Politiek Correct

Ik vraag me weleens af: Ben ik politiek correct? Om te weten wat nu Politieke Correctheid is ben ik eens gaan Googlen. Bron Wikipedia 'Politieke correctheid is het vermijden van taaluitingen of gedragingen die als beledigend of discriminerend worden beschouwd voor bepaalde als achtergesteld of gemarginaliseerd te boek staande groepen (met name minderheden).' 'Politiek correct taalgebruik gaat mee met de tijd.'

'Politieke Correctheid gaat met de tijd mee.' Dát zinnetje is misschien wel heel belangrijk.  Want op dít moment ben je dan wel Politiek Correct, een dag láter misschien niet meer. En het papier is geduldig. Een server ook. Men leest vandaag wat je 5 jaar geleden eens hebt vastgelegd. En, 5 jaar geleden was je, met wat je hebt vastgelegd, Politiek Correct. Vandaag de dag is dat misschien achterhaald en ben je niet Politiek Correct. Sterker, je laat je discriminerend uit of je beledigt een hele groep vól minderheden. En daar komt bij dat mijn lange termijn visie plaats heeft genomen ergens in mijn korte termijn visie.


Net zoiets als het er tussenuit muizen van de groep Neanderthaler. Daar hebben wij een flinke vinger in hun pap gehad. Ons DNA bevat nú nog sporen van die clash. Ik weet natuurlijk niet hoe het liefdesleven van de gemiddelde Neanderthaler eruit heeft gezien. Vandaar die clash.


Mijn lange termijn denken wordt dus overvleugeld door mijn korte termijn denken. Nu is het zo, volgens mij, dat, hoe méér je een lange termijn denker bent, hoe méér Politiek Correct je bent. Je denkt dan in de geest van 'Ohoooh, als ik, wat ik nu vastleg, dat nog maar verantwoorden kan over tig jaar.' Dus zo iemand wordt vaag. 'Dat heb IK niet gezegd hoor, dat heeft U verkeerd begrepen' is dan zijn of haar uitweg steevast.


Nee, ik zit meer in het Korte termijn denken nu. Hoewel ik zo af en toe wel eens iets van dat lange termijn denken in me heb. Dan wordt ik link he, dan heb ik nóóit gezegd wat jíj wilt dat ík gezegd zou hebben. Laat staan dat ík op díe manier bedoeld heb. Nee, je hebt me verkeerd begrepen.
Kijk, nu ben ik waarschijnlijk niet Politiek Correct. Ik zei 'je' in plaats van 'U' tegen jou....uhhhh tegen U, uhh.....


Dat zo af en toe verzinken in Lange termijndenken van me, betekent waarschijnlijk óók dat ik me steeds beter ga voelen. Je of U weet: ik heb kanker en ben daar niet meer van te genezen. Niet meer te genezen wil dus niet zeggen, dat ik morgen dood in bed lig ofzo hè. Niet meer te genezen is een stempel op m'n voorhoofd en die inkt, die krijg ik er dus niet vanaf. Niet meer te genezen wil zeggen dat ik uitelkaar gehaald moet worden om, indien gewenst, te weten te komen waardoor ik het loodje gelegd heb. Dat kàn kanker zijn, maar dat kan óók de schuld zijn van dat vliegtuig dat op m'n hoofd te pletter moest vliegen omdat de piloot zelfmoord neigingen had. Voel je 'm?


Nu heb ik een geluk bij een ongeluk (hehehe): Van àlle kankers heb ik Prostáátkanker. Bij dát geluk heb ik óók een ongeluk: Natuurlijk moest die tumor er weer eentje zijn van een hele agressieve soort zijn (9 op de schaal van 10). Maar goed, ook bij dát ongeluk heb ik een geluk: Tot nu toe slaan de behandelingen aan en gaat het naar alle waarschijnlijkheid een lang verhaal worden. Mij kan dat verhaal niet lang genoeg zijn. Ik blijf er wel bij wakker!


Oja, dóór die kanker is mijn Lange termijn denken een tijdje ondergedoken geweest bij mijn Korte termijn denken. En iedereen weet, dat een Korte termijn denker niet aan de gevolgen denkt van zijn of haar doen en laten. Een Korte termijndenker doet zo maar wat. Een Lange termijndenker doet niet zomaar wat. Een Lange termijndenker doet datgene wat over tig jaar hopelijk nog steeds door de maatschappij geaccepteerd wordt. Door wie precies? Weet ik veel, dat moet je die Lange termijndenker vragen. Dáár ga ik niet over. En al helemaal niet omdat ik niks op heb met Lange termijndenken, op dit moment. Hoewel ik me erop betrap dat ik niks discriminerends schijf over Negers of Marokkaniërs of Eritreënaren of waar ze ook vandaan mogen komen. Ik ben mild aan het worden. Lief bijna :p


En dat maakt mij, op dit moment, Politiek Correct. Ik ben lief, ik ben zelfs wàlgelijk lief. Ik ben zó lief, dat je mij de Hemel in prijst. Ik ben dus: Politiek Correct :p

Vermoeidheid

Als er één bindende factor tussen alle kankersoorten is, is dat wel vermoeidheid. Even quoten: "Vermoeidheid bij patiënten met kanker is een gevoel van uitputting dat niet overgaat. De vermoeidheid komt door de ziekte zelf en/of door de behandeling ervan. Het heeft grote invloed op het dagelijks functioneren. Vermoeidheid bij patiënten met kanker is heviger dan normale vermoeidheid, zoals vermoeidheid na flinke inspanning. De vermoeidheid bij patiënten met kanker gaat niet weg na rust of slapen en beheerst het leven van de patiënt." (bron: https://www.kanker.nl/bibliotheek/niet-meer-beter-worden/lichamelijk/9023-vermoeidheid)

Die vermoeidheid is wel te verklaren denk ik zelf. Je douwt het lijf vol chemoshit, hormoontroep en misschien stel je je lijf ook bloot aan bestralingen, zoals ik ooit deed in dec 2015. En ik zou het weer doen! Ik doe alles wat bewezen heeft te werken. Gif of geen gif. Volgens Wikipedia is gif een stof die een schadelijke invloed heeft op een organisme. Zie hier, dat is dus gif. Gif is dus ook een teveel aan alcohol, nicotine en weet ik wat nog meer dat je wellicht lekker vindt! Het gif waar ik het over heb bevindt zich in Chemo, Hormoon, Bestralingen en wordt meestal toegepast bij kanker. Het lichaam krijgt dus gif binnen. Het lichaam doet zich daartegen weren en dat weren dat kost kruim! Je wordt moe, heel moe. Zowel lichamelijk als geestelijk. Als ik ga trainen (op de fiets) dan wordt ik ook moe. Maar dat is gewenst moe. Dat is LEKKER moe. Die moeheid die ik krijg als van al die medicijntjes om je van de kanker te genezen is van een heel andere koek. Bijna Billekoek zou ik haast zeggen. Maar zelfs billekoek is te doen.


Tegenwoordig krijg je geen billekoek meer (of je moet er een euro of wat voor neertellen). Billekoek is pedagogisch niet meer verantwoord. Als je billekoek geeft, kan je voor de rechter gesleept worden. Dus, geen billekoek, Frank! Maar goed je wordt dus keivermoeid van al die geneesmiddelen om van de kanker af te komen.


Dat (die vermoeidheid) wordt niet door iedereen begrepen. Aan hen wil ik zeggen: "Zak door de stront!" maar dat is niet netjes. Dus houd ik het er maar bij dat deze figuren niet in staat zijn en misschien zelfs zich niet willen verplaatsen in jouw situatie. Alle bemoeienis om dat om te zetten is dus verpilde energie.


Som, heel soms, dan kan het ook mij niks meer schelen. Dan wil ik slapen. Dan wil ik dat geprikkel in m'n ogen niet meer voelen. Als ik me heel moe voel, dan voelen m'n oogleden ook koud aan. Dan weet ik, ik moet even plat. Zo heeft iedere kankerpatient wel een (biologische) wekker. Een wekker die ze verteld dat ze moeten rusten. Bij mij is die wekker dus m'n ogen. M'n ogen vertellen me te rusten als mijn lijf en geest vindt dat nodig is.


Ik zie je al denken:"Je ogen?" Jazeker! Toen ik het aan m'n hart kreeg (ik ben ook gedotterd en heb een stent) voelde ik een zeurderige pijn tussen de schouderbladen. "Teveel Stress ik zal je naar een *huppeldepup* sturen" zei de huisarts. Een huppeldepup is een figuur die je door allerlei moeilijke oefeningen weer op de been krijgt. Ik wil maar zeggen, bij de een manifesteert een ongemak zich op een andere wijze dan bij de ander.


De laatste dagen voel ik me bijzonder moe. Dat voel ik aan m'n ogen. Ik zou zeggen, ik voel me lusteloos en ik wil slapen. Rust moet ik hebben. Een plek om eens lekker te rusten is op zolder. Daar heeft Anja zo'n bruinbank met daaronder een ligbed. Op dat ligbed kom ik tot rust. Onder dat bruinding. Soms zet ik 'm aan ook. Met kleren aan. Dan wordt het lekker warm. In ieder geval, ik kan daar in slaap vallen zonder koppijn te krijgen. En das lekker! Maar, de moeheid gaat maar niet over. Het blijft. Misschien zit ik in een vicieuze cirkel. Ik moet namelijk óók bewegen. En dat gaat niet als je ligt. Ik heb het weleens geprobeerd hoor. Het gaat ècht niet.

Dus ga ik zo nu en dan de hometrainer op. Ik let goed op dat ik niet teveel kilo's verlies. Dat  overgewicht is een buffer voor als het fout gaat. Want, als het er nog zit, dan gaat het ontegenzeggelijk 'n keer fout. Dan wordt het "Hoi Chemo!" en dan kan ik maar beter op wat vet terugvallen :P.

Kwade Dronk

Jawel hoor. Boze tongen weten het zeker. Ik heb een Kwade Dronk.

