Ter info: Moon is de vriendin van onze Mike en Yula is de dochter van Mike en Moon. Mijn/onze kleindochter dus. Dan hebben we ook Oscar.
Oscar is de blonde dwergtekkel (Kaninchen) van ons Danny. Dat kleine ding krijgt de aandacht van ons allemaal en iedereen daarbuiten. Net als Yula, onze kleindochter dus. Moest Yula in eerste instantie níets, maar dan ook niets, van ons Danny hebben. Ze huilde al bij het horen van zijn naam (bij wijze van spreken).
Nu, is het Danny voor en Danny na. En dàt vindt Danny helemaal niet erg.
Oscar trouwens ook niet. Het zal Oscar een worst wezen want Oscar krijgt aandacht zat. Meer dan ons Danny eigenlijk wel. Overal, en dan bedoel ik over-àl, krijgt Danny het verzoek van divers gepeupel of ze eens mogen knuffelen met Oscar (zelfs in een Parijse kroeg!) of dat ze op de foto mogen MET Oscar of dat ze zelf zelf een foto mogen nemen VAN Oscar. Want hij is zo lief.
Net zo lief, zo niet liever, is Yula. Want ja, het ís en blijft een mensje hè.
Mike, Yula en Oscar zijn knuffelbeestjes zeg ik altijd maar. Danny ook, maar dan anders. Het ligt er maar net aan hoe ons Danny kijkt. Wanneer ons Danny zijn rechterwenkbrauw ietwat op gaat trekken, weet je: Ohoooh, ff stil liggen, bibberen en afstand houden.
Mike, Yula en Oscar hebben dat niet. Die geven juist een uitnodigende, zeer onschuldige, bijna hulpeloze blik waarbij Yula(meisje!) toch wel haar grenzen optrekt.
En aan haar grenzen dien je je dan te houden. Daar zorgt zij (Yula) wel voor.
Een duidelijke Nee is een Nee! Weg is weg! Houdoe is Houdoe! En zo heurt dat.
Papa Mike, Ome Danny en Opa Frank onderstrepen dat. Bijgestaan, natuurlijk, door Mama Moon en Oma Anja.
Dat alles, doet wel wat met die ouwe zak, die ik inmiddels ben! Overigens, het heeft wel ff geduurd hoor, eer ik mij oud (en dus langs de zijnlijn gezet) voel. Ik ben er inmiddels 65 maar voel me zo , natuurlijk, niet. Dat heeft iedere oudere jongere als ik. Denk ik.
De kanker heeft daar ook een steen(tje) aan bijgedragen. Vooral de behandeling ervan. Echter, dat trotse gevoel pakt niemand mij af, voorlopig althans!
Testosteron was de brandstof. Nu is dat vervangen door Oestrogeen (of zoiets). Ja dan word je van een wilde kerel, een wild vrouwtje. Je word ook een beetje gek ofzo.
Mijn lijf (en geest ook!) heeft veel te verduren gehad. Maar trots op mijn gezin ben en blijf ik! Dan maar zo gek als een kó-nijn!
P.S.
Het grote vóórdeel van gek zijn is, dat niemand je serieus neemt. Je kan en mag dus zeggen wat je wilt. Je bent immers tóch niet lekker in je hoofd.
Het grote nádeel van gek zijn is, dat niemand je serieus neemt. Je kan en mag dus zeggen wat je wilt. Je bent immers tóch niet lekker in je hoofd!.
Zo, denk dáár maar eens over na, gek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten