Beweeg!

Ik heb al eens eerder bewogen hoor . Op het voetbalveld, op de fiets, op de atletiekbaan, in de sportschool. Bewegen is een must en bewegen is zeker een must als je kanker hebt. Maar ik heb er spijt van dus. Want wat ik eerst kon, kan ik allang niet meer. Ja, met m'n mond! Dat weer wel. Dan kan ik van alles! Maar, ik móet blijven bewegen. Voor de goede orde, ik dènk dat bewegen gelijk is aan trainen. En trainen is, in mijn ogen, bijvoorbeeld heel zwaar fietsen of rennen tot je erbij neervalt of dat gewicht omhoog krijgen dwars door die verzuring heen. Tenminste, dat dènk ik.
Ik moest tijdens de inspanningstest op de fiets in het ziekenhuis immers ook doorgaan tot het beruchte gaatje?


Ik zal toch maar gaan eens navragen bij de een of ander of opzoeken op het inet wat nu verstaan wordt onder bewegen terwijl je kanker hebt..


Trouwens: Met trainen bedoel ik dat je àlles geeft wat er in je zit. Wáár dan ook. Of dat nu op een of andere fiets is of in een of andere loopschoentjes. Àls je traint, doe het dan goed.


Let op! Er is àltijd wel een sport die bij je past. Al was het maar fröbelen. Fröbelking! of queen....


Dood als een pier

Ik heb uiteindelijk voor de fiets gekozen. Was dat een weloverwogen besluit? Nee! De eerste maanden kwam ik dood als een pier thuis. Languit op de grond liggend, we hadden toen een hoogpolig donkerbruin tapijt (sorry! Hormoonbehandeling...), kwam ik dan weer na een minuut of 10 bij zinnen. Maar was het leuk? Tuurlijk was het leuk. Het werd steeds leuker toen ik sprintjes begon te winnen. Ik kon toen redelijk goed sprinten en ik kwam goed omhoog. Een echte klimmer zou ik nooit worden, maar in Limburg kwam ik goed uit de voeten!


Trainen
Eerst met wat vriendjes rondom Best gereden, later werd dat fanatieker gedaan. Ik maakte zo'n 100 kilometer op een avond met WV Colonel Cole, Linssen en/of van Aerle. Dat is nu heel wat minder.



Leeftijd en Fysieke gesteldheid.
Dat ik minder train heeft te maken met mijn leeftijd (65+ inmiddels) en vooral mijn fysieke gesteldheid (Uitgezaaide Prostaatkanker). Nu heb ik, denk ik, géén last van mijn kanker maar wèl van de behandelingen die hiermee gepaard gaan. Vooral die hormoonbehandeling begint erin te hakken.


Eetlust
En toch vind ik het lekker. Op mijn gemak wat kilometers vreten. Ook al is de eetlust naar de kilometer heel wat minder geworden. Ik hoef niet meer zo, voor mijn gevoel.


Buik
Soms word ik door een buik ingehaald.  Das nog niet zo erg, totdat die buik ook nog eens begint te grijnzen. Ja, wat dan? Inhalen kan ik 'm niet meer. Dus, laat'm maar. Ik krijg 'm nog wel als ik dood ben. Dan zal ik eens komen spoken!  Z'n gezicht onthouden hoef ik niet, dat komt wel goed. Vieze vuile vette Buik! Die van mij, is tóch groter :p


Wat versta ik onder een Buik
In het wielrennen is een Buik een iemand op een racefiets MET een buik. Iemand dus, die het leuker vind om te investeren in bier en lekker eten dan in het trainen 'an sich'. Bovendien is dat een Iemand, die het lekker vindt om in een of ander hol te kijken zolang het zijn of haar hol NIET is! K*tjeflap!



Bewegen

Maar goed, ik moet meer bewegen. Ik heb me voorgenomen weer op de fiets te stappen als mijn lijf dat aangeeft. Ik moet weer eens goed leren luisteren! Luisteren naar mezelf! Als dat maar goed komt :p

Vermoeid zijn

Ik zie nu dat ik er pas nog een stukje aan gewijd heb: Vermoeidheid.