Nu zeggen ze zoveel over mij. Maar ik werd toch nieuwsgierig Wat wordt nu verstaan onder Kwade Dronk?
ff Zoeken dus op het net: 'Alcohol kan het gedrag van mensen tijdelijk veranderen. Bij een 'kwade' dronk verandert het gedrag door alcohol in negatief gedrag, bijvoorbeeld in boos, agressief of handtastelijk. '. Achso. Boos wordt ik niet, hoogstens ben ik teleurgesteld. Handstastelijk dan? Nee, dat al helemaal niet. Agressief dan. Dáár kan ik me wel iets bij voorstellen. En dat terwijl 'men' vind dat ik sowieso agressief overkom. Maar dát heeft meer met hun eigen ervaringen te maken denk ik dan maar. Waarom ik dat denk? Omdat elke persoonlijke ervaring het meegenomen kader vormt. Dat kader wordt overgenomen (gekopieerd) in elke volgende ervaring. Zo U weet, of beter: zo U hóórt te weten, bestaat het leven uit een aaneenschakeling van momenten. Iedereen die groeit, ervaart zo'n moment als lekker of vervelend of weet ik wat nog meer. Met andere woorden: Eén en dezelfde moment kan meerdere ervaringen bij één of meerdere personen tengevolge hebben. Iedereen heeft zo zijn ervaring en iedereen heeft dus zo zijn eigen waarheid.


Maar goed, de Kwade Dronk dus waarvan men vind dat ik daaronder schijn te lijden. De oorzaak móet dieper liggen en jawel hoor.
Sommige mensen kunnen soms agressief worden nadat ze alcohol hebben gedronken. Anderen worden alleen maar vrolijk na een glas wijn. Weer anderen worden hangerig of handtastelijk. Of beginnen te zeuren of te huilen. Wat veroorzaakt dit verschil? En, misschien net zo belangrijk: Wat is agressief gedrag? (dat vroeg ik mezelf even af want je hebt verbaal agressief gedrag en fysiek agressief gedrag, dáár hoor je niks over)


Maar nu even wat wetenschappelijk gekwats tussendoor:
Het gedragsverschil komt door het genetische verschil tussen mensen en het effect wat alcohol heeft op de hersenen.
Alcohol beïnvloedt meerdere delen van je hersenen. Hieronder vallen je frontale kwab, je beloningscentrum en je amygdala. Je frontale kwab regelt de impuls controle en wordt door alcohol op een lager pitje gezet, hierdoor denk je minder na over je acties. Je beloningscentrum wordt geprikkeld dus daardoor voel je je lekker en zelfverzekerd. Je amygdala wordt ook extra gestimuleerd, deze regelt normaal gesproken je reactie op bedreigingen. Doordat deze gestimuleerd wordt zal je situaties sneller als bedreigend ervaren waardoor je sneller agressief reageert. Dus als iemand tegen je aan botst in de kroeg, zal je sneller agressief worden.
Aldus, je genen bepalen de balans tussen verschillende neurotransmitters in deze hersengebieden. Dit is de basis van bepaalde karaktereigenschappen. Alcohol verstoort de werking van sommige neurotransmitters en vergroot hierdoor sommige karaktereigenschappen. Zo zal bijvoorbeeld bij iemand waarbij de amygdala actiever is dronkenschap sneller leiden tot agressief gedrag.
Om dit te voorkomen zal je dus moeten ingrijpen in de neurotransmitter balans in deze hersengebieden. Dit is echter zeer complex en hier is nog geen medicijn voor.


Daar komt bij dat alcohol drempelverlagend werkt. Denk hierbij aan: 'Ik ga niet dansen zonder gedronken te hebben!'.


Wanneer ik bovenstaand op mezelf projecteer, herken ik best wel wat.
Voorbeeld 1.
Ik kan me een voetbalwedstrijdje herinneren. Dat voetbalwedstrijdje was onderdeel van een toernooi georganiseerd door een grote, internationaal opererende Eindhovense voetbalclub in de kleuren Rood-Wit en wat Zwart. Een Landskampioen waardig en dat zal ook dit seizoen niet anders zijn :p


Maar goed, tegenstander was een club uit den Bennekel: vv. Gestel. Nu heb ik in het verleden bij die club (toen nog Veloc genaamd) in de jeugd gespeeld en bij de Veteranen.  Dit terzijde. Nu was er een Gestelspeler die konstant kommentaar had. Op de leiding, op de eigen medespelers en ja, zowaar ook op mij. Geen wonder dus dat hij met de grasmat kennismaakte toen hij bij mij in de buurt kwam. Let wel, ik drink niet tijdens de wedstrijd. Ook niet vóór het spelen. De goede man lag wat te kermen en te kreunen. Onderwijl dat hij zijn eigen teamgenoten het een en ander toewenste en mij enpassant ook. Toen dat laatste bij mij binnenkwam, ontplofte er iets in m'n kop. Ik verzocht de goede man vooral niet op te staan. Onder de belofte dat wanneer hij dat tóch deed, hij onmiddelijk weer neerging. Je kunt zeggen dat ik een kwade dronk heb, maar ik had nul komma nul gedronken. Derhalve een kwade dronk treed alleen op na het nuttigen van wat alcohol.
Echter, er is nóg iets wat parten speelt en dat iets is een geestelijke toestand. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat mensen met een 'wat-denkt-de-buurt' mentaliteit zichzelf niet in de problemen brengen. Ook niet na het nuttigen van alcohol. Mensen met een 'ik-heb-lak-aan-wat-anderen-van-mij-denken' mentaliteit brengen zichzelf eerder en vaker in de problemen door hun negatief gedrag. Met andere woorden, met dat lange termijn denken ben je een 'goei' schaap. Alles wat daarbuiten valt, krijgt last van een kwade dronk en dáár val ik ook onder denk ik.


Je kunt me negeren, je kunt, bij herhaling, allerlei fabeltjes over mijn persoon de wereld inschieten. Zolang ik geen alcohol nuttig, zal ik mijn drempels niet verlagen en gedraag ik me als een goei schaap. Echter, zogáuw mijn drempels overstapbaar zijn, zal de hel losbreken.

Voorbeeld 2
Anja, een Sonse reus, een Sonse motormuis met tattoos en ik waren eens wat aan het drinken bij de lokale horeca hier in Son, de Zwaan. Naar verloop van tijd, we waren allemaal wat scheel denk ik, was het tijd om naar huis te gaan. 'Doe eens 20 euro lappen en geef dat geld aan Anja, dan kan ze betalen', zei ik. De Sonse motormuis met de tattoos deed zoals door mij verzocht. De reus, echter, frommelde het briefje van 20 euro wat op met zijn rechterknuist en gooide de prop op de bar. 'Hier', zei die nog zo mooi. 'Hohoho', ze ik 'Dat doen we zo niet het. Zo toon je geen respect naar ons Anja'. En voor ik het wist had de reus mijn hals omklemd met zijn rechterknuist en tilde me op.
Daar stond ik dan, op m'n teentjes en ik woog toendertijd 83 kilo! Wil je me optillen komt er heel wat kracht bij kijken. Want met mijn alcholopercentage ben ik net een dooie zak.  Ik weet nog dat het angstzweet me uitbrak. Ik werd gewurgd. In mijn angst en mijn drang om te overleven stak ik de reus pardoes met mijn middelvinger in zijn oog. Zijn linkeroog. Ik voelde zijn oogsap over mijn hand via m'n pols wegdruppen. 'Hij steekt in m'n oog!', riep de reus verontwaardigd. 'Laat'm dan los!', was het advies vanuit het publiek. Aldus gebeurde en ik haalde mijn vinger uit zijn oogkas. Ik heb de goede man nadien nooit meer gezien maar had wel heel wat geleerd: Maak me angstig en ik heb een fucking kwade dronk en.... om te overleven doe je rare dingen.


Dus, ik een Kw ade Dronk? Zeg dat eens in m'n gezicht!

Ik zou willen dat ik...

• iedere dag weer overleef
• dat ik weer door kan slapen 'snachts zonder te moeten denken aan zaken die niks met kanker te maken hebben
• geen pijn meer heb, niet in m'n botjes, gewrichtjes of in m'n hart
• niet hoef toe te geven aan de steeds opkomende vermoeidheid
• de conditie weer terug had, net als de kracht. Dat explosieve.
• niet afhankelijk wordt van de kanker. Het gevolg en de behandeling(en)
• mezelf weer eens kon zijn. Want ik ben aan het veranderen, zeggen ze. Maar ze zeggen zoveel.
• dat ik de Monte Baldo, Die kloteberg aan het Gardameer weer eens bedwingen kan. Met de racefiets uiteraard. Hoe maakt mij niet uit. Als ik maar boven kom, òp de fiets natuurlijk :P
• dat we, Anja en ik, met de Chrysler naar het Gardameer (I) kunnen gaan.
• dat we de camping waar we met de jongens goede en warme herinneringen aan hebben weer eens aan kunnen doen. Mèt schoondochter Moon en kleinkind Yula uiteraard! We hebben daar meebeleefd dat de kou van een, aldaar gekocht, ijsblok moest komen (ingegraven in de keiharde grond) tot en met de airco van de gehuurde caravan.
• een goeie jongen, voor anderen: man, mag zijn.

Als dat allemaal weer goed komt, durf ik weer plannen te maken. Durf ik weer het voortouw te nemen. Kan ik voor mezelf weer een visie vormen dat in ieder geval een paar maanden vooruit is. In het gunstigste geval zelfs een jaar! En ja, ik ben aan het veranderen. Dat is zo vreemd niet. Net zoals het niet vreemd is dat er anderen zijn, in mijn 'vriendenkring', die eigenlijk mee móeten veranderen maar niet mee kúnnen veranderen. De hippies onder de mensen zogezegd, ook ik heb die dus in mijn vriendenkring :p Eerlijk gezegd: Iederéén verandert, maar niet iedereen ziet dat of wilt dat zien.

Er zijn er nu eenmaal die niet met mij willen meeveranderen en van hen móet ik afscheid nemen, als vriend. Wellicht dat dáármee bedoeld wordt dat je je vrienden pas in nood leert kennen. En geloof me, wanneer ik vrienden schrijf, in meervoud dus, dan ben je rijk. Voor het overige is het enige wat je hiervan leert, dat er figuren zijn in jouw 'vriendenkring', die niet met jou kunnen meeveranderen in een bepaalde situatie. Is dat erg? Hm.. dat kán erg zijn. Is dat vreemd? Nee, dat is niet vreemd. Dat is nu eenmaal een gegeven.


Voor je kinderen en kleinkind(eren) zal dit niet veel uitmaken. Het blijven immers je kinderen en kleinkind(eren), nietwaar? Een deel van hun genen is van joú. Voor je partner en anderen is het een ander verhaal. Zij voelden zich ooit eens tot je aangetrokken. Waarschijnlijk omdat íets in je, hèn aansprak. Wanneer je aan het veranderen bent en dat íets verdwijnt, verdwijnt ook de initiele interesse van die ander. Zo werkt dat nu eenmaal.


Nu is het wèl zo, dat de mate van interesse van die ander in jou, bepalend is voor het wíllen mee-veranderen mèt jou. Het wordt ietwat complex nu hè. Iets simpeler gezegd, hoe béter de ander jou kent en wilt leren kennen, des te màkkelijker is het voor hem/haar/het (transgendervriendelijk!) om mèt jou mee te veranderen. Die verandering is noodzakelijk om een bepaalde situatie het hoofd te kunnen bieden.
Bijvoorbeeld, je wordt scheel. Je loopt nu de kans dat anderen je als Schele gaan zien en ook als zodanig na gaan roepen. Wanneer je dán nog steeds aantrekkelijk bent voor de ander, dan wordt het mee-veranderen van die ander voor jou makkelijker.


Dus, wanneer je sámen kunt veranderen, is dat mooi meegenomen. Dan wordt het overleven omgeven met een gouden rand. Kan dat, om één of andere reden, niet samen, dan heb je pech. Dan mag je helemaal alleen overleven. En dat is tig keer moeilijker en zwaarder. Neem dat maar van me aan.


Ik wil heel wat, zo te zien. Het lijkt ook wat op een bucket-list. Een paar van die wensen, kan ik zelf invullen. Een ander deel niet. Dat maakt mij afhankelijk. En afhankelijkheid betekent verlies van controle. En Controle, is iets wat ik nodig heb. Klaar.


Ik wil dus maar 1 ding: Overleven. Dan komt de rest als vanzelf. Alweer klaar nu! :p

Eiland

Vroeger deden  we alles samen. Anja en ik. Althans, dat gevoel had ik. Ik trok het ook wat naar me toe. Wat we uitgaven en waaraan. Tegenwoordig weet ik niet meer waar het geld naar toe gaat. Ik weet zelfs niet meer wat ik leuk vind (geintjuhh!).

Sinds mijn ziekte zal het me een halve worst wezen. Maar toch, nu het voortduurt, nu ik in leven blíjf, wil ik de draad weer oppakken. Ik wil weer de controle terugkrijgen. Onder andere op het financiele vlak vallen de gaten. Wat komt er binnen, wat geven we uit en waaraan. Dat weet ik nu niet. Ik zit alleen op een eiland. Dat gevoel heb ik. Een eilandgevoel.

Het gaat, zoals ik, voor mezelf, voorspeld heb. Ik ben alleen geboren en ik zal alleen sterven. Maar alleen leven? Dat had ik me zo niet voorgesteld. En toch, het heeft er alle schijn van. Misschien heb ik dat zelf ook wel in de hand. Zoals al dat andere. Sinds de ziekte moet ik verstand hebben van kanker en de gevolgen van de kanker.

Die gevolgen, overigens, zijn niet mis. Denk aan de kanker zelf, het werk, de financieen (dáár heb je ze weer), de directe omgeving, het huis. Dat zijn zomaar 5 hoofdonderwerpen waar ik aan denk. En dan komen de subonderwerpen zoals Wat is kanker, de Werkgever, het Salaris, de Opdrachtgever, het UWV, HR, de inkomsten, de uitgaven, je partner, je kinderen, je kleindochter, je vrienden (want weet je wel wat je ze aandoet), wat er zoal nog aan het huis moet gebeuren. Dat is allemaal ondergeschikt aan die ene ziekte: de Kanker.

Het zijn allemaal van die kleine dingen. Kleine dingen, maar je moet er wel de nodige aandacht aan geven. Anders vallen die kleine dingen om.

Je bent ziek. Ernstig zoals men jou wilt doen geloven. Maar als jij, als zieke, niets aan die kleine dingen doet, wie doet dat dan? Dood ga ik voorlopig nog niet. Tenminste, dat gevóel heb ik.

Ik moet mijn leven weer oppakken. Dat wordt van me verwacht. Ik heb nu lang genoeg op sterven gelegen.  Ik heb die eerste periode overleefd (schouderklopje), ik moet weer's aan de slag. Ernstig ziek zijn is niet erg, maar dan moet je wel op korte termijn de pijp aan Maarten geven. Anders heeft het, publicitair gezien, zeker geen zin. Dus, wanneer je maar door blíjft leven kan je net zo goed aan dat waslijstje beginnen. En, ook weer dus, ga ik dat laatste maar doen. Ook al zit ik alleen op een eiland.  Een eiland tussen eilandjes.

Misschien is dat wel handig hoor, op een eiland zitten. Handig, maar niet leuk. Alleen is ook maar alleen. En tóch, ik ben er nog.

Het is alsof iedereen zit te wachten tot je gaat. De praktijk is: Je bènt er wel, maar je hoort er op één of andere manier toch niet bij. Bijvoorbeeld bij de friettent: "Ja maar, lúst hij dat wel?" met een schuin oog mij aanwijzend.... Ik zie dat wel hoor!

Ik ben veranderd. Dat wil ik meteen geloven, maar iedereen om mij heen is óók veranderd.

Er zijn er, echter, die zijn niks veranderd. Nog geen spatje. Dat vinden ze zelf. Dat kan óók. Je hèbt er namelijk bij, die nóóit mee wíllen veranderen. Die lopen er nog steeds bij als honderd jaar geleden. Let wel, die zíjn er.

Je móet dus mee veranderen, als je omgeving daar om vraagt. Dat moet je zíen. Als je dat níet ziet, heb je een gebrek, maar dàt is een ander verhaal. Je móet dus méé veranderen, óók jij.  Je wilt toch niet in een of andere modus blijven hangen zeker. Hippie!


Wat je níet moet doen, is mij van m'n eiland af trekken, jouw eiland op. Want daar zitten we dan, op jouw eiland tussen al die andere eilandjes. En maar wuiven. Nee, dan zit ik liever op m'n eigen eiland. Trek me van m'n eiland als jij op het vàste land zit. Dan heb je méér kans dat ik blij word. Blij van al die andere vaste land bewoners. Want dat is meestal volk dat mee (wilt) veranderen. Meestàl hè. Zo niet, schoppen we ze een of ander eiland op. Lang leve de Democratie!

Die zijn er genoeg hoor, die níet willen veranderen. Dat zie ik nu. Vooral sinds mijn (ernstige :P) ziekte. En toch,  het enige wat je hoeft te doen is toegeven.

Geef toe dat ik kanker heb. Geef toe dat ik ongeneeslijk ziek ben. En zie, je gaat me weer zien zoals ik ben. Zoals ik nú ben. En je kan nog tegen me praten ook. Je kan me ook schoppen, maar dan loop je de kans dat ik wat breek én dat ik terugschop. Hard ook. Binnenkant schoen, buitenkant schoen, wat jíj wilt :p Dat schoppen, dat wil ik niet. Jij ook niet, denk ik :p Maar dát, is weer een ander verhaal.

je weegt wat je weegt

Vanmorgen ging ik weer eens op de weegschaal staan. Sinds de aanwezigheid van een kanker is dat een dagelijks begin.
Vanmorgen bleef het weergeven van het aantal kilo's steken op 91.

91 kilogram! Terwijl ik er 83 heb gewogen. Maar, dat was voor m'n kankertijd. Nu ik er dan eentje heb (kanker), in de vorm van een tumor op de prostaat weeg ik er 91 kg! Dat is 6 kilo buik, 0,2 kilo tumor en 0,8 kilo tussen de oren.
En DAT (dat overgewicht) ligt weer,  onder andere,  aan het voedingspatroon, denk ik. Maar, Frites, Rijst en Pasta is toch gezond? Ja, ik durf zelfs te stellen dat BIER gezond is! Friet, Pasta en Rijst komt in den beginne uit de grond. Net als Bier! En zolang daar geen gif ofzo is /wordt ingespoten eten en drinken we er goed van.

Hm.... misschien ligt het hebben van overgewicht vooral aan de geconsumeerde hoeveelheid, aan de (voor)bereiding en aan de verbranding?

Sorry poedergebruikers en poederfabrikanten. Gullie moet vooral door blijven poederen. Deze tekst is bedoeld voor Mensen Met Een Levensstijl. Voor Bourgondiers Met Een Horizon. Voor de Consument Met Plezier In Het Leven als doel.

Boer KroePoek maakt heerlijke nasi, ketan met kipvulling, sajoer lodeh. Nonno Franco staat bekend om zijn spaghetti aglio e oglio, penne arrabiatica, spaghetti carbonara, spaghetti con carne enzovoort. Abuelo Franco om zijn paella, patata picante por hombres pobre, chuleta ajo! Frenkske maakt overheerlijke friet uit de  hetelucht frietpan!

Ja dat teveel aan gewicht, aan kilo's, MOET aan de hoeveelheid EN verbranding liggen.

Bijkomend nadeel, wat die Boer, die Nonno, die Abuelo, die Frenkske maakt is zooooo lekker. Adoeh! Caspita! Caramba! Amaai!

OldStars

Afgelopen woensdag, 20 september, was ik even bij de DBS OldStars op bezoek. Ik moest er nog mijn trainingsspullen inleveren en ik was benieuwd hoe het zo met de DBS OldStars vergaat. Ik ben er in verhitte gemoedstoestand tijdens de  (zomer)training van het veld gelopen vanwege het gezeur over mijn nogal harde optreden tussen de lijnen. Met woorden als ‘ik kan beter gaan kienen want dan weet ik zeker dat ik tussen de oude wijven zit’, heb ik al afscheid van het clubje genomen. Niet zoals het hoort misschien, maar zo voelde ík het wel.

Toen ik , afgelopen woensdagochtend, aldaar de warming-up aanschouwde moet ik zeggen dat de mannekes (en een vrouwke) bijzonder plichtsgetrouw aan de gang gingen. Trainer Peter Cocu hield er de wind onder. Marrit (het vrouwke dus) ging, toen de partijtjes in zicht kwamen, haar warming up rondjes rond het veld doen. Daar stond ik van te kijken. Zonder ook maar even op te kijken liep ze daar. In d’r eentje. ‘Dat moest’ zei ze. Haar knie mocht niet naar links of rechts buigen want dan kreeg ze er heel veel last van.
Tijdens de partijtjes wierp ik me op als ballenjongen. Een eerlijk gezegd, dat beviel me wel, dat balcontact. Een beetje rennen en de bal naar het doel schieten. Dat was weer lang geleden.

Als ik het zo eens bekijk, was ik misschien wel degene die voor de onrust binnen de DBS OldStars rangen zorgde.

Ik, die niet aan de kant ging voor om het even welke Pingelaar of welke Bikkelaar dan ook. Pingelen en Bikkelen kunnen worden voorkomen, maar dan moet de Pingelaar of Bikkelaar de bal eerder afspelen. Iets wat, bij hun, tegen de natuur ingaat.  Een Pingelaar wil nu eenmaal pingelen en een Bikkelaar wil nu eenmaal bikkelen. Vroeger ging dat ook zo. En ook toen werden ze in hun enthousiasme gestopt door een evenzo enthousiaste, verdedigend ingestelde, tegenspeler. Het verschil van toen met nu: Tóen, stonden ze waarschijnlijk weer snel op de voetjes. Onder het nodige gemauw. Misschien werd er tóen net zo hard gemauwd, nú is dat mauwen overgegaan in janken. Dat krijg je erbij. Hoe ouder je wordt hoe minder je mauwt, maar hoe meer je jankt. Mits je altijd al een mauwer geweest bent :p

Hoe ouder die OldStars ook worden, hoe méér ze teruggaan in de tijd. Zo ook hier, bij de DBS OldStars. Iedere OldStar denkt weer belandt te zijn in een tijd waar de motoriek nog luisterde naar de geest. Bij de F-jes moet je die mannekes laten spelen. Zo ook bij de OldStars. Zit er een blinde Pingelaar bij, laat’m dan lekker (blind) pingelen. Zit er een noeste Bikkelaar bij, laat’m dan lekker (noest) bikkelen. Doe in alle gevallen, minzaam glimlachend, een stapje opzij. Misschien wel 2 stapjes. Of meer. Dat is iets wat ik heb geleerd. Dat is iets wat ze me bij de OldStars hebben bijgebracht. En zie, de heren doen hun ding.  Ze hebben er plezier in ook. Belangrijker: ik ook! En daar gaat het om, nietwaar? Plezier hebben in het voetbalspelletje. Pas dán kan je dat type speler (eigenlijk wel ELK type speler) , hopelijk, het een en ander bijbrengen.

Tsja, sommigen willen de winst uitgedrukt zien in punten, de ander weer in de hoeveelheid lach. Een gezonde combinatie van deze 2 maakt kampioenen.  Ja, óók bij de OldStars. Of misschien wel, juíst bij de OldStars. Want dáár wordt het spelletje gespeeld zoals het móet worden gespeeld. Met plezier voorop!
Of ik terugkeer, op de groene met bloed doordrenkte voetbal arena’s? Zeg nooit nooit en zeg nóóit 'ik heb kanker, dus ik kan dat niet' :p

Check nummer 4(?)

Ik weet het niet zeker hoor, maar volgens mij was vanmorgen check nummer 4.  De uitslag was uitermate bevredigend: De PSA was onmeetbaar.

Onmeetbaar is in prostaatkankerkringen een waarde kleiner dan 0,10. Dat vind ik goed. Onmeetbaar is onmeetbaar. Ik had er een onduidelijk gevoel over. De fysieke conditie laat te wensen over. Dat wil zeggen, mijn conditie holt achteruit en dus word ik vaker en sneller vermoeid.  Aan dat laatste kan ik wel wat doen hoor, denk ik.  Gewoon niks doen, dan word ik niet moe. Maar dát betekent weer, dat m'n conditie nóg harder achteruit holt en m'n buik nóg prominenter aanwezig gaat zijn.


In het vervolg ga ik op de voeding letten. Dat moest ik al, maar daar had ik geen zin in. Dat betekent: Méér water drinken en méér van dat groenvoer eten. Kan ook lekker zijn hoor, dat groenvoer :] Wietolie, Maagzout en Kurkuma (Koenjit!) laat ik wel aan anderen over. Kan ik me tenminste blijven richten op de Hormoonkuur. Want in leven blijven, is voor mij , een doel geworden. Ja, als er een vliegtuig op m'n kop denkt te parkeren of er ontspoort een trein op mijn fietspad of een of andere köt terrorist blaast zich op terwijl hij mij de hand geeft, ja, daar kan ik ook niks aan doen he. Dan lift ik maar mee. Maar  als het  ff kan....


Ik doe dus de hormoonkuur, al die vrouwendingetjes ten spijt. Desnoods duik ik ook zonder na te denken de supermarkt in of maak ik me schuldig aan uitverkoop in de Primark, of ik draai de auto links in in plaats van rechts :D Ik heb er lekker weer 3 maandjes bij. Ik vraag mij wel af waar ik die pornozweetbandjes voor om je hoofd kan krijgen, want die opvliegers, daar ben ik wel klaar mee!
Ik vraag mij ook af  of PSV weer eens landskampioen denkt te worden. Tot nu toe heb ik alleen gehoord dat ze het willen. worden. Maar of ze het willen.... Dat zien we dan wel weer. Eerst deze maand volbrengen. In goede gezondheid, en schoonheid óók natuurlijk.

Theo

Gisteren, vroeg in de morgen, is een maatje (Theo) van me overleden. Hij had dezelfde diagnose als ik.

Echter, zijn behandeling verschilde met die van mij. Had ik een combinatie chemo/hormoon, hij had alleen hormoon. Nieuwsgierig was hij mij aan het volgen. Ik, met een scheel oog, was ook benieuwd hoe hij het eraf zou brengen. Tenslotte had hij dezelfde diagnose als ik. Maar, hij had een ander lijf, een andere weerstand dan ik, kennelijk.  Dat moet ook wel, anders was iedereen gelijk aan elkaar en dus niet uniek!

De laatste 2 a 3 maand was hij gestopt met de hormoon. Hij voelde zich weer op en top man! Hij ging zelfs zover wietolie te gebruiken. Vooral als hulpmiddel tegen de pijn.  En dat scheen te helpen. Hij had zijn grote mond en strijdbaarheid weer teruggevonden,

Ik keek dat met lede ogen aan, maar, zolang die tumor in me zit en zolang die hormoon dat ding onder controle heeft houd ik me daaraan vast. Als een hondje. Hoe heet zo'n beest. Een terrier!

Maar, alle wiet ten spijt, al het man-zijn-gevoel ook, hij is er niet meer. Nu had ik al wat foto's van hem gezien. Hoe hij eruit zag nu. Dat heeft mij doen besluiten hem niet op te zoeken. Ik was ervan overtuigd dat ik dan mijn toekomst zou zien. Uitgemergeld en al. Een laffe beslissing misschien. Hoewel hij slapende werd gehouden door middel van medicatie had ik niet de moed hem te bezoeken. Misschien had ik dat wel moeten doen en misschien ook zou ik daar spijt van hebben gekregen. Ik zal het nooit weten. Zoals zoveel andere zaken. Wat gebeurd is is gebeurd. Of, in dit geval, wat niet gebeurd is, is niet gebeurd.

Ik heb wel, op mijn manier, middels Facebook, mijn medeleven aan zijn nabestaanden betuigt. Ik hoop dat dat voldoende is. Meer heb ik niet.

Theo, ouwe ADO man, het ga je goed!

Als Ik Moe Ben

Zo af  en toe voel ik mijn ogen prikkelen. Niet lang daarna moet ik dan ff plat. De oogjes toedoen.

Thuis lukt dat het beste op zolder, onder de hoogtezon, op het ligbed. Onderweg gewoon in de auto op een of anders parkeerplaats. Moeheid valt mij ten deel. Dat komt door de chemokuur, de hormoonbehandelingen, de bestralingen en wellicht de Prednisons. Het is niet erg om moe te zijn, om ff de ogen te sluiten, maar soms komt het niet uit. Meestal komt het niet uit eigenlijk. Dan doe ik gewoon NIET ffkes de ogen toe. Dan stel ik het uit. Dat is makkelijk zat. Net zo makkelijk als de wetenschap dat de rekening vanzelf komt. En dan kan je je maar beter laten gaan. 10 a 15 minuten is lang genoeg. Dan slaat de drang om op te staan weer toe. Meestal komt de moeheid 'smorgens, wanneer ik op weg ben naar Defensie. Of 'savonds wanneer ik weer op weg ben naar huis. Dan is de parking langs de A2 zeer welkom. Een hazeslaapje en ik kan weer. Soms na de aanschaf van een ijsje onder een dikke, knapperige chocolaag :p Het merk ben ik, voor het gemak, ff kwijt. En nu? Ik zou best wel nog wat willen slapen, maar vindt dat natuurlijk zonde van de tijd.

Vakantie

Vakantie. Ja, dat hebben we (Anja en ik) wel verdiend. En als we het niet verdiend mochten hebben, we zijn er aan toe geweest.
Zijn we dan ook weggeweest, het land uit geweest? Nee, tuurlijk niet, maar we hebben hele leuke dagen gehad in Brielle, Hoenderloo en Emmen. Heel leuk. Iets waar je naar terugkijken wilt. Èn, die tripjes zijn stuk voor stuk uit eigen zak betaald. Dus geen UWV als sponsor gehad. Misschien ooit, in de toekomst :p

En die vakantie, die smaakt naar meer. Dus Fletcher, van der Valk, la Casa: Zet jullie schrap, want we hebben er zin in gekregen. En het mag wat kosten hoor! 10 euro ofzo, totdat we een degelijke sponsor hebben gevonden :p


Wij zijn niet zo'n motel- hotelbezoekers. Behalve buiten de èchte vakantieperiode dan. Dan is alles goed, zolang het geen camping is. Misschien als we wat ouder zijn, slecht ter been en nóg kortademiger dat we dan willen midgegolfen op een motel- hotelterrein. Of kienen.


Insiders weten dat we een kleindochter hebben: Yula. Wij zijn gek op die kleine meid. En óveral waar we komen, hebben we zoiets van: Dát is wat voor Yula. En zolang het geen kleertjes zijn of pluche beestjes, kópen wij dat in het vervolg dan ook voor Yula. Zoals sokjes. Mèt anti-slip patroon.

En het klinkt raar. Volgend jaar wil ik best weg met de vakantie. Naar italie. Maar ik heb er nog totaal geen beeld bij. Mijn planning gaat hooguit tot en met een maand. Meer beslist niet. Misschien is dat iets psychisch ofzo. Want op vakantie gaan, dat wil ik wel, met tumor en al als het moet ;) Heerlijk......

Lauwe pis

Ik heb al een tijdje geen blog meer geschreven. Ik miste de Joi d'ecrire zullen we maar schrijven. Voor diegenen die niet weten wat Joi d 'ecrire is: Ik wist niet hoe en waarover ik moest schrijven, ok?

