je weegt wat je weegt

Vanmorgen ging ik weer eens op de weegschaal staan. Sinds de aanwezigheid van een kanker is dat een dagelijks begin.
Vanmorgen bleef het weergeven van het aantal kilo's steken op 91.

91 kilogram! Terwijl ik er 83 heb gewogen. Maar, dat was voor m'n kankertijd. Nu ik er dan eentje heb (kanker), in de vorm van een tumor op de prostaat weeg ik er 91 kg! Dat is 6 kilo buik, 0,2 kilo tumor en 0,8 kilo tussen de oren.
En DAT (dat overgewicht) ligt weer,  onder andere,  aan het voedingspatroon, denk ik. Maar, Frites, Rijst en Pasta is toch gezond? Ja, ik durf zelfs te stellen dat BIER gezond is! Friet, Pasta en Rijst komt in den beginne uit de grond. Net als Bier! En zolang daar geen gif ofzo is /wordt ingespoten eten en drinken we er goed van.

Hm.... misschien ligt het hebben van overgewicht vooral aan de geconsumeerde hoeveelheid, aan de (voor)bereiding en aan de verbranding?

Sorry poedergebruikers en poederfabrikanten. Gullie moet vooral door blijven poederen. Deze tekst is bedoeld voor Mensen Met Een Levensstijl. Voor Bourgondiers Met Een Horizon. Voor de Consument Met Plezier In Het Leven als doel.

Boer KroePoek maakt heerlijke nasi, ketan met kipvulling, sajoer lodeh. Nonno Franco staat bekend om zijn spaghetti aglio e oglio, penne arrabiatica, spaghetti carbonara, spaghetti con carne enzovoort. Abuelo Franco om zijn paella, patata picante por hombres pobre, chuleta ajo! Frenkske maakt overheerlijke friet uit de  hetelucht frietpan!

Ja dat teveel aan gewicht, aan kilo's, MOET aan de hoeveelheid EN verbranding liggen.

Bijkomend nadeel, wat die Boer, die Nonno, die Abuelo, die Frenkske maakt is zooooo lekker. Adoeh! Caspita! Caramba! Amaai!

OldStars

Afgelopen woensdag, 20 september, was ik even bij de DBS OldStars op bezoek. Ik moest er nog mijn trainingsspullen inleveren en ik was benieuwd hoe het zo met de DBS OldStars vergaat. Ik ben er in verhitte gemoedstoestand tijdens de  (zomer)training van het veld gelopen vanwege het gezeur over mijn nogal harde optreden tussen de lijnen. Met woorden als ‘ik kan beter gaan kienen want dan weet ik zeker dat ik tussen de oude wijven zit’, heb ik al afscheid van het clubje genomen. Niet zoals het hoort misschien, maar zo voelde ík het wel.

Toen ik , afgelopen woensdagochtend, aldaar de warming-up aanschouwde moet ik zeggen dat de mannekes (en een vrouwke) bijzonder plichtsgetrouw aan de gang gingen. Trainer Peter Cocu hield er de wind onder. Marrit (het vrouwke dus) ging, toen de partijtjes in zicht kwamen, haar warming up rondjes rond het veld doen. Daar stond ik van te kijken. Zonder ook maar even op te kijken liep ze daar. In d’r eentje. ‘Dat moest’ zei ze. Haar knie mocht niet naar links of rechts buigen want dan kreeg ze er heel veel last van.
Tijdens de partijtjes wierp ik me op als ballenjongen. Een eerlijk gezegd, dat beviel me wel, dat balcontact. Een beetje rennen en de bal naar het doel schieten. Dat was weer lang geleden.

Als ik het zo eens bekijk, was ik misschien wel degene die voor de onrust binnen de DBS OldStars rangen zorgde.

Ik, die niet aan de kant ging voor om het even welke Pingelaar of welke Bikkelaar dan ook. Pingelen en Bikkelen kunnen worden voorkomen, maar dan moet de Pingelaar of Bikkelaar de bal eerder afspelen. Iets wat, bij hun, tegen de natuur ingaat.  Een Pingelaar wil nu eenmaal pingelen en een Bikkelaar wil nu eenmaal bikkelen. Vroeger ging dat ook zo. En ook toen werden ze in hun enthousiasme gestopt door een evenzo enthousiaste, verdedigend ingestelde, tegenspeler. Het verschil van toen met nu: Tóen, stonden ze waarschijnlijk weer snel op de voetjes. Onder het nodige gemauw. Misschien werd er tóen net zo hard gemauwd, nú is dat mauwen overgegaan in janken. Dat krijg je erbij. Hoe ouder je wordt hoe minder je mauwt, maar hoe meer je jankt. Mits je altijd al een mauwer geweest bent :p

