Ja ik heb

Ja ik heb prostaatkanker. Ja, mijn prostaatkanker is er een van agressieve aard. Ja, mijn prostaatkanker is niet meer te genezen. Jaa ik zie er nog verrekkes goed uit ondanks dat alles. Uhh...jaaa....uhhh Ik heb mijn visie verlegd van overleven naar leven.

Mijn visie
Wat wil dat zeggen? Dat wilt zeggen dat ik verder kijk dan 3 maanden. Die 3 maanden is de tijd die ik heb van Controle naar Controle. Tot nu toe is de uitslag van die Controle Negatief. Dat wil zeggen dat de uitkomst van die Controle voor mij heel goed is, voor de tumor is die uitkomst heel slecht. Negatief is in dit geval voor mij dus goed. Voor de tumor niet. Maar, of het voor die tumor niet goed is, dáár geef ik dus nul komma nul niks om dus. Wat mij betreft veeg ik er de vloer mee, veeg ik er mijn kont mee af!
Maar....ik weet, als geen ander, dat het om  een uitgezaaide tumor gaat. En uitgezaaide tumors(?)/tumoren(?), dat zijn verschrikkelijke bijtdingen. Die happen en laten (bijna) nooit los. Een uitgezaaide tumor is zo'n beetje de Pitbull onder de tumoren. En zó'n beestje zit nu in mijn broek. In mijn onderlijfje welteverstaan.  Een vroeg of laat, zoláng die daar zit, komt die tumor weer tot zinnen. Ik word hormoonresistent zoals dat zo mooi heet. Dat ding, die tumor, lééft van Testosteron, zo U weet. En testosteron, dat had ik zat! Had, want ik zit al sinds 2015 aan een hormoonbehandeling. En een hormoonbehandeling, das foute boel. Das vrouwelijk..brrrrrr.

Hormoonbehandeling
Een hormoonbehandeling is een Chemische Castratie maar.....een chemische castratie is nog altijd beter dan een Technische Castratie. Zo eentje waar men je ballen met 2 steen eruit slaat! Blijvende schade dus!
Chemische castratie is softwarematig en Technische castratie is hardwarematig denk ik dan maar voor mijn gemak.
Het grote voordeel van een Hormoonbehandeling is dat je seksleven terugkeert bij stopzetting terwijl een technische castratie blijvend is. Je bent een soort van eunuch ofzo. Een met zo'n piepstemmetje: 'Wil je gekookte eitjes of gebakken eitjes als ontbijt?'.
Is zo'n hormoonbehandeling dan een en al Hallelujah? Welnee, kijk maar. Er zijn vervelende bijwerkingen genoeg.

• 
  

Levenscontract
Maar goed. Toen ik te horen kreeg dat ik prostaatkanker heb in uitgezaaide vorm was het alsof mijn contract ten einde liep. Mijn levenscontract. Ik schakelde automatisch over op Overleven. Daar moest ik wel wat aan wennen hoor. Totdantoe zat ik in een Killermodus!

Wat voor een modus?
In overlevingmodus kwam mijn kijk op het leven, mijn planning, niet verder dan de eerstvolgende controle. Overigens, toen ik net de uitslag kreeg wilde ik niet eens een paar trainingsbandjes voor de racefiets aanschaffen. Ik kon het idee niet hebben, dat die bandjes, op een gegeven moment ongebruikt in de garage bleven hangen. Maar nu, nu de PSA onmeetbaar blijft, nu wordt mijn visie ook wat langer. Ik plan al over de 3 maanden heen! Niet langer dan 1 jaar. Ik noteer al wat langer duurt dan 1 jaar wel maar heb er geen beeld bij. Dat had ik vroeger wel. Of dat beeld hebben nu zo goed is weet ik niet. Fijn was dat wel.

Fietsseizoen
Met fietsen, en in het bijzonder de manier waarop ik train, is dat niet anders. Ik kijk nu wel uit naar volgend seizoen. Maar, of ik ingehaald wordt door een 80- jarige op een e-bike (in de klim) of zo'n snackbarrijder met frietbuik dat zal me worst wezen. Hoofdzaak: IK kom vooruit op een door mij uitgekozen rondje.
Ik zal heus niet een 80-jarige e-bikester van haar e-bikeje afslaan hoor. Of ze moet een grote smoel tegen mij opentrekken. Dát doen die niet. Kennelijk moeten óók zij een bepaalde tol betalen voor een voor hen te hoge snelheid, zónder helm. Ook oude besjes zijn kennelijk te ijdel.....
Met andere woorden: Ik let, vooral bij het (race)fietsen, meer en meer op mezelf. Dat deed ik al, maar was daarmee gestopt sinds 2015. Nu niet meer, nu let ik dus steeds meer en meer op mezelf. Ik bescherm mezelf als het ware. Heb ik dus tóch nut in dit aards bestaan :p

Desalniettemin

Ik had laatst een zeer prettig gesprek met MooiSonenBreugel.

DE krant voor iedereen die ge-interesseerd is in het wel en wee van het dorp Son en Breugel.

Aspiraties
Ja, ik heb aspiraties in het zo af en toe schrijven in een lokaal bekende krant. Zolang het nog kan welterverstaan, Het onderwerp is niet zó van belang, zolang het een interessant onderwerp is. Voor mij en voor de lezer. Die lezer moet het immers ook leuk vinden om te lezen toch?

Zwerfvuil
Een onderwerp als zwerfvuil ofzo is er eentje met beladen inhoud. Want wie wilt een huis in een buurt waar zwerfvuil de toon voert? Nu is Son toevallig een gemeente dis mensen inzet om dit type vuil tegen te gaan. Het vuil wordt zo nu en dan gewoon opgeruimd. En zo heurt het.


Troep

Vooralsnog wandel ik zo een beetje over de paden en wegen in en rond Son. Dáár woon ik nu eenmaal. Al het beetje blik, papier en plastic dat ik zoal tegenkom. zal ik gaan vastleggen. Want leven in je weggegooide troep, dat ziet er echt niet lekker uit hoor.
Èlk blikje, èlk papiertje en èlk vorm van plastic op mijn weg is er één teveel....

Erg

De tijd heelt alle wonden. 

Dat is nu eenmaal zo. Neem mijn prostaatkanker. Ik loop er officieel nu zo'n jaar of 3 à 4 mee. Iedereen die mij kent zegt: 'Ochja, dat heb jij ook nog hè. Je ziet er nog zo goed uit. Hoe is het ermee?'.

Ik vraag mij af
Nu ga ik mij toch wel een beetje afvragen: Hoe ziet iemand eruit na 3 à 4 jaar prostaatkanker?
Dat (die persoon) moet er dan verrekkes slecht uitzien omdat ik er nog steeds goed uitzie.... óók in de ruiten van een of andere winkel hoor!
Ik ben nog steeds een haantjescoureur en die kijkt àltijd in de ruit van de winkel die hij passeert. Mede daardoor weet ik, dat een zwart outfitje toch beter (slanker) afkleedt dan bijvoorbeeld een rood outfitje. En dat komt NIET door de hormoonbehandeling!
Slotsom: Iemand die er na 3 à 4 jaar prostaatkanker nog steeds goed uitziet, die heeft niets....dus.

Chinezen
Dat zou ik zeer knap vinden als je dát kunt: Iemands gezondheid niet aflezen van zijn of haar uiterlijk. Nee! Oók niet als die persoon geel is! 
Want dan is die persoon misschien wel een Chinees. En Chinezen kunnen heul gezond zijn! Kijk maar naar de friettenten in Eindhoven :p Lopen, kunnen die Chinezen ook al niet. Ze, Chinezen dus, schoefelen voort. Daarbij spugen ook nog eens. In de lift of in een Franse Metro bijvoorbeeld..... Ja dat vindt ik ook erg. Dat geschoefel en gespuug..... en ondertussen maar friet bakken. 'Mayonais elbij?'.

Pappenheimer
Maar goed. Vraag aan mij dus niet hoe het met mij gaat. Behalve dat ik er nog steeds goed uitziet, functioneert ook mijn tong en hersentjes nog steeds optimaal. Er komt een waterval aan weldoordachte woorden en zinnen uit mijn anders zeer bescheiden, doch welbespraakt mondje. Je krijgt dan meer te horen dan je zou willen. Daar zitten velen van jullie niet op zit te wachten! Want IK ken mijn pappenheimers wel hoor.
Jullie zijn allemaal lief en als je dat niet bent, stel ik mijn pappenheimerinschatting bij :p Je blijft ondertussen nog steeds lief hoor, en schattig waarschijnlijk ook.
Zo ben ik ook weer.

Erg
En IK vind het nog stééds erg, dat er kennelijk personen zijn die iemands gesteldheid denken te kunnen aflezen  aan het uiterlijk. Geloof mij nu maar, je bent Jezus niet. Dát ben ik al..... :p

2strijd

Ik zat in 2 strijd. Ik heb ooit een bericht geplaatst (Afscheid) waarvan de inhoud ís, zoals ík het ervaren heb.

Zo ga je niet met mensen om
Nu wordt mij dat gewraakt berichtje, bij herhaling, voor de voeten geworpen als zijnde 'Not Done'. Door de (in)direkte betrokkenen weliswaar. Natuurlijk vindt 'men' de inhoud verwerpelijk en daar ik er telkens weer op gewezen/aangevallen wordt, ben ik verplicht dat berichtje weer  te activeren.
'Men' spreekt van 'Zo ga je niet met mensen om' en 'De vuile was hang je niet buiten' en 'zwartmakerij'.


Vooral dat 'Zo ga je niet met mensen om' steekt mij, want inderdaad, 'Zó, behoor je niet met mensen om te gaan'.
In dat geval, 'Zo ga je niet met mensen om', heb ik het dan over 'vrienden', die mij hebben laten vallen omdat zij een keus hebben gemaakt ten faveure van mijn partner, Anja. Niet zo gek hoor. Want zij (Anja dus) ziet er een stuk beter uit dan ik. Máár, ik heb er grote moeite mee.  Want wáárom, in hemelsnaam, denk je een keus te moeten maken!

Aanwezigheid
Echter, de betrokkenen hebben, al dan niet via mijn huidige partner, kontakt met mij gezocht  onder het mom van hierboven genoemde uitspraken. Het is wèl zo, dat ik sinds díe tijd, die mensen met andere ogen bekijk. Ik waardeer hun 'vriendschap' anders. Misschien is 'hun aanwezigheid ' een betere omschrijving. Dat is de positieve kant van het verhaal. Ik vergeef, maar vergeet niet. Daar kan ik niets aan doen, helaas.

Activeren
Ik heb dat berichtje dus uit de Blog gehaald (laten de-activeren) omdat anderen zich door mij zwartgemaakt/voor lul gezet, voelen. Maar, nu ik er telkens weer op gewezen/aangevallen word kan ik het net zo goed weer plaatsen, ook wel activeren genoemd.

Afscheid
In dat gewraakte bericht neem  ik afscheid van alles en iedereen. Ik wilde niks liever dan sterven middels het 'Bewuste Verstervingsproces'. Echter, tijden veranderen en ik dus ook. Ik wil niet meer dood. Dood ga ik tóch weleens en jij ook, lekker puhh! Ik ben blij dat ik het besluit heb genomen om dóór te gaan met leven. Misschien vinden anderen dát niet leuk maar ach, er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Dát geldt óók voor mij, maar nu nog even niet aub.

Het originele berichtje Afscheid is dus weer gewoon terug te vinden in mijn blog.

Mijn Excuses, indien gewenst

Mijn berichtje 'Mijn Excuses, indien gewenst' blijft normaal van kracht, natuurlijk.



Kijk vooruit
Tot slot een welgemeend advies: Kijk altijd, in ieder geval: zoveel mogelijk, toekomstgericht. Kijk alleen terug/om naar het verleden wanneer je ergens van wilt leren.



PS.

1.  Ik ben mij er van bewust dat de in mijn blog geschreven berichtgeving MIJN versie van waarheid is. Ik hoop dat de lezer dit óók zo ziet en hoop..... hóóp heb ik zat :p
2. In het geval van aannames (zo snel mogelijk platslaan dus) mag je me altijd mailen of je laat een bericht achter op de blog. Ik lees de blog niet veel dus een mailtje is sneller :p

Lichamelijk of Psychisch

Prostaatkanker is in de beginfase geen lichamelijke aandoening, maar een psychische aandoening. Dit zinnetje had ik op iemands forum gelezen. Die goeie man heeft nog gelijk ook, vind ik.

Hoe gaat het met je
Vandaar dat ik, in den beginne, de vraag 'Hoe gaat het met je' een maar rare vraag vond.
Het 'Gaat' immers goed met mij? Ik had, in het begin, totaal geen lichamelijke klachten natuurlijk. Wel wat, maar niet dusdanig :p 

Stel die vraag nog maar eens vandaag de dag. Dan krijg je een heel ander antwoord. Een niet zo leuk antwoord voor jou. Want dan ga ik diep en neem (te)veel tijd van je in beslag. Daar zat je niet op te wachten? Houd dan je waffel! 'Wat een mooi weer vandaag' is net  zo'n dooddoener. Vraag dat maar. 'Mooi weer?' Voor wie? Voor jou of voor de boer.....


Hormoonresistent
Maar goed in dat forum werd wat dieper ingegaan op de hormoonbehandeling, de chemische castratie. DE behandeling waarbij je de lust naar seks vergaat. Die dus. 
Vroeg of laat word ook ik hormoonresistent. Dan helpt geen Hormooninjectie meer. Dan mag je door naar een chemo therapie. Dat wil zeggen, als je dat wilt. Als JIJ vindt dat JOUW kwaliteit van leven, JOUW norm, dat toelaat.   
Zoja, niks aan de hand: 'Chemozakje nummer 1, zuster!' 
Exit?
Zo niet, hm.....

Puinhoop

Ik heb prostaatkanker. Ik lig in een scheiding.

Puinhoop
Eigenlijk is de rest van mijn leven één grote puinhoop. Althans, zo voelt dat nú aan. Morgen is dat waarschijnlijk anders. Ook een puinhoop kent struktuur.
Ik moet nog zoveel doen. Maar wat en wanneer? Het wordt weer eens tijd voor een Excel- of Freemind bestandje ofzo. Gewoon om het een en ander te laten bezinken en een plek te geven.


Depressief
Ik voel me er depressief onder, niet lekker in ieder  geval. Dat is misschien wel normaal en ik móet er doorheen zien te komen. Hoe? Weet ik veel, ik zie wel.


Zelfdoding
Zelfdoding door middel van ophanging of wat  pilletjes is uit den boze. Dáár begin ik  niet aan. Euthanasie evenmin. Maar Versterving, dát  lijkt me wel wat. Voorlopig niet, ik voel me best wel goed. Heb wel wat ongemakjes maar die horen er ook bij, heb ik vernomen.


Alleen voelen
Het ergste is, dat  ik er nu ècht alleen voor sta. Iets wat ik altijd al geroepen heb, helaas. Net zoals: 'Als het goed gaat met je, heb je een naam. Gaat het slecht, ben je een nummer'. Denk dáár maar eens over na.
Eénzaam voel ik me niet. Wèl alleen. Ik weet niet wat het ergste is. Eenzaam zijn of je Alleen vóelen. En...Gevoel kan je uitschakelen, zegt men. Vooruit dan maar, waar zit die knop ergens?.... :P

Mijn Excuses, indien gewenst

Mocht ik door het plaatsen van berichten in deze blog mensen gekwetst danwel tegen het hoofd gestoten hebben, weet dan, dat dit nooit mijn bedoeling geweest is.
Ik respecteer iedereen, ongeacht geloof, uiterlijke kenmerken (waaronder huidskleur en mate van scheelheid), of je intelligent bent of juist niet en weet ik wat nog meer.

Elk bericht, door mij geplaatst in deze of eender welke blog is naar waarheid geschreven.


Ik ben de éérste om toe te geven dat het MIJN waarheid betreft. Niet jouw waarheid dus! Dáár, ben je zélf voor verantwoordelijk.


Echter... Je voelt zich nog stééds gekwetst/genomen/genaaid:

1. Bedenk dan, dat dát jouw gevoel betreft bovendien.... het hebben van dát gevoel zegt héél wat over jezelf.Al wat je hoeft te doen is luisteren...Zoekjezelf! :p

Afscheid

Ik ga afscheid nemen van alles en iedereen die mij, al dan niet, een warm hart toedraagt.

Waarom neem ik afscheid? Ik neem afscheid omdat ik het leven dat ik leid beu ben. Ik ben het moe en heb er genoeg van. Het is mij teveel geworden. Mijn kleindochter ten spijt.

• Anja laat mij alleen
• De ongeneeslijke kanker
• Het grote onbegrip
• Yula

Anja laat mij alleen
Het is, volgens mij, begonnen toen de jongens nog klein waren. Anja werd toen verliefd(!) op een tapijtenlegger uit Best. Ik weet niet eens meer hoe die heet. Ik weet alleen nog dat het een, in mijn ogen, een klein opneukertje was. Zo'n kereltje waarvan de mond groter was dan zijn lijfje. Figuurlijk dan.  'Er is niks gebeurd!' waren de woorden van Anja. Maar ja, een tapijtenlegger die in MIJN huis is geweest, van boven tot onder tapijt heeft gelegd. Bovendien voorzien is van een grote smoel (en te klein lijf), ik weet het niet hoor!
Toen wilde Anja al van me af en ík wilde daar niks van horen stom(!)). Misschien ben ik TE goedgelovig :p

De jaren erna waren er van financiele voorspoed. Toen ging alles goed, dacht ik zo. Totdat ik, jaren later en vele beschuldigingen van vermeend overspel gedaan door Anja, ook eens vreemd ging. Weer hommeles in huize Cordromp. Echter, het grote verschil in jaren (zo'n 30) deden mij weer in de armpjes van Anja drijven. Opnieuw pais en vree in huize Cordromp. Zo dácht ik tenminste. 

Dat was trouwens óók de periode waarin één van mijn vrienden mij zei, dat hij en zij (het is een stelletje) voor Anja hadden gekozen en dus liet híj, mij vallen.  Moeilijke zin?

'Dat begrijp je toch wel?' vroeg hij mij ook nog, in al zijn onschuld.. 'Tuurlijk jongen', ík begrijp dat wel. En dat begréép ik ook. Want als je onder de plak zit, luister je naar je partner. Simpel.
Bovendien is hij, naar eigen zeggen, een grote racist èn trotse eigenaar van het grote onzinboek Mein Kampf. Dus, het zal allemaal wel.

Alles ging weer goed dacht ik, totdat ik de diagnose kanker kreeg. Ongeneeslijk ook nog eens èn van een zeer agressief type.

De kanker
Al vroeg in het begin, tijdens de chemo, kreeg ik al het gevoel dat Anja meeging naar het ziekenhuis omdat 'men' het van haar verwachtte. 'Niet waar, je ziet het verkeerd' wist Anja mij te vertellen.

In het begin ging Anja mee naar het ziekenhuis. Dat veranderde best wel rap tijdens de chemo.
Toen de behandeling overging naar controle zat dat meegaan van Anja er óók op van en volgens haar. Ze vroeg mij nog wel of dat ik het erg vond dat ze niet meeging. En ja, eerlijk gezegd,  je hoefde er alleen maar te zitten. Dat was best wel fijn eigenlijk. Als kankerpatient zijnde kreeg je het gevoel dat je er niet alleen voor stond  Voor dat grote onbekende. Want onbekend was dit alles zeker en....onbekend maakt onbemind. Wie houdt er nou van kanker? Nou dan.

Ik moet vaak denken aan die film over een jongen die kanker kreeg. Zijn vriendin kon óveral tegen, maar liet het al zeer snel afweten. Sterker, ze ruilde hem in voor een maffe kunstenaar. Daaag vriendin!
Gelukkig voor hem, had die jongen een vriend. Die vriend hielp die jongen, tijdens de rest van zijn leven, weer in het zadel. Dát, was een vriend.
En een goede, waargebeurde,  film overigens. Een film ook waarin een prostaatkankerpatient het leven liet. Waarom nu weer een prostaatkankerpatient!

Het grote onbegrip
Het grote onbegrip. Dat kwam al snel. Met name vanuit de kant van mijn werkgever CGI. Want welke werkgever had een werknemer die na de diagnose kanker dóórwerkte? Nou, CGI dus. EN CGI had er geen ervaring mee. zeiden ze. Nu inmiddels wel dus. Ik.
Het grote onbegrip kwam om elke hoek kijken. Ik zag er immers goed uit? Hoe kan jij nou ziek zijn!
Iedereen die enstig en chronsich ziek is en er bovendien nog goed uitziet, niet ziek in ieder geval, heeft hiermee te maken.
Je zit in een rolstoel en/of je hebt een wandelstok maar je ziet er nog goed en lekker uit? Uit die stoel! Flikker die stok de sloot in! Ga heen en loop!

Voor mij was dit, natuurlijk, onbekend terrein. Ik moe(s)t me op alles richten: HR, het UWV,  CGI zelf en weet ik wat nog meer. Nú ook nog, ja!
Ook het thuisfront wist van niks. Zeer begrijpelijk. Voor hen moest ik óók onder woorden brengen wat dat nu is: prostaatkanker. Erger, wat gaat het betekenen wanneer deze prostaatkanker ook nog eens ongeneeslijk en agressief is? Gelukkig is daar het internet met al zijn pdf bestandjes van allerlei ziekenhuizen èn... het inloophuis de Eik. Dè plek in Eindhoven voor alle kankerpatienten! Dè plek ook waar de prostaatkanker stichting aktief is. Een stichting waar ik me meteen thuis voelde en trouw iedere eerste donderdagmiddag van de maand m'n gezicht liet zien.

Die forums, daar heb ik niks mee. Die z'n oom had dit, die z'n tante had dat. En allemaal zijn ze ondertussen na een verschrikkelijk zwaar ziekbed overleden. Dood dus. Of ze leven nog, maar dan onder de meest verschrikkelijk omstandigheden. Laat maar, voor míj hoeft dat niet.

Zelfs nu, sta ik er alleen voor. En dat neem ik vooral Anja kwalijk. Echter, zij kan er niks aan doen, dat snap ik wel. Velen in haar familie noemen haar 'langzaam'. Behalve de langzamen,. Die noemen haar snel :p Ik begin dat, nu pas(!), te begrijpen. Liefde maakt blind?

Er is nog zoveel waar ik over wil schrijven, zoveel ook wat ik wil zeggen tegen de jongens, mijn schoondochter, mijn kleindochter. Tegen Oscar zelfs (de blonde, dwergtekkel van ons Danny). Tegen Anja ook. Maar ik weet het allemaal niet (meer).

Het grootste deel van het leven is geleefd.  Het laatste deel is een kwestie van doorbijten er zoveel mogelijk de fun van alles en nog wat, inzien. Zag iedereen dat maar zo...

Het is, voor mij, goed geweest nu. Ik brei er wel een eind aan.

Yula
Voor wie het allemaal nog beginnen gaat is mijn kleindochter Yula. Een schat van een meid. Nèt 2 jaar geworden. Zéér goedlachs, intelligent en een beginnend danseres bovendien. Hoe graag had ik met haar een oude dag willen beleven. Ik zou haar nog zoveel kunnen en willen bijbrengen. Gelukkig heeft zij goede ouders. Hèn vertrouw ik. Net als die oom van d'r. Toch, Danny? :p

Echter, ik weet dat ik er èrgens tussenuit moet knijpen. Dat is nu eenmaal zo. Er is en tijd van komen en er is een tijd van gaan. Een vader moet zijn kinderen niet willen begraven. Een opa al helemaal niet zijn kleinkinderen.

Ik moet gaan dus. Ook dáár wil ik de controle behouden. Ik wil bewust versterven. Is dat erg? Ik weet er geen reet van! Ik geef mezelf 1 maand, dan moet het onderhand gebeurd zijn. Dan zijn jullie van mij verlost, denk ik.... Misschien moet ik eerst nog een beetje spoken hier en daar.

Tot dan: Alaaaaf! (Ik wacht op je :D)

ps. Iedereen die vindt dat ik wat luchtig doe over de scheiding tussen Anja en mij. Dat heb je dan goed gezien. Echter, ik dènk dat ik je op het verkeerde been heb gezet. Ik vind die scheiding wèl erg. Ik heb er al veel over gelezen en gezien. Het is niet leuk, verre van dat. Maar je hebt nu eenmaal partners die kunnen zorgen en je hebt partners die níet kunnen zorgen. Simpel.

Huilbui

Soms, moet ik huilen. Denk ik.

Het begint
Het begint met een kriebel hoog in de buik en voor ik het weet heb ik een snotneus en vocht in de ogen. Op de een of andere manier weet ik verdere kenmerken van gehuil te voorkomen door een soort van nieuwe ademhaling of zo.
Nooit meer
Het is raar, maar dan moet ik denken aan de laatste keer dat ik gehuild heb. Dat was in Eindhoven. Ik was gevallen en had mijn knie geschaafd. Ik dacht: 'Waarom huil ik eigenlijk? Ik ga nooit meer huilen!'. En dat was het. Sindsdien heb ik niet meer gehuild. Nooit  meer. Miste ik dat? Niet dat ik weet. Maar, huilen moet zegt men.
Gevoel
Huilen is een uiting van een bepaald gevoel. Nou vooruit dan, uit je gevoel dan maar. Ik heb dat niet meer. Dacht  ik. Maar, naarmate ik ouder word, naarmate ik me  meer en meer bewust word van mijn, alsmaar naderende einde door die tumor, krijg ik steeds meer dat gevoel van verdriet. Dat gevoel van ik wil huilen. Soms wil ik dat ook hoor, maar  het lukt me niet. Dan doe ik een paar keer ademhalen en het is weg!
Alleen
En nu, nu wil ik er gewoon niet meer zijn. Ik ben alleen nu. Zoals ik al eens eerder geschreven heb:
Geboren worden doe je alleen, sterven doe je óók alleen.
Misschien niet eenzaam, wèl alleen! Misschien is dat een nadeel, dat alleen zijn. Het grote vóórdeel is, dat je alléén bent :p


Ik kan er wel om huilen. En dat láátste, dat meen ik 's 'n keer!

....

Ik heb er al eerder over geschreven in Stemmingswisselingen.

Ik denk dat ik nu echt wel last heb van stemmingswisselingen. Ik? ja, ik! Ik merk heus wel dat ik niet meer voor 100 procent wordt aangekeken. Misschien, misschien is dát ook weer een stemmingswisseling. In ieder geval gaat het op en af, van depressieve gedachten naar niet-depressieve gedachten.

Thuis

Op dit moment zit ik alleen thuis. Mijn vrouw vindt het leuker in Zeeland. In de stacaravan van haar broer. Ik zit nu te denken aan versterven. Dit is zeker niet de eerste keer hoor. Voor mij geen eten en drinken dus. Ik wordt toch al uitgelachen vanwege mijn te dikke buik en te dikke kop. Die heb ik nu eenmaal gekregen.
Gewichtstoename
Sinds de diagnose prostaatkanker ben ik van 83 kg naar 92 kg gestegen. Dat is een gevolg van de behandelingen (chemo, hormoon, bestraling, prednison) denk ik dan maar. Daarvoor wordt ik nagewezen en uitgelachen. Ook al voelt dat door diegenen die je uitlachen en nawijzen niet zo aan, natuurlijk.
Vijand
Hoe dan ook, dit, dat denken en voelen, wens je niemand toe. Nah ja, je vijand misschien.

Verdrietig

Wat mij heel verdrietig maakt.

Kom ik aangereden op de Kleine Berg in Eindhoven om mijn vrouw bij Mangiare af te zetten.

Kleine Berg, ook in Eindhoven

Op de Kleine Berg moet ik een tweetal dames omzeilen waarvan er één rijkelijk voorzien is van een achterwerk. Beide dames waren ook op weg naar Mangiare. Daar aangekomen opende ik mijn raam waarop de rijkelijk van een achterwerk voorziene dame, een opmerking meende te moeten plaatsen over mijn rijgedrag tov haar wandelgedrag mídden op de openbare weg nota bene.

Reet

In mijn, niet overdachte, respons, kon ik het niet laten haar achterwerk een 'reet' te noemen. Dat is niet des Eindhovens en ook niet netjes, dus. Zij heeft, mag ik hopen, waarschijnlijk ook niet voor die reet gekozen alsmede voor het brein van een garnaal.

Ridder

Een jonge ridder, met opgeschoren koppie èn in gezelschap van een chinees stelletje ofzo, meende zich te moeten laten gelden als een witte ridder.

Date markt

Een zeer begrijpelijke reactie overigens. Wanneer ík kansloos zou zijn op de 'date' markt, zou ik waarschijnlijk óók de zijde van de dames gekozen hebben. Je wilt uiteindelijk óók eens van bil gaan nietwaar. Lekker of niet, van bil gaan is van bil gaan.

Terraszitter

Eén van de terraszitters gaf de witte ridder groot gelijk en het is maar goed, dat ik gezichten kan onthouden.

