Een aap op je rug. En daar wil die aap niet van af. Nee, het is geen klein schattig piepend dwergaapje met grote ronde oogjes. Verre van dat. Het is een stampende, lawaaiige, irritante en lilleke aap. Van het type chimpansee zeg maar. Zo'n eigenwijze drol dat alles doet wat hij wilt. Die aap trekt aan je oren, slaat je op de wang (andere toekeren dan maar weer), kwèèkt je in de oren, stampt met beide achterpoten in je rug. Je krijgt er koppijn van, je wordt er duizelig van, buikkrampen komen stekend op, je ademhaling gaat hortend en stotend, ergens ver weg voel je een misselijkheid opkomen enzovoort enzovoort. En dat 24/7/2a3. Oftewel 24 uur per dag, de hele week door, minimaal 2, maximaal 3 weken lang.
Maar..... er gloort hoop. Niet opgeven dus! Je lichaam bouwt meer weerstand op, je wordt sterker! Die aap blijft maar doorgaan en opeens, recht je je rug. Met één zwiep ontdoe je je van die kwetsende aap. Dat beest rent al waggelend en krijsend weg. Daar ben je van af! Je voelt een warme bries in het gezicht, zonnestralen ook. Je ziet mensen passeren. Zij praten, zal wel weer onzin zijn maar toch. Het leven is doorgegaan terwijl jij worstelde met die aap want het is ondertussen Lente. Je vraagt je even af: 'Wat is er met de Winter gebeurd?' Even maar en dan begin je te lopen, maakt niet uit waarheen. Je begint te huppelen zelfs en je gooit zo af en toe eens de handjes al draaiend in de lucht en zingt 'Lalalala' en een lach komt op je gezicht. Af en toe ga je eens liggen in de berm om wat te rusten. Ja, ook van huppelen wordt je moe. Je voelt de warmte van de zon, je luistert naar het zoemen van weet ik wat voor insectjes, je hoort het gekwetter van volgeltjes, een kerk luidt de klok in de verte. Ja, het leven is mooi zonder kanker....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten