Ommekeer

Het is frappant. In het begin (toen we net gehoord hadden van mijn prostaatkanker) had ik zoiets van 'Ik? nee ik heb niks. Voel me keigoed!'. Terwijl de directe omgeving zoiets had van 'Nou, nog een nachtvorstje en dan isdie vliegen!'

Die die, dat ben ik dus. Maar nu, nu ga ik door de behandelingen of door de tumor zelf steeds meer de kant op van 'Nondeju, ik ga het steeds meer voelen'. Terwijl mijn directe omgeving zoiets heeft van 'Nee, hij heeft toch niks? Hij ziet er zo goed uit! Kijkes, zelfs blosjes op de wangen heeftie!'


Ja, das de pest, als je keiziek bent terwijl je er nog verrekkes goed en potent uitziet. Dat heb ik dus weer. Maar, zo voel ik me niet.


Hartkloppingen, overslaan van het hartritme, vermoeidheid, opvliegers en nog wat kleine dingetjes zijn daar debet aan. En ze komen steeds vaker om de hoek kijken. Maar om  de een of andere reden weet ik al die dingetjes te onderdrukken.  Met mijn godenlijf en dito kop valt er ook niks zieks te zien. Of, je moet heel goed kijken. Misschien dat je dan iets ziet. Maar dan moet je wel heel goed kijken. Bliekert!