Waarom neem ik afscheid? Ik neem afscheid omdat ik het leven dat ik leid beu ben. Ik ben het moe en heb er genoeg van. Het is mij teveel geworden. Mijn kleindochter ten spijt.
- Anja laat mij alleen
- De ongeneeslijke kanker
- Het grote onbegrip
- Yula
Het is, volgens mij, begonnen toen de jongens nog klein waren. Anja werd toen verliefd(!) op een tapijtenlegger uit Best. Ik weet niet eens meer hoe die heet. Ik weet alleen nog dat het een, in mijn ogen, een klein opneukertje was. Zo'n kereltje waarvan de mond groter was dan zijn lijfje. Figuurlijk dan. 'Er is niks gebeurd!' waren de woorden van Anja. Maar ja, een tapijtenlegger die in MIJN huis is geweest, van boven tot onder tapijt heeft gelegd. Bovendien voorzien is van een grote smoel (en te klein lijf), ik weet het niet hoor!
Toen wilde Anja al van me af en ík wilde daar niks van horen stom(!)). Misschien ben ik TE goedgelovig :p
De jaren erna waren er van financiele voorspoed. Toen ging alles goed, dacht ik zo. Totdat ik, jaren later en vele beschuldigingen van vermeend overspel gedaan door Anja, ook eens vreemd ging. Weer hommeles in huize Cordromp. Echter, het grote verschil in jaren (zo'n 30) deden mij weer in de armpjes van Anja drijven. Opnieuw pais en vree in huize Cordromp. Zo dácht ik tenminste.
Dat was trouwens óók de periode waarin één van mijn vrienden mij zei, dat hij en zij (het is een stelletje) voor Anja hadden gekozen en dus liet híj, mij vallen. Moeilijke zin?
'Dat begrijp je toch wel?' vroeg hij mij ook nog, in al zijn onschuld.. 'Tuurlijk jongen', ík begrijp dat wel. En dat begréép ik ook. Want als je onder de plak zit, luister je naar je partner. Simpel.
Bovendien is hij, naar eigen zeggen, een grote racist èn trotse eigenaar van het grote onzinboek Mein Kampf. Dus, het zal allemaal wel.
Alles ging weer goed dacht ik, totdat ik de diagnose kanker kreeg. Ongeneeslijk ook nog eens èn van een zeer agressief type.
De kanker
Al vroeg in het begin, tijdens de chemo, kreeg ik al het gevoel dat Anja meeging naar het ziekenhuis omdat 'men' het van haar verwachtte. 'Niet waar, je ziet het verkeerd' wist Anja mij te vertellen.
In het begin ging Anja mee naar het ziekenhuis. Dat veranderde best wel rap tijdens de chemo.
Toen de behandeling overging naar controle zat dat meegaan van Anja er óók op van en volgens haar. Ze vroeg mij nog wel of dat ik het erg vond dat ze niet meeging. En ja, eerlijk gezegd, je hoefde er alleen maar te zitten. Dat was best wel fijn eigenlijk. Als kankerpatient zijnde kreeg je het gevoel dat je er niet alleen voor stond Voor dat grote onbekende. Want onbekend was dit alles zeker en....onbekend maakt onbemind. Wie houdt er nou van kanker? Nou dan.
Ik moet vaak denken aan die film over een jongen die kanker kreeg. Zijn vriendin kon óveral tegen, maar liet het al zeer snel afweten. Sterker, ze ruilde hem in voor een maffe kunstenaar. Daaag vriendin!
Gelukkig voor hem, had die jongen een vriend. Die vriend hielp die jongen, tijdens de rest van zijn leven, weer in het zadel. Dát, was een vriend.
En een goede, waargebeurde, film overigens. Een film ook waarin een prostaatkankerpatient het leven liet. Waarom nu weer een prostaatkankerpatient!
Het grote onbegrip
Het grote onbegrip. Dat kwam al snel. Met name vanuit de kant van mijn werkgever CGI. Want welke werkgever had een werknemer die na de diagnose kanker dóórwerkte? Nou, CGI dus. EN CGI had er geen ervaring mee. zeiden ze. Nu inmiddels wel dus. Ik.
