Aanpassen

Het jaar 2016 zit er bijna op. 2016 zal bekend gaan staan als het jaar van Verandering. 2017 zal er om bekend gaan staan als het jaar van Aanpassing. Voor mij persoonlijk, sloeg de  Verandering voornamelijk op mijn gezondheid. Die is niet zo best dus.

Dat ben ik haast verplicht te zeggen want een kanker die niet meer te genezen valt is best wel serieus. En ik merk dat ook. Na de openbaring en behandeling van de tumor in 2015, ging het in 2016 vooral over de controle over het de baas blijven van de tumor. En juist in  2016 vond voor mij de grootste verandering plaats.

Was ik in 2015 nog in goede conditie, naarmate 2016 verliep ging deze met sprongen achteruit. Krachtverlies, Ademnood, Pijn overal en vooral DE Vermoeidheid beginnen me zo langzamerhand wat te slopen. De racefiets is naar de achtergrond gedrongen.

Maar het is niet allemaal kommer en kwel wat de kanker heeft gebracht. Zo heb ik kunnen voetballen in het PSV tenue (ja Feijenoord, de volgende keer is 2x mandekking nog te weinig! :p) en heb ik nieuwe (lees: andere) mensen ontmoet. Fotografie is weer in beeld gekomen.

Wel merk ik dat de scherpte bij mij wat is afgenomen. De schuld leg ik bij de Hormoonkuur, welke ik nog steeds volg. Maar, diezelfde Hormoonkuur legt wel de belangrijkste bron van voeding voor de tumor plat. Van mij mag die verhongeren, die tumor. Echter, vroeg of laat, mits nog in leven, zal die (afgeslankte) tumor zijn voeding elders vinden. En dan, ja dan, moeten we wat nieuws gaan verzinnen. We is voornamelijk Wout Scheepens (Uroloog) en ik.

Zoals ik al zei, de scherpte is er bij mij wat af. In het begin stond ik voor elke behandeling klaar.   Nu ook, maar toch ietwat anders. Ik mis wat strijdlust. Waarschijnlijk komt dat, doordat ik wijzer ben geworden. Ik weet nu wat een serie Chemobehandelingen doet. Net als een Hormoonkuur of een setje Bestralingen. Ja, ook Prednison heeft mijn Ervaringsnivo verrijkt.

Misschien ook, mis ik wat strijdlust (dat erinvliegen) doordat mijn conditie is teruggelopen. Ik ga meer en meer doseren. Net als in de wielerkoers. Als je niet meer kunt winnen is uitrijden het devies. Krachten verdelen en je niet gek laten maken. Rustig in het zadel blijven zitten. Goed blijven eten en drinken.

Met dat laatste, dat eten en drinken, is overigens niets mis mee. Ik eet niet, ik vreet. Ik drink niet, ik zuip. Daar moet ik dus wat gaan bijremmen. Ik moet in balans blijven. Maar goed, in theorie weet ik wat ik moet doen. En daar zit'm de Aanpassing voor mij dus in.

Ik wil dolgraag nog eens met de Mariniers meetrainen, maar dat gaat mijn lijfje niet volhouden. Net zo dolgraag wil ik weer eens flink gaan rammen op die pedalen van mijn racefiets. Maar, ook dat gaat mijn lijfje niet volhouden.  De geest wel, die is allang gefinished en doet zijn bestelling aan de bar alweer.

Wat nog wel gaat, is mijn voetbalgenen een flinke boost geven. Wat zelfs ook gaat, is anderhalf uur blijven staan. Op PSV Oost wel te verstaan (bedankt mannen!). Wat ook gaat is, mijn gevoel voor fotografie een flinke boost geven.  En, in plaats van op de pedalen te rammen, geef ik mij hersenen de sporen om de vele vraagstukken bij de opdrachtgever op te lossen. Mijn hersenen moeten ook flink aan de bak wanneer het UWV en/of de Werkgever gaat beginnen over mijn inzetpercentage, bijvoorbeeld.

Voor mij gaat 2017 veel Aanpassing brengen. Voor iedereen trouwens. Want in 2016 is veel gebeurd. Teveel bijna, want de mensheid kan niet zo snel reageren als men zou willen. Ik doe niet teveel aan doemdenken want er zitten onderwerpen bij waar je bijna scheel van wordt.  Doemdenken is goed. Doemdenken is positief zelfs. Want door dit doemdenken, zet je alle min- en alle pluspunten tegenoverelkaar. Het is wel zaak objectitef te blijven he ;)

En ja, mijn glas is atlijd halfleeg, niet halfvol. Halfvol is voor de zuinigerds onder ons. Voor de positivo's.  Nee, bij mij is dat glas halfleeg. Ik zuip door, weet je :p

Maar goed, MIJN generatie heeft dit alles al eens meegemaakt. Ja, zelfs een hoofdstuk als Overbevolking. (denk aan de spaaractie van aluminium melkflesdopjes voor de arme, en dus hongerige, Sylvanaatjes in Sylvanaland).

2017 gaat van ONS heel wat vragen. En als ik dit van dichtbij bekijk, is ONS mijn directe omgeving en ik.  Dit ONS, gaat de kwaliteit van mijn leven bepalen.

Vroeger, zo'n jaar of 2 geleden, trok ik mijn wenkbrauwen op wanneer iemand koos (nee, niet Koos! Maar koos) voor de Kwaliteit van het leven. Als ik dat nu hoor, trek ik nog steeds mijn wenkbrauwen op, maar niet zo hoog meer. Ik begin begrip te krijgen voor die keus. Is dat goed? Is dat slecht? De tijd zal het leren. Voor nu weet ik dat niet. Maar, ik denk dat er een dag komt dat ook ik die keus ga maken. Alles en iedereen verandert.  Ik ook dus.

Maar eerst ga ik mij aanpassen. Niet qua kleur, want een tintje vind ik best geil. Dat blijft dus. Ik ga mij aanpassen op mijn nieuwe situatie die komen gaat. Een mens moet op de move blijven om te overleven. Dat vergeten we weleens maar dat is altijd zo geweest.  Ik ga het zien! Jullie ook!

Maar eerst Hals- und Beinbruch! Voorzicht(ig) met Vuurwerk en Drank! Denkt aan Mens en Dier en dat 2017 al het goede moge brengen voor iedereen! Ciao!

Moe

Soms ben ik moe. Nee, niet moe van het bergklimmen of na een harde sprint. Dat is lekker moe. Ik bedoel, soms ben ik vervelend moe. Dan ben ik te moe om moe te zijn, te moe om door te gaan ook. Meestal wordt ik vervelend moe als ik niks anders te doen heb. Dan word ik weleens moe van mezelf. Hoe dat kan? Weet ik veel!

Als ik te moe word wil ik even de ogen sluiten. Het liefst met warm weer en zoemende bijtjes en geroezemoes in de verte, en nog verder weg kerkklokgelui, nee niet dat gehuil van een of andere door moeder en maagd verlaten imam, maar kerkklokgelui in de verte tussen die zoemende bijtjes en dat geroezemoes door.

Maar goed, dat zou ik dus willen. Meestal sluit ik even de oogjes achter het stuur op een of andere parkeerplaats of veilig op de bank thuis of onder de hoogtezon op zolder. Dan droom ik over een wandelingetje met Anja. Een kort wandelingetje van de parkeerplaats naar een tegenoverliggend terras zoals op de Klim naar het Vijlenerbos. Een korte wandeling dus. Of ik droom over lekker tafelen achter in de tuin met Anja, Danny&Armel, Mike&Moon. Over de capriolen van Oscar, de super mini tekkel van koninklijke komaf en kleindochter Yula, die nog een baby is. maar mij nu al van alles wijs maakt. Of misschien droom ik wel over de harde koersen die ik kon rijden, over kilometers maken op het voetbalveld: lekker stofzuigeren en de beer uithangen of over schoefelen in de tuin met, jaja, lekker warm weer en een koud biertje.  Ik heb zat te dromen dus en in dromen kan alles. Dus werk ik me te pletter!

Als ik dan weer's wakker word is het steevast wat frisjes. Maar moe, dat ben ik dan niet meer en ik weet dat het vroeg of laat weer terugkomt. En laat is over 'n uurtje 4 ofzo :)

Kankertrip

Je hebt kanker en je wordt  op de trein gezet, de Kanker Express. Je weet nog niet op welk perron je geacht wordt uit te stappen. UItgezwaaid worden is ook al zoiets. Iedereen is er. Alleen, iedereen is in de stationsrestauratie. Sommige met hun neus tegen het raam gedrukt, anderen aan hun stoel gekleefd en weer anderen moeten nog snel even poepen. Je hoort muziek en gelach en het uitkramen van onzin. Tis net een hangtafelfeestje, daar, bij hun.

Als ze al meegaan is dat in een aparte wagon.  Een vervolg op de stationsrestauratie. Het zijn net voetbalsupporters in een uitwedstrijd. Via een sluis gaan ze rechstreeks vanuit de stationsrestauratie naar het stationsrestauratietreinwagon.

Niemand is ooit echt in de trein geweest.  Ik ook niet. Dus erover praten doe je met je medereizigers. 'Zit je goed?', 'Waar ga jij heen?',  'Hoe lang moet jij?'

Vreemd genoeg is de eindbestemming voor iedereen hetzelfde. Nog vreemder is het, dat de een er eerder uit moet dan de ander. Ach, of je nu in Spanje aan de kust zit of  in Portugal. Als de zon maar schijnt!

Hoe dan ook, echt lekker uitgezwaaid worden door je geliefden zit er niet in. Je stapt uit en ziet ze in het feestgedruis. Ze roepen wel wat, vanachter dat glas in de stationsrestauratietreinwagon, maar wat..... Het zal wel wat liefs zijn. Wat opbeurends ofzo.

Je doet maar net of je het verstaan hebt. Dat is goed voor de gemoedsrust. De trein trekt weer op  en daar sta je dan....op je Eindbestemming :p

De Eindstreep.

Het is weer eens zover. Ik heb weer een controle achter de rug. De PSA is nog stééds onmeetbaar en dat is goed. Wanneer er een PSA waarde stijgende is, is dat een aanwijzing dat er iets met de prostaat aan de hand is. In mijn geval, wordt dan aangegeven dat de tumor weer actief aan het worden is.

Dat de tumor weer actief aan het worden is, zou mij overigens niks verbazen.  Dat ding van mij, is er een met een agressieve houding. Niet de agressiefste, maar veel scheelt het niet. En... het is er een van mij he. Dus dom zal die niet wezen! Hooguit een beetje bleu. Een beetje, want als die echt bleu zou zijn, zou ik geen tumor hebben! Ik weet al wat ik afgelopen jaar niet gedaan zou hebben al als ik geen tumor had gehad. Namelijk, dàtgene, wat ik wèl gedaan heb. Zo, doe dat maar eens in je opnemen.

Misschien word ik een beetje moe van al wat ik erbij krijg. Moe van die bijwerkingen. Moe van die vermoeidheid, van die pijn, van dat krachtverlies.  Maar, als ik er zo over nadenk, zijn dit allemaal bijwerkingen. Een bijwerking krijg je erbij. Ik weet niet waarbij, want wanneer je medicatie tot je inneemt gebeurd er gewoon wat met je lijf. Dat reageert namelijk. En als dat niet wenselijk is, zoals koppijn of duizeligheid, dan heet dat Bijwerking. En als dit alles is, wat de chemo/hormoon en bestralingen in huis hebben, dan kan ík er nog wat bij hebben hoor. Mijn kwaliteit van het leven wordt er kwalitatief niet minder door. Nou ja, een klein beetje wel dan. Ik kan niet meer zo goed tegen bier bijvoorbeeld.

Maar, dan hou ik er nog zat aan over om door te gaan. Om verder te willen leven. Dan denk ik aan ons Anja, aan ons Danny&Armel, aan ons Mike&Moon, aan ons Oscar, aan ons lachebekkie: Yula.

Soms vraag ik me ook wel eens af  hoe het moet voelen als je wilt stoppen. Hoe ver je dan heen moet zijn. Dat doet me denken aan het rijden van koersen. Soms ben je dan zó moe dat je af wilt stappen. Dat wíl je, maar je dóet het niet. In plaats daarvan, ga je je krachten herverdelen. Want je wilt het einde halen. Ja, nu komt het. Het Einde . Waar ligt dat Einde ergens? Het einde ligt sowieso daar waar jij vindt dat je af mag stappen. Het einde ligt in íeder geval daar, waar de streep getrokken is. Niet eerder en niet later. Je weet dus waar de streep ligt. Jij niet alleen, iedereen weet dat. Je hoort dat vanzelf wel. Je zult Goede Raad horen, Welbedoelde Tips, ja zelfs Oplossingen. Dat kunnen ze dan wel roepen, maar zíj zitten niet op de fiets. Zij staan met een pilsje in de klauwen langs de kant van de weg. Zij hoeven geen meter van jouw koers te trappen. Maar zíj staan wel langs de kant te roepen. Lekker laten roepen dus. Wacht maar, tot zij hun koers moeten gaan afwikkelen. Dán hoor je ze niet meer. De geile roepkwartels!

Dan heb je er ook bij, die de streep niet halen. Die stappen eerder af. Moet je die dan uitlachen? Dat hangt er vanaf. Dat hangt af van de mate waarop zij zich hebben ingespannen om de eindstreep te halen.
Er zijn er óók, die halen al zwalkend en ijlend de eindstreep.  Die mag je wat mij betreft afschieten. Das toch geen gezicht. Bovendien weten die figuren niet eens waar ze ergens zijn.
Er zijn die geven de moed al op vóór ze kapot zitten. Die mag je wat mij betreft vooruit schrééuwen. Desnoods hou je ze een wortel voor de neus. Of een ouwe schoen. Of een gebruikt slipje. Schop ze desnoods naar die streep toe. Tot ze beginnen te zwalken en ijlen, dan ben je te ver gegaan. Afschieten dus, hadden ze maar niet naar jou moeten luisteren :D

Maar goed, ik werd dus een beetje moe van de bijwerkingen. Moe, wanneer je meer opvliegers krijgt dan alle aangetrouwde tantes tesamen op een feestje. Moe, wanneer je uitgeput op de bank gaat liggen en je hebt niks gedaan. Ik heb sowieso niks gedaan, dus waarom ik? Moe, wanneer je de trap afgaat en je houdt je je staande aan de trapleuning. En toch, dit hoort er allemaal bij.

Gelukkig heb ik een hoge pijngrens. Kan ik dit alles een plek geven en til ik niet zo zwaar aan die bijwerkingen. Zolang ik die eindstreep maar niet te zien krijg waarvan geroepen is dat die dáár ergens ligt :p

Doorlooptijd

Gisteravond, op de bank, dacht ik nog: "Hoelang heb ik nog te gaan?" Ja, ik denk daar weleens over na en eerlijk gezegd, om dáár het positieve achter te vinden, dat is een hele uitdaging.
Want hoe lang heb ik nog? 3 jaar? 4 jaar? 10 jaar? Wie zal het zeggen. Het valt me in ieder geval op, dat ik in jaren denk. Niet in maanden of weken, of dagen :) Dat doet niemand, terwijl niemand ook wéét wanneer zijn of haar deadline daar is.


Men schuift het maar voor zich uit, zolang als het kan. En toch moet je er rekening mee houden dat het van de ene dag op de andere afgelopen kan zijn. De meesten onderkennen dat en sluiten een uitvaartverzekering af. Zo, dat was 't. Wat eten we vanavond?



Maar, het houdt niet op met het afsluiten van een uitvaartverzekering alleen. Het gaat verder dan dat.
Denkt er maar eens over na, hoe laat jij je nabestaanden achter? Heb je alles (nou ja, alles...) goed geregeld wanneer je er onverhoopt niet meer mocht zijn? Wanneer je naar gene zijde bent overgestapt? Daar, waar je niet meer van wilt terugkeren?



Ik weet niet hoe hoog het percentage is dat er weinig tot niks aan gedaan heeft.  Maar dat zal wel een hoog percentage zijn. Want wie wil er nu zijn vertrek regelen? "Ik ga nog lang niet dood hoor!" is DE kreet waar men zich achter verstopt. "Oja?" vraag ik mij dan af, "nog-lang-niet is zó voorbij hoor".
"Ze moeten maar zien wat ze met me doen. Ik merk er dan toch niks van".  Dat klopt. Als het goed is merk je er niks van. Je nabestaanden wel. Wanneer je zó redeneert, heb je weinig op met je nabestaanden.



Je zadelt je nabestaanden op met zaken die jij had kunnen, nee, had móeten regelen. Maar nee, wat geef jij daar om. Geen zak toch? Eikel!



Elke doorlooptijd heeft een deadline. En die deadline, die is er sneller dan je denkt. Tis net als in een project. In het begin is iedereen laaiend enthousiast. Er wordt gezopen en gevreten op kosten van het project, want het gaat toch lekker? Ja, in het begint draait alles lekker. Problemen worden vooruit geschoven. "Dat zien we dan wel". Maar, naarmate de deadline in zicht komt, wordt er met het vingertje gewezen, wordt iedereen op zijn of haar verantwoordelijkheid gewezen.


Zaken die geregeld moeten worden om goed over de eindstreep te komen, moeten worden geregeld. En als je dát goed doet, heb je waarschijnlijk tijd over. En dan duurt wachten lang :p

Watje

Soms denk ik weleens: Wat ben ik toch een watje. Ik bedoel, d´r zijn er zat met kanker die volop in beweging zijn. Ja, die zelfs de Alpe d´Huez bedwingen en dan ´n paar keer ook nog. Ik heb dat niet zo. Ja ik voetbal weer wat, fietsen doe ik helemaal niet meer. Niet op de racefiets en niet op de mountainbike. Een watje waardig nietwaar.


En toch, dat voetballen gaat me goed af. Ik voel me er lekker bij. Dat fietsen, mwah, dat hoeft niet zo voor me. Zeker niet na die marteling met Steven Kruiswijk. Dat rondje met hem deed me weer denken aan de begintijd. De tijd dat ik de vouwen uit de broek fietste en elke keer total loss thuiskwam. Totdat het beter ging uiteraard.


Misschien, moet ik de draad weer ´ns oppakken. Ik zag een stel van die kankerpatienten de Keutenberg opfietsen. Ja, dát wil ik ook weer´s doen. Gewoon lekker op de macht naar boven stoempen. M´n bovenbenen martelen en m´n tong boven m´n voorbandje laten zwengelen. Als dát nog eens kon. Dat zou lekker zijn. Ja, ik ga weer eens beginnen met wat krachttraining voor de beentjes. Wat een met darmkanker kan, dat moet ik toch óók kunnen, met dat prostaatje van me.


Het enige verschil met tóen en nú is dat ik nú alleen fiets. Samen met m´n tumor weliswaar, maar toch. Ik fiets alleen omdat ik geen zin heb om met andere kankerpatienten te fietsen. Nog niet althans, misschien als ik wat beter in conditie ben. Als ik hun eraf kan rijden en dan zeggen kan dat je beter prostaatkanker kan hebben dan (bijvoorbeeld) een hersentumor of wat ze dan ook hebben moge. Ja, dan ben je bijna trots op die prostaatkanker. "Wat heddegij?" "Oh echt? Ík heb prostaatkanker!":p En dan zíe je de ander denken: "Had ik ook maar prostaatkanker!" Ha, ja, daar zittie dan met z'n darmkanker! Kijk, dan heb je tóch dat beetje competitie gevoel. Dáár houd ik wel van.

Nou zal het wel niet zo hard van stapel lopen. Als puntje bij paaltje komt dan help je mekaar vooruit. Dan blijf je bij iemand die niet zo hard kan trappen. Dan blijf je bij iemand die een mindere longinhoud heeft dan jijzelf hebt. Maar toch kan ik het dan niet laten om te zeggen, tussen neus en lippen door, dat ík prostaatkanker heb. Maar, dat zeg ik óók, wanneer iemand bij mij blijft, omdat ík niet vooruit te branden ben ;) Watje!

Er zijn van die dagen

En opeens komt een nummer van Nirvana opeens in m'n kop: Lithium. En ja, niet zonder reden dus.  Niet omdat Nirvana een van de betere groepen was, maar meer omdat het vandaag niet liep zoals het behoorde te lopen. En dat staat los van de kanker die ik heb. Nee, de dag begon zo mooi. Wat frisjes, maar in het zonnetje heerlijk warm. Weet je niet hoe Litium gaat? Doe maar eens Youtuben dan, maar ik waarschuw je, tis gin Schlager :p

Op de internetsite van de Velosoof was te zien dat er een trainingsritje op het programma stond. Nee, niet dat platte Oktoberfest gedoe, maar een echte rit zonder poespas: il Magistrale. Daar had ik wel oren naar.

Maar nu, eenmaal bij de Velosoof aangekomen merk ik dat alles, maar dan ook álles in het teken van het Oktoberfest staat. Van de namaakbroekjes tot en met de namaakhoedjes. Het Oktoberfest personeel was helemaal into (is dat goed Duits?) Oktoberfest. Ook qua verstand, jawohl.

"il Magistrale? Nee, daar heb ik niet van gehoord meneer". Nu weet ik uit ervaring dat wanneer het voetvolk van niks weet, je maar beter rechtsomkeert kunt maken. Wijzer worden zij niet en wijzer wordt je er zelf ook niet van. Heel rap heb ik maar besloten een eigen rondje te doen.

Nee, niet dat Krul-van-de-Duivelding, maar een groter rondje. Son-Nuenen-Geldrop-Heesch-Leend-Valkenswaard-Eindhoven-Son. Woensdag heb ik een openingsrit met Steven Kruiswijk, georganiseerd door Decathlon Best. Dus ik kan maar beter een beetje getraind overkomen, nietwaar? Waarschijnlijk is de training overkill maar who-fucking-cares. Ik in ieder geval niet.

Het begon al in Nuenen. De weg is opengebroken. Of ik zo vriendelijk zou willen zijn een omweg te maken. Vooruit dan maar, nondeknetter!

Daarna ging het van Geldrop naar Heesch en van Heesch naar Leend. Mooi niet dus! De spoorweg was geblokkeerd. Nondedju! Dan maar terug naar Geldrop en van Geldrop naar Eindhoven.

Onderweg, bij een kruispunt op de weg Geldrop-Eindhoven, kwam ik nog een paar kuddes wielrenners tegen. Hoogstwaarschijnlijk die van dat Oktoberfest.

Wat me opviel was dat er enkelen met dit prachtig weer, een geel regenjasje aan hadden en de kleuren Zwart/Rood. Waarschijnlijk is er ergens in de uitverkoop goede zaken gedaan in de overjarige wielersetjes. Ik was in ieder geval blij dat ik niet meefietste in een van die kuddes. Ik moet er niet aan denken. Één stuurfoutje en d'r klappen er een paar tegen het asfalt. En geloof me, een stuurfoutje is zó gemaakt. Zeker als je dénkt te kunnen sturen, maar uiteindelijk niet kúnt sturen. En van die, zijn er zat van.

Afijn, eenmaal in Eindhoven wil ik via het station de Kennedylaan op richting Son. Mooi niet dus. Het fietspad is wegens werkzaamheden opengebroken. Dan maar via de Woenselse Markt. Ja hoor, van daar uit was het zigzag (wegwerkzaamheden in Woensel) en kriskras naar Son.

Pas op de weg naar Son kon ik gerust zijn. Hier was niks aan de hand. Maar nu begon ik trek te krijgen in een bakkie koffie met appelgebak (en slagroom:p). Ik heb 'n stelregel: Wanneer je jezelf niet kietelt, zal je maar weinig lachen. Kietelen dus :p

Bij de Zwaan, in Son ja(!), zat ik dan lekker van m'n koffie en appelgebak in het zonnetje te genieten. Ach, er zíjn van die dagen....

Ik ga weer voetballen

Nou ja....voetballen. Tis een groot woord voor Walking Football. Dat wil zeggen, wanneer je achter de bal aan wilt rennen, slidings maken, koppen, omhaaltje doen en weet ik wat voor technische toestandjes nog meer, ja, dan is walking football wat te min voor jou. 

Maar, dóe het maar eens, dat walking football. Dan moet je doen wat je een jaar of 60 geleden had moeten doen. Voetballen met verstand! Jezelf vrijlopen, de vrije man zien, een aanval opzetten, de verdediging organiseren. En dat allemaal binnen de seconde. Allemaal ook, ten gunste van het hebben van plezier. Winnen staat op de laatste plaats. Winnen is prettig maar niet het doel. Sociaal contact, tegen de max van je kunnen op het veld staan, staat voorop. Jazeker, tegen de máx van je kunnen. Want iedereen die aan wedstrijdsport doet, presteert tegen de max van zijn kunnen. Ja, of haar kunnen, muggezifter! Ik wil hiermee zeggen, dat íedereen aan topsport doet. Ieder op zijn of haar nivo.

Ik durf zelfs te beweren dat de mindere goden onder ons harder hun best moeten doen dan de Godenzonen. Mits de mindere goden goed opgevangen en begeleid worden door het team natuurlijk.

Je kunt de mindere goden ook gewoon de grond instampen, maar, wat is dáár nou leuk aan. Nee, die
mannen een stapje hoger laten maken, met de beteren (die Godenzonen) mee laten komen, dát is vele malen leuker. Tenslotte staan we allemaal voor het plezier op het veld (in het geval van een veldsport). En, eveneens tenslotte, willen we als Team excelleren. Tuurlijk, je mag ook als individu de door jou beoogde top halen hoor, maar dan zoek je zelf maar uit wáár je dat kan. Wèlk team je dan hebben wilt.

Afijn, dit alles, heeft mij doen besluiten om met de Oldstars mee te doen. Bij PSV. Ja tuurlijk, óók omdat ik kanker heb en níet zozeer omdat beweging wordt gepromoot. De kanker is wel een mooi excuus om 's wat te gaan doen.

Het is net als met roken. Ik heb van alles gerookt en ik heb ook véél gerookt. Al vanaf mijn 14e. Stoppen met roken was geen optie. Totdat...... ik begon met wielrennen. Ik werd er van alle kanten afgereden. Ik heb wat afgevloekt en gescholden destijds. Totdat bleek, dat het sprinten mij goed afging. Ik besloot te stoppen met roken. Jawel, als excuus heb ik het wielrennen gebruikt. Dat was ook tevens mijn motivatie. En zie, binnen een maand of twee hoefde ik geen sigaret meer. Daartegenover begon ik steeds beter te presteren op de fiets. Maar nu, nu heb ik kanker. Beweging moet de bijwerkingen van diverse behandelingen op gaan vangen. En, voetbaltraining spreekt spieren aan waarvan jij niet wist dat je ze hebt. Voetbaltraining, Fietsen (op de racefiets óf mountainbike) geven mij de broodnodige beweging. Als ik dán geen beweging genoeg heb dan weet ik het niet meer.

Maar goed, de Oldstars. Ik ben er nu een week of 6 aan  de gang en het bevalt me prima. PSV is een goed gastheer en een club met professionele instelling. Een aantal trainingen hebben we achter de rug (in de hitte!) alsook een door PSV georganiseerd toernooi (European Legends). Ik heb er veel van geleerd. Ik merk ook dat mijn lijf wat sterker aan het worden is. Met andere woorden, mijn krachten nemen af door de chemobehandelingen en de hormoonkuren. Maar ik voel me wel sterker worden door de training.

Ik heb er ook veel nieuwe kontakten opgedaan Ik ga geen namen noemen, want dan noem ik er geheid een heleboel niet. En niet genoemd worden is niet leuk. Tis dan net of je een ongewenst kindje bent. Een lelijk kindje ook nog. Dus, namen noemen doe ik niet. Ook niet als je wat gedaan hebt wat niet door de beugel kan :p

Onder die nieuwe kontakten zijn er, die redelijk goed kunnen voetballen. Er zijn er ook, die kunnen er geen reet van. En dat is nu nèt de uitdaging. Om diegenen die 'het' niet zo goed kunnen, mee te laten spelen met die, die het redelijk goed kunnen. En geloof me, wanneer je deze leeftijdsgroep hebt bereikt, dan zit je al heel gauw tussen die, die er geen reet van kunnen en die, die het redelijk goed kunnen.

Sterker nog, het is prachtig om te zien dat ze met elkaar het spelletje willen gaan maken. Zijn ze fanatiek? Jazeker zijn ze dat! Je kunt zien dat het oude en misschien wel wijze mannen zijn, maar het zijn ook nog steeds de jongens van toen. Toen ze dachten, dat ze de bikkel waren. Dat denken ze nu ook, alleen wil het lijf niet meer zo. En deze mannen willen winnen. Echter, niet ten koste van het plezier dat ze eraan beleven.

Die mannen moet je koesteren. Want deze mannen weten, dat het voetbal een spel is. Soms met hoge inzet,  soms gewoon voor de fun. En soms, moet je die mannen gewoon hun ding laten doen. Ze zijn oud en wijs genoeg geworden om te weten waar hun grens of grenzen liggen. En als zij dat niet weten, weten die anderen dat wel. Corrigeren heet dan coachen. Wij, met z'n allen zijn de coach voor die ander. En die ander ben jij soms :)

Eigenlijk is die kanker die ik heb, een zegen. Ik kom op plaatsen waar ik anders niet gekomen ben. Ik ontmoet mensen die ik anders niet ontmoet zou hebben. Ik stel doelen die ik anders niet gesteld zou hebben. Is die kanker daarom een musthave? Welnee bij lange na niet.

Ik heb die kanker liever niet dan wel. Maar nu ik hem tóch moet hebben, ja dan zie ík de kanker voornamelijk als een zegen. Natuurlijk, er zitten minder positieve kanten aan de ziekte, Mijn partner, mijn directe omgeving die zien dit alles door een heel andere bril dan dat ik die zie. Zij (vooral mijn partner) zien mij ook aftakelen. En ik kan mij voorstellen dat dát niet zo'n pretje is.

Maar eerst komt het Eredivisie toernooi in het Olympisch stadion. Elke Eredivisie club stuurt een team dat de club tijdens het toernooi moet gaan vertegenwoordigen. En dát had ik niet meegemaakt als ik geen kanker had gehad :)

Afgetraind

Vroeger, toen had ik een afgetraind lijf. Een buikje was mij vreemd, mijn kop was nog niet zo rond en een sprintje, ach, dat deed ik erbij. "Is dat lang geleden Opa?" "Ja mijn kind, zo'n 6 maand geleden was ik nog in topconditie, voor een ouwe knar als ik. Maar de chemo behandelingen, de hormoonkuur, de bestralingen en wie weet, de prednisons hebben hun werk gedaan.

Het begon met een bobbel daar waar de maag zit en is tot nu toe geeindigt in een hobbezak, nèt boven de gordel."
Voetbaltraining en rondjes op de racefiets ten spijt. Misschien wordt mijn lijfje weer strak, misschien ook niet. Dan word ik maar een gezellige ouwe zak! Toch? Nou ja.....gezellig.... zolang er maar wat te snacken en te nippen valt :D

Misschien is dit wel een nieuw begin van een of ander leven. Simpel gezegd: Een leven in m'n leven. Ik kan het nog wat complexer maken, maar dan snap ik mezelf niet meer. Hoe dan ook, Die buik, die ik nu heb, had ik eerst ook, maar dan platter. Hoe krijg ik dat ooit terug? Veel sla eten en veel water drinken zal wellicht een handje kunnen helpen.

Maar is dat lekker? Elken dag slaai en watter? Nee, kan ik nu al zeggen. Daar is geen flikker aan! Zo af en toe een frietje met snack of een broodje shoarma moet kunnen. Wie zichzelf niet kietelt, zal maar weinig lachen pleeg ik altijd te zeggen. En ik hou wel van lachen. En dus wordt het niet één frietje, maar een paar frietjes. Niet één snack, maar een paar snacks en ga zo maar door. Maar tussendoor, eet ik m'n slaai en drink ik m'n watter. Dan hou ik de schaaj nog 'n bietje beperkt.

Dat gaat het worden. De schaaj beperkt houden. Op die manier hou ik er de fun in en hoef ik m'n buik niet in te houden want die blijft zoals die is. Die hoeft niet weg. Wat ik nu aan buik heb, mag er wel zijn hoor. Je kunt er over aaien zonder dattie bijt. Intimi weten dat ónder in die buik ergens, een tumortje zit te kniezen. Bij elke aai over m'n buik, duikt hij in mekaar. Hij houdt niet zo van aaien. Hij houdt meer van skuppen. Zélf skuppen uiteraard. Vroeg of laat zál die ook gaan skuppen. Maar dan skup ik terug. "Gaat dat lang duren Opa?" "Ja mijn kind, nog keilang!"

Toegevoegde waarde

Iedereen die mij ook maar een klein beetje kent weet, dat ik pas floreer, als ik het gevoel heb van toegevoegde waarde te zijn. Heb ik dat gevoel niet, hoeft het voor mij niet (meer). Dat gevoel van toegevoegde waarde moet ik hebben zowel op het privevlak, zakelijk vlak, en sportief vlak.  Heb ik dat gevoel niet, dan is dat voor mij een teken om niet meer actief te zijn op dat vlak, maar om te verdwijnen.  Oftewel geheel, oftewel naar de achtergrond. Ook op de achtergrond kan je van toegevoegde waarde zijn :p

Op dit moment heb ik niet het gevoel van toegevoegde waarde te zijn. Nergens niet. Waar de oorzaak ligt zal me een worst wezen. Op een gegeven moment zal ik een beslissing moeten nemen. Ik zal voor mezelf het besluit moeten nemen of de kwaliteit die het huidige leven me te bieden heeft, voldoende nivo heeft.  Misschien wil ik alleen nog maar overleven.  Misschien komt dan het gevoel van toegevoegde waarde te zijn terug.

Tot dan doe ik wat ik moet doen en wat ik wil doen.

Kribbig

Ik ben de laatste tijd wat humeuriger aan het worden.  Ben ook eerder teleurgesteld in het nivo van anderen. En met anderen bedoel ik natuurlijk de mede mens. Natuurlijk, ik kan de kanker de schuld geven en al die bijbehorende behandelingen, maar dat vind ik wat tekort door de bocht.

Misschien doorzie ik juíst door de kanker het nivo van al die anderen. Misschien denk ik iets verder door. Het leven is soms net als een schaakspel. Misschien scháák ik teveel in het leven. Ik ga mezelf iets beloven. Ik ga het leven simpeler zien. Ik schakel een tandje of twee terug. Misschíen dat ik dan weer normaal kan communiceren met de rest.

Óf, ik zeg helemaal niks meer, das ook simpel. En, zwijgen is toestemmen, toch? Maar, als je zwijgt maak je ruimte voor aannames. Dat is dan wel voor rekening van degene die die aannames maakt maar,  als de rekening wordt opgemaakt, is het kwaad (bij verkeerde aanname) al geschiedt. Misschien beter niet zwijgen dan? :p

Mij werd laatst kwalijk genomen dat ik niet plan. In ieder geval, niet verder dan een week. Dat wil zeggen, ik zet iets op de agenda en wanneer de tijd er is, dan krijgt het mijn aandacht. Dat was vóór de kanker anders, dan plande ik een vakantie en kon er máánden van tevoren mee bezig zijn. Nu niet. Nu zet ik de vakantie op de agenda en 1 week of 2 weken van tevoren gaat het vanzelf wel onder mijn aandacht komen. En dat kan niet vond men. 

Toevallig kwam de volgende morgen het volgend stukje over Peter Sagan (Wereldfenomeen wielrennen) mij onder de ogen: 

"Een interview met Peter Sagan? Aha! Dan zetten we ons schrap voor een rondje grappen en grollen. Viel dat even dik tegen na afloop van de zesde etappe van de Eneco Tour. Een kribbige en zichtbaar vermoeide wereldkampioen had duidelijk geen zin om de vragen te beantwoorden en reageerde kortaf en zelfs een beetje arrogant.

Het is al een hectisch en stresserend én bovenal succesvol seizoen geweest voor Peter Sagan. Het bobijntje van de 26-jarige Slowaak lijkt dan ook af. Of is er in de Eneco Tour toch wat verveling en verzadiging mee gemoeid? Hij heeft zo ongeveer alles gewonnen wat hij maar kan winnen en lijkt te snakken naar het einde van een hels jaar. En dan valt een mens al eens uit zijn rol, de interviewer van de Eneco Tour moest het dan ook een beetje ontgelden.

"Blij dat het gedaan is morgen"
Bij de eerste vraag liep het al even mis: "Pardon, of ik wat? Ah, of Rohan Dennis kan winnen? Natuurlijk, waarom niet? Hij heeft een mooie voorsprong op de rest. We zullen morgen wel zien, dan is er een nieuwe koersdag. Hoe mijn perfecte dag moet verlopen morgen? Ik ben blij dat de Eneco Tour gedaan is en ik naar huis mag om te relaxen. Winnen? Dat zullen we wel zien. Vertrouwen? We zullen zien, zeg ik. Wat wil je nu eigenlijk dat ik zeg? Ik weet het niet hoor, bedankt!"

Gelukkig, ik ben niet de enige. Net als die Sagan zoek ook ík vooral de fun in het leven. Misschien word ik een beetje moe van al die bijwerkingen dat de kanker incluis bijbehoren bestrijding met zich meebrengt. Misschien kost dat alles wel heel veel energie.  Misschien heb ik dat allemaal ietsje teveel onderschat.

Plannen doe je alleen om een gevoel van zekerheid te creëren.  Welnu, de enige zekerheid die ik heb, is dat ik doodga. En dát ga ik voorlopig nog niet plannen. En dat dóódgaan geldt voor íedereen! De meesten echter, willen het simpel houden :p en schuiven dat moment, simpelweg, voor zich uit. Dat voor me uit schuiven wil ik ook wel. Echter, anderen, de 'gezonde mens' onder ons, weten me er fijntjes aan te herinneren dat juist ík, en niet zíj, doodga. Lekker puh!

Winnen? Vertrouwen? Ik zie wel. Komt het morgen, is dat mooi. Komt het morgen niet? Dan komt het misschien wel overmorgen. En als je op die manier dóór blijft vragen, wordt ik misschien wel een beetje kribbig. En dán nog, ga ik niet zeggen wat jij wilt horen. Dat mag je zelf doen. Dan is dát tenminste óók voor jouw rekening :)

Uitpakken

Vandaag is de laatste dag van mijn vakantie. Vakantie? Hoor ik je denken. Ja, ook al zit ik in continue in de ziektewet, ik wil vakantie opnemen, zolang dat kan. Vakantie is vakantie. Dan word ik niet gestoord door 'andere' werkzaamheden, want ik ben immers met vakantie nietwaar?

Er is veel gebeurd tijdens mijn vakantie. Ik ben opa geworden, Die kleine heeft een paar daagjes thuis mogen genieten, voor zover babies genieten, maar niet lang daarna werd ze opgenomen in het ziekenhuis vanwege een bateriele infectie. Ja, en dan hebben we echt geen vakantiegevoel!
Inmiddels is Yula weer veilig thuis en begint ze haar stempel te drukken op het leven van haar ouders én oma('s) en opa('s) :p

Oók tijdens de vakantie, ben ik begonnen met wat beweging opdoen. Bij de PSV Oldstars heb ik een voetbaltraining opgepakt. Ik wil meer met PSV Oldstars. Vandaar ook dat ik mezelf opgegeven heb voor wat bestuurlijke activiteiten. PSV Oldstars is een prachtig initiatief. Iets waar PSV trots op mag zijn. Iets waar alle Oldstars trots op mogen zijn. Van welke lichting ook.

De bijwerkingen van  de chemo/hormoonkuur begonnen steeds meer grip op lijf en geest te krijgen. Nu mijn lijf en, vooral, ook mijn geest weer beginnen aan te sterken juist dóór die voetbaltraining èn door het pràchtige weer worden die bijwerkingen steeds verder naar de achtergrond verwezen. Hóóp ik.

Goed nieuws: Tijdens de laatste controle bleek dat de PSA waarde (weer) onmeetbaar is. En dat is goed. Dat betekent dat de tumor niet actief is. Dat betekent óók, dat ik er weer 3 maanden bij heb, tot de volgende controle.

Mijn hoop is, dat die tumor mij verlaten heeft. Murw gebeukt door de chemo en bestralingen. Uitgehongerd door de Hormoonkuur. Doelloos dwalend door mijn gangenstelsel en minachtend uitgescheten. Hulpeloos jankend in de wc pot liggend om, uiteindelijk keihard het riool ingespoeld te worden. Dat zou mooi zijn hahaha

Weer terug op aarde: Tot nog toe word ik er alleen met de geest sterker op. Lichamelijk moet ik er ook sterker op worden, daar ben ik van overtuigd. Alleen, ik merk er nog niet zoveel van. Pijn in botten en gewrichten blíjf ik, tot mijn teleurstelling, voelen. De geest word dan wel sterker maar óók anders. Wanneer je zoals ik de confrontatie met de dood moet aangaan, verander je, onherroepelijk. Maar goed, ik blijf doorgaan met het voetbal (keileuk!), fietsen (keileuk!) èn bloggen (óók keileuk!).

Het huis, de tuin ga ik steeds meer zien als een oord waarin ik me lekker voel. Ik wil nog zoveel in de tuin doen. Zoveel aan en in het huis ook. Ook de auto's en de scooter wil ik beter en mooier maken. Samen met Anja naar plekken gaan waar wij ooit geweest zijn en dan denk ik vooral aan de Wörthersee(A), Thiersee(A) en het Lago di Garda(I). Niet direct om de hoek maar, wat is afstand?

Ik wil nog zoveel. Wat dat betreft is er zat werk aan de winkel. Privé en zakelijk. Dus óók bij de opdrachtgever en óók bij de werkgever. Zakelijk mag ik Maandag weer aan de slag! Eerst pas op de plaats en dan voorwaards mars! Ik heb de afgelopen de tijd gehad om het een en ander te laten bezinken. Nu nog uitvoeren :p

Ik krijg het druk. Wellicht krijg ik het TE druk. Je weet, overal waar TE vóór staat, is niet goed.

Dat ik denk dat ik het TE druk krijg, komt voornamelijk doordat ik bewust ben geworden van mijn naderende deadline. Die kan zomaar en opeens gesteld worden. Ja, ik weet het, dat overkomt uiteindelijk iederéén. Alleen, het verschil met iederéén en mij is dat ik er bewust van ben (geworden). En als je bewust ben van een naderend deadline, dan wil je nog doen wat je wilt doen. De één wilt veel, de ander wilt weinig. Ik wil nog veel dus. Misschien wel TE veel. Daar heb je het weer: TE.

Ondertussen ga ik ons Yula (onze kleindochter) groter zien worden. Is het nu nog een hummeltje, vóór je het weet is het een onhandelbare puber. Als ik dát nog mag meemaken, dan mag Opa weer uitpakken, als Opa... :p

Bewegen

Sinds kort ben ik weer aan het trainen geslagen want stilzitten is uit den boze. Ik train bij de PSV Oldstars. De naam zegt het al: Oldstars. Al wat een beetje op leeftijd is, zit erbij. Sommigen spelen nog steeds op hoog nivo, anderen moeten het met minder doen.

Ikzelf zit, in mijn dromen, nog steeds op topnivo. Ik drentel van de ene kant van het veld naar de andere. En passant pak ik een balletje af van de tegenstander. Als de situatie erom vraagt doe ik dat met gepast geweld en dat doe ik met verve.

Dat waren m'n dromen. De werkelijkheid is ietsje harder. Ik drentel niet meer zo en dat balletje afpakken, ja, dat doen ze. Ik heb nog heel wat bij te halen. Zeker met dat toernooi in het vooruitzicht. Feyenoord, Vitesse, NEC, RKC dát zijn de namen. Wij, van PSV zijn de kam-pi-oe-nen!

Dat betékent dus, dat ik héél snel en héél wat moet trainen. Dat drentelen en en dat gepast geweld, moet ik afleren. Dat scheelt een hoop gips en revalidatie voor mij. Maar ik zal er zijn tegen die tijd. Mits de PSA waarde niet te hoog is. Het liefst heb ik'm onmeetbaar :p

Want ja, ik zou'm bijna vergeten die tumor van mij! Maar hij is er nog, dat laattie wel merken. Ik puf en hijg dat het een lieve lust is. Het zullen geen opvliegers zijn die ik tijdens de training op voel komen, maar ze zitten er niet veel naast! Non-de-konijn! Ik zweet wat af! M'n tumor is er niet bepaald eentje van ik-werk-mee! Volgens mij zittie ergens in een hoekie met de armen over elkaar voor zich uit te pruilen. Dat moetie mooi zelf weten. Ik zou er niks om geven als die op z'n eigen ging wonen. 'Ga maar uit jij!'

Vandaag kreeg ik het PSV tenue met rugnummer 5. Nu is rugnummer 5 altijd het rugnummer geweest van een goede vriend van me. Ik vond hem een bijter, je was nooit van hem af. Een tekkel waardig (sorry Oscar!). En dát rugnummer, die heilige 5 op míjn rug, dat schept verplichtingen natuurlijk. En jawel hoor, ik was pas na 30 seconden uitgeteld.

Geveld door de hitte luidde het officieel persbericht.  Dáár kon ik me in vinden, want ik ben een bíjter hoor, je bent nooit zómaar van me af! *puf*

Ik ga er voor het gemak, míjn gemak, maar van uit, dat híj, het ook niet kan bolwerken in deze hete omstandigheden (sorry Jan!). Tis ook maar een Deen...uhhh....mens!

De trainer heeft beloofd dat hij me wat zal gaan bijschaven vóór het toernooi. Nou trainer, je doet je best maar hoor! Ik bedoel, als het te warm is, is het te warm! Romario is dan een bruine Braziliaan, ík ben een bruine Indo :p Én, ik heb óók een hoog knuffelgehalte hoor! Al moet ik lesbisch worden!

Binnen het team vinden ze tóch al dat ik er te jong uitzie. Dat hebben ze me op het veld er wel ff ingstampt. Ik voel me op leeftijd nu. Hún leeftijd. Zo ergens tussen de 70 en 80 (sorry jongens!)

Ik sorry wat af sinds ik een tumor heb. Ik mag dan wel véél zeggen, maar niet alles.
Zo ook op het veld. Misschien moet ik wat minder wijzen, misschien moet ik ook wat minder roepen.

Maar als ik dát zou doen, zou ik, ík niet meer zijn. Dus bekijk het lekker! Ik roep en wijs als dat in me opkomt. 'Sorry' kan ik altijd nog wel roepen, indien nodig en als dat zo uitkomt. Sorry!

Rozegeur en maneschijn

Soms, hang ik wat achterover, stoel op de 2 achterste pootjes, je kent dat wel. Dan denk ik na, dan denk ik na over het leven. Over rozegeur en maneschijn.

Als je nog heel jong bent, moet alles eigenlijk vooral rozegeur zijn. Of je moet overmatig poepen of er hangt een ander luchtje aan je gezondheid. Dan zal het tijd voor maneschijn zijn. In ieder geval, als je nog héél jong bent en je bent nog onder de hoede van je ouders, dan zal alles rozegeur zijn. Je ouders behoeden je voor de maneschijn, zo goed als ze kunnen. Of ze laten het oogluikend toe, óók zo goed als ze kunnen.


