Uitpakken

Vandaag is de laatste dag van mijn vakantie. Vakantie? Hoor ik je denken. Ja, ook al zit ik in continue in de ziektewet, ik wil vakantie opnemen, zolang dat kan. Vakantie is vakantie. Dan word ik niet gestoord door 'andere' werkzaamheden, want ik ben immers met vakantie nietwaar?

Er is veel gebeurd tijdens mijn vakantie. Ik ben opa geworden, Die kleine heeft een paar daagjes thuis mogen genieten, voor zover babies genieten, maar niet lang daarna werd ze opgenomen in het ziekenhuis vanwege een bateriele infectie. Ja, en dan hebben we echt geen vakantiegevoel!
Inmiddels is Yula weer veilig thuis en begint ze haar stempel te drukken op het leven van haar ouders én oma('s) en opa('s) :p

Oók tijdens de vakantie, ben ik begonnen met wat beweging opdoen. Bij de PSV Oldstars heb ik een voetbaltraining opgepakt. Ik wil meer met PSV Oldstars. Vandaar ook dat ik mezelf opgegeven heb voor wat bestuurlijke activiteiten. PSV Oldstars is een prachtig initiatief. Iets waar PSV trots op mag zijn. Iets waar alle Oldstars trots op mogen zijn. Van welke lichting ook.

De bijwerkingen van  de chemo/hormoonkuur begonnen steeds meer grip op lijf en geest te krijgen. Nu mijn lijf en, vooral, ook mijn geest weer beginnen aan te sterken juist dóór die voetbaltraining èn door het pràchtige weer worden die bijwerkingen steeds verder naar de achtergrond verwezen. Hóóp ik.

Goed nieuws: Tijdens de laatste controle bleek dat de PSA waarde (weer) onmeetbaar is. En dat is goed. Dat betekent dat de tumor niet actief is. Dat betekent óók, dat ik er weer 3 maanden bij heb, tot de volgende controle.

Mijn hoop is, dat die tumor mij verlaten heeft. Murw gebeukt door de chemo en bestralingen. Uitgehongerd door de Hormoonkuur. Doelloos dwalend door mijn gangenstelsel en minachtend uitgescheten. Hulpeloos jankend in de wc pot liggend om, uiteindelijk keihard het riool ingespoeld te worden. Dat zou mooi zijn hahaha

Weer terug op aarde: Tot nog toe word ik er alleen met de geest sterker op. Lichamelijk moet ik er ook sterker op worden, daar ben ik van overtuigd. Alleen, ik merk er nog niet zoveel van. Pijn in botten en gewrichten blíjf ik, tot mijn teleurstelling, voelen. De geest word dan wel sterker maar óók anders. Wanneer je zoals ik de confrontatie met de dood moet aangaan, verander je, onherroepelijk. Maar goed, ik blijf doorgaan met het voetbal (keileuk!), fietsen (keileuk!) èn bloggen (óók keileuk!).

Het huis, de tuin ga ik steeds meer zien als een oord waarin ik me lekker voel. Ik wil nog zoveel in de tuin doen. Zoveel aan en in het huis ook. Ook de auto's en de scooter wil ik beter en mooier maken. Samen met Anja naar plekken gaan waar wij ooit geweest zijn en dan denk ik vooral aan de Wörthersee(A), Thiersee(A) en het Lago di Garda(I). Niet direct om de hoek maar, wat is afstand?

Ik wil nog zoveel. Wat dat betreft is er zat werk aan de winkel. Privé en zakelijk. Dus óók bij de opdrachtgever en óók bij de werkgever. Zakelijk mag ik Maandag weer aan de slag! Eerst pas op de plaats en dan voorwaards mars! Ik heb de afgelopen de tijd gehad om het een en ander te laten bezinken. Nu nog uitvoeren :p

Ik krijg het druk. Wellicht krijg ik het TE druk. Je weet, overal waar TE vóór staat, is niet goed.

Dat ik denk dat ik het TE druk krijg, komt voornamelijk doordat ik bewust ben geworden van mijn naderende deadline. Die kan zomaar en opeens gesteld worden. Ja, ik weet het, dat overkomt uiteindelijk iederéén. Alleen, het verschil met iederéén en mij is dat ik er bewust van ben (geworden). En als je bewust ben van een naderend deadline, dan wil je nog doen wat je wilt doen. De één wilt veel, de ander wilt weinig. Ik wil nog veel dus. Misschien wel TE veel. Daar heb je het weer: TE.

Ondertussen ga ik ons Yula (onze kleindochter) groter zien worden. Is het nu nog een hummeltje, vóór je het weet is het een onhandelbare puber. Als ik dát nog mag meemaken, dan mag Opa weer uitpakken, als Opa... :p