Bucket list

Mij word weleens gevraagd, of ik een bucket list heb. Een wat? Een bucket list! Uhh.....ik zal eens opzoeken wat dat is een bucket list. Goddank hebben we tegenwoordig Google ofzo....

Ok, volgens Vrouw en passie (Ja, hormoonkuur hè) is de definitie voor een Bucket list als volgt:

'

Een bucketlist is een lijst van alle doelen die je nog wilt behalen en alle dromen die je nog waar wilt maken voordat je dood gaat. Een bucketlist is een levende lijst waar je altijd doelen en dromen aan toe kunt voegen.

'

Bron: http://www.vrouwenpassie.nl/artikelen/wat-is-een-bucketlist/

Toch wel apart. De Bucket list is dus een levende lijst voor mensen die doodgaan. Ok. Maar nu rijst in mijn simpel brein de volgende gedachte: IEDEREEN gaat toch dood? Dus IEDEREEN moet dan zo een Bucket list hebben. Niet alleen ik dus. Gelukkig! Maar wie heeft er nu zo'n ding?
Ik denk diegene die weet dattie binnenkort de Geest gaat geven. En die gedachte is heel rekbaar. Ikzelf heb een agressieve, uitgezaaide tumor. Dus je mag van mij verwachten dat ik eerder de pijp uitga dan iemand die 'gezond' lijkt. Maar, wat als die iemand nu van geluk onder een trein terechtkomt? Of erger, een zwaarlijvige mevrouw. En hij of zij heeft er nooit een bucket list op nagehouden. Laat staan dattie gedaan heeft wat hij of zij nog zou willen doen vóór hij of zij onder dat ding terecht kwam. Wat dan?


Ik denk dat zo'n Bucket list gebruikt wordt om een ten dode opgeschrevene met goed gevoel aan te kunnen spreken. Das beter dan aan 'm te vragen oftie het koud heeft toch? Of dat de soep niet smaakt, of dat de koffie te sterk is. Dan kun je'm beter vragen naar de Bucket list. Kan je daar ook eens over bakkeleien: 'Jij wilt nog naar een onbewoond eiland? Hm.....'


Ik heb eindelijk mijn muzieklijstje af, voor zover ik dat niet veranderd wil hebben. Op verzoek hoor. En daar kan ik me best wel wat bij indenken. Wat als je zo'n muzieklijstje niet hebt. Dan zit je op je eigen uitvaart misschien tegen Mieke Telkamp aan te hikken met d'r Tijd. Dáár heb je het al! Ik geef niks om die Telkamp! Nee, dan is het beter dat je dát (die muzieklijst) beter zelf in de hand houdt en dus het gevoel hebt dat je alles onder controle hebt. Mits men je muziekkeuze respecteert natuurlijk.  'Wiltie dat horen? Das toch geen muziek! Hup, weg ermee!'. Daar lig je dan in je kist. Je kunt geen kant meer op en je hoort die Telkamp met d'r Waarheen.


Maar goed, de Bucket list dus. Jaaaa, wat zou ik nog willen alvorens ik ga hemelen? Ik weet 't: NIET gaan hemelen! Ooow, dat mag niet, ok. Welnu, ik zal er eens over nadenken, over mijn Bucket list. Wie weet kom ik nog ergens dan. En dat (die Bucket list) is eigenlijk dikke flauwekul hoor. Want als je dood bent dan kom jij toch dáár, waar jíj wilt? Ik wel hoor. Maar, misschien, als ik dood ben, ga ik nergens meer heen! Dan ben ik immers dood. Lichtje is uit, kaarsje is op.

In beweging en in beweging blijven!

Zow hey. Toen ik net te horen kreeg dat ik kanker heb. Uitgezaaid en al met als bonus dat het een zeer agressieve variant is ook nog's, toen was ik in de bloei van de herfst van m'n leven. Een conditie om een puntje aan te zuigen. Een buik van onbeduidende omvang. Onmeetbaar, net als de PSA waarde van nu.

Ja, ik mocht er zijn toen. En nu? Nu begin ik een buikje te krijgen. Sterker, ik heb er één! Ook in gewicht ben ik toegenomen: Van een 83 kg naar een 92 kilo. Dat moet er dus vanaf, dat verschil van plus 9 kilo! Maar niet te snel he. Ik moet ook ac-cli-ma-ti-se-ren ofzo. Ik weet nog goed, dat ik niet wakker lag van de chemo- plus hormoonbehandelingen, en daar bovenop nog eens de 17 bestralingen.


Ik lachte erom, had nergens last van. Maar gaandeweg lach ik minder hard en bovenal, minder snel. Ik weet nu wat dat inhoudt, die chemo- en hormoonbehandelingen. Ik weet nu wat de gevolgen zijn. Ik wil niet teveel en te snel minderen in gewicht. Maar toch wil ik het, want in het begin woog ik ook minder en had een (veel) betere conditie. Dat wel.