Of dat goed is? Ik weet het niet. Ik weet inmiddels wèl, dat aan elk voordeel een nadeel kleeft en aan elk nadeel een voordeel.  Een soort van ying en yang dus. Evenwichtigheid. En als je het over evenwicht hebt, hoe houdt je dan rozegeur en maneschijn met elkaar in evenwicht? Hoe bepaal je het gewicht van een voordeel ten opzichte van het bijbehorende nadeel? Want een voordeel mag best zwaarder wegen dan het nadeel, op een bepaald moment. Net zoals dat een nadeel zwaarder mag wegen dan een voordeel, óók op een bepaald moment. Welnu, dat bepaalt ieder voor zichzelf óf dat wordt voor je bepaald. Je gaat dan een bepaald pad op en dat mag jij dan weer rechtbreien wanneer jij je niet 'senang' voelt op dat pad.


Het woord 'senang' zag ik laatst ergens op een ondertiteling. Dan vraag ik me af, wie die zin vertaalt heeft. Iemand met Indische roots? Want net als pisang of ketjap (niet te verwarren met 'kút jap') is senang een woord uit het Maleis, overgekomen uit het Koloniaal tijdperk. Toen het Voormalig Nederlands Indie nog bij Nederland behoorde (rond 1600), daarvóór was het in Portugese handen (rond 1500) en weer dáárvoor deelden de Arabieren de lakens uit. Ja, de eilanden , ínclusief de Molukken, waren toen zeer rijk en werden mettertijd leeggeroofd door diverse volken, waaronder het hedendaagse Nederland verenigd in het toenmalige VOC.


Iedere rechtgeaarde Nederlander kent waarschijnlijk niet de eigen geschiedenis (het zij hem/haar vergeven want domme mensen tref je overal ter wereld aan) maar de uitdrukking 'Je bent de pisang' oftewel 'Je bent de pineut!' moet hij/zij kennen. Waarom in dit geval voor een pisang is gekozen weet ik niet. Kennelijk hield iemand niet van pisang. Net zoals ik niet van spruitjes houd.


Maar goed, rozegeur en/of maneschijn. Ik heb kanker. Uitgezaaide kanker. En das geen rozegeur. Maar ook niet altijd maneschijn. Er moet dus een soort van evenwicht zijn in het hebben van kanker. Wat dat is? Dát weet ik ook al niet. Maar, ík ga daar achterkomen. Of ik nu wil of niet. Ik ga in situaties komen waarin ik het voor- en nadeel moet gaan afwegen. Een evenwicht moet bepalen waarbij ik me 'senang' moet gaan voelen. Dat zal een hele opgave worden. Ga ik dat alleen doen?


Welnee, iedereen die betrokken is gaat er (on)bewust aan meewerken. Iedereen, of je wilt of niet, laat een indruk achter. Waarvoor dank. Díe door jou achtergelaten indruk vormt de basis voor mij, om een bepaalde situatie te verwerken.  En dat kan rozegeur en/of maneschijn zijn. Het evenwicht, echter, bepaal ikzelf, binnen míjn kader. Met andere woorden. Ik ben dééls het product van datgene wat júllie achtergelaten hebben (die indruk weet je nog).


Er is nóg een Nederlands spreekwoord: Wie wind zaait, zal storm oogsten. Dus, wie zal het zeggen, is díe wind joúw wind of die storm joúw storm. Vraag niet naar de bekende weg, maar onderneem een poging een nieuw pad te vinden. Dat is/wordt een uitdaging.  Succes en het ga U goed. ;)

Ruis

Ik schrijf nogal wat van me af sinds ik kanker heb en voorwaar, ik krijg zelfs het gevoel dat mijn partner en ik naar elkaar toe groeien. Ja, ik ga steeds méér van d'r houden. Dat wil niet zeggen, dat ik me ga ínhouden.  Dat is dan jammer voor diegenen die aanstoot nemen over wat ik schrijf en hoe ik schrijf. Die personen missen nèt dat stukje vermogen , dat éne stukje wil om de moeite te nemen wat er nu eigenlijk met een bepaald bericht bedoeld wordt. Schrijven zonder bedoeling, is de schijn wekken, dom te zijn.

Net als opmerkingen plaatsen zonder bedoeling. Gelul in de ruimte dus. Maar, behalve dat dat getuigt van enige vorm van dommigheid, is lullen in de ruimte, ook wel slap ouwehoeren genoemd, toch wel leuk. Je kunt dan zeggen wat je wilt zonder dat je er verantwoordelijk voor wordt gesteld. En onder gelijkgestemden, is het een aardig tijdverdrijf. Zogauw, echter, iemand met een serieuzere instelling zich er mee gaat bemoeien, is het hele idee van slap ouwehoeren weg en is iedereen opeens op zijn qui vive.

Ik schrijf om een idee, een algemene gedachtengang, een bepaalde visie aan de kaak te stellen. Ik schrijf dus niet om één persoon of een groep logisch bijelkaar behorende personen aan te pakken. Dat vind ik laf èn dom. Het gaat mij om de visie, om de algemene gedachtengang, het idee. En dan op het gebied van (prostaat)kanker natuurlijk.

Iedereen die ook maar dénkt dat ik één persoon of een groep logisch bijelkáár behorende personen aanpak, die geeft zichzèlf bloot. Want waaróm zou je juist dàt denken....?

Ik mag mij, en met mij velen, ondertussen wel ervaringsdeskundige noemen.  Mijn partner, Anja, heeft ondertussen zoveel meegemaakt en gehoord dat ook zij een bepaalde vorm van ervaringsdeskundigheid bezit. Namelijk, dat van een partner waarvan de partner kanker heeft. Beiden hebben er niet om gevraagd. Dat heeft overigens níemand, dat is trouwens wel een aanname. De kankerpatient niet, zijn/haar partner niet, hun (in)direkte omgeving óók niet. En tóch, heeft iedereen er mee te maken. Bewust of onbewust. 

Iedereen heeft er ook bepaalde gevoelens bij. Ál die gevoelens zijn 'gekleurd'.  Bij ál die gevoelens horen waarheden. Hún waarheden, en het is aan hún om die waarheden te staven en, indien nodig, bij te stellen. Niet voor mij, want wat stikt mij dat nou, maar voor hunzèlf. Want behalve slap ouwehoeren (daar heb je het alweer) kan je ook jóuw waarheid verkondigen als zijnde DE waarheid.  Hoe minder je aangeeft daarbij out-of-the-box te kunnen en willen denken (je blijft dus hardnekkig vasthouden aan jóuw waarheid), hoe minder geloofwaardig je wordt. Men neemt je niet serieus. Je wordt zowaar vergeleken met de dorpsgek. Dat heeft ook wel wat hoor, je wordt tenminste niet ter verantwoordelijkheid opgeroepen.

Bij elk nieuw blogbericht plaats ik een bericht op Facebook ter info, ter bekendmaking. Het valt mij daarbij op dat de serieuze reacties (meestal van kankerpatienten en/of de partner) op de blog zelf geplaatst worden. De minder serieuze reacties (maar niet minder belangrijk) worden op Facebook geplaatst. Waarom? Dat weet ik niet, dat is voer voor de psychologen. Mijzelf maakt het geen bal uit waar de reactie geplaatst wordt, zolang het maar over dit geplaatst onderwerp gaat. Plaats dus geen 'ruis' als reactie. Ik ga er voor het gemak vanuit dat je onderscheidt kunt maken tussen een reactie en ruis. Ik heb óók een voornemen vanaf nu: Ik zal alles, wat ík als ruis ervaar, van het bericht verwijderen.

Dat verwijderen van ruis zal de nodige rimpels in de vijver gaan veroorzaken. So what. Moet je maar nadenken vooraleer je een reactie plaatst. Zogauw ik moet gissen naar de inhoud, ervaar ik dit als ruis.


Bloggen is, voor mij althans, niet zomaar alles van je afschrijven. Nee, bloggen heeft ook iets sociaals, iets intellectueels in zich. Bloggen is misschien wel een soort spel, met eigen spelregels en een bepaald soort spelers. Bloggen heeft ook iets leerzaams. Ík hoop, dat je van mijn berichten leert wat prostaatkanker is, wat het met mij doet, hoe ik het ervaar en voel.  Plaats voor ruís is er niet. Dat is dan weer míjn tekortkoming :p

Lichaamstaal

Gister (1 september) was er weer een prostaatkankermeeting in de Eik. Thema van vandaag: Prostaatkanker, kan je ermee leven. "Ja", zeg ik, "natuurlijk, je moet wel".


Ikzelf, lach de momenten dat ik me rot voel of ongemakkelijk voel, weg. Lachen is gezond zeggen ze. En inderdaad, ik voel me altijd beter. Maar op die momenten lachen, is kennelijk niet al te verstandig. Vooral wanneer er niet-kankerpatienten aanwezig zijn. Want die begrijpen je niet ook al willen ze dat nóg zo graag! En daar wringt'm de schoen een beetje. Dénk ik. Dit is míjn blog dus ík plaats wat ík denk. Lekker puh!




Nu zijn er tijdens de meeting óók de partners van de prostaatkankermannen aangeschoven. Dat is goed. Dat is héél goed zelfs. Op die manier worden onbesproken onderwerpen benoemd en  besproken. Op die manier ook, weet je dat je als prostaatkankerman, de kanker niet alléén hebt. Je partner heeft het ook, bij wijze van dan. Ze heeft niet de lusten maar wel de last.


Zouden alleen de prostaatkankermannen aanwezig zijn, krijg je een heel andere meeting dan wanneer de partners er óók bij zijn. Dat is altijd wel zo geweest. Sorry partners! Maar, de partners zitten er dus bij en dan kan je maar beter niet teveel lachen. Nee, wanneer je teveel of te vaak lacht, moet je er meteen bij zeggen dat je je kut voelt. Niet dat ze dan wéten wat dat inhoudt, maar dan wéten ze tenminste hoe jij je voelt. Dat wísten ze natuurlijk al, maar nu krijgen ze de bevestiging. Dat vinden ze fijn. Jij voelt je kut en je zegt het. "Ik voel me kut! En daarom lach ik!Ha-Ha-HA!"


Míjn partner, en zij staat daar niet alleen in, zegt dat ik alles weglach wanneer ik me niet lekker voel. "Nah", zeg ik dan, "als je dat zo goed weet, waarom krijg ik dan geen arm om me heen? Waarom dan niet een moment van herkenning? Van nader-tot-elkander-komen?".  Dat geldt niet alleen voor mijn partner, dat geldt voor íedereen in mijn (in)direkte omgeving. Achteraf lullen kan ik ook. Das niet moeilijk, hele voetbalvelden staan er vol mee. Met achteraf-lullers. Cafés ook trouwens, en praattafels. Wat dacht je dáárvan?


Aan de ene kant krijgt een man vaak te horen dat hij zich te macho gedraagt. Doe normaal man! Aan de andere kant moet de niet-man wennen aan het idee dat de wèl-man niet altíjd macho is. In dat  geval voelt de wel-man zich een beetje kut. Wat zegt de niet-man dan? "Laat'm maar, hij is weer eens zielig aan het doen, negeert hem maar. Het gaat wel over". Totdat je kanker hebt. Dan moet je opeens uitkomen voor je gevoelens *zucht*


En daar knelt'm volgens mij de schoen. De prostaatkankerman is kennelijk aan het veranderen tijdens zijn ziekte. Probleem: Hij heeft dat zelf nauwelijks in de gaten. Is dat erg? Welnee, dat is helemaal niet erg. Waarom wordt dat dan, vooral door de partner, wèl als erg ondervonden?


