Nog meer onderzoek?

Vandaag heb ik een mail uitgedaan naar Francoise, de Verpleegkundig specialist io. Urologische oncologie. Mijn vertrouwenspersoon in het Catharina ziekenhuis.

• Ik krijg de laatste tijd toch meer en meer last van pijn in de onderrug. 
• Mijn conditie loopt hard terug  (ik begin stevig te hijgen bij het traplopen)
• Mijn spierkracht is bij lange na niet meer wat het ooit was. 
• Ik ben vaker misselijk (lust eigenlijk alleen water)
• Ik ben een ietwat duizelig (de hele dag door)

Zeer begrijpelijk allemaal, zo'n hormoonbehandeling is niet niks! Hoewel mijn laatst geanalyseerde PSA waarde weer eens onmeetbaar bleek te zijn.



Ja natuurlijk, ik kan óók doen of er niks met me aan de hand is. Maar dat doen er al zoveel.


Eerlijk gezegd, heb ik heel lang in een soort van ontkenningsfase gezeten. Ik mankeer niks, ik voel niks van die kanker dus heb ik het niet. Maar toch, ergens diep in me, was er een stemmetje dat zachtjes en timide bleef zeggen dat ik niet in orde ben. En dat klopt ook!

Ik begin meer en meer last te krijgen van met name de hormoonbehandeling tegen die kanker en ík denk, dat ik langzaam maar zeker het loodje ga leggen. Met andere woorden, de hoop dat ík nog ga meemaken dat kanker iets is wat je erbij neemt zoals een griepje, die hoop is aan het vervliegen. En tóch, moet ik volblijven houden. Niet opgeven, nóg niet!

Ik krijg zo'n gevoel dat het aantal uitzaaiingen zich stiekem aan het vermeerderen is. Vandaar mijn mail aan Francoise. Ik voel me er tóch niet gerust op.


btw: Het gesprek met Francoise is bijzonder goed verlopen. Ik ga steun op maat krijgen en ik krijg therapie. Niet dat ik zo'n voorstander ben van therapie maar: Baat het niet, het schaadt ook niet!