Checkpoint #2

Checkpoint #2. Je zult, tevergeefs, gezocht hebben naar Checkpoint #1 . Die is er niet. Checkpoint #2 is de eerste.

Welnu, ik heb mijn 3e check achter de rug. Om het verhaal kort te maken: De Testosteron waarde is onmeetbaar en zo is ook de PSA waarde. Onmeetbaar! En dat is goed. Dat is heel goed zelfs. 'De Hormoonkuur doet zijn werk goed', hoor ik mijn behandelend arts zeggen. 'Hormoonkuur?' Ik moest ff nadenken. Wat doet die hormoonkuur? Een seconde of een paar seconden later wist ik het. Die Hormoonkuur zorgt ervoor dat de testosteron aanmaak wordt terug gebracht naar nul. Althans, de testosteron aanmaak middels mijn testikeltjes. Mijn ballen zogezegd. En hoe doet die hormoonkuur dat? Door een castratie uit te voeren. Een chemische castratie! Dus door het gewenste vernietigen zorg je ervoor dat het ongewenste eraan kapot gaat. En zo heurt dat. Killen die hap.


Echter, het feit dat ik er zolang over moest nadenken. Dat gaf mij weer te denken. Vroeger, 1 jaar geleden, was ik nog scherp. Jij zegt "Hor" en ik begreep dat het om de hormoonkuur ging. Nu, viel het kwartje pas na een seconde of 2, schat ik. Dat kunnen er ook 60 zijn, maar laat ik het op 2 houden. Dat klinkt wat positiever. 60 seconden stilte tijdens een gesprek is best wel lang. Bij onderhandelingen is dit niet erg, maar we waren niet aan het onderhandelen maar aan het evalueren. Niet te verwarren met evOlueren of OvUlaeren of Salueren. Nee gewoon, EvAlueren. Het Terugblikken en Nabespreken over wat er zich zoal de afgelopen 3 maanden heeft voorgedaan.


Ik wees de arts op mijn voeten. Het was mij opgevallen dat ik maar 1 paar schoenen kan gebruiken. En wel dát paar, dat mijn voeten kon herbergen. Behaaglijk herbergen zelfs. De arts keek ernaar, prikte er ook nog eens met zijn vinger in en kwam tot de conclusie dat er geen vocht in zit, maar dat we die Hobbit voeten van mij wel in de gaten moesten houden. Overigens, dat van die Hobbit voeten komt van mijzelf af. Ik keek van de week over mijn buik naar beneden en zag daar die voeten van me. Op het haar na, leken ze precies op die voetjes van Frodo. En Frodo is een Hobbit. Of heb je de filmtrilogie The Lord of the Rings niet gezien soms? tsk tsk tsk.


En daar zit ook meteen het groostste pijnpunt. In mijn voeten. Niet zo'n zeurende pijn, maar het is net of ik op hete grindtegels loop. Zonder slippers. Je weet wel, toch? Een ander pijn is een stekende pijn vanuit de botjes in mijn voeten. 'sNachts wil ik er weleens van wakker worden en wakker blijven. Dat is niet goed als je een wedstrijdje moet koersen. Maar wedstrijdjes, die heb ik allang niet meer op de planning staan. Wel werk. Dus, dat s'nachts af en toe niet kunnen slapen is niet bevordelijk voor de dagelijkse werkzaamheden. Het rare is, en das eigenlijk helemaal niet raar, dat wanneer ik wakker word, ik ook wakker ben. Echter, in de loop van de dag wordt de rekening plotsklaps gepresenteerd. Door het Lichaam, Door MIJN lichaam. En opeens ben ik vermoeid. Dat kan ik nog 15 minuten  volhouden, maar na 20 minuten moet ik toch even plat. De oogjes sluiten.


Dus ik heb last van 2 dingen:

1. Pijn

2. Vermoeidheid.

Nog iets? Ja, toch wel. Die focus waar ik het in het begin over had. Die scherpte, die is wat aan het afnemen. Wat ik daartegen kan doen? Hm....Goede rust nemen denk ik. En dat doe ik op woensdag, vandaag dus. Woensdag is mijn hersteldag. En die heb ik nodig ook. Of dat ook voor de voll 100 procent gaat lukken betwijfel ik. Ook privé blijft het een en ander liggen. De tuin bijvoorbeeld of kennisverrijking is er ook zo een. Dat moet allemaal gebeuren, anders verlies ik de controle. En dat heeft weer te maken met die Focus. Ik ga weer een ToDo lijstje maken. Van alles wat ik moet doen maal ik een projectje. Kompleet met kosten analyse. Dat brengt de scherpte terug. Waar is dat Excel icoontje nu gebleven??