Welnu, eerst dit: Vóór je weet wat er in iemand omgaat, moet je weten hoe die persoon is. Waar en hoe die reageert op een bepaalde situatie. Tot dan, kan je wel denken te weten hoe iemand zich voelt, maar ècht weten zal je het nooit, totdat je zelf in een soortgelijke situatie terechtkomt. Dan denk je "Begreep ik'm maar niet!"


Nu kan je van een vrouw niet verwachten dat die prostaatkanker krijgt. Alsjeblieft niet, want ze heeft het nu al moeilijk genoeg. Maar, er zijn zat andere soorten kanker, dames! Want het zijn juist die vrouwen, die aan een of ander kanker lijden of hebben geleden. Het zijn juist díe vrouwen, die wéten danwel aanvoelen,  wanneer jij het als prostaatkankerpatient moeilijk hebt of moeilijk gaat hebben. Die vrouwen, herkènnen bepaalde situaties.


Partners, van kankerpatienten, op hún beurt, weten waar de ander mee zit. De ander is dan de Lotgenootpartner. Dat zijn zíj, die er niet om gevraagd hebben dat hun partner met kanker opgezadeld zit. Daar heeft die partner (mèt kanker) óók niet om gevraagd, maar dat is een ander verhaal.


Het is dus een héle goede zaak, dat er een gezonde mengeling kankerpatient / partner aanwezig is tijdens een meeting. Maar, het zou óók een hele goede zaak zijn, wanneer de problematiek van de patient en de problematiek van de partner herkènbaar is en blijft. En dat moet geleerd worden. Want wanneer je als partner wéét, dat de ander de problemen weglacht omdattie zich niet lekker voelt, juist dán moet je er voor hem/haar zijn. Want de patient óf de partner lacht niet voor niets. En die uiten zich tenminste nog. Je hebt er ook die zwijgen. Maar óók zwijgen is lichaamstaal.


Élke handeling is een gevoelsuiting, is lichaamstaal. Wanneer je die lichaamstaal kent en herkent, dan is het aan jóu om te handelen. Níet, door achteraf te zeggen dattie teveel lacht omdattie zich niet lekker voelt, maar door op dát moment kenbaar mee te leven (daar zijn cursussen voor :p). Pas dán ben je er voor hem. Pas dán laat je zien dat je bepaalde gevoelens bij hem herkent. En pas dán ga je naar elkaar groeien. Lekker toch, Je mag aan'm ziten, je armen om hem heen slaan, je benen ook als hij sterk zat is, je mag erop zitten, eronder hangen of erin. Alles mag, zolang beiden dat maar als knus ervaart :p




Dit is nu zo mooi aan een 'gemengde' prostkankermeeting. Dan worden er zaken besproken die anders niet besproken worden. Hoe opener hoe beter. Je kunt de ander prikkelen, waardoor er nóg meer gezegd wordt. Dan wordt het onderwerp, of een bepaald onderwerp, nóg meer uitgediept. Dan kan je er op een of ander moment over nadenken en laten bezinken. Je kunt het dan een plek geven in dat door de chemo geteisterd brein of wat daar van over is. De meeting houdt niet op die dag. De meeting gaat door tot de volgende meeting. De voorzitter heeft het er maar druk mee :p




Ik weet het, dit is theorie pur sang. Nu de praktijk nog.

En toen, opeens, was ik Opa

Ik had zonet mijn kleindochter even in de armen. Dat was de 1e keer. 3 dagen oud is ze inmiddels. Dan kijk je dat  kleine wicht in het gezicht, ze slaapt nog veel, en dan denk je 'Hoe ga je opgroeien', ''Wat ga je meemaken', 'Kom je vaak bij me op bezoek?', 'Wat ga je me vertellen',  'Ga ik koppijn van je krijgen'. Maar dan ook gelijk denk ik 'Hoelang ga ik van d'r genieten'. Want ik weet ook wel dat mijn houdbaarheidsdatum beperkt is. Dat van jullie is dat ook, maar ik weet èn besef dat het zomaar met me afgelopen kan zijn. En dan heb je daar dat kleine ding opeens.

Dan opeens wil ik er nog zo'n 100 jaar aan vast plakken. En dat wil iedereen wel. Helaas pindakaas. 100 jaar is veulsteveul. Ook voor jullie, maar voor mij zeker. Als ik er nog 10 jaar langer over kan doen, ben ik al blij. Dan moet ik niet onder een trein terechtkomen of een 747 op m'n kop krijgen. 10 jaar, dat zal dan ook de leeftijd van die kleine zijn. 10 jaar.


Hoe groot is ze dan? Wat maak je zoal mee tot je 10e? Ik weet het van mezelf al niet meer. Of  toch wel, er dienen zich wat flitsen uit mijn Den Haag tijd en de tijd daarna, dat we in Duitsland woonden. Dat waren m'n 1e 10 jaar zo ongeveer.


Je maakt nogal wat mee hoor, je moet je in de kelders van de flat verstoppen omdat de broers van een kereltje die je met een eind hout een verdiende lel op z'n kop had gegeven naar je op zoek zijn. Of je was in de zandbak aan het spelen en je vader gooide je eerste voetbal van 5 hoog naar beneden. Ik zie en hoor die bal nog stuiteren :) Of  je leert wat je moet doen wanneer die Russen het in hun kop gehaald hadden een atoombom op Nederland te gooien. Of je had net een vechtpartij achter de rug om een meisje (met een indo notabene). Of je ziet je vader op zijn brommer naar de kazerne gaan, met karabijn op de rug. Of je wordt door de parkwacht achternagezeten in het Zuiderpark. Of je ging naar ADO kijken zonder dat je wist wat dat nu eigenlijk is, dat voetbal. Of (in Duitsland) stop je 2 draadjes van een legoblokje in het stopcontact omdat de batterij op is. Daar kan geen stop tegenop! Of (ook in Duitsland) maak je als 8 jarige het je sportleraar in de sprint zó moeilijk, dat hij je nog maar net voor kan blijven. Gelukkig is hij militair en moet hij elke dag trainen :p


En zo zijn er nog tal van flitsen.  Flitsen uit het Haagse en het Duitse. Dus ja, je maakt wel wat mee tot je 10e. Ik kan dus heel wat te horen krijgen. Ik moet dan ook leren om goed te luisteren en af en toe wat zinnigs te zeggen. Want het is heel gauw gezegd: "Ja, maar opa zei......" en dan maar hopen dat ik het goede gezegd heb :p

Paracetemolletje

De laatste tijd krijg ik meer en meer last van pijn. Vooral in de beenderen en gewrichtjes. Ik krijg voort pijn bij het opstaan, in m'n knieen. Zelfs in m'n armen tijdens het trainen op de racefiets.

Moest ik vroeger niks van Paracetemol en dergelijken hebben, tegenwoordig grijp ik er vaker en eerder naar. Ik dacht dat ik wel tegen een stootje kon. Dat kan ik ook wel, maar dit is een soort pijn dat erin sluipt.

Ik kom moeilijker uit de auto. Sowieso,heb ik problemen met dit lijf na een lange zit. Of dit nu in een autostoel is, een burostoel of wat voor stoel ook. Bij het opstaan heb ik 'opstart'problemen.


Tijdens het fietsen vandaag, merkte ik dat mijn linkerknie begon te protesteren. Rustig aan verder trappen  dus. Ik weet niet wat dit wil zeggen, maar het lijf laat niet voor niets via de pijn weten dat er iets niet goed zit. Waarom anders pijn? Niet omdat ik dat nu persé lekker vind. Pijn tijdens de sprint, ja, dat kan ik begrijpen. Dat is ook best wel lekker. Best wel? Gewoon lekker dan!


En ergens geloof ik niet in pijnstillers. Wanneer je die slikt, negeer je wat je lijf je wilt zeggen. Ik weet ook wel wattie zegt hoor. Zoiets als "Dat komt ervan! Jíj wilde die chemo en hormoonkuur en bestralingen en Prednison! En wie mag de rotzooi opruimen? Juist ja! Ik! Maar nee, daar geef jij niks om he. Gewoon doen! Niet aan mij denken. Ik, die je overal naartoe heb gebracht. Eikel!" En dus gooit mijn lijf de knuppel in het hoenderhok. Mijn lijf begint nu alle kwaaltjes en pijntjes tegen mij te gebruiken. En ja, ik pik dat.


Kan ik er dan helemaal niks tegen doen? Jawel hoor. Ik ga meer bewegen. Trainen zogezegd. Op de fiets, op het voetbalveld. Mijn lijf en met name de botjes en gewrichtjes moeten weer sterk worden. Ik moet weer zonder pijn door de knieën kunnen en weer omhoog natuurlijk. We gaan het vanzelf wel zien.


Pijnstillers komen in beeld als het echt niet anders meer kan. Als ik lig te kronkelen van pijn op de grond, als ik schreeuwend en kermend achter het stuur zit, als ik scheel van de hoofdpijn je recht in de ogen kijk, pas dan ga ik aan een paracetemolletje denken. Pas dan ga ik er een beetje verliefd naar zitten kijken.

(On)rust

Ik kan de laatste tijd maar moeilijk in slaap komen. Dit wordt veroorzaakt door een onmiskenbaar gevoel van rusteloosheid. Ik moet vooral denken aan wat ik heb en hoe ik er van afkom.

Niet de kanker! Nee, daar kom ik niet meer vanaf. Maar vooral wat er in de garage staat en op straat. Ik wil alles aan de kant hebben. Schoon schip maken wordt dat ook genoemd. Een soort van voorjaarsschoonmaak misschien zelfs? Maar dan allesbehalve in het voorjaar.  Nee, je moet het meer zien als een overdracht. Ik ga alles overdragen aan....
Voorbeeldje: De Chrysler en de Vitara gaan de deur uit. Hiervoor in de plaats komt een auto(otje) voor Anja.

En ga zo maar door. Uiteindelijk wil ik niks meer in het huis hebben. Niks. Behalve dat, wat ik op korte termijn zelf nog gebruik.  De rest kan weg. Ik ben met niks gekomen en ga met niks weg. Nou ja niks, ik heb inmiddels wel haar op m'n piel gekregen. Dat moet dan maar mee. Pas als alles aan de kant is, dan pas verdwijnt die rusteloosheid, of in ieder geval, een deel van de rusteloosheid. Pas dan heb ik rust. En dan krijg je ook nog de financiele hersenkrakertjes en weet ik nog wat.

Het moet zo zijn, dat ik, net als een echte trainer, langs de zijlijn sta en af en toe wat geks doe. Zoals op de grond liggen stuiptrekken of een Duck-face trekken of een zogenaamde high-kick doen. En af en toe roep ik 'Naar links!' of 'Naar rechts!'. Verder doe ik gewoon wat ik leuk vind.

Tot dan zal ik heel wat moeten regelen. Ik ga projectjes opzetten. Deze hebben tenminste allemaal een deadline :p. Een deadline is goed. Dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Ik ben nog lang geen project! Dat veldje Deadline zal nog wel ff leeg blijven. Net zoals bij de echte 'gezonde'  mensen. Zoals de meesten van jullie :D

Rusteloosheid dus. Ook dat is een signaal vanuit de geest of het lijf. Rusteloosheid geeft je een doel of doelen. Rusteloosheid ook geeft je de energie. Ik zeg niet dat rusteloosheid goed is, maar slecht is het ook niet. Het wordt wel als slecht ervaren omdat je er niet op zit te wachten. Maar ja, ik zat ook niet op die tumor van mij te wachten en toch issie d'r, de l*l!

Het goede van die tumor is, dat ik door die tumor rusteloos ben geworden waardoor ik wat dingen moet gaan doen, gaan regelen ook.  Het nadeel is, dat ik er moeilijk van kan gaan slapen. Het voordeel hiervan weer is, dat ik op enig moment in slaap kan vallen. Ongeacht waar ik ben. Het nadeel is.....ja zo kan ik wel door blijven gaan! Ik ga aan die projectjes beginnen. Schoon schip maken. Overdragen. Vooruit met die geit! Met wie? Met DIE geit!