Welnu het is er nog steeds. Sterker, ik word er niet goed van. Misschien komt het door de warmte (De afgelopen dagen is het 30 graden of meer geweest, overdag). Misschien komt het door teveel bewegen (fietsen in mijn geval). Misschien is het gewoon een bijwerking waar ik nog aan moet wennen. Met 'ik' bedoel ik dus MIJN LIJFje :)


Trainen
Dat fietsen deed ik vroeger (<2015) wel 3 x per week(!). In mijn goede dagen trainde(!) ik zelfs wel 4 à 5 dagen in de week, weer of geen weer. Ofwel reed ik mijn eigen rondje ofwel maakte ik mijn kilometers op de Bever (B) en in Best (NL) met WV Colonel Cole.


Waarom?
Maar nu, och, waar moet ik het voor doen? Om van huis te zijn? Dan kan ik net zo goed tussen al die anderen gaan zitten in café de Zwaan en me scheel zuipen en zwetsen tot ik een ons weeg.


Zat worden en schreeuwen maar
Is het jullie trouwens óók opgevallen dat hoe zàtter men is, hoe hàrder men denkt te moeten 'praten' (lees: schreeuwen)? Dat zat worden en hard praten is trouwens niet plaatsgebonden. Je hoort het óveral. Vooral dáár, waar men denkt op een feestje te zijn of gewoon dáár, waar men alcohol schenkt.
Begrafenis
Behalve op een begrafenis. Schrijf je begrafenis trouwens met een F of met een V. Op een begrafenis is iedereen stil. Hoewel het voor sommigen een feestje is, heerst er toch een soort van erecode. Op een feestje wordt je zat en lul je wat in jezelf met je volumeknop open. Op een begrafenis ben je stil en wordt je ook niet zat, denk ik. Misschien stiekem dan toch, voor de die-hards.
Maar pas op hè. In jezelf lullen met de volumeknop open is NOT-DONE op een begrafenis. Of iedereen moet zat zijn natuurlijk. Dat hoor je vanzelf wel :p


de Rekening
Nee, ik moet weer gaan fietsen natuurlijk, en dat terwijl ik weet dat er een rekening komt. Of ik wil of niet. Maar moet die rekening nu al komen??


Warmte
Ik moet het rustiger aan gaan doen, zeker met die warmte. Kon ik er eerst redelijk goed tegen. Ik koerste ooit eens met een spons in de nek! Nu kwam ik 'n keer van de warmte bevangen thuis. Zo, dat weet ik ook weer. Dat is niet fijn hoor wanneer je van de warmte bevangen bent! Met de polsen onder de koud waterkraan kwam ìk er uiteindelijk weer wat bovenop.


Warm
Zelfs nu ik dit typ krijg ik weer het zweet in m'n nek en op m'n kop. Ik weet niet meer wat een opvlieger is en wat niet. Anja d'r hoofd heb ik nooit nat gezien! Ik heb trouwens geen enkele in de overgang zijnde vrouw met een natte kop gezien.


Moe worden
Dat moe worden moet ik toch eens in de gaten houden. Ik word er onderhand zó moe van. Misschien is het gekomen van toen men mij wist te overtuigen dat ik maar een oud ventje was en me dan ook als zodanig dien te gedragen. Zeker in het openbaar. Niet oudventjesachtig krom en zielig maar een oudere kerel met een trotse blik in de ogen en eentje die rechtop loopt ook nog! Soms vraag ik mezelf af wáárom?


