Het traject, tot nu toe... en verder

Toen eenmaal bekend was dat er íets niet goed zat aan/in mijn prostaat ging ik direct, mét mijn geval, het Analysetraject in. Het Analysetraject bestaat uit een aantal onderzoekjes zoals: Biopten, MRI scan, Botscan, Botpunctie, Bloedonderzoek. Elke stap had weer een vervolgstap. Een kwestie van elimineren en verdergaan totdat er niks te elimineren valt en er een uitkomst op tafel ligt. De uitkomst van dit Analysetraject heeft betrekking op: wát heb ik en in welke máte heb ik 'het'. Ik bleek dus een tumor in het prostaat te hebben met, op dat moment, een (1) uitzaaiing in het schaambeen . Ik kreeg de status 'niet meer te genezen' (dat heb ik wel vaker gehoord :p) en val plostklaps binnen de Palliatieve zorg. De behandelingen kwamen in beeld: Hormoonkuur, Chemokuur, Combinatie Hormoon- Chemokuur, Bestraling, Medicatie ter ondersteuning.

Ik voelde mij, echter, al gauw gecharmeerd door de nieuwe behandeling, vers van de pers dus. Een combinatie van Hormoonkuur en Chemokuur. Deze behandeling is een geteste behandeling, met goede hoopvolle uitkomsten. Ik was van plan, en doe dat inmiddels ook, de behandeling aan te gaan met een soort van 'va-banque' instelling daarbij geruggesteund door de 'zekerheid' dat het 2 jaar extra oplevert. Ik hou wel van een experimentje op z'n tijd, maar nu mijn leven op het spel staat, speel ik het liefst op zeker. Experimenteren (lees: aan de gang gaan met genezingsmethoden waarvan men aanneemt dat er zomaar een goede uitslag uit kan rollen) is op dit vlak, in de beginfase, aan mij niet besteed. Hier heb ik geen tijd voor. Waarom zou ik nog eens het wiel uitvinden? Nee, ik volg het pad dat reeds gebaand is. Wanneer ik dat pad/die paden bewandeld heb, dan pas is er tijd voor experimentjes. Voor gerichte experimentjes. Want wat ik in de tussentijd al heb geleerd is dat iedere kanker in combinatie met een kankerpatient een uniek geheel is en dat de behandeling, specifiek op die combinatie afgestemd dient te worden. Zo ook bij mij. En ik wist het al, ik ben uniek! Al was het maar in combinatie met prostaatkanker.

Tot nu toe valt de behandeling mee. Mede door de Medicatie (Prednison, Dexamethason, Granisetron) worden de bijwerkingen afgevlakt. Voor mijn gevoel althans. Een bijwerking waar ik vooral tegen op zag was: Misselijkheid. Ik zag mezelf niet elke dag boven de pot hangen om eruit te braken wat er net in gegaan is. Misschien is dat goed voor de lijn, maar ik had en heb er totaal geen behoefte aan.
Welnu, deze Misselijkheid, is mij bespaard gebleven (afkloppen!). Wel was de Misselijkheid in de verte konstant aanwezig: 'Hallooooo! Hier ben ik!' riep het konstant. Maar,  ik hoorde het niet. En als ik het al hoorde, ik verstónd het niet. Omdat de behandeling maatwerk is, hebben we gaandeweg (bij de 4e chemo) de dosis Prednison naar beneden bijgesteld. Dat werd geen succes. Dus vanaf de volgende behandeling (de 5e chemo) is de oude dosis Prednison weer in ere hersteld. En dat voelde al gauw weer beter aan. Dát is nu een beetje spelen met gekende variabelen, bijsturen heet dat in Projecttermen. Dat spelen/bijsturen hoort erbij. Door dit gedrag zijn alle dingen om je heen ontstaan en groot geworden. Om deze reden alleen al moeten mannen vooral jongetjes blijven :p en zich laten checken op prostaatperikelen natuurlijk :D

Hoewel de behandeling naar mijn gevoel onder kontrole is. merk ik de gevolgen van deze behandeling. De Bijwerkingen. Zo word ik steeds sneller vermoeid, heb ik ademhalingsproblemen, laat het HB gehalte een dalende lijn zien, raak ik steeds versufter, breekt mijn afweermechanisme steeds verder af. Dit alles heeft met elkaar te maken. Het één is het gevolg van het ánder en dat wordt gaandeweg de Chemotraject alleen maar versterkt. 'De problemen stapelen zich op' zegt men weleens. En dat is in mijn geval ook zo. Hoewel ik liever niet van Problemen spreek, maar van factoren. Gelukkig, er is één lichtpuntje, ik hoef nog maar één (1) chemobehandeling te ondergaan! Dus nog ff doorbijten en ik ben over de streep. Sprinten hoeft niet, want ik ben alleen.

Bestraling werd tijdens het Analysetraject ook even aangehaald. Welnu, ik zal ook worden bestraald. 17 bestralingen in de maand December staan al gepland.

Dit alles moet de tumor murw slaan. Dit alles moet ertoe leiden dat ik de komende jaren geen last meer heb van die tumor en zijn uitzaaiingen. Het is een zwaar behandelingstraject maar, de ervaring leert het gewoon, het is voor mij te doen. Mede door mijn conditie, mijn leeftijd, mijn instelling, de goede begeleiding, de positieve belangstelling vanuit mijn directe en indirecte omgeving worden de mogelijke BIJWERKINGEN vermalen tot 'bijwerkingen'.

De Arbo verwoordt het zo: 'De prognose op termijn is niet gunstig, maar de exacte termijn kan niet worden aangegeven'.
Uiteindelijk, is de prognose voor iedereen niet gunstig en kan de exacte termijn voor iedereen niet aangegeven worden.

Dus, tot dan:

Ik ga het behandelingstraject halen! Dat weet ik wel zeker.

Ik ga herstellen! Ook dát weet ik wel zeker.

De eindstreep ligt daar ergens, maar ik moet nog een heel eind. En dat láátste, dáár hoop ik op :)