Terreur

Gisteren* werd nog eens onderstreept wat terreur zoal inhoudt. Op de dag dat bekend werd gemaakt wat de huidige conditie van mijn tumor is, liet een ander soort tumor weten dat het er óók nog steeds is. Die tumor heet IS of ISIS zo U wilt.



Valt IS te vergelijken met een tumor? Jazeker wel. Een uitgezaaide tumor nog wel.
Indien IS niet uitgezaaid zou zijn, zou het simpel weggesneden kunnen worden. Maar het is uitgezaaid. Uitgezaaid naar in ieder geval Europa. En nu wordt het een ander verhaal. Je kunt de oorspronkelijke bron wel verwijderen, maar die oorspronkelijke bron heeft zich uitgebreid. Naar Europa.


En nu wordt het moeilijk. Want hoe bestrijdt je een uitgezaaide tumor als IS? Net als mijn tumor? Konstant klappen uitdelen? Schoppen mag trouwens ook. Zo ook elleboogjes uitdelen en oren afbijten. Alles is geoorloofd.


Het vervelende is, dat IS dezelfde tactiek hanteert. Alles is geoorloofd. En ik maar snel beginnen met klappen uitdelen want in dit geval, is het altijd te laat! Hoezo verdachte personen in het vrij laten en bewaken. Oppakken die hap! Je bent niet zómaar verdacht! Maar,eenmaal opgepakt, heb je in ieder geval de zekerheid dat díe personen, niet eigenhandig onschuldige mede-landers kunnen vermoorden en kun je je focussen op loslopende cellen die vroeg of laat in de fout gaan.


*Dit bericht heb ik een tijd geleden geschreven. In Maart of Mei, maar het onderwerp blijft actueel. Jammer genoeg.

Stemmingswisselingen

Stemmingswisselingen. Heb ik er last van? Nou niet echt. Heeft mijn (directe) omgeving er last van? Nou, echt wel. 

Het schijnt, of beter gezegd, ik wèk de schijn dat  ik zo af en toe niet te genieten ben. En als ik mezelf zo eens naga, zou dat best kunnen kloppen. Soms heb ik het gevoel, dat ik er niet meer bij hoor. Soms ook heb ik het gevoel dat ik tot last ben, een blok aan het been of daaromtrent.





Bij dat laatste, dat blok aan het been, dáár (ook) heb ik wel een beeld bij. Dat van een vredig kabbelend beekje. Je kent dat geluid van kabbelend water wel toch? Zo'n geluid dat je na wilt bootsen in je tuin. Door een watervalletje ofzo. Ikzelf, ben niet verder gekomen dan het geluid van een zatte piesende kerel in een slootje. Daar word je ook niet echt vrolijk van. Natte schoenen krijg je ervan.



Welnu, dat vredig voortkabbelend water in dat beekje vindt opeens een kei in de weg. Hoewel opeens... het is een voortschrijdend proces maar dat water ziet die kei opeens voor de eerste keer. Het valt'm dan pas op.



'Eej Kei! Gaat's aan de kant!' roept het water. De kei hoort dat wel maar heeft geen pootjes en geen armpjes. Dus hij probeert met alle mogelijke kracht zich aan de kant te werken. Die pogingen mislukken falikant. Het water kan niet anders dan bovenop die kei te kletsen, zich te splitsen (dat kan, tis water he), en zich om die kei heen te wurmen. En zie, een volgende kei ligt in het water. Het water herhaalt de procedure.





Nu ís het zo, dat de ene kei de andere niet is. Zo is ook de omgeving per kei verschillend. Met andere woorden. Omgeving en kei zijn een uniek gegeven voor het water.





Het is óók zo dat die keien niet het water in zijn gekropen. Zeer waarschijnlijk zaten die keien al in de grond. Al ver voordat het beekje een beekje werd. Het vredig voortkabbelend water van het beekje heeft zich, in de loop der tijden, steeds dieper de grond in gesleten. Het heeft het zand om de keien weggespoeld en zodoende de keien bevrijd. Maar nu vormen de keien hindernissen. Zo'n kei voelt zich in eerste instantie, natuurlijk,  bezwaard. 'Sorry water!' zegt de kei 'Maar ik kan niet weg. Je zult om me heen moeten' . 'Geeft niks kei!' zegt het water 'Ik vind het wel goed eigenlijk. Want door jouw aanwezigheid wordt dit beekje mooi. Door jouw aanwezigheid ontstaat er leven in het beekje. Kijk maar onder je, daar wonen rivierkreeftjes. En zie, daar in de luwte, daar zit een mannetjesvis te sjansen met een vrouwtjesvis. Die willen zo ff kuit schieten, wedden?' zegt het water met ondeugende oogjes. 'Het is maar goed dat je me afremt, kei' gaat het water verder 'want daardoor krijgen fauna en flora de tijd en rust om zich thuis te voelen in de beek.'





Met dit verhaal in het achterhoofd bedenk ik me dat het zo slecht nog niet is. Die tumor heeft van mij een kei gemaakt. Daardoor krijg ik een soort van rust. En die rust, is voor ànderen een welkome gift. Zij maken even pas op de plaats. Gaan dan verder, maar vergeten zullen ze me niet. Konstant aan me denken is niet aan te raden, maar zo af en toe.... Want jullie gaan er meer op je weg tegenkomen. Mensen zoals ik :p





Wat wil ik hiermee zeggen?
Je bent altijd, wie je ook bent, wat je ook bent... je bent ALTIJD een voorbeeld voor een ander.
Soms een voorbeeld voor de ander om zó te worden zoals jíj bent. Soms een voorbeeld van hoe de ander pertinent NIET wilt zijn. Maar een voorbeeld, een voorbeeld zal je altijd zijn.





Dus laat me maar ff genieten, van MIJN stemmingswisseling :P

Ik word niet meer beter

Nee, ik word niet meer beter. Met andere woorden: Ik ben niet meer te genezen.
Ik was al (bijna) niet meer te veranderen, maar nu ben ik ook nog niet meer te genezen. Is er een pluspuntje? Jawel hoor, ik zit voorlopig nog niet in de terminale fase. Dat is pas wanneer je nog maar een paar maanden te gaan hebt. Achteraf gezien, lijken een paar jaar wel een paar maanden, wanneer je zo af en toe eens terugblikt. Dus wat willen een paar jaar gevoelsmatig nog zeggen?

Ik ben dus niet meer te genezen. Daar moet ik steeds vaker aan denken. Daar word ik steeds vaker mee geconfronteerd. Wanneer ik ga sporten, wanneer ik ga winkelen met ons Anja, wanneer we een terrasje doen, wanneer de kinderen er zijn. Dan denk ik weleens: Hoe lang nog? Ik wil nog van alles af hebben, geregeld hebben. Van de andere kant hoor ik dat juist die mensen die van alles gedaan willen hebben, dat dát juist die mensen zijn die heel snel de terminale fase inwandelen. Niet dat ze dat wíllen, maar het is dan net of ze het aanvoelen dat die fase er rap aan zit te komen. Ik heb dat (nog) niet. Poehee, ben ik ff blij! Ik wil nog sporten, werken, de tuin doen, terrasjes pikken.

Er zijn nog zoveel terrasjes waar we nog niet geweest zijn of waar we te weinig geweest zijn. Misschien, wanneer ik aandraag om eens wat vrienden te bezoeken, misschien is het dan zover. Dus dat wil ik nog niet. Die vrienden bezoeken. Ze zien me al aankomen. 'Eeeej, gaade gij dood? Wah luste te drinken?' Dan kan ik weer uitleggen dat het nog niet zover is. Dat dat nog wel enkele jaren op zich laat wachten. Teleurstelling ten top. Vooral onder de wielrenners onder ons. Want ik leg er nog menigeen op! In de spurt. Maar dan moet ik wel nog wat trainen he. Ben geen beest!

Maar goed, ik ben dus nog steeds niet meer te genezen. Ondanks dat er veel aan behandelingen bijkomen. Nieuwe middelen of een combinatie van 'oude' middelen, het maakt allemaal niet uit. Er komen steeds nieuwe behandelingen bij en in een rap tempo ook. Of ik daar baat bij zal hebben gaat de tijd leren. Tot dan toe zit ik nog steeds met die sticker op m'n voorhoofd: Niet meer te genezen.  Aangewezen door een verlichte neon pijl met de tekst 'Hij wordt niet meer beter!'
Zo voel ik me af en toe. En wat blijkt? Dat zijn Stemmingswisselingen. Eén van de bijwerkingen van de Hormoonkuur. En gelukkig, het is niet mijn schuld. Ik mag dat. Anders moeten er miljoenen bijsluiters herschreven worden en wetenschappelijke studies herzien worden.  Ik krijg nu weer een opvlieger. Eerst gaf ik daar niks om, maar de laatste tijd heb ik zoiets van 'daar heb je d'r weer een'.

Ik moet meer bewegen, zeggen ze. Ok, ik ga wat aan voetbaltraining doen en het wielrengebeuren? Dat ga ik tot op zekere hoogte weer oppikken. Eigenlijk moet ik dat met lotgenoten doen want die begrijpen je wanneer je het warm krijgt. Niet van de training, maar gewoon, omdat je dat nu eenmaal krijgt. Of je bent oververmoeid. Niet van de training, maar gewoon, omdat je dat nu eenmaal krijgt. Of..... en zo kan ik wel ff doorgaan hoor.

Werken, dat wil ik ook blijven doen en zo lang mogelijk ook nog's. Dat is goed voor de hersentjes en voor de sociale omgang. Bovendien krijg ik, mede ingegeven door de kanker, meer inzicht in problematiek. Waarschijnlijk omdat ik me steeds vaker, meer in kan leven in een bepaalde situatie. En dat zo objectief mogelijk. Voeg die situatie samen met mijn werkervaring en kennis en ziedaar..... er verschijnt een oplossing aan de horizon :) Dus die tumor, die kanker heeft ook zo z'n voordelen gehad. Meer voordelen hoef ik niet, dus die kanker kan wel weg nu.
Oja, ik was niet meer te genezen, maar, méér kanker hoeft er niet bij. Zo is het wel genoeg. Die ene tumor mag, als die zich koest houdt, wel blijven. Mits ik dan nog zeker zo'n 10 jaar mag blijven leven. Ik moet een soort van Cesar der tumoren worden. 'SSHhhhhht! Koest jij!'. Hahaha ja dat gaat lekker zo.

Ik word niet meer beter. Maar word ik slechter dan? Ik word slechter ter been. Dat wel. Maar daar moet dan toch iets tegenover staan? Immers, elk voordeel hep sen nadeel, dus elk nadeel hep sen voordeel. Dat wordt dus een uitdaging om dáár achter te komen. Wat het voordeel is van mijn nadeel (die tumor). Net zoals een plaatje vinden voor bij dit bericht. Op Google gezocht op 'ik word niet beter'. Mijn hemel wat een hoop plaatjes met een hoog spring-van-het-dakgehalte. Nee, dan maar wat anders erbij gezocht :D

Het Vagevuur

Vroeger, toen ik nog gezond was, vorig jaar dus, waren er in mijn ogen alleen levenden en doden.  Leefde je, dan kreeg je alle aandacht, ook als je er NIET om vroeg.
Was je dood, ja, dan maakt het toch geen bal uit of je de aandacht krijgt.  Dan lig je daar in de grond, koud, alleen. Of... je zat op een wolkje met je harpje. Dan speelde je wat melancholische deuntjes.


Maar, vroeger ook, werd ik als goed en braaf katholiek kereltje bebrainstormt dat er óók nog zoiets is als vagevuur. Een soort van hete wachtkamer bij de tandarts. Als je gaatjes had was je de lul. Was je gatloos, dan ging je door. Zo ook het vagevuur. Was je vrij van zonden ging de hemelpoort open. Zo niet, mocht, nee, móest je de kelder in. Dat wilde je eigenlijk niet. Eigenlijk, want je was toch wel wat nieuwsgierig. Want wat in de Hemel niet mocht, mocht daar wel. Denk, bijvoorbeeld, eens aan al die mondige...sorry, al die Zóndige vrouwen. Die vonden daar een gespreid bedje. Men had ook een woord voor die kelder: Hel.