Opmerking

Maar goed, wat mij uiteindelijk zo verdrietig maakte, was de opmerking van de jonge witte ridder: 'Wij doen dat niet zo in Nederland' zei hij, doelende op mijn 'reet' opmerking.

Dus, midden op de weg flaneren, al dan niet voorzien van een reet, mag wèl, volgens dat wit riddertje.

Ter info

Welnu jongeman, wanneer jij een béétje kennis had van/over mij, had je kunnen weten dat ik in Arnhem geboren ben, in Den Haag, Goch (D), Eindhoven, Gilze-Rijen ben grootgebracht èn een arbeidsverleden heb van 50 jaar. Ik heb dus een béétje méér Nederlands verleden dan jij.

Geraakt

En tòch, die ridderlijke snotneus, met mijns inziens, een beetje ongewilde racistische inslag, heeft mij geraakt met zijn domme, achterlijke opmerking.

Balzak

Zo zie je maar weer aan dat klein wit riddertje, wat een tè volle balzak aan kan richten.

Dom lulletje

Wit riddertje: Je bent geen domme lul maar een dom lulletje. Een heel kleintje dan. Net als dat terraszittertje :p

Beweeg!

Ik heb al eens eerder bewogen hoor . Op het voetbalveld, op de fiets, op de atletiekbaan, in de sportschool. Bewegen is een must en bewegen is zeker een must als je kanker hebt. Maar ik heb er spijt van dus. Want wat ik eerst kon, kan ik allang niet meer. Ja, met m'n mond! Dat weer wel. Dan kan ik van alles! Maar, ik móet blijven bewegen. Voor de goede orde, ik dènk dat bewegen gelijk is aan trainen. En trainen is, in mijn ogen, bijvoorbeeld heel zwaar fietsen of rennen tot je erbij neervalt of dat gewicht omhoog krijgen dwars door die verzuring heen. Tenminste, dat dènk ik.
Ik moest tijdens de inspanningstest op de fiets in het ziekenhuis immers ook doorgaan tot het beruchte gaatje?


Ik zal toch maar gaan eens navragen bij de een of ander of opzoeken op het inet wat nu verstaan wordt onder bewegen terwijl je kanker hebt..


Trouwens: Met trainen bedoel ik dat je àlles geeft wat er in je zit. Wáár dan ook. Of dat nu op een of andere fiets is of in een of andere loopschoentjes. Àls je traint, doe het dan goed.


Let op! Er is àltijd wel een sport die bij je past. Al was het maar fröbelen. Fröbelking! of queen....


Dood als een pier

Ik heb uiteindelijk voor de fiets gekozen. Was dat een weloverwogen besluit? Nee! De eerste maanden kwam ik dood als een pier thuis. Languit op de grond liggend, we hadden toen een hoogpolig donkerbruin tapijt (sorry! Hormoonbehandeling...), kwam ik dan weer na een minuut of 10 bij zinnen. Maar was het leuk? Tuurlijk was het leuk. Het werd steeds leuker toen ik sprintjes begon te winnen. Ik kon toen redelijk goed sprinten en ik kwam goed omhoog. Een echte klimmer zou ik nooit worden, maar in Limburg kwam ik goed uit de voeten!


Trainen
Eerst met wat vriendjes rondom Best gereden, later werd dat fanatieker gedaan. Ik maakte zo'n 100 kilometer op een avond met WV Colonel Cole, Linssen en/of van Aerle. Dat is nu heel wat minder.



Leeftijd en Fysieke gesteldheid.
Dat ik minder train heeft te maken met mijn leeftijd (65+ inmiddels) en vooral mijn fysieke gesteldheid (Uitgezaaide Prostaatkanker). Nu heb ik, denk ik, géén last van mijn kanker maar wèl van de behandelingen die hiermee gepaard gaan. Vooral die hormoonbehandeling begint erin te hakken.


Eetlust
En toch vind ik het lekker. Op mijn gemak wat kilometers vreten. Ook al is de eetlust naar de kilometer heel wat minder geworden. Ik hoef niet meer zo, voor mijn gevoel.


Buik
Soms word ik door een buik ingehaald.  Das nog niet zo erg, totdat die buik ook nog eens begint te grijnzen. Ja, wat dan? Inhalen kan ik 'm niet meer. Dus, laat'm maar. Ik krijg 'm nog wel als ik dood ben. Dan zal ik eens komen spoken!  Z'n gezicht onthouden hoef ik niet, dat komt wel goed. Vieze vuile vette Buik! Die van mij, is tóch groter :p


Wat versta ik onder een Buik
In het wielrennen is een Buik een iemand op een racefiets MET een buik. Iemand dus, die het leuker vind om te investeren in bier en lekker eten dan in het trainen 'an sich'. Bovendien is dat een Iemand, die het lekker vindt om in een of ander hol te kijken zolang het zijn of haar hol NIET is! K*tjeflap!



Bewegen

Maar goed, ik moet meer bewegen. Ik heb me voorgenomen weer op de fiets te stappen als mijn lijf dat aangeeft. Ik moet weer eens goed leren luisteren! Luisteren naar mezelf! Als dat maar goed komt :p

Vermoeid zijn

Ik zie nu dat ik er pas nog een stukje aan gewijd heb: Vermoeidheid.

Welnu het is er nog steeds. Sterker, ik word er niet goed van. Misschien komt het door de warmte (De afgelopen dagen is het 30 graden of meer geweest, overdag). Misschien komt het door teveel bewegen (fietsen in mijn geval). Misschien is het gewoon een bijwerking waar ik nog aan moet wennen. Met 'ik' bedoel ik dus MIJN LIJFje :)


Trainen
Dat fietsen deed ik vroeger (<2015) wel 3 x per week(!). In mijn goede dagen trainde(!) ik zelfs wel 4 à 5 dagen in de week, weer of geen weer. Ofwel reed ik mijn eigen rondje ofwel maakte ik mijn kilometers op de Bever (B) en in Best (NL) met WV Colonel Cole.


Waarom?
Maar nu, och, waar moet ik het voor doen? Om van huis te zijn? Dan kan ik net zo goed tussen al die anderen gaan zitten in café de Zwaan en me scheel zuipen en zwetsen tot ik een ons weeg.


Zat worden en schreeuwen maar
Is het jullie trouwens óók opgevallen dat hoe zàtter men is, hoe hàrder men denkt te moeten 'praten' (lees: schreeuwen)? Dat zat worden en hard praten is trouwens niet plaatsgebonden. Je hoort het óveral. Vooral dáár, waar men denkt op een feestje te zijn of gewoon dáár, waar men alcohol schenkt.
Begrafenis
Behalve op een begrafenis. Schrijf je begrafenis trouwens met een F of met een V. Op een begrafenis is iedereen stil. Hoewel het voor sommigen een feestje is, heerst er toch een soort van erecode. Op een feestje wordt je zat en lul je wat in jezelf met je volumeknop open. Op een begrafenis ben je stil en wordt je ook niet zat, denk ik. Misschien stiekem dan toch, voor de die-hards.
Maar pas op hè. In jezelf lullen met de volumeknop open is NOT-DONE op een begrafenis. Of iedereen moet zat zijn natuurlijk. Dat hoor je vanzelf wel :p


de Rekening
Nee, ik moet weer gaan fietsen natuurlijk, en dat terwijl ik weet dat er een rekening komt. Of ik wil of niet. Maar moet die rekening nu al komen??


Warmte
Ik moet het rustiger aan gaan doen, zeker met die warmte. Kon ik er eerst redelijk goed tegen. Ik koerste ooit eens met een spons in de nek! Nu kwam ik 'n keer van de warmte bevangen thuis. Zo, dat weet ik ook weer. Dat is niet fijn hoor wanneer je van de warmte bevangen bent! Met de polsen onder de koud waterkraan kwam ìk er uiteindelijk weer wat bovenop.


Warm
Zelfs nu ik dit typ krijg ik weer het zweet in m'n nek en op m'n kop. Ik weet niet meer wat een opvlieger is en wat niet. Anja d'r hoofd heb ik nooit nat gezien! Ik heb trouwens geen enkele in de overgang zijnde vrouw met een natte kop gezien.


Moe worden
Dat moe worden moet ik toch eens in de gaten houden. Ik word er onderhand zó moe van. Misschien is het gekomen van toen men mij wist te overtuigen dat ik maar een oud ventje was en me dan ook als zodanig dien te gedragen. Zeker in het openbaar. Niet oudventjesachtig krom en zielig maar een oudere kerel met een trotse blik in de ogen en eentje die rechtop loopt ook nog! Soms vraag ik mezelf af wáárom?


Ik ben oud
Wat ik m'n eigen tijd doe (alleen dus) mag ikzelf weten. Maar misschien had ik het toen al opgegeven.  Misschien was ik toen al een beetje doodgegaan. Alleen wist ik dat nog niet. Niemand wist dat, want ik zei dat natuurlijk niet. Ik ging uiteindelijk stil en braaf in een hoekje zitten, wanneer dat van mij verlangd werd. Was ik vroeger de kostwinner, de man die zondags het vlees kwam aansnijden, nu ben ik niets meer. Ik ben er, dat is alles. Houdoee. Oja en bedankt ook nog.


Sterven
Op een gegeven moment is je lichaam er klaar  mee. Dan heeft het geen reserves meer.  Dat is, denk ik, het tijdstip dat je geacht wordt te gaan. Dan ben je het leven moe, om zo maar eens te zeggen. En als je ècht moe bent, dan ben je echt nergens bang  voor.
Ik heb het al eerder geschreven: Sterven doe je alleen. Je gaat alleen, het Grote Onbekende tegemoet. Al dan niet met een welgemeend duwtje danwel duw in de rug. Want je mag je vooral niet eenzaam voelen toch?