 

Nu weet ik dat ik mijn gevoelens op papier(?) moet zetten. Ik dacht dat ik dat al deed. Maar die vraag van 'Hoe gaat 't met je?', die vraag, daar erger ik me niet (meer) aan. In het begin, toen ik net te horen had gekregen dat ik kanker heb, toen had ik zoiets van 'Waarom vraag je dat aan mij?' Ik voelde me gewoon keigoed. Ik had een conditie van een beer of zoiets.  Maar tegenwoordig, kijk ik anders tegen die vraag aan. Alleen, nu wordt die vraag zelden gesteld. Ik leef te lang door, denk ik.

Eigenlijk had ik me toen al kut moeten voelen. Alleen, beste leesvolk,  het heeft tijd nodig. De behandeling(en) heeft/hebben tijd nodig. Tijd om de bijwerkingen te doen gelden. En die bijwerkingen (zoals daar zijn: Teruggang in conditie, kortademigheid, pijn in gewrichten en botjes danwel beenderen, verandering van persoonlijkheid, zweetaanvallen (voor de dames onder ons: Opvliegers), verlies van spieromvang, voorbijgereden worden door figuren die je voorheen zielig vond). Die bijwerkingen beginnen nu (al een paar maand eigenlijk) hun werk te doen.  Ik heb het daar druk mee gehad. Geestelijk. Ik moest het allemaal maar zien te verwerken. Daar komt bij: Ik ben een man, dus, dubbel zo moeilijk die verwerking pfffff.

Ik ben gestopt met voetballen. Het lichaam kon niet meer opbrengen wat de geest voor ogen had.  Bovendien, een pingelaar neerleggen bracht niet meer de voldoening die ik voorheen wèl kreeg. Net zoals iemand les geven in hardheid. Nee, de voldoening is ver zoek. Zo niet het commentaar van de Pingelaar en de Bikkelaar. Alsook de blessuregevoeligheid (tussen de soep en de èrpel door). En het wonder is geschiedt: Ik ben gevoelig geworden voor commentaar! Mij zien ze niet meer als actief speler op de groene velden.

 

Fietsen is een ander verhaal. Hier heb ik nooit een blessure door gekregen. Ja, bij valpartijen. Maar dát is een keuze. Nee, ik ga weer fietsen. Alleen. Want als je alleen fietst, fiets je ALTIJD goed :p Bovendien, mijn snelheid is nu niet bepaald in die mate aanwezig om anderen uit te dagen. Het is eerder andersom, ik wórdt uitgedaagd. Door de mindere goden natuurlijk. Daar pas ik heel beleefd voor. Die lui laat ik voor. Vergezeld van een zeer minachtend glimlachje om mijn lippen. Want dát soort, dat negeer ik. Gullie doet maar. Ik kijk wèl, met véél misbaar de andere kant op. 'Winnen' doen jullie toch niet van mij! Stelletje misbaksels! Minkukels!

Maar nu die gevoelens. Ik heb al vermeld waar ik zoal last van heb. Konstant. Het is niet zo van Oei!, ik heb nu een pijntje. Nee, ik heb konstant last van die bijwerkingen. Daar word ik wat moe van. Misschien líjkt dat op berusting en misschíen is dat ook wel zo. Ikzelf ben daar nog niet zo uit. Ik heb gezien hoe ik eruit kom te zien, wanneer de tijd daar is. Niet in levende lijve, dat niet. Daar heb ik vooralsnog geen zin in. Ik mis er de moed ook wat voor. Maar ik mag niet te lang twijfelen, als ik hem nog levend wil zien, want voor je het weet, is het voorbij.

Ok, wanneer je mij vraagt Hoe het met me gaat?  Berg je dan maar. Dus bezint eer ge vraagt.

Maar, eigenlijk weet je al hoe het met me gaat, hoe ik me voel. Gewoon kut! En wat dat inhoud zie je hierboven ergens. En als je wilt weten wat dat nu is, dat kutgevoel, dan vraag je dat toch gewoon aan mij?

Ik zie er goed uit zeggen ze ook weleens. Dat betekent dat ik er de vorige keer slecht uitzag? Of had je verwacht dat ik er NIET goed uit zou zien? IK?

Het zou óók kunnen dat de hormoonbehandeling de oorzaak is. Ik voel me een stuk warmer dan voorheen en dientengevolge zal ik wat meer kleur op de koontjes hebben. Waarschijnlijk komt dat door die hormoonbehandelingen, chemokuur, bestralingen, en/of Prednisontabletten :D Volgens mij. Aan U de keuze. Mij zal het worst wezen. Zolang ik maar mag blijven leven. Ook al is het hier niet meer zo gezellig als vroeger: Gullie makt menne pis nie mir lauw!

Gevoelsmens

Laat ik beginnen met 2 spreekwoorden: 'Wie leeft bij het zwaard, zal sterven bij het zwaard' en 'Wie goed doet, goed ontmoet'.

Beiden zijn waar. Niet dat ik het licht gezien heb., maar alles wat je doet, zal je terugkrijgen. Zo werkt dat nu eenmaal en.....die spreekwoorden zijn er niet voor niets he. Dat zwaard, overigens, kan op velerlei manieren kenbaar gemaakt worden. Denk aan Verbaal geweld en aan Fysiek geweld. Dat Verbaal geweld en Fysiek geweld kan je op hun beurt weer onderverdelen.
Waar het op neer komt: Vroeg of laat krijg je wat je uitdeelt weer terug. Of je daar blij mee bent moet je zelf weten. Dat ligt eraan of je ervoor gevoelig bent. Maar ook dán, Vroeg of laat wórdt je er gevoelig voor. Ook hier geldt, beter vroeg dan laat. Ik ben lief en als je voorgaande niet begrijpen kan, doe je maar of je niks gelezen hebt.
:p

Je wordt ouder papa!

Ja, ik word een jaartje of wat ouder. Elke dag! Ik word me er ook steeds meer van bewust hoor. Dat begint 'smorgens al, Bij het opstaan. M'n Geest wil wel, m'n Fysiek laat het wat afweten. Germ, m'n Fysiek heeft al veel moeten meemaken. Wat m'n Geest wil, moet het Fysiek maar doen. En het is niet mis wat m'n Geest zoal wilt. Vraag het maar aan Fysiek!

Maar nu, Fysiek wordt wat trager. In reactie en motoriek. Het begint een beetje op een ouwe hond te lijken. Laat 'm dus maar lekker in de zon liggen, als die dat wilt. Of laat'm genieten van dat ene bakkie koffie in het kwartier. Lekkere ouwe sul! En nu heeftie een tumor ook nog. Aan z'n prostaat! En de Geest wilt nog zoveel. Fysiek eigenlijk ook wel, want ondanks alles is het net een jonge hond. 'n Jonge hond op leeftijd, dat weer wel. Maar Fysiek staat klaar als de Geest hem roept. En de Geest weet ook wel: 'Ik roep alvast, dan issie er over 'n kwartier wel'.  En zúlke geesten, moesten er (nóg) meer zijn :p

Bewegen moet!

Ja ja, sinds ik een tumor heb, hoor ik niets anders. Jij moet bewegen, jij moet bewegen..... ik moet bewegen. Na de Beweegcariiere te zijn begonnen bij PSV OldStars, doorgestoomd naar DBS OldStars en inmiddels opgehouden met dat hele voetbal (aankomende blessures) ben ik weer eens op de fiets gestapt. Ik heb het geweten! 85 kilometer afgelegd op een wonderschoon parcours. Althans, wonderschoon was het in het begin. Later heb ik er niet veel; meer van meegekregen. Ik zat voor de verandering maar weer eens in een overlevingmodus.

Dat ik ben gestopt met voetballen heeft over het algemeen een paar, bekende, redenen:
1. Geest en Fysiek
2. Avontuur.

1. Geest en Fysiek. ik ben 20 en ik blijf 20. Althans, dat dénk ik. Mijn lijfje denkt daar echter heel anders over. Dat heeft veel mee moeten maken. Dat kón ook veel meemaken. Ik heb een sterk lijf. Met voetbal heb ik veelvuldig van dat sterk lijf gebruik moeten maken. Ik denk zelfs, ietsje teveel. Want dat lijfje van me, gaat protesteren.
Het protesteert in de vorm van pijnscheuten of pijnscheutjes. En als ik goed luister, heeft mijn lijf geen behoefte meer aan pijn. Mijn Geest is een ander ding. Dat geeft niks om wat mijn lijf vind. Ik moet mijn Geest dan ook wat indammen. Dat lukt zo heel af en toe. Dan denktie: 'Ach laat'm maar (die tegenstander), ik pak 'm nog wel'. Dat laatste. 'Ik pak 'm nog wel', das niet goed. We pakken helemaal niks meer! want A: 'Het lijf kan niet veel meer hebben en B: 'Ik heb er gewoon geen zin meer in. Ik bem er al 64!' . Maar, het is wel zo, dat wanneer een Pingelaar meent mij te moeten duizelig maken met dat gepingel van 'm of een Hakker meent de bal 'blind ' te moeten schoppen met míj in de buurt, ja dan...... Stoppen dus. Nu kan het nog.

2. Avontuur. Bij PSV ben ik begonnen aan een groot avontuur. Groot, omdat ik, sinds de tumor, niet meer in staat ben verder te kijken dan 1 week, hooguit 1 maand. Nu liet ik me bij PSV verrassen door een wedstrijdje daar (Feyenoord) of een toernooitje hier (Schalke 04). In ieder geval, het was elke keer spannend en vooral uitdagend. In het Eindhovense kan alleen PSV voor dat avontuurlijk gevoel zorgen. Elke andere amateurclub niet. En zonder dat avontuurlijk gevoel, dat ongewisse, de uitdaging,  beleef ik geen lekker gevoel. En juist dat lekkere gevoel heb ik nodig.

Ben ik uitbewogen? Aan me nondeju niet! De racefiets en de mountainbike staan weer te lonken. De tools waar ik door de tumor niet eens scheel meer aan durfde te kijken. Nu heb ik schijt aan die tumor. Ik ga weer fietsen! Op z'n vrouwtjes waarschijnlijk. Maar welke kerel van 60+ kan een Marianne Vos bijhouden? Hm?  Nou dan. Fietsen dus. Dan maar zonder testosteron.  Vrouwtje blij, kindjes blij en ikke blij. Fietsclub blij? Dat weet ik nog niet. 'Winnen' is nog steeds leuk he.

Ben je alleen of....

Wanneer ik niet begrepen ben, ligt dat aan mij. Ik ben namelijk niet zo goed in het afgeven van de juiste signalen. Ik hou van jullie allemaal, duidelijker kan ik niet zijn.

