Trainen
Dat fietsen deed ik vroeger (<2015) wel 3 x per week(!). In mijn goede dagen trainde(!) ik zelfs wel 4 à 5 dagen in de week, weer of geen weer. Ofwel reed ik mijn eigen rondje ofwel maakte ik mijn kilometers op de Bever (B) en in Best (NL) met WV Colonel Cole.
Waarom?
Maar nu, och, waar moet ik het voor doen? Om van huis te zijn? Dan kan ik net zo goed tussen al die anderen gaan zitten in café de Zwaan en me scheel zuipen en zwetsen tot ik een ons weeg.
Zat worden en schreeuwen maar
Is het jullie trouwens óók opgevallen dat hoe zàtter men is, hoe hàrder men denkt te moeten 'praten' (lees: schreeuwen)? Dat zat worden en hard praten is trouwens niet plaatsgebonden. Je hoort het óveral. Vooral dáár, waar men denkt op een feestje te zijn of gewoon dáár, waar men alcohol schenkt.
Begrafenis
Behalve op een begrafenis. Schrijf je begrafenis trouwens met een F of met een V. Op een begrafenis is iedereen stil. Hoewel het voor sommigen een feestje is, heerst er toch een soort van erecode. Op een feestje wordt je zat en lul je wat in jezelf met je volumeknop open. Op een begrafenis ben je stil en wordt je ook niet zat, denk ik. Misschien stiekem dan toch, voor de die-hards.
Maar pas op hè. In jezelf lullen met de volumeknop open is NOT-DONE op een begrafenis. Of iedereen moet zat zijn natuurlijk. Dat hoor je vanzelf wel :p
de Rekening
Nee, ik moet weer gaan fietsen natuurlijk, en dat terwijl ik weet dat er een rekening komt. Of ik wil of niet. Maar moet die rekening nu al komen??
Warmte
Ik moet het rustiger aan gaan doen, zeker met die warmte. Kon ik er eerst redelijk goed tegen. Ik koerste ooit eens met een spons in de nek! Nu kwam ik 'n keer van de warmte bevangen thuis. Zo, dat weet ik ook weer. Dat is niet fijn hoor wanneer je van de warmte bevangen bent! Met de polsen onder de koud waterkraan kwam ìk er uiteindelijk weer wat bovenop.
Warm
Zelfs nu ik dit typ krijg ik weer het zweet in m'n nek en op m'n kop. Ik weet niet meer wat een opvlieger is en wat niet. Anja d'r hoofd heb ik nooit nat gezien! Ik heb trouwens geen enkele in de overgang zijnde vrouw met een natte kop gezien.
Moe worden
Dat moe worden moet ik toch eens in de gaten houden. Ik word er onderhand zó moe van. Misschien is het gekomen van toen men mij wist te overtuigen dat ik maar een oud ventje was en me dan ook als zodanig dien te gedragen. Zeker in het openbaar. Niet oudventjesachtig krom en zielig maar een oudere kerel met een trotse blik in de ogen en eentje die rechtop loopt ook nog! Soms vraag ik mezelf af wáárom?
Ik ben oud
Wat ik m'n eigen tijd doe (alleen dus) mag ikzelf weten. Maar misschien had ik het toen al opgegeven. Misschien was ik toen al een beetje doodgegaan. Alleen wist ik dat nog niet. Niemand wist dat, want ik zei dat natuurlijk niet. Ik ging uiteindelijk stil en braaf in een hoekje zitten, wanneer dat van mij verlangd werd. Was ik vroeger de kostwinner, de man die zondags het vlees kwam aansnijden, nu ben ik niets meer. Ik ben er, dat is alles. Houdoee. Oja en bedankt ook nog.
Sterven
Op een gegeven moment is je lichaam er klaar mee. Dan heeft het geen reserves meer. Dat is, denk ik, het tijdstip dat je geacht wordt te gaan. Dan ben je het leven moe, om zo maar eens te zeggen. En als je ècht moe bent, dan ben je echt nergens bang voor.
Ik heb het al eerder geschreven: Sterven doe je alleen. Je gaat alleen, het Grote Onbekende tegemoet. Al dan niet met een welgemeend duwtje danwel duw in de rug. Want je mag je vooral niet eenzaam voelen toch?
Ik ben bang
Bang zijn is niet iets waar je je voor moet schamen. IEDER gezond en weldenkend mens is weleens bang. Bang zijn is een signaal vanuit jezelf dat je uit je comfort zone (googlen!) getrokken wordt. Pas als je helemaal nergens meer bang voor bent, wordt bang zijn een valkuil! Dus, weest gerust eens bang en huil ook maar eens (als je er behoefte aan hebt èn het je lukt).
Huilen
Ikzelf ben overigens gestopt met huilen. Net als met roken (1981(!)) Ik weet het nog goed. Het was in Eindhoven en kwam huilend thuis omdat ik een schaafwondje had opgelopen. Ik dacht toen bij mezelf, Moet ik dáár om huilen? Ik wil nooit meer huilen. En Verdomd, vanaf dát moment heb ik niet meer gehuild
Bang van de dood
Het is niet zo, dat ik bàng ben van de dood. Het is meer dat ik bang ben over de manier waaròp je sterft. Ik zou het niet leuk vinden wanneer ik levend verbrand bijvoorbeeld. Sterven (net of het een dagelijks iets is! :) doe ik het liefst gewoon rustig in m'n bedje, in de slaap. Lekker rustig sterven. En 'smorgens Anja nog ff laten schrikken. Boeh!
Ik kèn mensen die zich zó luidruchtig en zó gemeend uiten over het feit dat zíj voor de dooie dood (daar heb je 't weer) niet bang zijn van of voor de dood, dat ik daar vraagtekens bij zet.
Naar de dood
Voor de rest, als het eenmaal zover is, dan doe ik toch wat ik denk te moeten doen. Ik sta er uiteindelijk toch alleen voor. Misschien word ik opgewacht door Jan en Alleman. Ik moet allereerst helemaal alleen door die deur. Soms wordt je handje vastgehouden (door een achterblijver natuurlijk), maar de deur des Doods gaat onherroepelijk open. Je krijgt, misschien ook nog, een duwtje in de rug van diezelfde achterblijver of een ander achterblijver. Gaan met die banaan. Pao! En niet vergeten: In die lichtbundel staan! Tsja, daar ga je dan. Het grote onbekende tegemoet. Daar waar niemand (voor zover ik weet) van is teruggekomen. Vandaar de term angstzweet natuurlijk :P
Geen opmerkingen:
Een reactie posten