Ik ben oud
Wat ik m'n eigen tijd doe (alleen dus) mag ikzelf weten. Maar misschien had ik het toen al opgegeven.  Misschien was ik toen al een beetje doodgegaan. Alleen wist ik dat nog niet. Niemand wist dat, want ik zei dat natuurlijk niet. Ik ging uiteindelijk stil en braaf in een hoekje zitten, wanneer dat van mij verlangd werd. Was ik vroeger de kostwinner, de man die zondags het vlees kwam aansnijden, nu ben ik niets meer. Ik ben er, dat is alles. Houdoee. Oja en bedankt ook nog.


Sterven
Op een gegeven moment is je lichaam er klaar  mee. Dan heeft het geen reserves meer.  Dat is, denk ik, het tijdstip dat je geacht wordt te gaan. Dan ben je het leven moe, om zo maar eens te zeggen. En als je ècht moe bent, dan ben je echt nergens bang  voor.
Ik heb het al eerder geschreven: Sterven doe je alleen. Je gaat alleen, het Grote Onbekende tegemoet. Al dan niet met een welgemeend duwtje danwel duw in de rug. Want je mag je vooral niet eenzaam voelen toch?


Ik ben bang
Bang zijn is niet iets waar je je voor moet schamen. IEDER gezond en weldenkend mens is weleens bang. Bang zijn is een signaal vanuit jezelf dat je uit je comfort zone (googlen!) getrokken wordt. Pas als je helemaal nergens meer bang voor bent, wordt bang zijn een valkuil! Dus, weest gerust eens bang en huil ook maar eens (als je er behoefte aan hebt èn het je lukt).


Huilen
Ikzelf ben overigens gestopt met huilen. Net als met roken (1981(!)) Ik weet het nog goed. Het was in Eindhoven en kwam huilend thuis omdat ik een schaafwondje had opgelopen. Ik dacht toen bij mezelf, Moet ik dáár om huilen? Ik wil nooit meer huilen. En Verdomd, vanaf dát moment heb ik niet meer gehuild


Bang van de dood
Het is niet zo, dat ik bàng ben van de dood.  Het is meer dat ik bang ben over de manier waaròp je sterft. Ik zou het niet leuk vinden wanneer ik levend verbrand bijvoorbeeld. Sterven (net of het een dagelijks iets is! :)  doe ik het liefst gewoon rustig in m'n bedje, in de slaap. Lekker rustig sterven. En 'smorgens Anja nog ff laten schrikken. Boeh!
Ik kèn mensen die zich zó luidruchtig en zó gemeend uiten over het feit dat zíj voor de dooie dood (daar heb je 't weer) niet bang zijn van of voor de dood, dat ik daar vraagtekens bij zet.


Naar de dood
Voor de rest, als het eenmaal zover is, dan doe ik toch wat ik denk te moeten doen. Ik sta er uiteindelijk toch alleen voor. Misschien word ik opgewacht door Jan en Alleman. Ik moet allereerst helemaal alleen door die deur. Soms wordt je handje vastgehouden (door een achterblijver natuurlijk), maar de deur des Doods gaat onherroepelijk open. Je krijgt, misschien ook nog, een duwtje in de rug van diezelfde achterblijver of een ander achterblijver. Gaan met die banaan. Pao! En niet vergeten: In die lichtbundel staan! Tsja, daar ga je dan. Het grote onbekende tegemoet. Daar waar niemand (voor zover ik weet) van is teruggekomen. Vandaar de term angstzweet natuurlijk :P

Vermoeidheid.

Ik wil nog zoveel, ik kan ook nog heel veel. Alleen, ik heb er de fut niet voor. De energie die ik had, die is weg. En, weg is weg. Of het ooit nog terugkomt? Wie het weet, mag het zeggen.