Ik ben bang
Bang zijn is niet iets waar je je voor moet schamen. IEDER gezond en weldenkend mens is weleens bang. Bang zijn is een signaal vanuit jezelf dat je uit je comfort zone (googlen!) getrokken wordt. Pas als je helemaal nergens meer bang voor bent, wordt bang zijn een valkuil! Dus, weest gerust eens bang en huil ook maar eens (als je er behoefte aan hebt èn het je lukt).


Huilen
Ikzelf ben overigens gestopt met huilen. Net als met roken (1981(!)) Ik weet het nog goed. Het was in Eindhoven en kwam huilend thuis omdat ik een schaafwondje had opgelopen. Ik dacht toen bij mezelf, Moet ik dáár om huilen? Ik wil nooit meer huilen. En Verdomd, vanaf dát moment heb ik niet meer gehuild


Bang van de dood
Het is niet zo, dat ik bàng ben van de dood.  Het is meer dat ik bang ben over de manier waaròp je sterft. Ik zou het niet leuk vinden wanneer ik levend verbrand bijvoorbeeld. Sterven (net of het een dagelijks iets is! :)  doe ik het liefst gewoon rustig in m'n bedje, in de slaap. Lekker rustig sterven. En 'smorgens Anja nog ff laten schrikken. Boeh!
Ik kèn mensen die zich zó luidruchtig en zó gemeend uiten over het feit dat zíj voor de dooie dood (daar heb je 't weer) niet bang zijn van of voor de dood, dat ik daar vraagtekens bij zet.


Naar de dood
Voor de rest, als het eenmaal zover is, dan doe ik toch wat ik denk te moeten doen. Ik sta er uiteindelijk toch alleen voor. Misschien word ik opgewacht door Jan en Alleman. Ik moet allereerst helemaal alleen door die deur. Soms wordt je handje vastgehouden (door een achterblijver natuurlijk), maar de deur des Doods gaat onherroepelijk open. Je krijgt, misschien ook nog, een duwtje in de rug van diezelfde achterblijver of een ander achterblijver. Gaan met die banaan. Pao! En niet vergeten: In die lichtbundel staan! Tsja, daar ga je dan. Het grote onbekende tegemoet. Daar waar niemand (voor zover ik weet) van is teruggekomen. Vandaar de term angstzweet natuurlijk :P

Vermoeidheid.

Ik wil nog zoveel, ik kan ook nog heel veel. Alleen, ik heb er de fut niet voor. De energie die ik had, die is weg. En, weg is weg. Of het ooit nog terugkomt? Wie het weet, mag het zeggen.

 

Staren
Ik kan hele dagen op de bank zitten. Wat ik dan zoal doe? Staren denk ik. Ik sta op om 06:00 breng Anja weg (naar haar werk of haar oppasadres) en neem plaats op de bank. Vóór je het weet is 11:00 en vóór je het in de gaten hebt is het 13:00. Dan is het een kleine stap naar 14:00 of 15:00. Etenstijd (16:00) en je mag weer naar bed. Ik begin er een gruwelijke hekel aan te krijgen. Naar bed gaan..... Ik val zo in slaap hoor, maar, tegen 24:00 word ik weer eens wakker en om dan weer in slaap te vallen!
De energie om uit bed te gaan om 'iets' te doen is weg. Dus blijf ik maar liggen. Anja ligt al in bed of komt in bed en gaat slapen. Ik niet. En er is niks bikkelachtigs aan hoor. Het wil gewoon niet.

Vandaag
Ik heb al vanaf 08:00 zin om de buxus weg te knippen. Er zit een of ander exotisch buxushapper in (uit Japan!). Weg dus die buxus! Als ik dat niet doe, doet die buxushapper het wel. Maar, de takkenschaar ligt daar maar.

Sproeien
Het is ook nog eens gruwelijk heet. Al minimaal 2 weken! Wat ik ook leuk vind om te doen, en waar ik de energie voor heb(!) is wate geven (sproeien dus) en ik hoef alleen maar de sproeier wat omhoog te houden. En dus ga ik maar eens wat bloggen. Eenmaal achter dat toetsenbord en hop! Het komt en het gaat!

Ik wil nog zoveel
Ik wil nog zoveel. Ik moet eigenlijk veel bewegen.

De fiets op
Vroeger, tot 2015, ging ik fietsen. Weer of geen weer. En als de zon scheen zat ik al op de fiets kilometers maken. Maarja, toen deed ik het nog ergens voor.

Het water in
We hebben een zwembadje gekocht en ik wilde er persé in. Nu was het water wel wat koud maar ik zat er tot m'n nek toe in. Grote spijt! Mijn lijfje heeft een hele dag en nacht nodig gehad om hier van te herstellen. Of dat aan de leeftijd ligt of aan het koude water of aan de bijwerkingen.... Wie zal het zeggen.

Dansen
Zo af en toe doe ik weleens gek. Met de kleindochter Yula. Dan dans ik wat. Doch de rekening volgt als vanzelf. De dag erop heb ik meer spierpijn dan ik zou willen. Maar, die rekening betaal ik maar wat graag. Want dansen met je kleindochter......

Lopen
En dus wandel ik zo heel af en toe wat. Met Oscar of met Anja en Oscar. Oscar is het kaninchen van os Danny. Een kaninchen is een soort van dwergtekkel. Ook met Oscar heb ik een hele goede band. Met Oscar en kleindochter Yula heb ik altijd een blik van herkenning.

Ouwe vent
Maar nu. 'Men' heeft mij aangepraat dat ik oud ben en dus als zodanig dien te gedragen. Welnu, als ik zo af en toe in de spiegel kijk, zie ik inderdaad een ouwe vent. Dat zag ik eerst gewoon niet. Maar nu wel dus. Een ouwe vent.
Wat doet zo'n kerel eigenlijk heel de dag.
Naar de geraniums kijken?
Naar het gras luisteren om te weten of er groei in zit?
Voelen of de tumor in of rond z'n prostaat nog beweegt?
Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik een ouwe vent geworden ben en aan de zijlijn sta.

Prostaatkanker
Een kerel krijgt ALTIJD prostaatkanker. Zeker als die ouder wordt. En ik ben dus een oudere kerel. Ik wil nog steeds werken. Ook dat lukt me niet meer. Als ik eenmaal op kantoor zit, is er niks aan de hand. Het is nèt die stap om de auto in te stappen en te gaan. Op de terugweg moet ik wel ff de ogen sluiten. Anders val ik om.

Nog even snel een geweldige dooddoener:
> Meer mannen sterven MET prostaatkanker in plaats van AAN prostaatkanker.

Zo, dat is eruit. *gaaaaaaaaap*

Oorzaak vermoeidheid
Wat nu de oorzaak is van de vermoeidheid? De chemo heb ik al 2 jaar achter de rug. Net als de bestralingen en Prednison. Blijft over: de Hormoonbehandeling. MIjn lijf is gewend geraakt aan de Testosteron. Daar wordt nu abrupt een halt aan geroepen. Want Testosteron is ook de voeding van de tumor die ik heb. Het is denk ik net als het ombouwen van een benzineauto naar een dieselauto. Dat is vragen om problemen. Nu is er voor elk probleem wel een oplossing, maar of je op die oplossing zit te wachten....... en rijp voor de sloop ben ik nog lang niet!

Kurkuma, of eender welk wondermiddel dan ook.

Aan iedereen die denkt dat kurkuma een geneesmiddel is waarmee je kanker kunt overwinnen. U heeft het mis. Jaja, dat zeg ìk. Kurkuma wordt namelijk nèt zo snel afgebroken als dat het ópgenomen wordt door het afweermechanisme in jouw lijf. Punt.



Ik redeneer heel simpel. Wanneer iets wordt afgebroken wordt er niks opgebouwd. En niks is nul, Nul is, ook in dit geval: Geen, Geen medicijn dus.


Er wordt echt wel onderzoek naar de genezende wijze van Kurkuma gedaan hoor. Deze heeft, echter nog geen afdoende bewijzen op tafel gelegd.


Zolang die bewijzen ontbreken, is ook kurkuma voor mij (èn de wetenschap) geen geneesmiddel!


Bovendien, iedereen die mij een beetje kent, weet, dat ik van lekker eten hou.
Nasi Kuning bijvoorbeeld. Lekker toch! Met Kurkuma! Oja en Satéh Kambing! en......


En ja, wat kurkuma in het eten is héél lekker. Je vindt die Kurkuma in heel wat Indische gerechtjes terug. Dat weer wel. Doch is Kurkuma een geneesmiddel? Ja? Bewijs dat dan maar! Ik zeg  gewoon: Nee!


In Kurkuma zit de stof curcumine. Maar dat stofje zit ook in vanillevla. Is vanillevla een genessmiddel? Nou dan.


Chemo en Hormoonbehandeling wel. Dat wil zeggen: voor de een wel. Voor de ander weer niet. Die gaat dan gewoon dood. Met andere woorden: ELKE kanker is uniek in behandeling.
Niet iedereen geneest. Dát durft de wetenschap te stellen. Die wetenschap moet wel want dat niet iederéén er baat bij heeft, dát hebben, wtenschaapelijke tests en protocollen bewezen. Misschien hadden zij een alternatief pad moeten kiezen, maarja, te láát...... Nu zijn zij dood. En begraven, of ....misschien wel gecremeeeerd.


Ikzelf, heb (voorlopig) baat bij een combinatie Chemo/Hormoonbehandeling. Dat geeft mij 1 à 2 jaar extra. Ik zeg voorlopig. Waarom zeg ik dat? Omdat vroeg of laat de tumor castratieresistent wordt. Dat houdt in dat die tumor de eerste levensbehoefte (Testosteron) ergens anders gaat halen. Wat er dan gaat gebeuren? Dat weet ik nog niet, dat zie ik dan weer wel.


