Ik zou willen dat ik...

• iedere dag weer overleef
• dat ik weer door kan slapen 'snachts zonder te moeten denken aan zaken die niks met kanker te maken hebben
• geen pijn meer heb, niet in m'n botjes, gewrichtjes of in m'n hart
• niet hoef toe te geven aan de steeds opkomende vermoeidheid
• de conditie weer terug had, net als de kracht. Dat explosieve.
• niet afhankelijk wordt van de kanker. Het gevolg en de behandeling(en)
• mezelf weer eens kon zijn. Want ik ben aan het veranderen, zeggen ze. Maar ze zeggen zoveel.
• dat ik de Monte Baldo, Die kloteberg aan het Gardameer weer eens bedwingen kan. Met de racefiets uiteraard. Hoe maakt mij niet uit. Als ik maar boven kom, òp de fiets natuurlijk :P
• dat we, Anja en ik, met de Chrysler naar het Gardameer (I) kunnen gaan.
• dat we de camping waar we met de jongens goede en warme herinneringen aan hebben weer eens aan kunnen doen. Mèt schoondochter Moon en kleinkind Yula uiteraard! We hebben daar meebeleefd dat de kou van een, aldaar gekocht, ijsblok moest komen (ingegraven in de keiharde grond) tot en met de airco van de gehuurde caravan.
• een goeie jongen, voor anderen: man, mag zijn.

Als dat allemaal weer goed komt, durf ik weer plannen te maken. Durf ik weer het voortouw te nemen. Kan ik voor mezelf weer een visie vormen dat in ieder geval een paar maanden vooruit is. In het gunstigste geval zelfs een jaar! En ja, ik ben aan het veranderen. Dat is zo vreemd niet. Net zoals het niet vreemd is dat er anderen zijn, in mijn 'vriendenkring', die eigenlijk mee móeten veranderen maar niet mee kúnnen veranderen. De hippies onder de mensen zogezegd, ook ik heb die dus in mijn vriendenkring :p Eerlijk gezegd: Iederéén verandert, maar niet iedereen ziet dat of wilt dat zien.

Er zijn er nu eenmaal die niet met mij willen meeveranderen en van hen móet ik afscheid nemen, als vriend. Wellicht dat dáármee bedoeld wordt dat je je vrienden pas in nood leert kennen. En geloof me, wanneer ik vrienden schrijf, in meervoud dus, dan ben je rijk. Voor het overige is het enige wat je hiervan leert, dat er figuren zijn in jouw 'vriendenkring', die niet met jou kunnen meeveranderen in een bepaalde situatie. Is dat erg? Hm.. dat kán erg zijn. Is dat vreemd? Nee, dat is niet vreemd. Dat is nu eenmaal een gegeven.


Voor je kinderen en kleinkind(eren) zal dit niet veel uitmaken. Het blijven immers je kinderen en kleinkind(eren), nietwaar? Een deel van hun genen is van joú. Voor je partner en anderen is het een ander verhaal. Zij voelden zich ooit eens tot je aangetrokken. Waarschijnlijk omdat íets in je, hèn aansprak. Wanneer je aan het veranderen bent en dat íets verdwijnt, verdwijnt ook de initiele interesse van die ander. Zo werkt dat nu eenmaal.


Nu is het wèl zo, dat de mate van interesse van die ander in jou, bepalend is voor het wíllen mee-veranderen mèt jou. Het wordt ietwat complex nu hè. Iets simpeler gezegd, hoe béter de ander jou kent en wilt leren kennen, des te màkkelijker is het voor hem/haar/het (transgendervriendelijk!) om mèt jou mee te veranderen. Die verandering is noodzakelijk om een bepaalde situatie het hoofd te kunnen bieden.
Bijvoorbeeld, je wordt scheel. Je loopt nu de kans dat anderen je als Schele gaan zien en ook als zodanig na gaan roepen. Wanneer je dán nog steeds aantrekkelijk bent voor de ander, dan wordt het mee-veranderen van die ander voor jou makkelijker.


Dus, wanneer je sámen kunt veranderen, is dat mooi meegenomen. Dan wordt het overleven omgeven met een gouden rand. Kan dat, om één of andere reden, niet samen, dan heb je pech. Dan mag je helemaal alleen overleven. En dat is tig keer moeilijker en zwaarder. Neem dat maar van me aan.


Ik wil heel wat, zo te zien. Het lijkt ook wat op een bucket-list. Een paar van die wensen, kan ik zelf invullen. Een ander deel niet. Dat maakt mij afhankelijk. En afhankelijkheid betekent verlies van controle. En Controle, is iets wat ik nodig heb. Klaar.


Ik wil dus maar 1 ding: Overleven. Dan komt de rest als vanzelf. Alweer klaar nu! :p