Zo, dat gezegd hebbende..... Ik heb volgens mij ook ooit eens gezegd dat het hebben van kanker een ziekte is, die je alleen draagt. Die woorden, als ik die al gezegd zou hebben, moet ik terugnemen dus. De ziekte heb je met z'n allen. Jij, je direkte omgeving, je niet-direkte omgeving en verder, iedereen die je kent.

Wat je wel alleen mag doen is sterven. Net als geboren worden, doe je dit in je eentje. Misschien weggewuifd door anderen, maar gaan, doe je helemaal alleen. Daar ga je dan. Houdoeeeee!

Nu lijkt het erop dat het me allemaal van een leien dakje gaat. Nee! Het gaat niet van een leien dakje. Ik laat het misschien zo doen overkomen, maar niets is minder waar. De pijn in de spieren, de gewrichten, de teloor gegane spiermassa, de stemmingswisselingen de ik-weet-niet-wat-nog-meer voor bijwerkingen die doen mij eraan herinneren dat ik niet helemaal gezond ben. Overigens, als die bijwerkingen worden veroorzaakt door de behandeling(en), niet door de kanker op zich. Iedereen die kanker heeft, heeft op detail nivo andere, unieke, ervaringen. Generieke bijwerkingen, zoals smaakverlies, haaruitval, zijn voor iedereen hetzelfde. Maar worden door elk persoon weer anders ervaringen. Althans, dat is mijn ervaring :p De oorzaak van al deze ellende is legio. Daarom breng ik het voor gemak terug naar een wat simpelere benadering.

De oorzaak van alle kankers kan gezocht en gevonden worden in:
1. Voeding (incl mogelijke genotsmiddelen)
2. Levenswijze
En dan mag men ook bedenken dat eenieder apart reageert op elk van de oorzaken.En juist dat, die Voeding en Levenswijze, doe je meestal niet alleen. Dat behoor je te doen in gezelschap.

Doodgaan

Sinds ik (ernstig) ziek ben, denk ik er weleens over na: Alles gaat 'n keer dood. Of je nu een bloemetje bent of een walvis. Ja, óók jij ja! Walvis.....!

1, 2 Hup!

Zo ook ik. Het is niet de vraag óf ik doodga maar wannéér ik doodga. En dat geldt ook voor jullie. Alleen, mij is verteld dat mijn speelveld 1 voetbalveld is, en jullie gaan er vanuit dat jullie speelveld misschien wel 4 voetbalvelden groot is. Daar gaan jullie van uit....misschien is jullie speelveld wel 1 voetbalveld, of een kwart. Dat geldt ook voor mij.


Normaal gesproken is het mij toegezegde speelveld tig maal kleiner dan dat van jullie, de gezonde mens :p Maar misschien heb ik maar een speelveld van een half voetbalveld. Wie zal het zeggen. Wie kán het zeggen. Niemand voor zover ik weet. En, eerlijk gezegd, boeit het me voor geen meter.  Als het tijd is is het tijd. Je kunt beter niet weten wannéér dat tijdstip er is.  Uit ervaring weet ik al een beetje dat dát niet leuk is. Het is niet leuk te weten dat je tijd er bijna opzit. Laat staan dat het leuk is dat je wéét wanneer je tijd eropzit. Tot op de seconde nauwkeurig. Dan ga je af zitten tellen. En geloof me, er is geen barst aan aftellen. Daar zit je dan: 1020, 1019, 1018 enzovoort enzovoort. Je hebt geen tijd meer voor de léuke dingen in het leven. Oh wat een mooie bloem! 1010, 1009, 1008......... Nee, het onverwachte, dat avontuurlijke, dát is pas fun!


PATS! dat vliegtuig op je kop of die trein op je achterbumper. Het is dan de vraag wát er gebeurd. Ik heb het daar al eens eerder over gehad. In het ergste geval belandt ik op een wolkje met een harpje. Moet ik dát ook weer leren, harp spelen. Ook moet ik leren vliegen, dat lijkt me gaaf. Vliegen over alles heen en misschien wel dóór alles heen :)


Hoe dan ook, ik heb een speelveld. Een klein speelveld weliswaar, mar het is een speelveld. SPEEL veld. En dus ga ik erop spelen. Spelen tot ik er dood bij neerval. Eigenlijk een raar woord he, dat dood. Maar zo is het nu eenmaal. Je sterft en gaat dood.  Dat is normaal. Echter, iedereen wéét dat ik alles behalve normaal doe. Misschien ga ik éérst dood en sterf dan. Wie gaat het zeggen? Of beter, wie DURFT het mij te vertellen? :p

Kaas

De vraag hoe of dat het met me gaat, gaat tegenwoordig steevast gepaard met het , zelfgegeven antwoord "Goed zeker, gezien de omstandigheden!".

En ja, het gaat goed, gezien de omstandigheden. Die vraag echter, is aan het verdwijnen. Het heeft plaats gemaakt voor "Je ziet er goed uit!"  En ja, ik zíe er ook goed uit, al zeg ik het zelf. Eigenlijk, zie ik er best wel geweldig uit. Lekker zelfs. Als je van belegen houdt :p


Het is net als met kaas. Je hèbt er, die houden alleen maar van jonge kaas. Dan heb je er óók, die van stinkkaas houden. Maar je hèbt er, die houden van belegen kaas.


 Even terzijde, je hebt er ook, die houden van bitterballen. Je kent die figuren wel, van recepties en zo. De eerste de beste bitterbal die ze zien verdwijnt zó van de schaal in de mond van de zichzelf achtergesteld voelende bitterbal liefhebber. Die bal is héét (wat wil je). Al balancerend met die bal tussen de onder - en bovenkaak, al dan niet gepaard gaande en met wapperende handjes en openstaand mondje (hoe ge-etiquetteerd kan je zijn) met Oeh! Oeh! geluid, weten ze dat hete geval tóch nog in de maag te krijgen. Al dan niet met blijvende schade aan de binnenkant van de mond en slokdarm. Ik dwaal weer af.
Dit zijn trouwens óók die klanten die bij een buffet hun bordje overvol laden om vervolgens de helft weer weg te knikkeren. Vergezeld van een mislukte, door henzelf bedachte hautaine wereldburgerblik met bijbehorend uitbuiklichaamstaal en tandenstoker. Walgelijk is dit type mens (en gevolg)! Eigenlijk(?) zou je dit soort mens een condoom willen geven met bijbehorende tekst: "Gebruik dit condoom! Het voorkomt dat jouw soort zich uitbreidt!" Ik dwaal wéér af.


Wat ik wil zeggen is, dat wèlke vraag je ook stelt, het is àltijd de góede vraag. Het gaat er om, dát je de vraag stelt. Dát je interesse toont. Dàt, is weer wat ík heb geleerd de afgelopen 2 jaar :)

Bijwerken

Het is alweer ff geleden dat ik 's een serieus aanvoelend berichtje heb geplaatst hier.

 

Is er dan niks gebeurd? Nou nee, zó wil ik het ook weer niet stellen. Ik heb wat last van een hoestje erbij gekregen. En dat hoestje wordt gekoppeld aan mijn longen en dus, worden die onderzocht nu. Eer het zover kwam zijn er weer een paar weken voorbijgegaan. Dat laatste is ook iets. De dagen gaan aan me voorbij. Voor ik het weet mag ik weer naar bed. Het wordt saai. Dag-Licht, Dag-Licht enzovoort.

Maar goed, dat hoestje hè. Ikzelf geef de schuld aan mijn, inmiddels sterk verminderde,

afweermechanisme. Dat werkt niet naar behoren. Kennelijk heeft dit afweermechanisme een behoorlijke tik gekregen tijdens de Chemo- danwel Hormoonbehandelingen. Om van de bestraling maar niet te spreken. Hoe dan ook, het minste of geringste virusje vindt kennelijk zijn/haar weg door mijn lijfje. en blijft dan hangen, want er is niet een soort van beveiliging die dat ongemak naar buiten knikkert. Een beveiligd systeem is dus een must. OVERAL. Niet alleen in mijn lijfje.  Een ander woord voor beveiling is ook wel Defensie :p Ik dwaal af.

Mijn hoestje dus. Vroeger, toen ik nog jong en sterk was, had ik een goed werkend afweersysteem. Elk hoestje, dat in mij de kop opstak, werd zonder pardon aangevallen, onthoofd en  veranderd in een zielig hoopje slijm dat uitgekotst werd. Dat uitkotsen is nogal overdreven hoor. Tis maar om aan te geven dat dat een ongewenst hoestje was. Ik was in ieder geval van dat ongemakkelijk hoestje verlost. Nu echter, blijft dat hoestje hangen. Om dáár vanaf te komen, is een bezoekje aan het ziekenhuis gewenst.

Eerst wil men onderzoek doen natuurlijk. Want dat hoestje, is misschien wel een ongewoon hoestje. Een hoestje dat zwaarder geschut vereist.  Zo'n ziekenhuis is dan ook net als de NATO. Wat ik niet in huis heb, hebben ze daar waarschijnlijk wel.  Nu zit ik weer even af te wachten. Wat het resultaat is van die onderzoekjes.

Zo af en toe krijg ik de opmerking  dat ik o zo positief ben over al hetgeen ik krijg. Over al hetgeen mij overkòmt.

Ik heb er zo eens over nagedacht en..... Ik ben helemaal niet zo positief!

Ik heb alleen geen tijd om schrik (=angst) te hebben. Ik moet door. Er is altijd wel iets waar ik geen verstand van heb en waar mèn vindt dat ik er wèl verstand van moét hebben. Dat mèn, is dan mijn(direkte) omgeving òf ikzelf..

Moest ik eerst verstand hebben van de prostaatkanker, de behandelingen, het bloggen,  het ziekteverloop, de UWV, de Wet Poortwachter, de (parttime)inzetbaarheid, de beloning van de inzetbaarheid, het hoestje, de behandelingen van dat hoestje, al dan niet trainen.

Trainen? Tuurlijk trainen! Maar met welke intensiteit, wat voor voeding .

Ga zo maar door. Ik sta niet stil. Dat kan ook niet. Ik moet dat ook gaan vastleggen. Anders gaat die kennis verloren wanneer ík besluit heen te gaan. En dat willen we niet, toch?




Een goede vriend van me zei een tijdje geleden dat ik Milder geworden ben. Milder! wat is dat eigenlijk? In het engels: 

gentle and not easily provoked. Ik ben dus een watjes-lombok aan het worden en neem afscheid van het Tjabe Rawit zijn. (Voor de witte mens: Voor JULLIE is lombok een Spaanse peper. Om het makkelijk te maken.: De  Spaanse peper vindt zijn oorsprong  in Midden-Amerika. Voor de INDO: Een goeie LOMBOK is pedis! Een Tjabe Rawit al helemaal!)