 

Staren
Ik kan hele dagen op de bank zitten. Wat ik dan zoal doe? Staren denk ik. Ik sta op om 06:00 breng Anja weg (naar haar werk of haar oppasadres) en neem plaats op de bank. Vóór je het weet is 11:00 en vóór je het in de gaten hebt is het 13:00. Dan is het een kleine stap naar 14:00 of 15:00. Etenstijd (16:00) en je mag weer naar bed. Ik begin er een gruwelijke hekel aan te krijgen. Naar bed gaan..... Ik val zo in slaap hoor, maar, tegen 24:00 word ik weer eens wakker en om dan weer in slaap te vallen!
De energie om uit bed te gaan om 'iets' te doen is weg. Dus blijf ik maar liggen. Anja ligt al in bed of komt in bed en gaat slapen. Ik niet. En er is niks bikkelachtigs aan hoor. Het wil gewoon niet.

Vandaag
Ik heb al vanaf 08:00 zin om de buxus weg te knippen. Er zit een of ander exotisch buxushapper in (uit Japan!). Weg dus die buxus! Als ik dat niet doe, doet die buxushapper het wel. Maar, de takkenschaar ligt daar maar.

Sproeien
Het is ook nog eens gruwelijk heet. Al minimaal 2 weken! Wat ik ook leuk vind om te doen, en waar ik de energie voor heb(!) is wate geven (sproeien dus) en ik hoef alleen maar de sproeier wat omhoog te houden. En dus ga ik maar eens wat bloggen. Eenmaal achter dat toetsenbord en hop! Het komt en het gaat!

Ik wil nog zoveel
Ik wil nog zoveel. Ik moet eigenlijk veel bewegen.

De fiets op
Vroeger, tot 2015, ging ik fietsen. Weer of geen weer. En als de zon scheen zat ik al op de fiets kilometers maken. Maarja, toen deed ik het nog ergens voor.

Het water in
We hebben een zwembadje gekocht en ik wilde er persé in. Nu was het water wel wat koud maar ik zat er tot m'n nek toe in. Grote spijt! Mijn lijfje heeft een hele dag en nacht nodig gehad om hier van te herstellen. Of dat aan de leeftijd ligt of aan het koude water of aan de bijwerkingen.... Wie zal het zeggen.

Dansen
Zo af en toe doe ik weleens gek. Met de kleindochter Yula. Dan dans ik wat. Doch de rekening volgt als vanzelf. De dag erop heb ik meer spierpijn dan ik zou willen. Maar, die rekening betaal ik maar wat graag. Want dansen met je kleindochter......

Lopen
En dus wandel ik zo heel af en toe wat. Met Oscar of met Anja en Oscar. Oscar is het kaninchen van os Danny. Een kaninchen is een soort van dwergtekkel. Ook met Oscar heb ik een hele goede band. Met Oscar en kleindochter Yula heb ik altijd een blik van herkenning.

Ouwe vent
Maar nu. 'Men' heeft mij aangepraat dat ik oud ben en dus als zodanig dien te gedragen. Welnu, als ik zo af en toe in de spiegel kijk, zie ik inderdaad een ouwe vent. Dat zag ik eerst gewoon niet. Maar nu wel dus. Een ouwe vent.
Wat doet zo'n kerel eigenlijk heel de dag.
Naar de geraniums kijken?
Naar het gras luisteren om te weten of er groei in zit?
Voelen of de tumor in of rond z'n prostaat nog beweegt?
Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik een ouwe vent geworden ben en aan de zijlijn sta.

Prostaatkanker
Een kerel krijgt ALTIJD prostaatkanker. Zeker als die ouder wordt. En ik ben dus een oudere kerel. Ik wil nog steeds werken. Ook dat lukt me niet meer. Als ik eenmaal op kantoor zit, is er niks aan de hand. Het is nèt die stap om de auto in te stappen en te gaan. Op de terugweg moet ik wel ff de ogen sluiten. Anders val ik om.

Nog even snel een geweldige dooddoener:
> Meer mannen sterven MET prostaatkanker in plaats van AAN prostaatkanker.

Zo, dat is eruit. *gaaaaaaaaap*

Oorzaak vermoeidheid
Wat nu de oorzaak is van de vermoeidheid? De chemo heb ik al 2 jaar achter de rug. Net als de bestralingen en Prednison. Blijft over: de Hormoonbehandeling. MIjn lijf is gewend geraakt aan de Testosteron. Daar wordt nu abrupt een halt aan geroepen. Want Testosteron is ook de voeding van de tumor die ik heb. Het is denk ik net als het ombouwen van een benzineauto naar een dieselauto. Dat is vragen om problemen. Nu is er voor elk probleem wel een oplossing, maar of je op die oplossing zit te wachten....... en rijp voor de sloop ben ik nog lang niet!

Kurkuma, of eender welk wondermiddel dan ook.

Aan iedereen die denkt dat kurkuma een geneesmiddel is waarmee je kanker kunt overwinnen. U heeft het mis. Jaja, dat zeg ìk. Kurkuma wordt namelijk nèt zo snel afgebroken als dat het ópgenomen wordt door het afweermechanisme in jouw lijf. Punt.



Ik redeneer heel simpel. Wanneer iets wordt afgebroken wordt er niks opgebouwd. En niks is nul, Nul is, ook in dit geval: Geen, Geen medicijn dus.


Er wordt echt wel onderzoek naar de genezende wijze van Kurkuma gedaan hoor. Deze heeft, echter nog geen afdoende bewijzen op tafel gelegd.


Zolang die bewijzen ontbreken, is ook kurkuma voor mij (èn de wetenschap) geen geneesmiddel!


Bovendien, iedereen die mij een beetje kent, weet, dat ik van lekker eten hou.
Nasi Kuning bijvoorbeeld. Lekker toch! Met Kurkuma! Oja en Satéh Kambing! en......


En ja, wat kurkuma in het eten is héél lekker. Je vindt die Kurkuma in heel wat Indische gerechtjes terug. Dat weer wel. Doch is Kurkuma een geneesmiddel? Ja? Bewijs dat dan maar! Ik zeg  gewoon: Nee!


In Kurkuma zit de stof curcumine. Maar dat stofje zit ook in vanillevla. Is vanillevla een genessmiddel? Nou dan.


Chemo en Hormoonbehandeling wel. Dat wil zeggen: voor de een wel. Voor de ander weer niet. Die gaat dan gewoon dood. Met andere woorden: ELKE kanker is uniek in behandeling.
Niet iedereen geneest. Dát durft de wetenschap te stellen. Die wetenschap moet wel want dat niet iederéén er baat bij heeft, dát hebben, wtenschaapelijke tests en protocollen bewezen. Misschien hadden zij een alternatief pad moeten kiezen, maarja, te láát...... Nu zijn zij dood. En begraven, of ....misschien wel gecremeeeerd.


Ikzelf, heb (voorlopig) baat bij een combinatie Chemo/Hormoonbehandeling. Dat geeft mij 1 à 2 jaar extra. Ik zeg voorlopig. Waarom zeg ik dat? Omdat vroeg of laat de tumor castratieresistent wordt. Dat houdt in dat die tumor de eerste levensbehoefte (Testosteron) ergens anders gaat halen. Wat er dan gaat gebeuren? Dat weet ik nog niet, dat zie ik dan weer wel.


Ik kan het altervatieve pad op: Kurkuma, Wietolie, Handoplegging en weet ik wat nog meer, maar, vroeg of laat ben ik klaar. Dan bèn ik er eenvoudigweg  niet meer. Ik kom niet toe aan die andere alternatieve paden want het één sluit het ànder uit. Simpel zat.


Dus ik als ik voor het Kurkuma pad kies,  moet ik volledig op vertrouwen dat die Kurkuma HET middel is waardoor ik genees. Een garantie dus.  Nou, Geef mijn nabestaanden maar die garantie (Waaronder: volledig onderhoud van ALLE directe nabestaanden bij doodgaan schrijver dezes omdat die Kurkuma niet zijn werk deed) en ik kies dit kurkumapad. Zo niet, even goeie vrienden hoor. Dat was je toch al niet maar het kan nog! Kom maar hier met die garantie! Kurkumasnuiver!