En dan nu het vagevuur. Je zit daar peentjes te zweten, want je wist verduiveld goed dat je wat uitgevreten had. Dat had iedereen. Het moet dus keidruk zijn in de hel. Tussen al dat gekir en gefriemel moet jij dan een plaatsje zien te veroveren. Anders is het in den Hemel. Een soort van schijnheilige jambuurt. Daar zitten al die zeverzakken die, volgens eigen zeggen, niks uitgevreten hebben. Die wandelen maar wat heen en weer in die lange witte jurken. En stiekem ff wat bij de kelderdeur luisteren. Ja, waren jullie maar een klein beetje stout geweest hè! Dan had je niet met zo'n uitgestreken smoel in het vagevuur gezeten. Met je VIP kaart naar de Hemel in je handjes! Nee, het vagevuur is voor de normale mens. Ongeacht je afkomst en je aards inkomen.


Nu kan je het allemaal letterlijk opvatten. Ja, er is een Hemel. Ja, er is een Hel en Ja er is een Vagevuur. Het is alleen de vraag Wáár dit zich allemaal bevindt. In een soort van Winkelcentrum? Een Mall? Als je het antwoord al weet, is het vaak te laat. Als je antwoord überhaupt komt te weten.
Het kan ook zijn dat Vagevuur, Hemel en Hel áárdse plekken zijn. Je kunt je er zowel lichamelijk als geestelijk in bevinden. Dat zou betekenen dat wanneer je Dood bent, ook daadwerkelijk Dóód bent.
Dát zou dan weer betekenen dat je geregeld in het aardse Vagevuur zit. Dat zou óók betekenen dat Hemel en Hel tijdelijke plekken zijn. Een soort van Opvangcentra.


Sinds het ontdekken van mijn (uitgezaaide) prostaatkanker heb ik het gevoel gekregen een vaste plek in het vagevuur gekregen te hebben. Niet dat ik daar om gevraagd heb, maar gewoon, omdat er levenden zijn die vinden dat je er niet meer uit dat vagevuur hoeft te komen. Want waarom zou je behoefte hebben om in de Hemel of Hel te willen komen. Je gaat immers toch dood en anders loop je iedereen maar voor de voeten. Welnu, voor die mensen heb ik nieuws. Ik kom uit dat vagevuur wanneer ik daar behoefte aan heb. Sterker, ik kom MET anderen! Nóg sterker: Wij ZIJN sterker dan al wat gezond denkt te zijn en denkt te leven. Wat jullie DENKEN te zijn, DOEN wij.


Ja tuurlijk, ik ben nu aan het generaliseren. Niet iedere Wetende (iemand die Weet dattie (binnenkort) gaat sterven) is zo Assertief. Maar iedere Wetende, wéét dat hij/zij gaat sterven. Die wetenschap maakt hem/haar zo sterk. Ieder Onwetende (iemand die weet dattie gaat sterven maar die wetenschap bewust vóór zich uitschuift) schuift die wetenschap dus voor zich uit. En dat juist, maakt hem/haar zwak. Is het dan zo erg dat een Onwetende, een Wetende weg wil stoppen en negeren? Nee, helemaal niet. Als Wetende kán je en móet je er gebruik van maken.


Want ook jíj kan nog van de aangeboden faciliteiten in de Hemel of Hel gebruik maken. Bedenk daarbij dat een Onwetende echt Onwetend is. De Onwetende weet niet hoe met een Wetende om te gaan. De Onwetende heeft er zelfs schrik van. En dat is niet erg. Daar kan een Wetende wat aan doen. En Geloof me, dat wordt in dank afgenomen. Mag je de Hemel in, zeverzak!


Dus laat je als Wetende niet door Onwetenden wegstoppen in welke faciliteit ook. Of dat een ziekenhuis, hospice of het vagevuur is. Als je kunt en wilt:  Kom eruit en laat je zien! Ga niet zielig lopen doen. Zieligerds zijn er al genoeg en dat vagevuur is er morgen ook nog wel!


Dit teruglezende merk ik wel dat het een complexe materie betreft, vol geloofsovertuigingen. Ik verwacht dan ook niet dat jullie het allemaal kunt bevatten, laat staan begrijpen.


De boodschap, echter, is heel simpel: Heb Respect voor alles wat het Leven voortbrengt en waardeer het Leven dat je leidt. Amen


Zo, ik ga ff op dat ene zachte wolkje zitten, trek mijn lange witte jurk wat omhoog opdat mijn hemelse benen wat meer gebruik kunnen maken van het zonlicht, speel achteloos een deuntje op mijn harpje en kijk wat meewarig rond.

Bijwerkingen

Even Iets serieus. Ik wil het hebben over bijwerkingen. Eerst maar eens een definitie: 'Een bijwerking is een schadelijk en/ of onbedoeld effect dat optreedt bij de toepassing van een geneesmiddel in een gebruikelijke dosering voor preventie, diagnose of behandeling van een ziekte of aandoening.' Deze definitie is afkomstig van de Wereldgezondheidsorganisatie en ik kan me wel vinden in deze definitie.

Ik heb ook last van bijwerkingen. Ik heb bijwerkingen gehad van de chemo, de hormoonkuur (nog steeds), bestralingen, Prednison, mijzelf....

Ik kan vooruit dus. Zeker ook, omdat de hormoonkuur nog steeds plaats vindt. 1x om de 6 maanden krijg ik een Eligard hormooninjectie. Eligard bevat de werkzame stof: Leuproreline. Leuproreline is een hormoon. Het remt de aanmaak van mannelijke en vrouwelijke geslachtshormonen. In mijn geval, de mannelijke geslachtshormonen dus. Oftewel, bij een man is een hormoonkuur niet meer of minder dan een chemische castratie. Ik word een eunuch MET ballen. Je kunt je vrouw danwel je vriendin met gerust hart halfnakend bij mij achterlaten. Doe maar, ze komt als herboren terug. Eikels :p

Behalve het gewenste effect kan Leuproreline bijwerkingen geven. Veel bijwerkingen zijn het gevolg van de afname van de mannelijke en vrouwelijke geslachtshormonen. Na stoppen van de behandeling verdwijnen deze bijwerkingen.


Laat ik mij beperken tot de bijwerkingen waar ik dan vooral last van denk te hebben:
Regelmatig

• Opvliegers en zweten. Deze klachten kunnen na enige tijd vanzelf weer over gaan, omdat uw lichaam eraan went. Blijft u last houden? Raadpleeg dan uw arts.

Soms, in het begin van de behandeling

• Bij prostaatkanker: tijdelijke verergering van de klachten, zoals problemen met plassen, botpijn en spierpijn en spierzwakte.
• Bij endometriose: nvt*.

*nvt: niet van toepassing (ik heb van DIE bijwerking dus geen last. Sterker, ik heb die bijwerking helemaal niet, denk ik. En als ik die bijwerking WEL heb, dan ben ik dat mij niet bewust. Dan merk ik er niks van. Duidelijk?).

Soms

• Minder zin in vrijen
• Bij mannen: botpijn, impotentie. Zelden: borstvorming, melkafscheiding uit de tepels, blaarvorming aan de penis. Zeer zelden: pijn in de zaadballen. 
• Pijn en irritatie (nvt) op de injectieplaats.
• Hoofdpijn, duizeligheid.
• Stemmingswisselingen, vermoeidheid, depressie. Zelden: angst, verwardheid, opgewonden gevoel, slaperigheid. Zeer zelden: hallucinaties (ik heb 1x een neger gezien. 1x maar, en die was er niet eens. Telt dit óók mee?.
• Rugpijn, pijn in de gewrichten. Zelden: spierpijn, spierkramp, stijve nek, pijn in armen of benen.
• Maagdarmklachten, zoals misselijkheid. Zelden: buikpijn, diarree of verstopping, braken, minder eetlust, opgeblazen gevoel, winderigheid.
• Gewichtstoename of juist –afname (nvt).
• Acne (nvt).

Zelden

• Keelpijn (nvt).
• Blaasontsteking (nvt).
• Droge mond (veel bier doet wonderen, maar dan krijg ik steevast last van bijwerkingen zoals daar ondermeer zijn: hallucineren, hoofdpijn, duizeligheid, gewichtstoename, misselijkheid, wazig zien (komt nog), tintelend of doof gevoel van de huid (komt nog), draaiering gevoel (komt OOK nog)  Hiermee heb ik dus het klinisch bewijs geleverd, dat bier en de bijwerkingen van een hormoonkuur nauw met elkaar verbonden zijn..
• Tintelend of doof gevoel van de huid (nvt). Opmerking: Wat is een DOOF gevoel van de huid??
• Wazig zien (nvt) .
• Draaierig gevoel, oorsuizen, doofheid (nvt!). Zeer zelden oorpijn.
• Hartkloppingen.
• Verandering in lichaamsbeharing, zoals kaalheid (nvt), verminderde baardgroei bij de man.
• Huiduitslag (nvt).
• Beschadiging van de maag of darmen (nvt).

Zeer zelden ​

• Overgevoeligheid (nvt)
• Bloedafwijkingen (nvt).

Na een aantal maanden

• Brozer worden van de botten door het verlies van botweefsel (osteoporose). Ouderen hebben eerder kans op botbreuken. De kans dat de botten zich herstellen is groot als u het korter dan 6 maanden gebruikt. Als u leuproreline op jonge of middelbare leeftijd langere tijd heeft gebruikt, heeft u later meer kans op botbreuken door botontkalking.

Dat brozer worden van de botten baart mij wel enige zorg. Ik ben iemand die er de beuk ingooit.  Zwaar lichamelijk kontakt is mij niet vreemd. Niet bij het wielrennen of zeker niet bij het voetballen.  Ik sta er en men kan niet door mij heen. Om mij heen zou wel kunnen, echter, ik voel mij niet aansprakelijk voor enig letsel aan Uw kant.


Maar goed, geen van deze bijwerkingen is aan te raden te noemen. Echter, ik krijg ze erbij. Gratis en voor niks. En daar heb ik het maar mee te doen. Soms begrijp ik wat men bedoelt met 'ik kies voor de kwaliteit van het leven'. Vooral bij botpijn en misselijkheid. Gelukkig heeft mijn 'slapen' er (nog) niet onder geleden. Moet je je voorstellen. Dan ben je misselijk, heb je pijn en dan heb je OOK nog niet  goed geslapen. Zoiets wat een gemiddelde vrouw dagelijks doormaakt dus :p En zo wordt je dan. Nou, gelukkig kan IK WEL de pijngrens verlagen, voel ik de misselijkheid niet zo en slaap ik goed.


Ondanks die hormoonkuur, ben ik nog verre van vrouw. Ik lach. En ik lach best veel. Behalve als ik last heb van bijwerkingen. Daar heb je het al.  Dan ben ik net een vrouw. Nu nog tieten, dikke tuitlippen, een smartphone en ik ben compleet! Onlogisch en ongestructureerd denken gaat mij steeds makkelijker af. Daar valt winkelen ook onder. Het kan me geen bal meer kan schelen zo op z'n tijd. Gelukkig heb ik inparkeerhulp op de auto. Nu nog weten welke knopjes ik allemaal en in welke volgorde ik deze moet indrukken alvorens dat gekke ding naar mij luistert. Vroeger, toen ik nog geen hormoonkuur had en dus nog een kerel was, was dat allemaal een makkie. Maar nu, nu lijkt het wel een vent die auto! Hij moet toch weten wat ik wil!


Zo, dat waren de bijwerkingen. Oja, 1 bijwerking is niet genoemd: De zucht naar het geld van mijn partner. Ja eej, er zijn zoveel Uitverkoopjes en Voordeeltjes, die wil ik ook allemaal!