Dieptevrees

Er zijn van die dagen, dan wil ik in het gras liggen, naar boven kijken. Naar die witte wolken en diepblauwe hemel daarachter.

Dan beeld ik me in dat ik ga vallen.  Naar boven. Langs die wolken, het diepblauwe tegemoet. Maar dan opeens krijg ik rillingen. Ik heb hoogtevrees. Het duizelt me. Weer terug op aarde, in het gras, sta ik op. Nog steeds wat duizelig. Verdorie, dat was een hele rit! En dan, ga ik me afvragen. Waarom werd ik duizelig? Ik lag met mijn rug op de grond, notabene! Dus hoogtevrees kan het niet zijn. Dieptevrees! Dat moet het wezen! Volgens geleerde koppen is dieptevrees een subvorm van hoogtevrees. Ammehoela! ik heb dieptevrees. Punt! Maar, wanneer ik recht voor me uit kijk of naar beneden, de diepte in, en ik sta gewoon, dan heb ik nergens last van. Het doet zich alleen voor als ik naar boven kijk. Dan val ik om. Of ik nu lig of sta of hang of...... Ik val gewoon om. Met een gevoel van duizelig zijn. Ik heb dus een afwijkende vorm van dieptevrees. Of hoogtevrees, zo U wilt.

 

Vrees voor m'n tumor heb ik niet. Dus ik heb geen tumorvrees. En juist voor die tumor moet ik vrees hebben. Want die tumor kan een einde maken aan mijn leven. Dan heb ik in ieder geval geen hoogtevrees en/of dieptevrees meer. 

 

Als ik later een engel ben (want dat word ik) dan kijk ik niet richting hemel, naar boven dus. Want dan val ik van mijn wolkje. Nee, ik kijk naar beneden. Als ik al kijk. En heel af en toe zweef ik naar beneden. Om iemand tegen z'n of heur kop te tikken. Gewoon. Dat is leuk. En dan haast ik me weer naar m'n wolkje en speel wat op m'n harpje. Of fluitje. Of ukelele, En dan denk ik, een beetje weemoedig aan die dagen dat ik op m'n rug kon liggen. In het gras. Als levend mens. Naar boven turend. Misschien heb ik als engel helemaal geen hoogtevrees meer, of dieptevrees. Ik heb die vleugels niet voor niets op m'n rug :p