Met 1 been in het graf

Ja, daar sta je dan. Met één been in het graf. En iedereen weet het. Iedereen zíet het ook op de een of andere manier. Misschien sta ik ietwat scheef nu of kijk ik moeilijk, ook al ietwat.

Hoe dan ook, het is geen pretje hoor. Met één been in het graf staan. Probeer dat maar eens vol te houden zo op één been. En dan nog hangt het er vanaf hoe diep het graf is. Als dat gat 6 meter diep is, zie dan maar's dat ander been uit het graf te houden. Voor het gemak doen we in het begin een diepte aanhouden van, laten we zeggen, kniehoogte diep. Dat valt mee toch? Jawel hoor, totdat je moet piesen. Die gulp gaat dan misschien net open of net niet. En je piemel moet je er ook nog uit zien te wurmen. Stel dat het lukt, dan moet je in ieder geval niet tegen de wind in piesen of tegen schrikdraad.  Je zult waarschijnlijk wel die ene schoen onderpiesen. Dat piesen dus, valt nog mee.


Dan het poepen! Op het moment dat je moet poepen breekt het angstzweet je al uit. Want je hebt er natuurlijk al eens aan gedacht: "Wat als ik moet poepen". Hoe doe je dat? Laten we er vanuitgaan dat in het begin het graf niet diep is. Kniehoogte. Maar zelfs op kniehoogte én met één been in het graf en het ander been erbuiten, zelfs op kniehoogte is dat poepen al een probleem. Je broek moet uit en dat gaat je niet lukken. No f*ckin' way!  Ja, hoe kan je op zo'n moment aan f*cken denken zal je denken. Ik weet het niet. In ieder geval gaat dat poepen met je broek op de enkels niet lukken.


Sowieso, in je blote kont al niet want met gespreide benen kan je moeilijk je broek uit doen. Dus dat poepen, dat poepen moet met de broek aan. En dat is geen pretje. Zeker niet wanneer de poep wat vloeibaar is. Dat gaat in die ene broekspijp zitten en in die ene schoen. Even is het warm, maar dan daalt de temperatuur en de poep begint een korstvorm aan te nemen. Dat gaat jeuken! En hoe moet je krabben dan? Met je vingers? Handen wassen zal dan ook niet lukken. Dus nemen we, voor het gemak, aan dat je het graf overal mee naartoe kunt nemen. Dan zie je nog's wat van de wereld. Daar sta je dan op het toilet. Met één been in het graf. Ook daar wordt je, natuurlijk, bekeken of je uit de wereld der doden komt. Dat zal jouw worst wezen. Eerst komt poepen!


Na die poeppartij wil je naar een feestje. Je strompelt voort met dat graf aan je been en eenmaal binnengekomen voel je je bekeken. Iedereen weet van dat graf aan je been maar niemand wilt er direkt naar kijken. Zeker niet wanneer ze weten dat zij bekeken worden. Door jou. Af en toe is er een persoon die alle moed verzamelt heeft en die je dan vraagt "En..... hoe gaatie?" Met dat graf aan je been bedoeltie natuurlijk. Ja wat moet je hierop zeggen. Dat het goed gaat? Ondanks dat graf aan je been? "Het gaat köt"zeg je dan, wijzend op dat graf. "Oh" zegt de ander. Dat was de conversatie wat mij betreft. Want om de ander te belasten met dat graf van mij, zo steek ik niet in elkaar. Dat moeten ze maar aanvoelen. Ze hangen dan maar een blok aan hun been. Dan weten ze hoe het voelt. En misschien, misschien wil ik dat blok aan het been wel zijn hoor.


