Bijwerken

Het is alweer ff geleden dat ik 's een serieus aanvoelend berichtje heb geplaatst hier.

 

Is er dan niks gebeurd? Nou nee, zó wil ik het ook weer niet stellen. Ik heb wat last van een hoestje erbij gekregen. En dat hoestje wordt gekoppeld aan mijn longen en dus, worden die onderzocht nu. Eer het zover kwam zijn er weer een paar weken voorbijgegaan. Dat laatste is ook iets. De dagen gaan aan me voorbij. Voor ik het weet mag ik weer naar bed. Het wordt saai. Dag-Licht, Dag-Licht enzovoort.

Maar goed, dat hoestje hè. Ikzelf geef de schuld aan mijn, inmiddels sterk verminderde,

afweermechanisme. Dat werkt niet naar behoren. Kennelijk heeft dit afweermechanisme een behoorlijke tik gekregen tijdens de Chemo- danwel Hormoonbehandelingen. Om van de bestraling maar niet te spreken. Hoe dan ook, het minste of geringste virusje vindt kennelijk zijn/haar weg door mijn lijfje. en blijft dan hangen, want er is niet een soort van beveiliging die dat ongemak naar buiten knikkert. Een beveiligd systeem is dus een must. OVERAL. Niet alleen in mijn lijfje.  Een ander woord voor beveiling is ook wel Defensie :p Ik dwaal af.

Mijn hoestje dus. Vroeger, toen ik nog jong en sterk was, had ik een goed werkend afweersysteem. Elk hoestje, dat in mij de kop opstak, werd zonder pardon aangevallen, onthoofd en  veranderd in een zielig hoopje slijm dat uitgekotst werd. Dat uitkotsen is nogal overdreven hoor. Tis maar om aan te geven dat dat een ongewenst hoestje was. Ik was in ieder geval van dat ongemakkelijk hoestje verlost. Nu echter, blijft dat hoestje hangen. Om dáár vanaf te komen, is een bezoekje aan het ziekenhuis gewenst.

Eerst wil men onderzoek doen natuurlijk. Want dat hoestje, is misschien wel een ongewoon hoestje. Een hoestje dat zwaarder geschut vereist.  Zo'n ziekenhuis is dan ook net als de NATO. Wat ik niet in huis heb, hebben ze daar waarschijnlijk wel.  Nu zit ik weer even af te wachten. Wat het resultaat is van die onderzoekjes.

Zo af en toe krijg ik de opmerking  dat ik o zo positief ben over al hetgeen ik krijg. Over al hetgeen mij overkòmt.

Ik heb er zo eens over nagedacht en..... Ik ben helemaal niet zo positief!

Ik heb alleen geen tijd om schrik (=angst) te hebben. Ik moet door. Er is altijd wel iets waar ik geen verstand van heb en waar mèn vindt dat ik er wèl verstand van moét hebben. Dat mèn, is dan mijn(direkte) omgeving òf ikzelf..

Moest ik eerst verstand hebben van de prostaatkanker, de behandelingen, het bloggen,  het ziekteverloop, de UWV, de Wet Poortwachter, de (parttime)inzetbaarheid, de beloning van de inzetbaarheid, het hoestje, de behandelingen van dat hoestje, al dan niet trainen.

Trainen? Tuurlijk trainen! Maar met welke intensiteit, wat voor voeding .

Ga zo maar door. Ik sta niet stil. Dat kan ook niet. Ik moet dat ook gaan vastleggen. Anders gaat die kennis verloren wanneer ík besluit heen te gaan. En dat willen we niet, toch?




Een goede vriend van me zei een tijdje geleden dat ik Milder geworden ben. Milder! wat is dat eigenlijk? In het engels: 

gentle and not easily provoked. Ik ben dus een watjes-lombok aan het worden en neem afscheid van het Tjabe Rawit zijn. (Voor de witte mens: Voor JULLIE is lombok een Spaanse peper. Om het makkelijk te maken.: De  Spaanse peper vindt zijn oorsprong  in Midden-Amerika. Voor de INDO: Een goeie LOMBOK is pedis! Een Tjabe Rawit al helemaal!)

Hm, ik mag dat wel dat milder. Dat klinkt goed en eerlijk gezegd, mijn ouwe goede vriend heeft gelijk (sorry voor dat ouwe, Bob!). Ik ben inderdaad wat milder geworden. Maar niet voor dat hoestje en zeker niet voor die tumor! Eruit als dat kan! En wel nu!  Wat denken ze! Dat ze zomaar op mijn kosten in míjn lijfje mogen zitten? Echt niet!

Dat wat betreft mijn mildere kant. Ik schei ermee uit, met dat bloggen nu. Eerst koffie en dan weer verder. Ik leer wat af :p

ps. Mocht het een en ander wat onsamenhangend op uw gestructueerde hersentjes overkomen: U heeft gelijk, Nu, verdwijn uit mijn gezichtsveld! Ik wil van de tuin genieten. Met volle teugen!

K*TPAAL!