Ik ga weer voetballen

Nou ja....voetballen. Tis een groot woord voor Walking Football. Dat wil zeggen, wanneer je achter de bal aan wilt rennen, slidings maken, koppen, omhaaltje doen en weet ik wat voor technische toestandjes nog meer, ja, dan is walking football wat te min voor jou. 

Maar, dóe het maar eens, dat walking football. Dan moet je doen wat je een jaar of 60 geleden had moeten doen. Voetballen met verstand! Jezelf vrijlopen, de vrije man zien, een aanval opzetten, de verdediging organiseren. En dat allemaal binnen de seconde. Allemaal ook, ten gunste van het hebben van plezier. Winnen staat op de laatste plaats. Winnen is prettig maar niet het doel. Sociaal contact, tegen de max van je kunnen op het veld staan, staat voorop. Jazeker, tegen de máx van je kunnen. Want iedereen die aan wedstrijdsport doet, presteert tegen de max van zijn kunnen. Ja, of haar kunnen, muggezifter! Ik wil hiermee zeggen, dat íedereen aan topsport doet. Ieder op zijn of haar nivo.

Ik durf zelfs te beweren dat de mindere goden onder ons harder hun best moeten doen dan de Godenzonen. Mits de mindere goden goed opgevangen en begeleid worden door het team natuurlijk.

Je kunt de mindere goden ook gewoon de grond instampen, maar, wat is dáár nou leuk aan. Nee, die
mannen een stapje hoger laten maken, met de beteren (die Godenzonen) mee laten komen, dát is vele malen leuker. Tenslotte staan we allemaal voor het plezier op het veld (in het geval van een veldsport). En, eveneens tenslotte, willen we als Team excelleren. Tuurlijk, je mag ook als individu de door jou beoogde top halen hoor, maar dan zoek je zelf maar uit wáár je dat kan. Wèlk team je dan hebben wilt.

Afijn, dit alles, heeft mij doen besluiten om met de Oldstars mee te doen. Bij PSV. Ja tuurlijk, óók omdat ik kanker heb en níet zozeer omdat beweging wordt gepromoot. De kanker is wel een mooi excuus om 's wat te gaan doen.

Het is net als met roken. Ik heb van alles gerookt en ik heb ook véél gerookt. Al vanaf mijn 14e. Stoppen met roken was geen optie. Totdat...... ik begon met wielrennen. Ik werd er van alle kanten afgereden. Ik heb wat afgevloekt en gescholden destijds. Totdat bleek, dat het sprinten mij goed afging. Ik besloot te stoppen met roken. Jawel, als excuus heb ik het wielrennen gebruikt. Dat was ook tevens mijn motivatie. En zie, binnen een maand of twee hoefde ik geen sigaret meer. Daartegenover begon ik steeds beter te presteren op de fiets. Maar nu, nu heb ik kanker. Beweging moet de bijwerkingen van diverse behandelingen op gaan vangen. En, voetbaltraining spreekt spieren aan waarvan jij niet wist dat je ze hebt. Voetbaltraining, Fietsen (op de racefiets óf mountainbike) geven mij de broodnodige beweging. Als ik dán geen beweging genoeg heb dan weet ik het niet meer.

Maar goed, de Oldstars. Ik ben er nu een week of 6 aan  de gang en het bevalt me prima. PSV is een goed gastheer en een club met professionele instelling. Een aantal trainingen hebben we achter de rug (in de hitte!) alsook een door PSV georganiseerd toernooi (European Legends). Ik heb er veel van geleerd. Ik merk ook dat mijn lijf wat sterker aan het worden is. Met andere woorden, mijn krachten nemen af door de chemobehandelingen en de hormoonkuren. Maar ik voel me wel sterker worden door de training.

Ik heb er ook veel nieuwe kontakten opgedaan Ik ga geen namen noemen, want dan noem ik er geheid een heleboel niet. En niet genoemd worden is niet leuk. Tis dan net of je een ongewenst kindje bent. Een lelijk kindje ook nog. Dus, namen noemen doe ik niet. Ook niet als je wat gedaan hebt wat niet door de beugel kan :p

Onder die nieuwe kontakten zijn er, die redelijk goed kunnen voetballen. Er zijn er ook, die kunnen er geen reet van. En dat is nu nèt de uitdaging. Om diegenen die 'het' niet zo goed kunnen, mee te laten spelen met die, die het redelijk goed kunnen. En geloof me, wanneer je deze leeftijdsgroep hebt bereikt, dan zit je al heel gauw tussen die, die er geen reet van kunnen en die, die het redelijk goed kunnen.

Sterker nog, het is prachtig om te zien dat ze met elkaar het spelletje willen gaan maken. Zijn ze fanatiek? Jazeker zijn ze dat! Je kunt zien dat het oude en misschien wel wijze mannen zijn, maar het zijn ook nog steeds de jongens van toen. Toen ze dachten, dat ze de bikkel waren. Dat denken ze nu ook, alleen wil het lijf niet meer zo. En deze mannen willen winnen. Echter, niet ten koste van het plezier dat ze eraan beleven.

Die mannen moet je koesteren. Want deze mannen weten, dat het voetbal een spel is. Soms met hoge inzet,  soms gewoon voor de fun. En soms, moet je die mannen gewoon hun ding laten doen. Ze zijn oud en wijs genoeg geworden om te weten waar hun grens of grenzen liggen. En als zij dat niet weten, weten die anderen dat wel. Corrigeren heet dan coachen. Wij, met z'n allen zijn de coach voor die ander. En die ander ben jij soms :)

Eigenlijk is die kanker die ik heb, een zegen. Ik kom op plaatsen waar ik anders niet gekomen ben. Ik ontmoet mensen die ik anders niet ontmoet zou hebben. Ik stel doelen die ik anders niet gesteld zou hebben. Is die kanker daarom een musthave? Welnee bij lange na niet.

Ik heb die kanker liever niet dan wel. Maar nu ik hem tóch moet hebben, ja dan zie ík de kanker voornamelijk als een zegen. Natuurlijk, er zitten minder positieve kanten aan de ziekte, Mijn partner, mijn directe omgeving die zien dit alles door een heel andere bril dan dat ik die zie. Zij (vooral mijn partner) zien mij ook aftakelen. En ik kan mij voorstellen dat dát niet zo'n pretje is.

Maar eerst komt het Eredivisie toernooi in het Olympisch stadion. Elke Eredivisie club stuurt een team dat de club tijdens het toernooi moet gaan vertegenwoordigen. En dát had ik niet meegemaakt als ik geen kanker had gehad :)