Tegen een leuk uurtarief ben ik bereid voor blok te spelen. Voordeel van een blok is dat je niks hoeft te zeggen. Je moet er gewoon lekker zwaar en zwaarmoedig uitzien. En schijt hebben aan de rest. Schijt? Daar had ik het toch al over gehad. Het begint een beetje te ruiken overigens. Je wordt, ook al een beetje, gemeden. Gelukkig, je weet nu tenminste waarom.


Er zal een dag komen, waarop ik dat 2e been ook in het graf moet trekken. Dat zal opluchten, want het graf wordt steeds dieper. Ik moet dus steeds leniger worden. Dat is een andere uitdaging. Dat lenig worden zal wel vanzelf gaan schat ik zo. Want hoe dieper het graf, des te gespreider ik ga staan.  Met de broek aan he. Je weet maar nooit wie er zo af en toe in het graf springt. Nee, laat dat graf maar lekker ondiep blijven. Het leven is toch al moeilijk zat. Oók met beide benen buiten het graf. Alleen ga je dan, als je moet poepen, lekker voor een paar uur op het toilet stinken, met een krantje, koffie en croissantje erbij :p


Inmiddels voel ook ik wat aandrag en beweeg mij voort richting toilet. Ik ga mij daar nestelen, met één been buiten het toilet, met dat graf eraan, en ik ga eens rustig mijn zonden overdenken. Klaar.

Samenloop voor Hoop

Afgelopen weekend (4&5 juni) waren we uitgenodigd voor de Samenloop in Son&Breugel. En die uitnodiging, die hebben we aangenomen. We hebben meegemaakt waarin een klein dorp groot kan zijn.
Mijn hemel, dat heeft me een paar jaar van de rest van mijn leven gekost. Wat  motiverend,  enerverend, inspirerend en inspannend!

De organisatie had er alles aan gedaan om de hele Samenloop zo vloeiend en gladjes mogelijk te laten verlopen. Zelfs de weergoden waren ons goed gezind! Ik heb tranen zien vloeien, trillende stemmen gehoord, overvloedige zweetdruppels zien vallen, diepe blikken in evenzo diepe ogen gezien, veel volle bierglazen leeg zien raken.  Dan zag je geen diepe ogen maar ietwat glazige ogen

Ik heb zelfs grenzen verlegd zien worden. Jonge jeugd (voor zover dat kan)  en oudere jeugd (en dat kan!) heb ik samen zien groeien, heb ik samen zien ondernemen.

Er werd getreurd, gelachen en gefeest. En ja, dat kan allemaal tegelijk als het moet :)

Kortom, het was een groot samenzijn met 1 gedachte: Herdenken  en daarmee De Samenloop tot een succes te maken. Ik wil niet weten wat voor gedachtes er allemaal door de lucht zweefden, maar het waren stuk voor stuk ontroerende en vooral ook, positieve gedachten. Dat zie je, dat voel je, dat ruik je of..... nee, ik rook wat anders :p

Op en naast het podium, op en langs het parcours, in en rondom de standjes. Overal zag en voelde je waar het om ging.  Nu heb ik zelf ook kanker en ben niet meer te genezen. Maar de gedachte dat er mogelijk op deze wijze aan je gedacht wordt, dat je weer in herinnering wordt gebracht, dat maakt mijn toch al zo vermoeide oogjes tamelijk vochtig.

Dan komt er een gevoel van onder de maag tot aan de kruin van mijn kop waardoor ik even diep adem moet halen. En dan gaatie weer. Dan kan ik weer lachen. Glimlachen gaat altijd wel. Dan trek je de spieren in je mondhoeken even naar boven aan. Klaar. Maar lachen, dat is een ander ding.

Het heeft even  heel heftig geregend. Ik bedenk mij nu, dat waren de traantjes van ontroering wat er van die wolkjes kwam :)

Wat mij heel goed deed en nu krijg ik weer een opvlieger, maar los daarvan, wat mij heel goed deed, was de aanwezigheid van mijn gezin: Anja, Danny (Armel moest werken:[), Mike & Moon. Dan voel ik me weer fit, dan ben ik weer groot.

Aan aandacht geen gebrek overigens. Ik moet een groot compliment en een diepe buiging maken aan en voor iedereen die hebben meegewerkt om het ons (de ' Eregasten') naar de zin te maken. Dan voel ik me heel nederig, want voor die kanker, daar heb ik, denk ik, niks voor hoeven doen. En dan wordt je zo verwend, ik ben niks tekort gekomen.  Sterker, ik heb heel veel gekregen.

