Ik kan het me best voorstellen hoor, dat het snurken van je partner lastig is. Vooral wanneer jezelf gezond bent en het gesnurk van de ander je wakker houdt en zeer irritant is. Vroeger, toen ik nog 'gezond' was, toen trok ik me het best wel aan. Dat gesnurk van me, en ik deed mijn uiterste best om niet te snurken.
Alleen, mij doet dat gesnurk van me niks meer. Wanneer je 2 opties hebt: snurken of doodgaan, dan weet ik wel wat ik NIET wil.
Maar goed, door mijn gesnurk zit ik nu beneden. Klaarwakker. De rekening komt overdag wel, bedenk ik me. De rekening wordt altíjd wel gepresenteerd. Of ik wil of niet. En zeker tegenwoordig. Dan ben ik op wat voor moment dan ook, oververmoeid. Dan kan de hele wereld me gestolen worden. Dan móet ik ff plat. Oogjes toe, al was het maar voor 15 minuten. Het maakt niet eens uit waar.
Of, toch wel. Wanneer we ergens op bezoek zijn, Anja en ik, en de vermoeidheid komt ineens opzetten, dan wil ik naar huis. Of dat nu begrepen wordt of niet. Ik wil naar huis en ik wil plat. Dat is het gevolg van de hormoonkuur. De chemobehandelingen en de bestralingen liggen nu al 1 jaar achter de rug. Men zegt dan dat het dáár, niet meer van kan komen. Wél van de hormoonkuur. Die heb ik nog.
Het is nu 02:39 en ik ga nog maar eens een bakkie zetten. Dat smaakt wel. Daar blijf je van wakker zeg je? Nou en! Als ik wakker ben weet ik tenminste dat ik leef en..... dat ik niet snurk :p
Geen opmerkingen:
Een reactie posten