Even buiten zitten. Het valt me op dat het lekker warm is. Ik geniet ervan. Niet als anders maar toch. Je weet maar nooit wanneer ik er niet meer van kan genieten.
Dat doet me opeens denken aan X. X heb ik leren kennen tijdens een studio opname. X is een jonge moeder met een hersentumor. X zal de tumor niet overleven. X heeft 2 kindjes. Van onder de 10. X is zich heel goed bewust van haar situatie. Ze is 2 dozen aan het maken. Voor ieder kindje 1. In elke doos stopt ze wat voor de kleintjes in. Zaken waardoor zij hun moeder kunnen herinneren. Wie ze was, hoe ze over hen dacht, hoe ze klonk, hoe ze eruitzag.
Ik vind dat een heel goed idee. Ik wil 3 dozen maken, misschien wel koffers. Ja, baas boven baas he! Die van mij zijn dan wel dik boven de 30, maar qua herinneringen en het herbeleven van die herinneringen maakt dat geen bal uit. Dus, één voor ons Danny, één voor ons Mike en één voor ons Anja.
Anja voelt zich op dit moment niet lekker en als ik zo naar haar kijk denk ik Hoe moet dat nou met jou, straks, als ik er niet meer ben.
Die jongens, die hobbelen wel voort. Die hebben een partner, Mike zelfs een kindje, misschien wel meer straks :). Dus als die twee zo af en toe wat aandacht nodig hebben, krijgen ze die wel.
Maar Anja, die zal vaker aandacht nodig hebben. Ik hoop dat de 2 jongens haar wat aandacht kunnen schenken, maar er zullen stille momenten komen. Momenten die Anja alleen moet gaan doorbrengen. En dan vind ik zo'n grabbelding wel wat. Daarin kunnen herinneringen opgeslagen worden over wat we hebben gedaan, hoe ik eruitzag, hoe ik hoorde, hoeveel ik toch eigenlijk wel van d'r hou. Want zeggen doe ik dat zelden, maar in zo'n doos kan je nu eenmaal veel kwijt.
Ik ga daar ook maar eens mee beginnen. Volgens X zou iedereen dat moeten doen, maar als je geen reden hebt, schuif je dat lekker voor je uit. Zou ik ook doen. Sterker nog, tot gisteren deed ik dat. Maar X heeft me getriggerd. Straks ga ik weer naar het inloophuis de Eik, Een prostaatkankermeeting staat er op de planning. Misschien breng ik dit wel ter sprale.
Het maken van een herinneringsdoos. Want wat stop je er zoal in? Wat spulletjes, een of meer dvd's, foto's.....in ieder geval spullen waarmee je een kleurloze avond wat kleur kunt geven. Spullen waarvan je denkt "Ochja!". Spullen ook, waarvan ze nooit afscheid kunnen nemen. Want hoe je het wendt of keert, herinneringen blijven altijd bestaan, ze terugvinden in je kop is een ander verhaal. Maar zo'n doos kan je daarbij helpen. En misschien, krijg ik wel tips. Zo van 'Eej! Gin broodje kroket erin doen he! Of het moet van de Mac komen!' :p
Geen opmerkingen:
Een reactie posten