En nu, nu ga ik in een groot zwart gat vallen. Die verwennerij en aandacht doet toch wel wat met je. Kan je nagaan wat het doet met al die mensen die al maanden in de weer zijn om het draaiende te krijgen.  Er zijn aantallen genoemd maar die notitie ben ik kwijt. Geloof me, die aantallen vertegenwoordigen honderdtallen, duizendtallen. Voor jullie doe ik, stuk voor stuk,  mijn muts in alle dankbaarheid af. Zo en nu is het zat he. Genoeg gecomplimenteerd! Maar.... ik kijk zeker uit  naar een volgende Samenloop! Want die hoop, die heb ik!

ps. Als je nog meer wilt weten (en dat wil je), kijk je toch op de Facebook pagina van Samenloop voor Hoop Son & Breugel.

Herinneringsdoos

Zo, genoeg gewerkt vandaag. Defensie is morgen weer de eerste :p
Even buiten zitten. Het valt me op dat het lekker warm is. Ik geniet ervan. Niet als anders maar toch. Je weet maar nooit wanneer ik er niet meer van kan genieten. 

Dat doet me opeens denken aan X. X heb ik leren kennen tijdens een studio opname. X is een jonge moeder met een hersentumor. X zal de tumor niet overleven. X heeft 2 kindjes. Van onder de 10. X is zich heel goed bewust van haar situatie. Ze is 2 dozen aan het maken. Voor ieder kindje 1. In elke doos stopt ze wat voor de kleintjes in. Zaken waardoor zij hun moeder kunnen herinneren. Wie ze was, hoe ze over hen dacht, hoe ze klonk, hoe ze eruitzag.

Ik vind dat een heel goed idee. Ik wil 3 dozen maken, misschien wel koffers. Ja, baas boven baas he! Die van mij zijn dan wel dik boven de 30, maar qua herinneringen en het herbeleven van die herinneringen maakt dat geen bal uit. Dus, één voor ons Danny, één voor ons Mike en één voor ons Anja.

Anja voelt zich op dit moment niet lekker en als ik zo naar haar kijk denk ik Hoe moet dat nou met jou, straks, als ik er niet meer ben.

Die jongens, die hobbelen wel voort. Die hebben een partner, Mike zelfs een kindje, misschien wel meer straks :). Dus als die twee zo af en toe wat aandacht nodig hebben, krijgen ze die wel.

Maar Anja, die zal vaker aandacht nodig hebben. Ik hoop dat de 2 jongens haar wat aandacht kunnen schenken, maar er zullen stille momenten komen. Momenten die Anja alleen moet gaan doorbrengen. En dan vind ik zo'n grabbelding wel wat. Daarin kunnen herinneringen opgeslagen worden over wat we hebben gedaan, hoe ik eruitzag, hoe ik hoorde, hoeveel ik toch eigenlijk wel van d'r hou. Want zeggen doe ik dat zelden, maar in zo'n doos kan je nu eenmaal veel kwijt.

Ik ga daar ook maar eens mee beginnen. Volgens X zou iedereen dat moeten doen, maar als je geen reden hebt, schuif je dat lekker voor je uit. Zou ik ook doen. Sterker nog, tot gisteren deed ik dat. Maar X heeft me getriggerd. Straks ga ik weer naar het inloophuis de Eik, Een prostaatkankermeeting staat er op de planning. Misschien breng ik dit wel ter sprale.

Het maken van een herinneringsdoos. Want wat stop je er zoal in? Wat spulletjes, een of meer dvd's, foto's.....in ieder geval spullen waarmee je een kleurloze avond wat kleur kunt geven. Spullen waarvan je denkt "Ochja!". Spullen ook, waarvan ze nooit afscheid kunnen nemen. Want hoe je het wendt of keert, herinneringen blijven altijd bestaan, ze terugvinden in je kop is een ander verhaal. Maar zo'n doos kan je daarbij helpen. En misschien, krijg ik wel tips. Zo van 'Eej! Gin broodje kroket erin doen he! Of het moet van de Mac komen!' :p