Ik kan het altervatieve pad op: Kurkuma, Wietolie, Handoplegging en weet ik wat nog meer, maar, vroeg of laat ben ik klaar. Dan bèn ik er eenvoudigweg  niet meer. Ik kom niet toe aan die andere alternatieve paden want het één sluit het ànder uit. Simpel zat.


Dus ik als ik voor het Kurkuma pad kies,  moet ik volledig op vertrouwen dat die Kurkuma HET middel is waardoor ik genees. Een garantie dus.  Nou, Geef mijn nabestaanden maar die garantie (Waaronder: volledig onderhoud van ALLE directe nabestaanden bij doodgaan schrijver dezes omdat die Kurkuma niet zijn werk deed) en ik kies dit kurkumapad. Zo niet, even goeie vrienden hoor. Dat was je toch al niet maar het kan nog! Kom maar hier met die garantie! Kurkumasnuiver! 

Trots

Iedereen kent dat gevoel wel. Ík krijg /wij krijgen dat trotse gevoel wanneer het hele gezin hier bij ons aan tafel zit.

Ik zal ze eens opnoemen: Ons Danny, onze Mike , onze Moon, onze Yula, Anja en ikzelf :p
Ter info: Moon is de vriendin van onze Mike en Yula is de dochter van Mike en Moon. Mijn/onze kleindochter dus. Dan hebben we ook Oscar.


Oscar is de blonde dwergtekkel (Kaninchen) van ons Danny. Dat kleine ding krijgt de aandacht van ons allemaal en iedereen daarbuiten. Net als Yula, onze kleindochter dus. Moest Yula in eerste instantie níets, maar dan ook niets, van ons Danny hebben. Ze huilde al bij het horen van zijn naam (bij wijze van spreken).
Nu, is het Danny voor en Danny na. En dàt vindt Danny helemaal niet erg.


Oscar trouwens ook niet. Het zal Oscar een worst wezen want Oscar  krijgt aandacht zat. Meer dan ons Danny eigenlijk wel. Overal, en dan bedoel ik over-àl, krijgt Danny het verzoek van divers gepeupel of ze eens mogen knuffelen met Oscar (zelfs in een Parijse kroeg!) of dat ze op de foto mogen MET Oscar of dat  ze zelf zelf een foto mogen nemen VAN Oscar. Want hij is zo lief.


Net zo lief, zo niet liever, is Yula. Want ja, het ís en blijft een mensje hè.


Mike, Yula en Oscar zijn knuffelbeestjes zeg ik altijd maar. Danny ook, maar dan anders. Het ligt er maar net aan hoe ons Danny kijkt. Wanneer ons Danny zijn rechterwenkbrauw ietwat op gaat trekken, weet je: Ohoooh, ff stil liggen, bibberen en afstand houden. 


Mike, Yula en Oscar hebben dat niet. Die geven juist een uitnodigende, zeer onschuldige, bijna hulpeloze blik waarbij Yula(meisje!) toch wel haar grenzen optrekt. 
En aan haar grenzen dien je je dan te houden.  Daar zorgt zij (Yula) wel voor.
Een duidelijke Nee is een Nee! Weg is weg! Houdoe is Houdoe! En zo heurt dat.
Papa Mike, Ome Danny en Opa Frank onderstrepen dat. Bijgestaan, natuurlijk, door Mama Moon en Oma Anja.


Dat alles, doet wel wat met die ouwe zak, die ik inmiddels ben! Overigens, het heeft wel ff geduurd hoor, eer ik mij oud (en dus langs de zijnlijn gezet) voel. Ik ben er inmiddels 65 maar voel me zo , natuurlijk, niet. Dat heeft iedere oudere jongere als ik. Denk ik. 


De kanker heeft daar ook een steen(tje) aan bijgedragen. Vooral de behandeling ervan. Echter, dat trotse gevoel pakt niemand mij af, voorlopig althans!
Testosteron was de brandstof. Nu is dat vervangen door Oestrogeen (of zoiets). Ja dan word je van een wilde kerel, een wild vrouwtje. Je word ook een beetje gek ofzo.


Mijn lijf (en geest ook!) heeft veel te verduren gehad. Maar trots op mijn gezin ben en blijf ik! Dan maar zo gek  als een kó-nijn!


P.S.
Het grote vóórdeel van gek zijn is, dat niemand je serieus neemt. Je kan en mag dus zeggen wat je wilt. Je bent immers tóch niet lekker in je hoofd.
Het grote nádeel van gek zijn is, dat niemand je serieus neemt. Je kan en mag dus zeggen wat je wilt. Je bent immers tóch niet lekker in je hoofd!.
Zo, denk dáár maar eens over na, gek!

Alternatief Behandelplan

Ik persoonlijk, ik ben er niet zo'n voorstander van. Doe mij maar dát, wat bewezen heeft te werken, als geneesmiddel. Dan maar gif in mijn lijfje gepompt. Ik krijg er zo wel gegarandeerd 1 jaar bij. Zie dat maar eens te halen met je wietolie, kurkuma, notenboer, medicijnman en weet ik wat nog  meer voor 'oplossingen'.

Ook al is dat gif (zoals daar is chemo).

Men zègt te kunnen genezen, men geeft heel makkelijk de schuld aan de chemo. Want dat is toch gif! Je moet wietolie gebruiken man! Of je likt wat aan die giftige kikker. Daar ga je nog van lachen ook! Dood ook, maar in ieder geval ga je dan lachend dood!

Ik ben er wel van overtuigd dat, datgene wat we hebben, dat dát te weinig getest is op werkzaamheid.
Er bestaat een protocol (googlen!) waarbij zowel een Chemobehandeling alsook een Hormoonbehandeling tegelijkertijd gestart wordt. Zo een behandeling heb ik dus. Bijkomend voordeel: Ik krijg er op deze manier zeker 1 jaar bij.
Vraag: Ben ik  blij mee?
Antwoord: Ik denk van wel. Ik kan er pas melding over maken ná dat ene jaar. 
Vraag: Wannéér ís dat jaar dan?
Antwoord: Dat is 1 jaar terugrekenen bij CRPC(googlen!). Wanneer de kanker castratieresistent  is geworden dus.
Is dat interessant? Alleen voor diegenen (mijzelf incluis) die willen weten wanneer ik dood had moeten zijn.
Echter, de tijd schrijdt voort en zo ook de kennis én mijn levensverwachting. Lekker puh! :p


Ik heb er al eerder over geschreven. Ik zal het moeten overleven. Niet de ziekte, niet de behandeling maar ik moet het begrip van mijn mijn omgeving binnen mijn sociale/zakelijke/priveleven zien te overleven. Als ik dát overleven mag, dan vreet ik die kanker incl behandeling met bijwerkingen met huid en haar op.


Maar wat, als ik verder ben. Als de tumor de fase CRPC binnentreedt. Dus wat als de kanker castratieresistent is geworden? Hm.....Dát, zie ik dán wel weer :p

Nog meer onderzoek?

Vandaag heb ik een mail uitgedaan naar Francoise, de Verpleegkundig specialist io. Urologische oncologie. Mijn vertrouwenspersoon in het Catharina ziekenhuis.

• Ik krijg de laatste tijd toch meer en meer last van pijn in de onderrug. 
• Mijn conditie loopt hard terug  (ik begin stevig te hijgen bij het traplopen)
• Mijn spierkracht is bij lange na niet meer wat het ooit was. 
• Ik ben vaker misselijk (lust eigenlijk alleen water)
• Ik ben een ietwat duizelig (de hele dag door)

Zeer begrijpelijk allemaal, zo'n hormoonbehandeling is niet niks! Hoewel mijn laatst geanalyseerde PSA waarde weer eens onmeetbaar bleek te zijn.



Ja natuurlijk, ik kan óók doen of er niks met me aan de hand is. Maar dat doen er al zoveel.


Eerlijk gezegd, heb ik heel lang in een soort van ontkenningsfase gezeten. Ik mankeer niks, ik voel niks van die kanker dus heb ik het niet. Maar toch, ergens diep in me, was er een stemmetje dat zachtjes en timide bleef zeggen dat ik niet in orde ben. En dat klopt ook!

Ik begin meer en meer last te krijgen van met name de hormoonbehandeling tegen die kanker en ík denk, dat ik langzaam maar zeker het loodje ga leggen. Met andere woorden, de hoop dat ík nog ga meemaken dat kanker iets is wat je erbij neemt zoals een griepje, die hoop is aan het vervliegen. En tóch, moet ik volblijven houden. Niet opgeven, nóg niet!

Ik krijg zo'n gevoel dat het aantal uitzaaiingen zich stiekem aan het vermeerderen is. Vandaar mijn mail aan Francoise. Ik voel me er tóch niet gerust op.


btw: Het gesprek met Francoise is bijzonder goed verlopen. Ik ga steun op maat krijgen en ik krijg therapie. Niet dat ik zo'n voorstander ben van therapie maar: Baat het niet, het schaadt ook niet!

Kanker heb je niet alleen....

Dat is waar. Kanker hèb je niet alleen. Die vieze vuile Kanker déél je. Met iedereen in dat korte leventje van je.

Of je dat nu  wilt of niet. Heb je eenmaal de diagnose kanker binnen en hoppa! De man/vrouw met de stempel komt langs. Klap! Je hebt een stempel in onuitwisbare inkt op je voorhoofd: 'Let op! Deze mens heeft <ziekte>!'   In mijn geval mag je in plaats van <ziekte> Prostaatkanker invullen.

Uitgezaaide prostaatkanker, niet meer te genezen dus. Met Gleasonscore 9! Ben er maar trots op! Echter, ik ben eigenwijs genoeg om te denken dat de Prostaatkanker in mijn lijfje geëlimineerd wordt. Ik ben, óók echter, realist genoeg om te weten dat dát niet kan. 

