Het begint met een kriebel hoog in de buik en voor ik het weet heb ik een snotneus en vocht in de ogen. Op de een of andere manier weet ik verdere kenmerken van gehuil te voorkomen door een soort van nieuwe ademhaling of zo.
Nooit meer
Het is raar, maar dan moet ik denken aan de laatste keer dat ik gehuild heb. Dat was in Eindhoven. Ik was gevallen en had mijn knie geschaafd. Ik dacht: 'Waarom huil ik eigenlijk? Ik ga nooit meer huilen!'. En dat was het. Sindsdien heb ik niet meer gehuild. Nooit meer. Miste ik dat? Niet dat ik weet. Maar, huilen moet zegt men.
Gevoel
Huilen is een uiting van een bepaald gevoel. Nou vooruit dan, uit je gevoel dan maar. Ik heb dat niet meer. Dacht ik. Maar, naarmate ik ouder word, naarmate ik me meer en meer bewust word van mijn, alsmaar naderende einde door die tumor, krijg ik steeds meer dat gevoel van verdriet. Dat gevoel van ik wil huilen. Soms wil ik dat ook hoor, maar het lukt me niet. Dan doe ik een paar keer ademhalen en het is weg!
Alleen
En nu, nu wil ik er gewoon niet meer zijn. Ik ben alleen nu. Zoals ik al eens eerder geschreven heb:
Geboren worden doe je alleen, sterven doe je óók alleen.
Misschien niet eenzaam, wèl alleen! Misschien is dat een nadeel, dat alleen zijn. Het grote vóórdeel is, dat je alléén bent :p
Ik kan er wel om huilen. En dat láátste, dat meen ik 's 'n keer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten