Chemo 4, week 1 (Di 29/9)

Ik begin er nu onderhand in te geloven dat ik heel die chemo een beetje onderschat heb. Had ik bij de eerste 3 behandeling weinig te klagen, nu, bij de 4e liggen de kaarten anders op tafel. De chemo laat zijn duistere kant zien. De klappen die het uitdeelt aan mij lijfje beginnen na te dreunen. Het zijn niet meer van die venijnige stootjes. Nee, hier zit kracht achter. En gewicht ook. Net of er een van 200 kilo op je lijf staat te beuken, met handschoenen aan maar daardoor niet minder krachtig.

Afgelopen nacht heb ik weinig kunnen slapen. Pijn, het gevoel dat ik ergens diep in mijn lijf leef, krachtverlies, duizeligheid, verantwoordelijkheidsgevoel, elfjes en weet ik wat nog meer beletten mij in slaap te komen. Opstaan en wat wandelen door het huis is ook geen optie. Ben geen ijsbeer! Een brombeer misschien, maar zeker geen ijsbeer. Een potje janken zou kunnen verlichten, maar na een jankpartij komt berusting. En ik berust wanneer ik dat wil. Vannacht niet dus :)

Ik weet zo af en toe ook niet waar het heen gaat. Het ene moment ben je super, het ander moment ook maar dan on tegenovergestelde richting. Ik denk veel aan wat ik allemaal kon. Aan wat ik was. Maar ik ben niet de enige. Er zijn er velen met mij. Er zijn mij velen voorgegaan. En allemaal hadden we dromen, Allemaal hadden we doelen. Dit alles, is in één keer van tafel geveegd. 'We'  moeten nieuwe dromen maken, nieuwe doelen nastreven.  En als je het goed doet zijn deze nieuwe dromen en doelen net zo groot, leuk, interessant en belangrijk als je eerste dromen en doelen. Dat betekent dat je net zolang opnieuw naar de tekentafel moet tot het plaatje er goed uitziet. En met goed bedoel ik uitstekend. Ok dan, je gaat net zolang terug naar de tekentafel tot je dromen en doelen van uitstekende kwaliteit zijn. Tot ze van die kwaliteit zijn dat je ervoor wilt sterven. Uhh... ja waarom nu weer sterven! Das ook weer zo, nu dan: Die dromen en doelen moet een kwaliteit hebben waar je voor wilt gaan!. Niet gaan in de zin van sterven, maar gaan in de zin van 'Nu begin ik eraan! Nu ga ik ze , die dromen en doelen, ver-wezen-lijken!' pffff....het kan zoooo simpel zijn.

De energie begint terug te komen, dat gevoel heb ik nu. Mag onderhand wel, tis nu al 11:47 en als het nu begint te komen, zet het zich de komende dagen door. Tot de volgende chemo: Chemo 5.

Met een beetje goede nachtrust ben ik klaar voor morgen. Morgen staat het Intake gesprek gepland voor de Radiotherapie. Wat dat gaat worden is een verrassing want je weet nooit of er een nieuw soort bestraling is waar jij voor in aanmerking komt. Wel staan er zo'n 16 behandelingen gepland begrijp ik. Deze gaan de tumor en het toen gevonden stukje uitzaaiing in het schaambeen te lijf. En dit hopelijk zonder bijwerkingen.

Het weekendje Ardennen, ik ben er klaar voor. Samen met wat fietsvrienden (waaronder nu ook onze MIke) gaan we de Ardennen, sportief, te lijf. Op de racefiets. Waarschijnlijk zijn er een paar bij die het op de Mountainbike gaan doen. Hoofdzaak is dat de fun er is! Het is een  gemêleerd gezelschap dat zich qua leeftijd beweegt tussen de achter-in-de-twintig en begin-zestig. Het is van belang dat de jonkies het van de oudjes moeten leren want verder fietsen van huis naar de kroeg zijn die jonkies niet gekomen. Trouwens, van kroeg naar huis wordt veelal gedaan per taxi. Dan zijn de heren Jonkies te lam om te weten dat ze in eerste instantie met de fiets waren gekomen.

Maar nu eerst: Herstellen! En dat betekent:  weer opbouwen wat de chemo vernietigt heeft. Dat heeft wat tijd nodig en tot nu toe geldt: Tijd is wat ik heb :)