Dus, ik moet die conditie weer hebben en weer terug in gewicht.  En dat in juiste proporties natuurlijk. Anders focust mijn lijf  teveel op afvallen of op herkrijgen van conditie. Nee, het moet in de juiste verhoudingen zijn.


Mocht ik weer aan de chemo moeten, dan heb ik ik in ieder geval een evenwicht in conditie en lichaamsgewicht. Zoiets ja. Maar hoe doe ik dat? Gelukkig heb ik google. Eerst die kurkuma, wietolie en forum onzin eruitfilteren en ik hou wat over waar ik mee uit de voeten kan. Nu nog doen :p

Trainen 20170329

Jawel, gisteren weer eens mijn best gedaan op het DBS voetbalveld. Onder toeziend oog van Peter Cocu (Trainer DBS OldStars, Judith v. Berkel (gemeente Eindhoven) en wat (licht) geblesseerde OldStars. Ik moet zeggen, het ging beter dan de week daarvoor. Moe was ik zeker, ik heb geloof ik de rest van de dag op de bank voor pampus gelegen (Een beetje historie voor de onwetenden onder ons:  'De uitdrukking ‘voor Pampus liggen’ stamt uit de tijd van de Verenigde Oost-Indische Compagnie (VOC).Vanaf de 17^e eeuw voeren veel schepen heen en weer naar Oost-Indië en andere bestemmingen in Azië. In die tijd was het IJsselmeer nog de Zuiderzee, waardoor er sprake van getijdenwisselingen was. De schepen, die soms zwaarbeladen terugkwamen uit Azië, moesten vlak voor ze de haven van Amsterdam konden betreden langs een ondiepe vaargeul varen. Deze geul heette Pampus.')
Zo, nu weet je het. Kennis is nooit weg. Ja, die Indo's hadden en hebben nog veel invloed op de NL cultuur. Wat te denken van Indo-rock en sateh babi en Blauwe Hap :p

Maar goed, ik dwaal weer's af. Intensieve training gehad gister bij de DBS OldStars. Bedankt Peter C. en aanhanger van FC Eindhoven (Ben de naam weer's kwijt).


Vandaag is het Donderdag de 30e maart 2017, 12:00,  en ik ben weer boven jan. Neeeeeee, niet letterlijk! Ik heb helemaal geen Jan in de buurt! Nee, ik bedoel figuurlijk. Ik ben (figuurlijk) weer boven jan. Hormoonkuur ten spijt. Chemo en Bestralingen zijn verjaard, zegt men.


Binnenkort wordt een schrijven van me in (blog-vorm) op de OldStars site gepubliceerd. Ik ben natuurlijk zeer benieuwd want dit is geen alledaags gebeuren. Misschien wel, misschien niet. We gaan het vanzelf zien.


De training, oja, die liep lekker. Zoals ik al zei, intensief maar lekker. Trainden we op tactisch inzicht, het partijtje (om het geleerde in praktijk te brengen) was een welkome afwisseling. Met veel plezier werd het partijtje dan ook afgewerkt.
Ik denk dat de meesten wel, het bijzonder naar hun zin hadden. De 'verliezers' niet natuurlijk, maar dat was van korte duur. Snel kwam er weer een lach op hun snoetjes. 'Hun' zijn die OldStars. Die Ouwe Jongeren. Zij, die denken weer jong te zijn. Dat waren ze al, in hun kop, maar om de een of andere manier denken ze écht jong te zijn. Laten we zeggen, een jaar of 20 terug. In sporttermen ben je dan al bejaard maar dat deert niet. We zijn jong, we zijn (overwegend) man en dus zijn we jongens! Soms kwajongens maar over het algemeen wanen we ons terug in de tijd. Totdat we op de grond liggen met een pijntje op de enkels, ofzo. Dan zijn we weer in de hedendaagse wereld. Dan zijn we ook een beetje zielig en hebben wat aandacht nodig. Maakt niet uit van wie. Gewoon dat schouderklopje of een belangstellend 'Gaattie?' is al genoeg. Op naar volgende week dus :p

Snurk

Plots word ik wakker gestompt/geprikt/geduwd/geslagen/weet-ik-wat-nog-meer. 'Huh?' zeg ik nog slaapdronken, 'Wat isser?'.

'Je snurkt!' klinkt het bits vanuit het donker. 'Ik snurk! hahaha. Dus ik leef nog!' hoorde ik me stilletjes lachend denken. Maar ja, nu kan ik niet meer slapen en het is pas 02:25. 


Ik kan het me best voorstellen hoor, dat het snurken van je partner lastig is. Vooral wanneer jezelf gezond bent en het gesnurk van de ander je wakker houdt en zeer irritant is. Vroeger, toen ik nog 'gezond' was, toen trok ik me het best wel aan. Dat gesnurk van me, en ik deed mijn uiterste best om niet te snurken.




Alleen, mij doet dat gesnurk van me niks meer. Wanneer je 2 opties hebt: snurken of doodgaan, dan weet ik wel wat ik NIET wil.




Maar goed, door mijn gesnurk zit ik nu beneden. Klaarwakker. De rekening komt overdag wel, bedenk ik me. De rekening wordt altíjd wel gepresenteerd. Of ik wil of niet. En zeker tegenwoordig. Dan ben ik op wat voor moment dan ook, oververmoeid. Dan kan de hele wereld me gestolen worden. Dan móet ik ff plat. Oogjes toe, al was het maar voor 15 minuten. Het maakt niet eens uit waar.


Of, toch wel. Wanneer we ergens op bezoek zijn, Anja en ik, en de vermoeidheid komt ineens opzetten, dan wil ik naar huis. Of dat nu begrepen wordt of niet. Ik wil naar huis en ik wil plat. Dat is het gevolg van de hormoonkuur. De chemobehandelingen en de bestralingen liggen nu al 1 jaar achter de rug. Men zegt dan dat het dáár, niet meer van kan komen. Wél van de hormoonkuur. Die heb ik nog.




Het is nu 02:39 en ik ga nog maar eens een bakkie zetten. Dat smaakt wel. Daar blijf je van wakker zeg je? Nou en! Als ik wakker ben weet ik tenminste dat ik leef en..... dat ik niet snurk :p

Voor wie doe je het?

Enige tijd geleden werd ik een beetje op mijn vingers getikt. Althans, zo vóelde het aan. Nu ben ik niet zo benauwd van een vingertik, maar toch, toch zette het me een beetje aan denken.
'Men' vond dat ik (af en toe) te hard in bewoordingen was. Te hard betekent: Af en toe deel ik een sneer uit, of men dat nu terecht vond of niet. Dan denk ik weer, 'als jij niet verder kijkt dan die sneer, wat doe ík dan een moeite om het op 'papier' te zetten?' En: 'Als jij de moeite níet neemt, om erachter te komen, WAAROM ik iets op papier zet, waarom zou ik dan de moeite nemen om jou op de hoogte te brengen?'.

In het begin was ik met deze blog begonnen, om anderen op de hoogte te houden van mijn kankerperikelen. Gaandeweg echter, begon ik meer en meer mijn gevoel mee te laten spreken en mijn blogs hadden meer iets van 'het-van-je-afschrijven' nivo. Dat ging vanzelf. En dus moest ik tijdens het schrijven, ook nadenken over wat ik wel kan/mag schrijven en wat niet. Met andere woorden: Wat ik in deze blog schrijf, is een flauw aftreksel van wat ik denk, wat ik voel. Over sneren gesproken.


Bovenstaande, is waarschijnlijk een beetje teveel van het goede. Ik moet terug naar de roots. Ik moet deze blog gebruiken om iedereen die het wil op de hoogte houden van hoe ik me voel, hoe het met me gaat. En dat heel technisch. Net zoals Mr. Spock. Je weet wel, die van de Enterprise :p En mijn gevoelens houd ik dan wel bij in een apart stuk. Een stuk dat alleen voor mij te lezen is. Een soort van dagboek dus. Een Tool heb ik al voor ogen. Nu de structuur nog.

Ommekeer

Het is frappant. In het begin (toen we net gehoord hadden van mijn prostaatkanker) had ik zoiets van 'Ik? nee ik heb niks. Voel me keigoed!'. Terwijl de directe omgeving zoiets had van 'Nou, nog een nachtvorstje en dan isdie vliegen!'

Die die, dat ben ik dus. Maar nu, nu ga ik door de behandelingen of door de tumor zelf steeds meer de kant op van 'Nondeju, ik ga het steeds meer voelen'. Terwijl mijn directe omgeving zoiets heeft van 'Nee, hij heeft toch niks? Hij ziet er zo goed uit! Kijkes, zelfs blosjes op de wangen heeftie!'


Ja, das de pest, als je keiziek bent terwijl je er nog verrekkes goed en potent uitziet. Dat heb ik dus weer. Maar, zo voel ik me niet.


Hartkloppingen, overslaan van het hartritme, vermoeidheid, opvliegers en nog wat kleine dingetjes zijn daar debet aan. En ze komen steeds vaker om de hoek kijken. Maar om  de een of andere reden weet ik al die dingetjes te onderdrukken.  Met mijn godenlijf en dito kop valt er ook niks zieks te zien. Of, je moet heel goed kijken. Misschien dat je dan iets ziet. Maar dan moet je wel heel goed kijken. Bliekert!