Hm, ik mag dat wel dat milder. Dat klinkt goed en eerlijk gezegd, mijn ouwe goede vriend heeft gelijk (sorry voor dat ouwe, Bob!). Ik ben inderdaad wat milder geworden. Maar niet voor dat hoestje en zeker niet voor die tumor! Eruit als dat kan! En wel nu!  Wat denken ze! Dat ze zomaar op mijn kosten in míjn lijfje mogen zitten? Echt niet!

Dat wat betreft mijn mildere kant. Ik schei ermee uit, met dat bloggen nu. Eerst koffie en dan weer verder. Ik leer wat af :p

ps. Mocht het een en ander wat onsamenhangend op uw gestructueerde hersentjes overkomen: U heeft gelijk, Nu, verdwijn uit mijn gezichtsveld! Ik wil van de tuin genieten. Met volle teugen!

K*TPAAL!

Dieptevrees

Er zijn van die dagen, dan wil ik in het gras liggen, naar boven kijken. Naar die witte wolken en diepblauwe hemel daarachter.

Dan beeld ik me in dat ik ga vallen.  Naar boven. Langs die wolken, het diepblauwe tegemoet. Maar dan opeens krijg ik rillingen. Ik heb hoogtevrees. Het duizelt me. Weer terug op aarde, in het gras, sta ik op. Nog steeds wat duizelig. Verdorie, dat was een hele rit! En dan, ga ik me afvragen. Waarom werd ik duizelig? Ik lag met mijn rug op de grond, notabene! Dus hoogtevrees kan het niet zijn. Dieptevrees! Dat moet het wezen! Volgens geleerde koppen is dieptevrees een subvorm van hoogtevrees. Ammehoela! ik heb dieptevrees. Punt! Maar, wanneer ik recht voor me uit kijk of naar beneden, de diepte in, en ik sta gewoon, dan heb ik nergens last van. Het doet zich alleen voor als ik naar boven kijk. Dan val ik om. Of ik nu lig of sta of hang of...... Ik val gewoon om. Met een gevoel van duizelig zijn. Ik heb dus een afwijkende vorm van dieptevrees. Of hoogtevrees, zo U wilt.

 

Vrees voor m'n tumor heb ik niet. Dus ik heb geen tumorvrees. En juist voor die tumor moet ik vrees hebben. Want die tumor kan een einde maken aan mijn leven. Dan heb ik in ieder geval geen hoogtevrees en/of dieptevrees meer. 

 

Als ik later een engel ben (want dat word ik) dan kijk ik niet richting hemel, naar boven dus. Want dan val ik van mijn wolkje. Nee, ik kijk naar beneden. Als ik al kijk. En heel af en toe zweef ik naar beneden. Om iemand tegen z'n of heur kop te tikken. Gewoon. Dat is leuk. En dan haast ik me weer naar m'n wolkje en speel wat op m'n harpje. Of fluitje. Of ukelele, En dan denk ik, een beetje weemoedig aan die dagen dat ik op m'n rug kon liggen. In het gras. Als levend mens. Naar boven turend. Misschien heb ik als engel helemaal geen hoogtevrees meer, of dieptevrees. Ik heb die vleugels niet voor niets op m'n rug :p 

Prostaatkanker hèb je niet alleen, toch?

Vandaag is het thema bij de prostaatkankermeeting in de Eik: Prostaatkanker heb je niet alleen

Hoewel ik me voorgenomen heb vandaag  niet deel te nemen, gezien de buikgriep/verkoudheid, spreekt het thema me wel aan. Ik denk dat ik, gezien mijn ervaringen van de laatste tijd, wel het een en ander heb in te brengen. Terecht of onterecht. Maar, ik moet niet uit het oog verliezen, dat het míjn gevoel is wat meespeelt. Míjn gevoel en van niemand anders!


De (harde) waarheid is, dat je directe omgeving óók de kanker heeft. Via jou. Of op z'n minst, heeft de directe omgeving het gevóel mede slachtoffer te zijn. Maar, dan moeten ze er NIET voor weglopen of hun kop in het zand steken.    
   
Echter, misschien, vertoon ook ík zulk een gedrag. Als je mij vraagt hoe het met mijn kanker is, bagatelliseer (iets als onbeduidend voorstellen) ik veelal wat ik voel en hoe ik me voel. Dat schept een vertekend beeld bij de geinteresseerde. Wat heb ik er dus van geleerd? Ik heb geleerd dat niet meer te doen, dat bagatelliseren. Met het gevaar dat mij niks meer over mijn kanker gevraagd wordt. Want dan kríjgen  ze toch een hoop bagger over zich heen. Dat hebben ze niet verdiend, vindt men. Dáár hebben ze niet om gevraagd. Dus, wat is wijsheid. Wèglopen of bagatelliseren.


Of..... een juiste inschatting maken van wie wat vraagt :p


Dus....bij wie ligt de bal? Juist.


Al met al ligt de verantwoordelijk bij JOU. Het is immers jóuw kanker? Heeft men erom gevraagd dat jíj kanker krijgt? Nou dan. Jíj, op jouw beurt, hebt daar óók niet om gevraagd. Maar wie bóeit dat nu? Jij hebt dus de touwtjes in handen. Jíj bepaalt hoe en wanneer ánderen geinformeerd worden over jóuw situatie. Klinkt logisch. Net zo logisch als dat jouw hoofd er niet naar staat om zulke activiteiten te ondernemen.


Zie het als in voetbal. Zolang jíj niet aangeeft waar en hoe de bal gespeeld moet worden, doet die bal niet wat jij wilt. Ik maak meteen een kanttekening: Niet iedereen is een spelbepaler. Maar, ben jij er wèl een? Dan moet je niet mauwen wanneer het niet zo loopt, als jij víndt dat het zou moeten lopen.
Onderneem actie! Elke ondernemer weet, dat niet alle acties tot gewenst resultaat leidt. Nóg 'n keer ondernemen dus!    

Normen en Waarden

Je ziet ze steeds vaker opkomen. Woorden als Respect, Normen, Waarden. En dan vraag je je af, Waarom is dat zo? Is er dan zoveel veranderd dat men moet herhalen dat er ook nog zoiets is als Respect, Normen en Waarden?

Vroeger, moest ik altijd wat smalend glimlachen bij het woord Generatiekloof. Generatiekloof? Hoezo? Wat begrijpen die oudjes nu weer niet.


Ohoh! Dáár heb je het al. Wat begrijpen die oudjes nu weer niet.... Misschien begreep ík tóen niet waaróm die oudjes van tóen niet begrépen wat die jongeren van tóen bedóelden.




Waarschijnlijk, waren die jongeren van toen, niet in staat, op de juiste manier te communiceren met die ouderen van toen. Want communicatie, verbaal of nonverbaal, is kei-belangrijk. Wanneer een van de partijen iets niet begrijpt, ligt dat ten dele aan die partij natuurlijk. Maar vooral moet de oorzaak gevonden worden bij de partij die iets uit te leggen meent te hebben.


Men moet er niet van uit gaan dat de ánder, de één begrijpt. Want dat is per definitie niet zo. 
Wéét met wie je communiceert en vertel, wat jíj wilt, dat de ander volgens jou te weten moet komen. En communiceer dát dan ook op een manier, zodat de ander ook echt begríjpt wat jij bedoelt.


Dan toon je in ieder geval Respect. Men zal de wijze van communicatie als Norm hanteren en er een hoge Waarde aan geven.


PS. Onthoudt bovenstaande wanneer je onverhoopt in de situatie mocht komen dat je met iemand wilt gaan communiceren met een licht getinte huidskleur en een (Noord) Afrikaans uiterlijk Bovendien wekt de persoon de schijn niet verder te kunnen/willen komen dan het woord "Warrom" in vragende vorm, meestal gevolgd door "kaaik jaai maai an!". Welnu, om dáár een antwoord op te geven: Het is in ónze cultuur gebruikelijk dat men elkaar in de ogen kijkt indien men enige vorm van communicatie wenst op te starten. Net als handje geven en herkenbaar(!) over straat lopen. Dat zijn Normen met hoge Waarden. Als je je hier aan kunt houden, toon je ook nog eens Respect voor de cultuur waar jij, in eerste instantie, als gast gezien wordt. Ik begrijp ook, dat er landen zijn, hele culturen zelfs, waar je op straat meer geiten, schapen en/of runderen tegenkomt dan mensen. Ja dan wil ik ook best begrijpen dat handje schudden en herkenbaar over straat lopen niet zo'n hoge waarde heeft dan hier, in Nederland. Nederland, waar je geiten, schapen en/of runderen op daarvoor geeigende en omheinde stukken grond aantreft. En zelfs dáár  worden ze, zo af en toe, misbruikt aangetroffen! Maar dat is een ander verhaal.

ik wil ik wil ik wil

Ik zou willen dat ik niet aan de chemo hoefde. Ik zou willen dat de hormoontherapie een overbodig iets wordt. Ik zou willen dat ik die bestralingen alleen van horen zeggen ken. Ik zou willen dat Prednison er alleen voor anderen was, niet voor mij. Ik zou willen dat die Botpunctie niks opgeleverd had. Eigenlijk zou ik gewoon willen dat ik gezond ben.

Ik zou willen, dat ik me niet hoef te verdiepen in de Wet Poortwachter en re-integratie proces. Dat ik gewone zorg kan afnemen in plaats van Palliatieve zorg. Dat ik normaal kan blijven ademen. Dat m'n conditie op peil was. Dat ik me geen zorgen hoef te maken over Pensioen tekort, over de Lease-auto, over hoe we rond moeten komen binnenkort. Dat we gewoon 'zorgeloos' door kunnen bolderen.

Hoewel ik van mening ben dat 'Zorgenloos'  niet bestaat.  Zorgen zal je altijd hebben. Sommigen wat meer dan de ander. Maar uiteindelijk, zijn de zorgen zo groot als jij ze maakt.

Voor elke zorg is er wel een oplossing. Misschien vindt je 'n bepaalde oplossing niet leuk, maar het is een oplossing :p

Als ik gezond zou zijn, zou ik me waarschijnlijk over andere zaken zorgen gemaakt hebben. Misschien zijn die zorgen over de kanker ook niet eens zo erg. Ik weet wel waar ik aan toe ben nu. Dat is een voordeel. Ik weet nu ook wat opvliegers (hot flashes) zijn, ik weet nu ook wat krachtverlies inhoudt. Ik weet nu ook weer wat kortademig zijn met je doet. Wat het is wanneer je je evenwicht zoekt. Ook weet ik wat het is om zo af en toe depressief te zijn.

