Chemo 3

Het is een paar weken stil geweest, ja ik weet het. Dat ligt aan de vakantie kan ik gelukkig zeggen. Na het inbrengen van Chemo 3 hadden wij de euvele moed en zin om er eens tussenuit te knijpen. 2 weekjes Italie naar 'onze'  camping in 'onze'  sta-caravan. En weest gerust, ook in een sta-caravan kan je liggen. Dat is soms wel makkelijk als je wilt slapen. Dit terzijde maar moest het even gezegd hebben om vragen als ' Kan je in een sta-caravan ook liggen?' te voorkomen. Het antwoord is dus: JA, in een sta caravan kan je ook liggen...... wijsneus!

Maar goed, 2 weekjes in Italie in het vooruitzicht om aldaar de 3e chemo uit te zitten is nu eenmaal niet bepaald een straf.  De racefietsen gaan mee. Racefietsen ja, want onze Mike gaat de eerste week mee. Hij laat daarvoor zijn Lief een week voor lief en gaat met zijn ouwe(!) pa mee om een en ander, sportief weliswaar, recht te zetten. Stiekem ook, om wat kilometertjes te maken voor het Ardennenoffensief begin Oktober. Dat zal nodig zijn.

De heenweg verliep wonderwel zonder enig fysiek en/of geestelijk probleem. Wonderwel, omdat de chemo er dan al 3 dagen in zit en druk bezig is met  voortzetting van  verwoestend werk. Het trainen, zo zie ik dat dan, zal daar wel enig hinder van ondervinden. Want door een tekort aan rode bloedlichaampjes is  ook het  transport van zuurstof naar de spieren niet bepaald optimaal te noemen. Vandaar dat ik, sowieso,  last ga krijgen van kortademigheid. In de praktijk op de fiets betekent dit dat ik niet boven een hartslag van 150 mag gaan komen, want een korte herstelperiode op de fiets zit er niet in. En geloof me, ik spreek uit ervaring! Zie het maar, als ware ik een Ferrari, welke begrenst is op 40 km/u. In z'n 1.

Ben ik de enige geweest die wat geleerd heeft in die eerste week? Nee, ook onze Mike weet nu dat je niet moet keren tijdens de klim in een bocht, dat je een stop tijdens de klim moet plannen in plaats van abrupt te stoppen en dat, wanneer je een gaatje hebt dichtgereden, je voldoende lucht en energie in reserve moet hebben om een demarrage van een ouwe Italiaan te kunnen afslaan, ook in de klim.

En oja, ikzelf heb ook geleerd om iemand, die mij tijdens de klim inhaalt met een triomfantelijke glimlach om de lippen, te trakteren op eenzelfde, maar dan met een verwoestende, nijdige, spottende, authoritaire glimlach om MIJN lippen. Met een korte, snelle, naar bovengaande knikkende beweging met mijn hoofd als toetje.
Want hoe haalt die LUL, ja, het in zijn hoofd, om mij op zo'n manier, ja, aan te kijken! Fiets toch een eind door, SPAGHETTIEslurper! Frikandellenarschloch! Weg hier du! O, je bent een Nederlander. Achterlijke SNOEPZAK mee oew skeel gezicht!
Ik kan me daar zo over opwinden, dat m'n Testosterongehalte de hoogte inschiet. En dat mag niet, Daar houdt mijn Tumor namelijk van. Van Testosteron. Dat vuil, smirrig, vies, achterlijk kloteding! Hup! Daar gaat die testosteronspiegel weer!

In die eerste week ook, wilde Mike opeens in Lazise wat gaan eten. Nou, vooruit dan, is ook leuk toch. Wij op z'n vakantiaans douchen en omkleden. Vakantiaans is een soort van tempo in warm weer. Rustig aan dus. Maar Mike had kennelijk honger. Een tandje erbij zetten. Douchen, omkleden, klaar!
In Lazise kreeg Mike opeens dorst. Dat kan he. Je bent jong, tis warm, je zit in Italie en wat wil je dan. Juist, een terrasje doen. Het terrasje van al Drago (heerlijke Sambuca hebben ze daar en Eis Caffe) was een uitgelezen plek. Al genietende van de warmte, de gezellige drukte op het plein zie ik opeens een BN'r al zwaaiend en mij aankijkend onze kant opkomen. Met trolley en al. Mijn mond viel open. Dat is onze Danny! Hadden Danny en Mike dit dus zo gepland en wij hadden niets in de gaten. In mijn geval komt dat door de chemo, dus. Dat het uiteindelijk een hele gezellige avond werd behoeft geen verdere uitleg. Dat is met ons Danny en Mike nooit een probleem geweest. Ons Danny is een Tornado en ons Mike is het oog van de Tornado. 2 tegenpolen, maar wel 2 die elkaar waarderen en respecteren. Maar goed, er is een tiet van komen, en er is een tiet van goan :) Eerst ons Danny naar Bologna aeroport gebracht, en later in de week ons Mike, alweer 1 jaartje ouder inmiddels,  naar Bergamo aeroport gebracht. Die paar daagjes Italië is ze goed bevallen.

De 2e week verliep rustig. als je de Duitse buren links met hun 2 luidruchtige kindjes en dat Oostblok stelletje rechts waarvan hij luidkeels blijk gaf dat alcohol eigenlijk een vorm van hele goede voeding is. Later bleek dat de goede kerel doof is. Het is, echter,  onbekend of de oorzaak van de doofheid in de alcohol te vinden is. Je gaat er wel dubbel van zien, harder roepen en nog simpeler denken. Het heeft dus ook z'n goede kanten, die alcohol.

Ook de bezoekjes van Rini & Anita, Alessandro & Chantal plus kids (Daniel & Christian) deden veel deugd.  Anita is een nichtje van Anja, Rini is de man van Anita, Chantal is de dochter van Rini & Anita. Alessandro is de man van Chantal en..... Daniel & Christian vormen samen de tweeling van Alessandro en Chantal. Pas 15 maandjes oud. Pfffff....duidelijk?

Ook in week 2 ben ik wat wezen trainen en ook in deze week werd ik voorbijgetuft in de klim door oubollige jolige dikbuiken, een stel met kind en een magere italiaan die nog maar net 'Bon Giorno' kon stamelen waarop ik reageerde met 'Ja, wat mot je joh!' Zeg dan niks als je alleen maar kunt stamelen. Stamelbakkes!

Kort samengevat, van de chemo had ik deze 3 weken geen noemenswaardige last van bijverschijnselen. Ik hield rekening met de teloorgang van mijn conditie en verder boeide het me niet echt wanneer ik werd voorbij gesukkeld door een aftandse dikbuik met valse grijns op de bakkes. Die paar dagen dat de jongens er waren, waren om niet te vergeten. De terugweg was net als de heenweg: probleemloos. Het lijkt wel of ik geen kanker heb maar gewoon ouder aan het worden ben. Maar helaas, het is niet anders. Terug in Nederland is terug in de kanker-ik-ga-wat-langer-leven-dan-je-denkt procedure :D.