Dóórzettten!

Als je een doel voor ogen hebt, wil je niet van opgeven weten. Dan zet je nèt zolang dóór, tot je het doel bereikt hebt, tot je de eindstreep gepasseerd bent. Dat is te vatten in één werkwoord: Doorzetten. Met de nadruk op Door. Dóórzetten dus. En vroeger, voordat men mij verteld had dat ik kanker heb, sterker nog, dat ik er nóóit meer van genezen zal, zat dat Dóórzetten in me. Niemand hoefde mij te vertellen dat ik door móest zetten, dat ik de eindstreep móest halen. Tegenwoordig, echter, heb ik dat Dóórzetten niet meer zo. Ik ben dat deel van mezelf verloren besef ik nu.

Ik heb daar ooit een berichtje over geplaatst. Ergens tussen de Hormoon/Chemobehandelingen en de bestralingen ben ik dat deel van mezelf al heel gauw kwijtgeraakt. Het heeft me veranderd. En wat is 'dat' deel nu precies? Hm.... goede vraag. Eerst was het Dóórzetten en nu is het Móeten doorzetten.


Eerst was Dóórzetten een deel van mijn karakter. Een soort van automatisme. Of ik nu fietste, voetbalde, studeerde, marcheerde of wat dan ook. Nú, móet ik me er iedere keer weer toe zetten om dóór te zetten. En als ik zo eens terugkijk, bepaalde ik vroeger wat er gebeurde. Wat ik deed of wilde hebben dat gedaan werd, was goed voor mij en goed voor mijn directe omgeving. Bepalen of datgene wat ik doe óók goed is voor mijn directe omgeving was, en ís,  een heel leerproces, neem dát maar van me aan. Die directe omgeving, overigens, is een ruim in te vullen variabele (gezin, team, familie, whatever). Al naar gelang de invulling van mijn directe omgeving had ik een bepaald doel duidelijk voor ogen. Maar, gaandeweg, en zeker na het horen van mijn kanker, heb ik dat bepalen bewust overgelaten aan anderen. Ik had geen duidelijk doel meer. Het enige wat ík wilde, was overleven. Ik was er van de ene op de andere dag, van behandeling naar behandeling. Tegenwoordig is dat van de ene controle naar de andere :). Bovendien was ik in de veronderstelling, dat wat anderen willen, dat ik dat ook wil. Met andere woorden, ik deed de aanname(!) dat men weet wat ik wil en daar dus naar handelt. De aanname dat anderen weten wat mijn doelen zijn. Foute aanname dus.


Bovendien was ik er zelf nog niet helemaal klaar voor. Ik ben een beetje een controle freak. Das weer het nadeel van in leven te blijven. Dan blijven die karaktertrekjes ook in leven. Tuurlijk, het is fijn wanneer de anderen, met name je partner, zelf hun weg weten te kiezen en te vinden. Ik ben er helemaal vóór (en sta er dus áchter). Alleen, wanneer ik niet constant vraag wat er zoal te gebeuren staat, kom ik dus ook niks te weten. Of  ik krijg dingen te horen waarvan ik denk 'Wat móet ik er mee?'. Ik ga er dus vanuit dat men doet wat ik verwacht en dat is dus niet zo! Men doet wat men dénkt dat ik zou verwachten. Dat rammelt en dat had ik kunnen weten :D


Nu, ga ik mezelf meer betrekken bij al hetgeen dat loopt én wat mijn persoon aangaat. Ik ben nog lang niet dood dus. Als ik dood ben, dan doe je maar wat je wilt want dat zal mij niet raken. Simpelweg, omdat ik dan nergens meer bij betrokken ben :D Dan zit ik op een prachtig wolkje met mijn harpje te spelen. Of met mijn fluit. En als ik me verveel, doe ik iemand wel pootje hakkelen. Wie weet, krijg ik dan buikpijn. Van het lachen :p


En misschien, dúúrt het ook allemaal te lang. Misschien hád ik ook allang de pijp aan Maarten moeten geven. Want ik besef ook wel dat de een geduldiger is dan de ander. En ja, ik zie er, helaas, nog véél te goed uit (lees: gezond) voor iemand die niet meer te genezen is. Voor iemand die dóód gaat. Voor iemand die wel dood móet gaan, want dat zeíden ze toch? Die geleerde heren..... Nou, ik zal je nú teleurstellen, maar misschien moet je nog wel héél lang (lees: jaren) tegen die kop van mij aankijken. En misschien kijk ik dan wel terug :p  Misschíen, héél misschien moet je maar nèt doen of ik binnenkort níet doodga. Net als jij. Jij gaat toch óók niet dood binnenkort? Hahaha


En trek het je vooral níet aan. Want ook ík moet leren ermee om te gaan. Ook ík besef niet ten volle wat de boodschap 'U ben niet meer te genezen' betekent. Want ik vraag mij ook nú nog af: 'Wat betékent dat nu eigenlijk. U-bent-niet-meer-te-genezen'. Dat is wat anders dan: 'U gaat binnenkort sterven'. Sterker nog, dat klinkt meer als: 'Goedemorgen, U leeft, maar loopt de kans, binnen nu en nog wat, dood te gaan!'. Ja, wat moet je daar nu mee. Niks eigenlijk. Dus doe ik maar de aanname dat er een bedoeling achter de opmerking huist. De bedoeling van: 'We moeten'm zeggen dat het niet goed is. Maar om nu te zeggen dattie binnenkort het loodje legt is ook weer zoiets. Weet je wat, we zeggen gewoon dattie niet meer te genezen is. Klinkt ook heftig toch? En dan moettie zelf maar weten wattie er van maakt :p'


Daaraan denkend krijg ik opeens, als vanzelf, de zin om Dóór te zetten. Ja, vergeet dat doorzetten maar. Ik ga Dóórzetten. Ik heb dat verloren deel van me weer teruggevonden!


Nu 'Wíllen' nog zoeken :p