Van al die dingen die ik genoemd heb moet ik de andere kant ook leren kennen. Die andere kant kan het positieve of negatieve van iets zijn. Want, als je het positieve van iets niet kent, hoe weet je dan wat het negatieve is? En andersom, wanneer je het negatieve van iets niet kent, hoe weet je dan, of dat iets, positief is? En dat positieve en negatieve, zijn heel rekbare begrippen. Wat voor jou positief is, is voor de ander misschien wel negatief. En andersom. Het is net als met waarheden. Wat voor jou DE waarheid is, is voor de ander misschien wel een leugen.

Waar het eigenlijk (weer) om draait is Respect. Heb respect voor de een zijn toestand. Want elke toestand heeft een positieve en een negatieve zijde. Elke toestand heeft zo zijn waarheid of waarheden. Tis maar net hoe jij dat ziet en of jij je kan verplaatsen in een bepaald iemand of een bepaalde situatie. Kan je dat niet, nah..... dan heb je in ieder geval een gebrek.

En nu maar hopen dat een ander, zich in jouw situatie kan verplaatsen. Of je moet zo'n sterk figuur zijn dat je geen schouderklopje, geen complimentje nodig hebt. Dat kan ook natuurlijk :p

Trainen, trainen, trainen...

Vandaag ga ik maar weer eens. Uit nood gedwongen zullen we maar zeggen. Het zonnetje schijnt (nog). Tis wat frisjes, maar ik MOET m'n rondje weer's gaan draaien. Waar ik het voor doe? Zeg 't maar :p


Voor de FUN moet je 't doen, hoor ik regelmatig. Dat competitieve moet er af. Vooruit dan maar. Maar, vergeet niet, juíst door dat competitieve, komt bij mij de fun hè! Als ik niet kan winnen, is voor mij de fun ver te zoeken. Als je dát maar weet. Bovendien, ik weet het, die fun is gewoon een kwestie van instelling. Ík heb al gewonnen wanneer ik aan het rondje begin. En je weet: Verliezen kan ik niet, net zo min als je van mij kunt winnen want, kijk's goed: Ik hèb al gewonnen :p


Maar goed. Dit terzijde. Mijn rondje nu. Ik noem het: 'de Krul van de Duivel'. De moelijkheid zit'm hier in. Op een gegeven moment, moet je versnellen. Sprinten zo U wilt. Het viaductje op, bovenop de A50. Meteen daarna moet je zo'n 2 à 3 kilometer de snelheid vasthouden. Dat laatste, je rijdt dan zo'n 35 in 't uur, is dan best wel een opgave.


Nu hield ik het eerst nooit  bij. Dat trainen van me. Ik won immers de meeste sprintjes? Maar nu, met die kanker en zo, nu wil ik het gaan bijhouden.

'Dat moet je in Strava doen' zei ons Mike beslist. 'Want dan,' vervolgde hij (ons Mike), 'dan kan je zien of je vooruitgang boekt. En wat leuk is, je kunt ook zien wat anderen op de totale rit of een gedeelte ervan, hebben gereden.'.  Ok, dat lijkt me best wel FUN. Chilluhh voor de jongeren onder ons ouderen.

Aldus heb ik dus mijn eerstvolgend ritje op de Krul vastgelegd, in Strava, en zie: Dáár waar gesprint werd, stond ik op de 1154e(!) plek. Achter een of ander vrouwke. Dáár gaat de fun! Een plek bij de 1e 3 had ik niet verwacht, maar 1154e! Gek genoeg is dát nu weer de drijfveer. Ik laat me weer gek maken.
De testosteron vliegt m'n oren uit! Testosteron! Ho 's ff. Testosteron is toch díe voedingsbodem voor m'n tumor?


Rustig aan sprinten dan maar, zonder al teveel agressie. Tis tenslotte tegen een virtuele tegenstander. Ik ken'm niet eens. Maar toch, 1154e plek.... dat hoeft voor mij niet. Ik kan mezelf niet eens terugvinden bij de 1e 10 in het rijtje! Dus voorlopig sprint ik tegen mezelf. Is ook leuk hoor. Alleen kan ik mezelf niet zien, horen of voelen. Ik kan mezelf alleen in gedachten (of dromen) uit het wiel rijden en zo stiekem mogelijk opschakelen. En dat met een lach, en een traan. Want niemand, vooral m'n tumor niet, mag weten dat ik testosteron aan het opsparen ben.


En dan exploderen! Of nee, gewoon geleidelijk aan versnellen. Exploderen betekent het verbranden van een hoop testosteron in een fractie van een seconde. En dát laatste, wil ik vermijden. Dus, zo geniepig als maar kan wat testosteron opbouwen en dan zo geleidelijk mogelijk van die testosteron afscheid nemen. Dát is het recept, wanneer ik, op dit moment, van mezelf wil winnen.


Mezelf kan ik wel voor de gek houden, maar die lilleke agressieve tumor van mij??

Geboren worden en Doodgaan

Geboren worden en Doodgaan. Twee totaal verschillende zaken zou je denken. Echter, in 'geboren worden' en 'doodgaan' zie je al wat er gaat gebeuren. Maar goed, als je geboren wordt, KOM je ergens, je wordt wellicht ontvangen door je vader , je moeder, de medische staff  en, als die er al zijn,  je zussen of je broers.
Ga je dood dan is dit bijna hetzelfde. Met dat verschil, dat je dan GAAT. Wellicht wordt je uitgezwaaid door je broers en zussen, mochten die er (nog) zijn en misschien ook je vader en je moeder (mochten die er ook nog zijn) en net zo misschien, een medische staff.
Dit alles is wat we weten. Dit zijn feiten.

Je WORDT geboren en je GAAT dood. Dat is overigens de enige zekerheid in leven: Je gaat op een gegeven moment gewoon dood. Punt.
Maar, er zijn ook overeenkomsten tussen geboren worden en doodgaan. Je komt alleen en je gaat alleen, je wordt ontvangen of je wordt uitgezwaaid.

Wat we echter niet weten is, dat wanneer je geboren wordt, of je dan ook uitgezwaaid wordt. En wanneer je sterft, dat je dan ook ontvangen wordt.

Sommigen onder ons, kunnen niet wachten tot ze dood zijn, want er staan (of liggen)  tig maagden op ze te wachten, denken ze. Dat weten ze niet. Dat hopen ze, maar dat weten ze niet. Net zoals wij niet weten wat er te gebeuren staat  indien wij doodgaan. Vandaar misschien dat avontuurlijk gevoel wanneer je sterft, of misschien krijg je wel een angstgevoel. Ook lekker. Want je gaat het grote onbekende tegemoet treden. Maar, dat deed je toen je geboren werd ook. En, weet je of je toen werd uitgezwaaid?

Een lichaam is een omhulsel, een soort van voertuig.  Dat is de algemene gedachte. Als je dood gaat, verlaat je geest het lichaam. Amen. Althans, dat denken wij.

Maar als je geboren wordt. Hoe zit dat dan? Krijgt de geest dan de sleutels om het lijf op te starten wanneer het geboren wordt? Voordat hij of zij een verschrikkelijke (pedagogische) tik op de billen heeft gekregen? "Ja! De bestuurder is er! We kunnen verder!" of "Hey, hij of zij is er nog niet. Nog eens meppen dan!".
Hoe dan ook, wanneer je geboren wordt weet je niet of je uitgezwaaid wordt en als je sterft weet je niet of je ontvangen wordt. Hersenen schijnen alles vast te leggen. Alles. Maar niemand heeft aan kunnen tonen wat er bij de geboorte zoal gebeurd. En dus kan je je afvragen wat het tijdstip was dat je toetrad in het lichaam(pje). Was dat , toen je die tik op de billen kreeg of was dat net ervoor. Wie het weet mag het zeggen.

Overigens, over dat uitzwaaien kan je je lichtelijk zorgen maken. Want zwaaien je ze uit met handbewegingen die gaan van links naar rechts of van rechts naar links? Of, wordt je uitgezwaaid met handbewegingen van voren naar achter of van achter naar voren?

Buitensluiten

Iedereen kent dat gevoel wel. Dat gevoel van 'Ik wil naar binnen!' maar je kunt het niet. Je hebt de sleutels niet. Tsja, daar sta je dan. Nu had ik zo een ervaring vanmorgen. Echter, ik was niet buitengesloten, maar bínnengesloten.


Hoe dat zo komt?  Op aanraden van ons Danny, doen we elke keer wanneer we het huis verlaten, de voordeur op slot. Anja is uitermate goed getraind. Zo ook deze morgen. Zij verliet het huis met een door haar op slot gedraaide voordeur. Heel Goed! Ware het niet dat ík geen voordeursleutel heb. Wél een garagedeursleutel. En laat die sleutel nu  in de auto liggen. En die auto staat buiten. Ik in paniek. Na wat gedrentel en gezoek, móest de garagedeursleutel wel in de auto liggen. Is er een oplossing? Jazeker wel.


Gewoon de huishoudtrap achter tegen de schutting zetten, over de schutting springen, naar de auto lopen, de sleutel pakken en de garagedeur openen. Simpel. Zo gezegd zo gedaan. Bovenop de schutting had ik nog een moment van aarzeling. Ik ben er 64, heb een hormoonkuur. Die hormoonkuur houdt in dat mijn botjes wat breekbaarder worden. Na dat moment (fractie van een seconde) sprong ik. Yeeeehaaaa! Ik landde op mijn voeten, rolde door en kwam uiteindelijk liggen op mijn rug tot stilstand.

Als je niet weet waar ik het over heb: Kijk maar eens naar een of andere film over WWII waar paratroopers hun kunstjes vertonen. Nu ik het erover heb, dat heb ik ook ooit eens gedaan. De training dan he :p Maar, dit is voor mij niet voor herhaling vatbaar. Later misschien, als ik weer jong ben.


Binnen no-time stond ik weer op de voetjes. Even voelen. Hm...niks gebroken. Bedankt mam (en Hein Essink!) dat ik vroeger 'op'  judo moest. Dat val breken heeft me al meerdere keren goed geholpen! Zo ook nu. Maar toch, ik ga het niet meer doen! Of het zou niet anders kunnen natuurlijk, dan moet het maar weer, denk ik. Of niet. Dat zou misschien verstandiger zijn. Maar nu, nu ga ik weer naar Defensie. Nu heb ik ook weer's wat te vertellen :p