Doorlooptijd

Gisteravond, op de bank, dacht ik nog: "Hoelang heb ik nog te gaan?" Ja, ik denk daar weleens over na en eerlijk gezegd, om dáár het positieve achter te vinden, dat is een hele uitdaging.
Want hoe lang heb ik nog? 3 jaar? 4 jaar? 10 jaar? Wie zal het zeggen. Het valt me in ieder geval op, dat ik in jaren denk. Niet in maanden of weken, of dagen :) Dat doet niemand, terwijl niemand ook wéét wanneer zijn of haar deadline daar is.


Men schuift het maar voor zich uit, zolang als het kan. En toch moet je er rekening mee houden dat het van de ene dag op de andere afgelopen kan zijn. De meesten onderkennen dat en sluiten een uitvaartverzekering af. Zo, dat was 't. Wat eten we vanavond?



Maar, het houdt niet op met het afsluiten van een uitvaartverzekering alleen. Het gaat verder dan dat.
Denkt er maar eens over na, hoe laat jij je nabestaanden achter? Heb je alles (nou ja, alles...) goed geregeld wanneer je er onverhoopt niet meer mocht zijn? Wanneer je naar gene zijde bent overgestapt? Daar, waar je niet meer van wilt terugkeren?



Ik weet niet hoe hoog het percentage is dat er weinig tot niks aan gedaan heeft.  Maar dat zal wel een hoog percentage zijn. Want wie wil er nu zijn vertrek regelen? "Ik ga nog lang niet dood hoor!" is DE kreet waar men zich achter verstopt. "Oja?" vraag ik mij dan af, "nog-lang-niet is zó voorbij hoor".
"Ze moeten maar zien wat ze met me doen. Ik merk er dan toch niks van".  Dat klopt. Als het goed is merk je er niks van. Je nabestaanden wel. Wanneer je zó redeneert, heb je weinig op met je nabestaanden.



Je zadelt je nabestaanden op met zaken die jij had kunnen, nee, had móeten regelen. Maar nee, wat geef jij daar om. Geen zak toch? Eikel!



Elke doorlooptijd heeft een deadline. En die deadline, die is er sneller dan je denkt. Tis net als in een project. In het begin is iedereen laaiend enthousiast. Er wordt gezopen en gevreten op kosten van het project, want het gaat toch lekker? Ja, in het begint draait alles lekker. Problemen worden vooruit geschoven. "Dat zien we dan wel". Maar, naarmate de deadline in zicht komt, wordt er met het vingertje gewezen, wordt iedereen op zijn of haar verantwoordelijkheid gewezen.


Zaken die geregeld moeten worden om goed over de eindstreep te komen, moeten worden geregeld. En als je dát goed doet, heb je waarschijnlijk tijd over. En dan duurt wachten lang :p

Watje

Soms denk ik weleens: Wat ben ik toch een watje. Ik bedoel, d´r zijn er zat met kanker die volop in beweging zijn. Ja, die zelfs de Alpe d´Huez bedwingen en dan ´n paar keer ook nog. Ik heb dat niet zo. Ja ik voetbal weer wat, fietsen doe ik helemaal niet meer. Niet op de racefiets en niet op de mountainbike. Een watje waardig nietwaar.


En toch, dat voetballen gaat me goed af. Ik voel me er lekker bij. Dat fietsen, mwah, dat hoeft niet zo voor me. Zeker niet na die marteling met Steven Kruiswijk. Dat rondje met hem deed me weer denken aan de begintijd. De tijd dat ik de vouwen uit de broek fietste en elke keer total loss thuiskwam. Totdat het beter ging uiteraard.


Misschien, moet ik de draad weer ´ns oppakken. Ik zag een stel van die kankerpatienten de Keutenberg opfietsen. Ja, dát wil ik ook weer´s doen. Gewoon lekker op de macht naar boven stoempen. M´n bovenbenen martelen en m´n tong boven m´n voorbandje laten zwengelen. Als dát nog eens kon. Dat zou lekker zijn. Ja, ik ga weer eens beginnen met wat krachttraining voor de beentjes. Wat een met darmkanker kan, dat moet ik toch óók kunnen, met dat prostaatje van me.


Het enige verschil met tóen en nú is dat ik nú alleen fiets. Samen met m´n tumor weliswaar, maar toch. Ik fiets alleen omdat ik geen zin heb om met andere kankerpatienten te fietsen. Nog niet althans, misschien als ik wat beter in conditie ben. Als ik hun eraf kan rijden en dan zeggen kan dat je beter prostaatkanker kan hebben dan (bijvoorbeeld) een hersentumor of wat ze dan ook hebben moge. Ja, dan ben je bijna trots op die prostaatkanker. "Wat heddegij?" "Oh echt? Ík heb prostaatkanker!":p En dan zíe je de ander denken: "Had ik ook maar prostaatkanker!" Ha, ja, daar zittie dan met z'n darmkanker! Kijk, dan heb je tóch dat beetje competitie gevoel. Dáár houd ik wel van.

Nou zal het wel niet zo hard van stapel lopen. Als puntje bij paaltje komt dan help je mekaar vooruit. Dan blijf je bij iemand die niet zo hard kan trappen. Dan blijf je bij iemand die een mindere longinhoud heeft dan jijzelf hebt. Maar toch kan ik het dan niet laten om te zeggen, tussen neus en lippen door, dat ík prostaatkanker heb. Maar, dat zeg ik óók, wanneer iemand bij mij blijft, omdat ík niet vooruit te branden ben ;) Watje!

Er zijn van die dagen

En opeens komt een nummer van Nirvana opeens in m'n kop: Lithium. En ja, niet zonder reden dus.  Niet omdat Nirvana een van de betere groepen was, maar meer omdat het vandaag niet liep zoals het behoorde te lopen. En dat staat los van de kanker die ik heb. Nee, de dag begon zo mooi. Wat frisjes, maar in het zonnetje heerlijk warm. Weet je niet hoe Litium gaat? Doe maar eens Youtuben dan, maar ik waarschuw je, tis gin Schlager :p

Op de internetsite van de Velosoof was te zien dat er een trainingsritje op het programma stond. Nee, niet dat platte Oktoberfest gedoe, maar een echte rit zonder poespas: il Magistrale. Daar had ik wel oren naar.

Maar nu, eenmaal bij de Velosoof aangekomen merk ik dat alles, maar dan ook álles in het teken van het Oktoberfest staat. Van de namaakbroekjes tot en met de namaakhoedjes. Het Oktoberfest personeel was helemaal into (is dat goed Duits?) Oktoberfest. Ook qua verstand, jawohl.

"il Magistrale? Nee, daar heb ik niet van gehoord meneer". Nu weet ik uit ervaring dat wanneer het voetvolk van niks weet, je maar beter rechtsomkeert kunt maken. Wijzer worden zij niet en wijzer wordt je er zelf ook niet van. Heel rap heb ik maar besloten een eigen rondje te doen.

Nee, niet dat Krul-van-de-Duivelding, maar een groter rondje. Son-Nuenen-Geldrop-Heesch-Leend-Valkenswaard-Eindhoven-Son. Woensdag heb ik een openingsrit met Steven Kruiswijk, georganiseerd door Decathlon Best. Dus ik kan maar beter een beetje getraind overkomen, nietwaar? Waarschijnlijk is de training overkill maar who-fucking-cares. Ik in ieder geval niet.

Het begon al in Nuenen. De weg is opengebroken. Of ik zo vriendelijk zou willen zijn een omweg te maken. Vooruit dan maar, nondeknetter!

Daarna ging het van Geldrop naar Heesch en van Heesch naar Leend. Mooi niet dus! De spoorweg was geblokkeerd. Nondedju! Dan maar terug naar Geldrop en van Geldrop naar Eindhoven.

Onderweg, bij een kruispunt op de weg Geldrop-Eindhoven, kwam ik nog een paar kuddes wielrenners tegen. Hoogstwaarschijnlijk die van dat Oktoberfest.

Wat me opviel was dat er enkelen met dit prachtig weer, een geel regenjasje aan hadden en de kleuren Zwart/Rood. Waarschijnlijk is er ergens in de uitverkoop goede zaken gedaan in de overjarige wielersetjes. Ik was in ieder geval blij dat ik niet meefietste in een van die kuddes. Ik moet er niet aan denken. Één stuurfoutje en d'r klappen er een paar tegen het asfalt. En geloof me, een stuurfoutje is zó gemaakt. Zeker als je dénkt te kunnen sturen, maar uiteindelijk niet kúnt sturen. En van die, zijn er zat van.

Afijn, eenmaal in Eindhoven wil ik via het station de Kennedylaan op richting Son. Mooi niet dus. Het fietspad is wegens werkzaamheden opengebroken. Dan maar via de Woenselse Markt. Ja hoor, van daar uit was het zigzag (wegwerkzaamheden in Woensel) en kriskras naar Son.

Pas op de weg naar Son kon ik gerust zijn. Hier was niks aan de hand. Maar nu begon ik trek te krijgen in een bakkie koffie met appelgebak (en slagroom:p). Ik heb 'n stelregel: Wanneer je jezelf niet kietelt, zal je maar weinig lachen. Kietelen dus :p

Bij de Zwaan, in Son ja(!), zat ik dan lekker van m'n koffie en appelgebak in het zonnetje te genieten. Ach, er zíjn van die dagen....

Ik ga weer voetballen

Nou ja....voetballen. Tis een groot woord voor Walking Football. Dat wil zeggen, wanneer je achter de bal aan wilt rennen, slidings maken, koppen, omhaaltje doen en weet ik wat voor technische toestandjes nog meer, ja, dan is walking football wat te min voor jou. 

Maar, dóe het maar eens, dat walking football. Dan moet je doen wat je een jaar of 60 geleden had moeten doen. Voetballen met verstand! Jezelf vrijlopen, de vrije man zien, een aanval opzetten, de verdediging organiseren. En dat allemaal binnen de seconde. Allemaal ook, ten gunste van het hebben van plezier. Winnen staat op de laatste plaats. Winnen is prettig maar niet het doel. Sociaal contact, tegen de max van je kunnen op het veld staan, staat voorop. Jazeker, tegen de máx van je kunnen. Want iedereen die aan wedstrijdsport doet, presteert tegen de max van zijn kunnen. Ja, of haar kunnen, muggezifter! Ik wil hiermee zeggen, dat íedereen aan topsport doet. Ieder op zijn of haar nivo.

Ik durf zelfs te beweren dat de mindere goden onder ons harder hun best moeten doen dan de Godenzonen. Mits de mindere goden goed opgevangen en begeleid worden door het team natuurlijk.

Je kunt de mindere goden ook gewoon de grond instampen, maar, wat is dáár nou leuk aan. Nee, die
mannen een stapje hoger laten maken, met de beteren (die Godenzonen) mee laten komen, dát is vele malen leuker. Tenslotte staan we allemaal voor het plezier op het veld (in het geval van een veldsport). En, eveneens tenslotte, willen we als Team excelleren. Tuurlijk, je mag ook als individu de door jou beoogde top halen hoor, maar dan zoek je zelf maar uit wáár je dat kan. Wèlk team je dan hebben wilt.

Afijn, dit alles, heeft mij doen besluiten om met de Oldstars mee te doen. Bij PSV. Ja tuurlijk, óók omdat ik kanker heb en níet zozeer omdat beweging wordt gepromoot. De kanker is wel een mooi excuus om 's wat te gaan doen.

Het is net als met roken. Ik heb van alles gerookt en ik heb ook véél gerookt. Al vanaf mijn 14e. Stoppen met roken was geen optie. Totdat...... ik begon met wielrennen. Ik werd er van alle kanten afgereden. Ik heb wat afgevloekt en gescholden destijds. Totdat bleek, dat het sprinten mij goed afging. Ik besloot te stoppen met roken. Jawel, als excuus heb ik het wielrennen gebruikt. Dat was ook tevens mijn motivatie. En zie, binnen een maand of twee hoefde ik geen sigaret meer. Daartegenover begon ik steeds beter te presteren op de fiets. Maar nu, nu heb ik kanker. Beweging moet de bijwerkingen van diverse behandelingen op gaan vangen. En, voetbaltraining spreekt spieren aan waarvan jij niet wist dat je ze hebt. Voetbaltraining, Fietsen (op de racefiets óf mountainbike) geven mij de broodnodige beweging. Als ik dán geen beweging genoeg heb dan weet ik het niet meer.

Maar goed, de Oldstars. Ik ben er nu een week of 6 aan  de gang en het bevalt me prima. PSV is een goed gastheer en een club met professionele instelling. Een aantal trainingen hebben we achter de rug (in de hitte!) alsook een door PSV georganiseerd toernooi (European Legends). Ik heb er veel van geleerd. Ik merk ook dat mijn lijf wat sterker aan het worden is. Met andere woorden, mijn krachten nemen af door de chemobehandelingen en de hormoonkuren. Maar ik voel me wel sterker worden door de training.

Ik heb er ook veel nieuwe kontakten opgedaan Ik ga geen namen noemen, want dan noem ik er geheid een heleboel niet. En niet genoemd worden is niet leuk. Tis dan net of je een ongewenst kindje bent. Een lelijk kindje ook nog. Dus, namen noemen doe ik niet. Ook niet als je wat gedaan hebt wat niet door de beugel kan :p

Onder die nieuwe kontakten zijn er, die redelijk goed kunnen voetballen. Er zijn er ook, die kunnen er geen reet van. En dat is nu nèt de uitdaging. Om diegenen die 'het' niet zo goed kunnen, mee te laten spelen met die, die het redelijk goed kunnen. En geloof me, wanneer je deze leeftijdsgroep hebt bereikt, dan zit je al heel gauw tussen die, die er geen reet van kunnen en die, die het redelijk goed kunnen.

Sterker nog, het is prachtig om te zien dat ze met elkaar het spelletje willen gaan maken. Zijn ze fanatiek? Jazeker zijn ze dat! Je kunt zien dat het oude en misschien wel wijze mannen zijn, maar het zijn ook nog steeds de jongens van toen. Toen ze dachten, dat ze de bikkel waren. Dat denken ze nu ook, alleen wil het lijf niet meer zo. En deze mannen willen winnen. Echter, niet ten koste van het plezier dat ze eraan beleven.

Die mannen moet je koesteren. Want deze mannen weten, dat het voetbal een spel is. Soms met hoge inzet,  soms gewoon voor de fun. En soms, moet je die mannen gewoon hun ding laten doen. Ze zijn oud en wijs genoeg geworden om te weten waar hun grens of grenzen liggen. En als zij dat niet weten, weten die anderen dat wel. Corrigeren heet dan coachen. Wij, met z'n allen zijn de coach voor die ander. En die ander ben jij soms :)

Eigenlijk is die kanker die ik heb, een zegen. Ik kom op plaatsen waar ik anders niet gekomen ben. Ik ontmoet mensen die ik anders niet ontmoet zou hebben. Ik stel doelen die ik anders niet gesteld zou hebben. Is die kanker daarom een musthave? Welnee bij lange na niet.

Ik heb die kanker liever niet dan wel. Maar nu ik hem tóch moet hebben, ja dan zie ík de kanker voornamelijk als een zegen. Natuurlijk, er zitten minder positieve kanten aan de ziekte, Mijn partner, mijn directe omgeving die zien dit alles door een heel andere bril dan dat ik die zie. Zij (vooral mijn partner) zien mij ook aftakelen. En ik kan mij voorstellen dat dát niet zo'n pretje is.

Maar eerst komt het Eredivisie toernooi in het Olympisch stadion. Elke Eredivisie club stuurt een team dat de club tijdens het toernooi moet gaan vertegenwoordigen. En dát had ik niet meegemaakt als ik geen kanker had gehad :)