Maar goed, ik ga dus voortaan met de tekst Kanker op m'n voorhoofd door de wereld en iedereen heeft de prangende vraag 'Hoe gaat het?' op de tong. Ikzelf beantwoord dát dan met een nietszeggend 'Goed.'. De tijd heeft mij echter geleerd dat het juiste antwoord moet zijn : 'Goed. Goed kut!'. Voor mij dan toch.




Kijk, maar dat is toch positief. Het gaat nog steeds goed met me. Goed kut, dat wel dus. Vooral de afgelopen maanden. Pijn, vermoeidheid, vechten tegen allerlei organisaties, wat kan wel en wat kan niet, vechten tegen allerlei gedachten beginnen toch wel z'n tol te eisen. Zowel lichamelijk als geestelijk.


Ik ben wèl zover dat ik niet meer dágelijks aan de dood denk. Het zal nu wekelijks zijn , denk ik.




Iedereen, maar dan ook iedereen waar ik wat van moet krijgen is sceptisch. Hij heeft uitgezaaide prostaatkanker en is er nog? Das nie goe!




Iedereen verschuilt zich achter een of ander protocol. En ze moeten er ook zijn, die protocollen. Wat belangrijk in zo'n protocol is, men dient tussen de regels door te lezen. En dat is een ware kunst die niet iedereen verstaat, helaas. Miereneukers had je, heb je en zullen altijd blijven bestaan.


Maar goed, geboren worden, doe je alleen .
Leven, doe je met meerderen, met dien verstande , dat alles ooit 'n keer terugkomt. Vandaar dat spreekwoord: Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook de ander niet. Verdomd, daar zit waarheid in!
Sterven doe je alleen.  Het begin (geboren worden) en het einde (sterven) doe je dus alleen. Aangezien wij alles in cirkels uitbeelden: Wie weet, is dat hele leven óók 'n cirkel. Wie zal het zeggen?


De kanker hèb je niet alleen, echter, iedereen is uniek, dus iedereen gaat er op zijn/haar manier mee om. De kanker RAAKT iedereen. DAT weer wel :p

Overleven

Soms, moet ik er over nadenken. Over dat overleven. Want WAT moet ik overleven?

Niet de kanker, of de tumor zo U wilt. Dat is gewoon de behandeling uitzitten. De chemo, de hormoonbehandeling, de prednison, de bestralingen.




Ja, ik word uitgelachen vanwege m'n dikke kop en mischien ook wel vanwege m'n dikke buik. Ik had het er laatst nog over, tijdens een van de zeldzame gesprekken met de oncologisch/urologisch verpleegkundige. Zeldzaam omdat ik er niet zo'n behoefte aan had.




Zij (ja, het is een vrouw) wijst de hormoonbehandeling als belangrijke veroorzaker aan. Per slot is mijn lijf testosteron gewoon en dat wordt nu vol gepropt met oestrogeen. Misschien dat ik nu ook eens migraine krijg  ga onzin uitkramen. Mijn lijf heeft al heel wat te verduren gehad hoor. Dus dat heb ik al overleefd, want ik ben er nog.




Volgens de arbo arts moet ik blij zijn dat ik prostaatkanker heb. Ja, ik begrijp hem  (het is een hij) wel hoor. Prostaatkanker is nu eenmaal gevoelig voor behandelingen waardoor dit type kanker goed te behandelen is. Beter dan bijvoorbeeld een alvleesklierkanker. Dan is het zo gebeurd met je.


Zo niet Prostaatkanker. Daar staat tegenover dat de kanker doodsoorzaak nummer 1 (geweest) is. Dus dat verhaaltje van 'De meeste mannen sterven MET prostaatkanker , niet AAN prostaatkanker'.  Dát verhaaltje dus, dáár veeg ik m'n kont mee af. Tis goed met jullie. HOE kán je dát zeggen terwijl prostaatkanker doodsoorzaak nummer 1 is? Om de goede moed erin te houden?




IEDERE oudere kerel krijgt gewoon prostaatkanker. Dat is een feit.  Misschien lopen er nu nog oude kereltjes met prostaatkanker aan z'n uhh..... prostaat.
Ennuhh ...... met oud bedoel ik ouder dan 40 jaar! Misschien bevinden die oude mannekes zich nog wel in een stadium waarop ze eigenlijk geholpen hadden moeten worden. Maar, ook hier komt een Kosten/Baten plaatje om de hoek kijken. Zijn de kosten hoger dan de baten? Jammer dan. Houdoe en bedankt voor uw komst! Leuk dat U er was! Doodgaan deed je toch al wel.

Gaan ze je wèl helpen? Ook dán geldt Jammer dan, maar je bent de lul. Waarschijnlijk zit je nog in het arbeidsproces dus hypotheek/lenningen/verzekeringen en weet ik wat nog meer kan je domweg vergeten!
Je bent dus altijd genaaid met die diagnose kanker.

Je omgeving zal in het begin welwillend en begripvol zijn, maar hoe langer je doorleeft, des te groter worden de vraagtekens op hun gezicht. Je ziet er immers goed uit?

Ja, Het overleven van 'n enge ziekte zit'm  meer in het overleven van het mogelijke onbegrip dat onherroepelijk gaat komen bij de ander in je sociale/zakelijke/priveleven.

Versterven.

Ik dacht dat ik veel wist. Maar versterven, wat is dat nu eigenlijk?

Denk aan mij terug

Denk aan mij terug
maar niet in de dagen van pijn en verdriet
Denk aan mij terug in de stralende zon
hoe ik was toen ik alles nog kon

Verandermanagement

Ik ben aan het veranderen. Dat zegt mijn vrouw en ik kan niet anders dan deze stelling beamen.

Eerst kreeg ik de diagnose prostaatkanker Dat bleek ietwat later een uitgezaaide te zijn en een agressieve ook nog. Vervolgens kwam er een behandeling overheen: Chemo (Docetaxel) in combinatie met een hormoonbehandeling (Lucrin, om de 6 maanden een injectie), wat bestralingen en Prednison op de koop toe. Das niet niks. Dan heeft je lijf heel wat te handelen. Fysiek en, niet te vergeten, vooral psychisch ook. En wat te denken van je omgeving?

PSYCHIATER
Eigenlijk moet ik of moeten wij (mijn vrouw en ik) langs de psychiater. Wanneer er een medisch team klaarstaat om het fysieke in goede banen te leiden, dan moet er voor het psychisch deel toch ook begeleiding zijn? Hoe dan ook, ík heb er niet aan gedacht. Niet aan wíllen denken ook. Ik zie me al liggen daar...

SPIEGEL
Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik een ander gezicht dan zo'n pakweg 5 jaar terug. Het is een voller gezicht. Een liever gezicht ook. Milder zelfs, voor de liefhebbers.
Mijn vrouw zei altijd: 'Jij? Jij wordt later een lastig oud ventje'.
Welnu, nog ff dan. 5 jaar terug had ik nog zo'n verschikkelijke braniekop met, uiteraard, dito gedrag. Privé, Zakelijk en Sportief gezien. Het maakte mij niet uit wáár.
'Wie doet me wat?' dacht ik. Welnu, de kanker doet me wat. Nooit aan gedacht. Nooit verwacht ook. Het betrof altijd een ander, míj toch niet ?
Maar daar issie dan. In de vorm van een tumor in de prostaat en een tumor in het schaambeen. Dat gezicht van me had ik ik toen weleens willen zien. Nu niet meer. De spiegel begint al te klein te worden. Behalve die dikke kop krijg ik ook nog eens een buikje. Een buikje!

VERANDEREN
Maar goed. Ik ben aan het veranderen. Een hopelijk verandert de omgeving mee. Gebeurd dat niet, dan heb ik er alle begrip voor. Iedereen maakt een plekje vrij voor een ander. De een in het hart, de ander in de kont ofzo. Maar je krijgt een plekje. Op basis van hoe je op die ander overkomt natuurlijk. Nu kwam ik over als zijnde een-weet-ik-wat-voor-persoon. Nu ik aan het veranderen ben, is dat plekje niet meer terecht, natuurlijk. Het is niet meer mijn plekje geworden. Het ligt nu aan de omgeving of het kán veranderen. Of het wíl veranderen misschien wel.
Waar ik vooral aan merk dat ik aan het veranderen ben? Welnu, het is machtig mooi weer nu, het zonnetje schijnt. Het is droog en warm. 5 jaar terug zou ik, zonder nadenken, de racefiets uit de garage gehaald hebben om wat te trainen. Tegenwoordig zet ik de tuinstoel in het zonnetje kruip op dat ding en denk wat na. De gedachtengang hoeft niet persé in logische volgorde te zijn, maar bevatten zoal de volgende onderwerpen: 'Moet ik me nu al insmeren tegen die rotzon?','Wat zal ik koken vanvond', 'Moet ik me nu al insmeren tegen die rotzon?', 'Hoe doen de kinderen het', 'Moet ik me nu al insmeren tegen die rotzon?' en/of 'Wat voor schoen zal ik aan doen straks als ik boodschappen ga doen', 'Moet ik me nu al insmeren tegen die rotzon?', zo van die dingen ja.

ZWEVENDE
Tot dan ben ik zwevende, want ik zíe en ik vóel echt wel dat ik, ík niet meer ben. Dat zíe ik vooral aan jullie gezicht en ik vóel het aan jullie gedrag. Ja, ik ben aan het veranderen en dat voelt niet goed aan. Eerst zit je tot aan je nek toe vol met testosteron, het volgende moment met weet-ik-wat voor hormonentoestand.  Ik vergeet ook dingen. Belangrijke dingen misschien wel. Eén zegen heb ik: Alleen het Leven zelf is van belang. De rest niet.

