? Ik weet het niet hoor, bedankt!"

Gelukkig, ik ben niet de enige. Net als die Sagan zoek ook ík vooral de fun in het leven. Misschien word ik een beetje moe van al die bijwerkingen dat de kanker incluis bijbehoren bestrijding met zich meebrengt. Misschien kost dat alles wel heel veel energie.  Misschien heb ik dat allemaal ietsje teveel onderschat.

Plannen doe je alleen om een gevoel van zekerheid te creëren.  Welnu, de enige zekerheid die ik heb, is dat ik doodga. En dát ga ik voorlopig nog niet plannen. En dat dóódgaan geldt voor íedereen! De meesten echter, willen het simpel houden :p en schuiven dat moment, simpelweg, voor zich uit. Dat voor me uit schuiven wil ik ook wel. Echter, anderen, de 'gezonde mens' onder ons, weten me er fijntjes aan te herinneren dat juist ík, en niet zíj, doodga. Lekker puh!

Winnen? Vertrouwen? Ik zie wel. Komt het morgen, is dat mooi. Komt het morgen niet? Dan komt het misschien wel overmorgen. En als je op die manier dóór blijft vragen, wordt ik misschien wel een beetje kribbig. En dán nog, ga ik niet zeggen wat jij wilt horen. Dat mag je zelf doen. Dan is dát tenminste óók voor jouw rekening :)