Theo

Gisteren, vroeg in de morgen, is een maatje (Theo) van me overleden. Hij had dezelfde diagnose als ik.

Echter, zijn behandeling verschilde met die van mij. Had ik een combinatie chemo/hormoon, hij had alleen hormoon. Nieuwsgierig was hij mij aan het volgen. Ik, met een scheel oog, was ook benieuwd hoe hij het eraf zou brengen. Tenslotte had hij dezelfde diagnose als ik. Maar, hij had een ander lijf, een andere weerstand dan ik, kennelijk.  Dat moet ook wel, anders was iedereen gelijk aan elkaar en dus niet uniek!

De laatste 2 a 3 maand was hij gestopt met de hormoon. Hij voelde zich weer op en top man! Hij ging zelfs zover wietolie te gebruiken. Vooral als hulpmiddel tegen de pijn.  En dat scheen te helpen. Hij had zijn grote mond en strijdbaarheid weer teruggevonden,

Ik keek dat met lede ogen aan, maar, zolang die tumor in me zit en zolang die hormoon dat ding onder controle heeft houd ik me daaraan vast. Als een hondje. Hoe heet zo'n beest. Een terrier!

Maar, alle wiet ten spijt, al het man-zijn-gevoel ook, hij is er niet meer. Nu had ik al wat foto's van hem gezien. Hoe hij eruit zag nu. Dat heeft mij doen besluiten hem niet op te zoeken. Ik was ervan overtuigd dat ik dan mijn toekomst zou zien. Uitgemergeld en al. Een laffe beslissing misschien. Hoewel hij slapende werd gehouden door middel van medicatie had ik niet de moed hem te bezoeken. Misschien had ik dat wel moeten doen en misschien ook zou ik daar spijt van hebben gekregen. Ik zal het nooit weten. Zoals zoveel andere zaken. Wat gebeurd is is gebeurd. Of, in dit geval, wat niet gebeurd is, is niet gebeurd.

Ik heb wel, op mijn manier, middels Facebook, mijn medeleven aan zijn nabestaanden betuigt. Ik hoop dat dat voldoende is. Meer heb ik niet.

Theo, ouwe ADO man, het ga je goed!