Het grote onbegrip kwam om elke hoek kijken. Ik zag er immers goed uit? Hoe kan jij nou ziek zijn!
Iedereen die enstig en chronsich ziek is en er bovendien nog goed uitziet, niet ziek in ieder geval, heeft hiermee te maken.
Je zit in een rolstoel en/of je hebt een wandelstok maar je ziet er nog goed en lekker uit? Uit die stoel! Flikker die stok de sloot in! Ga heen en loop!
Voor mij was dit, natuurlijk, onbekend terrein. Ik moe(s)t me op alles richten: HR, het UWV, CGI zelf en weet ik wat nog meer. Nú ook nog, ja!
Ook het thuisfront wist van niks. Zeer begrijpelijk. Voor hen moest ik óók onder woorden brengen wat dat nu is: prostaatkanker. Erger, wat gaat het betekenen wanneer deze prostaatkanker ook nog eens ongeneeslijk en agressief is? Gelukkig is daar het internet met al zijn pdf bestandjes van allerlei ziekenhuizen èn... het inloophuis de Eik. Dè plek in Eindhoven voor alle kankerpatienten! Dè plek ook waar de prostaatkanker stichting aktief is. Een stichting waar ik me meteen thuis voelde en trouw iedere eerste donderdagmiddag van de maand m'n gezicht liet zien.
Die forums, daar heb ik niks mee. Die z'n oom had dit, die z'n tante had dat. En allemaal zijn ze ondertussen na een verschrikkelijk zwaar ziekbed overleden. Dood dus. Of ze leven nog, maar dan onder de meest verschrikkelijk omstandigheden. Laat maar, voor míj hoeft dat niet.
Zelfs nu, sta ik er alleen voor. En dat neem ik vooral Anja kwalijk. Echter, zij kan er niks aan doen, dat snap ik wel. Velen in haar familie noemen haar 'langzaam'. Behalve de langzamen,. Die noemen haar snel :p Ik begin dat, nu pas(!), te begrijpen. Liefde maakt blind?
Er is nog zoveel waar ik over wil schrijven, zoveel ook wat ik wil zeggen tegen de jongens, mijn schoondochter, mijn kleindochter. Tegen Oscar zelfs (de blonde, dwergtekkel van ons Danny). Tegen Anja ook. Maar ik weet het allemaal niet (meer).
Het grootste deel van het leven is geleefd. Het laatste deel is een kwestie van doorbijten er zoveel mogelijk de fun van alles en nog wat, inzien. Zag iedereen dat maar zo...
Het is, voor mij, goed geweest nu. Ik brei er wel een eind aan.
Yula
Voor wie het allemaal nog beginnen gaat is mijn kleindochter Yula. Een schat van een meid. Nèt 2 jaar geworden. Zéér goedlachs, intelligent en een beginnend danseres bovendien. Hoe graag had ik met haar een oude dag willen beleven. Ik zou haar nog zoveel kunnen en willen bijbrengen. Gelukkig heeft zij goede ouders. Hèn vertrouw ik. Net als die oom van d'r. Toch, Danny? :p
Echter, ik weet dat ik er èrgens tussenuit moet knijpen. Dat is nu eenmaal zo. Er is en tijd van komen en er is een tijd van gaan. Een vader moet zijn kinderen niet willen begraven. Een opa al helemaal niet zijn kleinkinderen.
Ik moet gaan dus. Ook dáár wil ik de controle behouden. Ik wil bewust versterven. Is dat erg? Ik weet er geen reet van! Ik geef mezelf 1 maand, dan moet het onderhand gebeurd zijn. Dan zijn jullie van mij verlost, denk ik.... Misschien moet ik eerst nog een beetje spoken hier en daar.
Tot dan: Alaaaaf! (Ik wacht op je :D)
ps. Iedereen die vindt dat ik wat luchtig doe over de scheiding tussen Anja en mij. Dat heb je dan goed gezien. Echter, ik dènk dat ik je op het verkeerde been heb gezet. Ik vind die scheiding wèl erg. Ik heb er al veel over gelezen en gezien. Het is niet leuk, verre van dat. Maar je hebt nu eenmaal partners die kunnen zorgen en je hebt partners die níet kunnen zorgen. Simpel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten