Iedereen voelt zich weleens eenzaam of verlaten. Het is een gevoel van leegte, verdriet en soms van angst. Je voelt je niet verbonden met de wereld en met andere mensen om je heen. Het is een persoonlijke beleving.
Hm... ik ga tegenwoordig best wel vaak alleen naar een kankermeeting . Ben ik dan eenzaam? Zo voel ik het niet. Ik ben dan wel alleen op weg naar die meeting. Maar op de meeting zelf ben ik niet alleen. Dan zijn er wel meer van die zeverkousen die met zichzelf en alles en iedereen overhoop ligt. Op zo'n moment voel ik mezelf niet eens eenzaam. Eenzaam ben ik weleens op een feestje. Daar heeft men het dan over voetbal of carriere, of huwelijk of erger: GTST :p Dan ga ik me behoorlijk eenzaam voelen. En dat komt niet door de kanker alleen. Waarschijnlijk zijn er heel veel 'gezonde' mensen die dit herkennen. Echter, een feestje met kankerpatienten....... die zullen er niet veel zijn, die feestjes. Koffietafels wel :D
Uit de definitie volgt dat iemand met weinig contacten niet per se eenzaam hoeft te zijn. Terwijl iemand die veel mensen om zich heen heeft, zich toch eenzaam kan voelen. Je bent pas eenzaam als je het gemis aan relaties of contacten als negatief ervaart. Het is iets wat je alleen zelf kunt voelen.
En dat alleen zijn dan? Alleen zijn is een technisch iets. Je bent alleen of je bent met anderen. Op het moment dat er iemand bij je is, ben je niet meer alleen. Of je nu een klik met die iemand hebt of niet. Misschien is er een overeenkomst. Een hobby ofzo. Dan begint die ene urenlang over die hobby te kletsen. En je hebt er helemaal geen behoefte aan op dat moment. Sterker nog, dat gewauwel komt je de neusgaten uit. Op zo'n moment kan je je eenzaam voelen, ook al ben je niet alleen.
Ook zeggen ze weleens: "Je mag er wel over praten hoor. Ik zeg niks maar luister wel"
Heel goed bedoeld, maar als ik wil praten tegen iets dat tóch niks terugzegt, ga ik wel op het toilet zitten. En wanneer je besluit wèl iets terug te zeggen, zorg dan dat het steekhoudend is. En dát gaat maar weinigen lukken natuurlijk. Want je kan alleen met iemand praten over de kanker wanneer die iemand ook een kankerpatient (geweest) is. En zo gaat dat met alles. Iemand die van puzzelen houdt moet niet met iemand praten over puzzelen wanneer die iemand daar totaal geen binding danwel ervaring mee heeft. Dat mag wel hoor, maar volgens mij gaat dat gesprek niet lang duren. Dan zit die puzzelaar ook zo op de pot tegen zichzelf te praten.
Op z'n tijd alleen zijn vind ik niet erg, eenzaam zijn/ je eenzaam voelen is veel erger. Wanneer je eenzaam bent hoor je alleen nog maar een hoop geroezemoes, je ziet veel maar eigenlijk niets en de klok is ook al veel te traag en eerlijk gezegd, je geeft om dit alles geen fuck. Maar ook dát is weer niet zo erg. Je vindt dan je plezier in het bekijken van mensen, hun zatter worden, hun oeverloos geklets (dat is dus geklets dat kant noch wal raakt). En wat nóg leuker is, soms vóel je dat jíj het onderwerp van gesprek bent. Dan kijken ze met z'n allen jouw richting op. Met een meewarige blik in de ogen en ja, behalve dat dát leuk is om te zien voel je je meteen ook eenzaam.
Jij bent de officier en je troepen maken grapjes over je. Daar is dan ook een gezegde over: Het is eenzaam aan de top.
Wanneer je eenzaam bent, sta je boven de rest. Je hoort er niet meer bij. Zo voelt dat althans. Zo, voelt Eenzaamheid aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten