Als Ik Moe Ben

Zo af  en toe voel ik mijn ogen prikkelen. Niet lang daarna moet ik dan ff plat. De oogjes toedoen.

Thuis lukt dat het beste op zolder, onder de hoogtezon, op het ligbed. Onderweg gewoon in de auto op een of anders parkeerplaats. Moeheid valt mij ten deel. Dat komt door de chemokuur, de hormoonbehandelingen, de bestralingen en wellicht de Prednisons. Het is niet erg om moe te zijn, om ff de ogen te sluiten, maar soms komt het niet uit. Meestal komt het niet uit eigenlijk. Dan doe ik gewoon NIET ffkes de ogen toe. Dan stel ik het uit. Dat is makkelijk zat. Net zo makkelijk als de wetenschap dat de rekening vanzelf komt. En dan kan je je maar beter laten gaan. 10 a 15 minuten is lang genoeg. Dan slaat de drang om op te staan weer toe. Meestal komt de moeheid 'smorgens, wanneer ik op weg ben naar Defensie. Of 'savonds wanneer ik weer op weg ben naar huis. Dan is de parking langs de A2 zeer welkom. Een hazeslaapje en ik kan weer. Soms na de aanschaf van een ijsje onder een dikke, knapperige chocolaag :p Het merk ben ik, voor het gemak, ff kwijt. En nu? Ik zou best wel nog wat willen slapen, maar vindt dat natuurlijk zonde van de tijd.