AFZONDEREN
Misschien ga ik me dáárom wat afzonderen. Ik heb geen zin meer om naar feestjes of ergens op bezoek te gaan. Op feestjes wordt toch meestal doelloos over voetbal gezeverd. Zeveren over fietsen, overigens,  heeft altíjd wel een doel, hoor. Of op bezoek gaan. Je ziet iedereen denken wat doettie hier? In ieder geval, je dénkt dat je iedereen dat ziet denken.
Je krijgt in ieder geval altijd wel commentaar op al wat je zegt. Want je was immers dat lastig kereltje van toen? Meestal weet ik dan ook niet meer wat te zeggen, Meestal wíl ik ook niks meer zeggen. Want het is toch nooit goed. Je woorden worden toch altijd afgewogen van hoe je tóen was.

DE EIK
Ook aan het verloop van de gesprekken tijdens de sessies in het inloophuis de Eik merk ik dat ik aan het veranderen ben. Voor de meesten van hen bevindt zich alles nog in het beginstadium van het hele kankerdoorloopproces. Doch, ik ben veel verder dan hun zijn nú. Dat merk ik vooral aan hun vragen, aan hun onwetendheid op dit gebied. Ik merk het vooral ook aan mijn ongeduld zo af en toe.
Maar, ik zie mezelf zo af en toe terug in hen. En ja, Tis alweer zo'n 3 jaar terug. En nee maar, ik ben er nog! Hoewel ik pas nog dacht dat deze maand weleens m'n laatste maand zou kunnen zijn. Nu  ben ik daar niet zo zeker meer van. Ik wil nog zoveel....

ENERGIE
Zat ik boordevol met Testosteron, ik had ook net zoveel energie. Nu kost het me wel 5x zoveel extra energie om een tuinstoel(!) op te tillen. De uiteindelijk eindrekening, die komt heus wel. Meestal om een uur of 5. Dan zak ik in elkaar van vermoeidheid. Bij wijze van dan hè. Ik zak niet ècht inelkaar. Want dan lig ik weer ergens op de grond ofzo. Nee, Ik zak spreekwordelijk in mekaar.
Tegen 21:30 moet ik alweer naar bed, ook vanwege de vermoeidheid. Vanaf zo'n 17:00 heb ik dus geen toegevoegde waarde meer. Dan ben ik er nog alleen maar. Ergens. Meestal op de bank.
En toch, toch wil ik nog van alles. En dat is maar goed ook, wellicht :p

Slim of wijs

Slim hoor. Maar of dat zo wijs is? Feit is, dat op deze manier, de meeste communicatie verloren gaat. Hiermee bedoel ik de lichaamstaal. Social Media ten spijt. Sinds ik de prognose uitgezaaide prostaatkanker heb mogen ontvangen, zegt mijn vrouw dat ik veel ben veranderd. Dat moge zo zijn. Wie anders dan mijn vrouw ziet dat? Aan de andere kant, vind ik, dat mijn (in)directe omgeving veranderd is. Dat zie ík dan weer :p

Maar goed, je kan wel van alles op het net kwakken, niemand ziet de gedachte er achter. Het grote Waarom. Je moet, als lezer, heel slim en wijs zijn om het een en ander, of gewoon: de Ander, te kunnen doorzien. Moet dat dan? Welnee, NIKS moet. Ja, ademhalen pfffff

INTELLECT
Intellect, kan buitengesloten worden.  Intelligentie krijg je mee bij de geboorte. Dus, IE-DE-REEN is in het bezit van een zekere mate van intelligentie.  Anders, scheet je tot op de dag van vandaag nog in je broek of in de keuken (sorry keukenschijters met reden!)
Je kunt èn mag van jezelf zeggen dat je een berg intellect hebt. Je mag er zelfs pràt op gaan. Je komt er zó achter, of dat slim of wijs is geweest. Je bent in ieder geval een stukje levenservaring rijker, moet je maar denken :p

LEVENSERVARING
Zónder die broodnodige levenservaring kom je niet niet ver.  Je slimheid en wijsheid dank je aan die levenservaring, àls je wat met die levenservaring doet tenminste. Want, ook al is die een berg levenservaring nog zo groot, als je er niet van leert, heb je er niks aan. Bovendien, als de berg niet naa Mozes komt, dan gaat M........... Zo is dat :P

Daar komt ook nog eens bij, dat níemand, te oud is om te leren. Dus koester die berg levenservaring. Vroeg of laat komt die van pas. Diezelfde berg zegt mij dus, dat het niet slim of wijs is om al je gedachten online te kwakken. Zo van: 'hehe... ík ben er vanaf'. Want als je te weinig of nietszeggende informatie in je berichtje stopt, zal je altijd Krommunikatie houden. En ja, het ligt dus vaak aan jouw manier van communiceren.

KROMMUNIKATIE
Krommunikatie is dus Miscommunicatie. En Míscommunicatie geeft weer aanleiding tot het aannemen van allerlei aannames. En een aanname is, in goed Nederlands, 'the mother of all fuck-ups'. Een aanname moet je altijd staven dus, want een aanname blijft een aanname en geeft reden tot discussie. Ofwel, jij als Berichtlezer doet een zoekactie op het internet, ofwel je slaat die door jouw genomen aanname plat bij de bron (altijd het beste). Die bron is de Berichtgever, om het zo maar eens te noemen.

SOCIAL MEDIA
Dat gezegd hebbende. is dan ook de grote reden dat ik de Social Media vaarwel heb gezegd. Behalve.....Twitter. Daar ben ik tot op de dag vandaag te vinden. Tot ik merk dat er teveel fuck-ups te bespeuren zijn. en ik me teveel dien aan te passen.
Dus D.Trump: 'Shut the fuck up!' met welgemeende excuses aan het gehele Trump consortium (Heul veul Amerikaans volk en zijn trouwe en liefhebbende volgers, die schijnbaar overal ter wereld te vinden zijn).

VRAGEN
Zijn er nog vragen? :P

I see dead people

Wie heeft deze film (6th Sense)gezien? Met een glansrol voor Bruce Willis en dat menneke, die Hayle Joel Osment. De film gaat over een kinderpsychiater en aan kind dus (gespeeld door Hayle Joel Osment) Dit mannetje (Haley) kan dode mensen zien. Een aantal van die dode mensen weet echter niet dat ze dood zijn. En jawel hoor, Bruce Willis gaat dit mannetje helpen hoe hiermee om te gaan. Die dode mensen (= zij, die niet wéten dat ze dood zijn) zien dingen en doen dingen waarvan alleen zíj bepalen wat zij zien. Één ding hebben ze gemeen. Ze hebben allemaal een wens die uitgevoerd moet worden. Totdan komen ze bij Hayle op bezoek.

Eerst is dat best eng om te zien, maar later raak je er wat aan gewend. Het plot is ook zeer verrassend. Een echte aanrader dus. Waarom zeg  ik dit?

Ikzelf begin me af en toe af te vragen of ik ook nog wel leef. Misschien ben ik al dood en zie en doe ik die dingen die ik altijd al deed.  Mijn kleindochter (Yula) en het hondje (Oscar) van ons Danny geven me af en toe een blik van 'ben je d'r weer?' Gelukkig is het een blijde blik, een blik van Herkenning. Zij zijn echter de énigen en toevallig bevinden zij zich in een groep waarin je zulk gedrag verwacht. De anderen hebben ook wel een blijde blik van 'ben je d'r weer?' maar dat is anders.

Af en toe zit ik thuis op de bank of in een restaurant of in de auto en alles gaat langs me heen. Ik ben er, maar ik ben er niet. En dát zijn nu die momenten waarop ik me afvraag of ik nog leef. Misschien doe ik dingen omdat ik ze altijd al gedaan heb. Als ik dood zou zijn, zou er niks veranderen. Alles gaat zoals het zou moeten gaan. En toch ben ik nu aan het typen en er verschijnen woorden op het scherm. Dus ik leef dan toch! Ik zal me eens in de arm knijpen.......*AUW*!! Hallelujah!

Af en toe blijf ik een soort van schuldgevoel houden. Ik leef nog en die anderen zijn al dood.  Zoiets dus. Anderzijds kan ik óók zeggen dat zíj míj in de steek hebben gelaten. Kán, maar dát doe ik niet.

Ik móet nog in leven zijn, want af en toe maak ik me zorgen. Dus, ik leef!. Als je dood bent heb je geen zorgen meer. Toch? Dat is in ieder geval één aanname die je moet doen in het leven. Eén aanname waarvan je het antwoord krijgt als het zover is. Niet eerder.

Die prostaatkanker die ik heb, gaat er een worden met lange adem, denken we. Maar, een snel rekensommetje leert mij dat 2020 een omslagpunt wordt. Eentje van de dood of de gladiolen!

Prostaatkanker is goed te behandelen, hoor. Dat is een voordeel én een nadeel Het voordeel is dat je de kans hebt langer te leven. Het nadeel is dat mèn het gevoel heeft dat je langer leeft en daar gelijk consequenties (= verplichtingen voor jou) eraan vastplakt. Echter, wàt voor kanker je ook moge hebben, de bijwerkingen van de Chemo, de Hormonen, de Bestralingen, de Prednison en weet ik wat nog meer. Die bijwerkingen zíjn en blíjven àltijd hetzelfde. Onthoudt dat..

Ja, ik heb prostaatkanker. Ja ik leef nog en ja, het kan nog wel ff duren eer ik het loodje leg. Wen er maar vast aan. Misschien wil ik zó met je ruilen, alleen weet ík niet wat je hebt of gaat krijgen. Ik ken mijn prostaatkanker. Dus laat ik het daar maar op houden en laat ik vooral doorgaan met leven! En dat betekent: Ik drink wat ik wil, ik eet wat ik wil, ik leef zoals ik wil. Kortom, ik doe wat ik wil en dat kan af en toe best saaaaai zijn :p