Hoe ouder die OldStars ook worden, hoe méér ze teruggaan in de tijd. Zo ook hier, bij de DBS OldStars. Iedere OldStar denkt weer belandt te zijn in een tijd waar de motoriek nog luisterde naar de geest. Bij de F-jes moet je die mannekes laten spelen. Zo ook bij de OldStars. Zit er een blinde Pingelaar bij, laat’m dan lekker (blind) pingelen. Zit er een noeste Bikkelaar bij, laat’m dan lekker (noest) bikkelen. Doe in alle gevallen, minzaam glimlachend, een stapje opzij. Misschien wel 2 stapjes. Of meer. Dat is iets wat ik heb geleerd. Dat is iets wat ze me bij de OldStars hebben bijgebracht. En zie, de heren doen hun ding.  Ze hebben er plezier in ook. Belangrijker: ik ook! En daar gaat het om, nietwaar? Plezier hebben in het voetbalspelletje. Pas dán kan je dat type speler (eigenlijk wel ELK type speler) , hopelijk, het een en ander bijbrengen.

Tsja, sommigen willen de winst uitgedrukt zien in punten, de ander weer in de hoeveelheid lach. Een gezonde combinatie van deze 2 maakt kampioenen.  Ja, óók bij de OldStars. Of misschien wel, juíst bij de OldStars. Want dáár wordt het spelletje gespeeld zoals het móet worden gespeeld. Met plezier voorop!
Of ik terugkeer, op de groene met bloed doordrenkte voetbal arena’s? Zeg nooit nooit en zeg nóóit 'ik heb kanker, dus ik kan dat niet' :p

Check nummer 4(?)

Ik weet het niet zeker hoor, maar volgens mij was vanmorgen check nummer 4.  De uitslag was uitermate bevredigend: De PSA was onmeetbaar.

Onmeetbaar is in prostaatkankerkringen een waarde kleiner dan 0,10. Dat vind ik goed. Onmeetbaar is onmeetbaar. Ik had er een onduidelijk gevoel over. De fysieke conditie laat te wensen over. Dat wil zeggen, mijn conditie holt achteruit en dus word ik vaker en sneller vermoeid.  Aan dat laatste kan ik wel wat doen hoor, denk ik.  Gewoon niks doen, dan word ik niet moe. Maar dát betekent weer, dat m'n conditie nóg harder achteruit holt en m'n buik nóg prominenter aanwezig gaat zijn.


In het vervolg ga ik op de voeding letten. Dat moest ik al, maar daar had ik geen zin in. Dat betekent: Méér water drinken en méér van dat groenvoer eten. Kan ook lekker zijn hoor, dat groenvoer :] Wietolie, Maagzout en Kurkuma (Koenjit!) laat ik wel aan anderen over. Kan ik me tenminste blijven richten op de Hormoonkuur. Want in leven blijven, is voor mij , een doel geworden. Ja, als er een vliegtuig op m'n kop denkt te parkeren of er ontspoort een trein op mijn fietspad of een of andere köt terrorist blaast zich op terwijl hij mij de hand geeft, ja, daar kan ik ook niks aan doen he. Dan lift ik maar mee. Maar  als het  ff kan....


Ik doe dus de hormoonkuur, al die vrouwendingetjes ten spijt. Desnoods duik ik ook zonder na te denken de supermarkt in of maak ik me schuldig aan uitverkoop in de Primark, of ik draai de auto links in in plaats van rechts :D Ik heb er lekker weer 3 maandjes bij. Ik vraag mij wel af waar ik die pornozweetbandjes voor om je hoofd kan krijgen, want die opvliegers, daar ben ik wel klaar mee!
Ik vraag mij ook af  of PSV weer eens landskampioen denkt te worden. Tot nu toe heb ik alleen gehoord dat ze het willen. worden. Maar of ze het willen.... Dat zien we dan wel weer. Eerst deze maand volbrengen. In goede gezondheid, en schoonheid óók natuurlijk.

Theo

Gisteren, vroeg in de morgen, is een maatje (Theo) van me overleden. Hij had dezelfde diagnose als ik.

Echter, zijn behandeling verschilde met die van mij. Had ik een combinatie chemo/hormoon, hij had alleen hormoon. Nieuwsgierig was hij mij aan het volgen. Ik, met een scheel oog, was ook benieuwd hoe hij het eraf zou brengen. Tenslotte had hij dezelfde diagnose als ik. Maar, hij had een ander lijf, een andere weerstand dan ik, kennelijk.  Dat moet ook wel, anders was iedereen gelijk aan elkaar en dus niet uniek!

De laatste 2 a 3 maand was hij gestopt met de hormoon. Hij voelde zich weer op en top man! Hij ging zelfs zover wietolie te gebruiken. Vooral als hulpmiddel tegen de pijn.  En dat scheen te helpen. Hij had zijn grote mond en strijdbaarheid weer teruggevonden,

Ik keek dat met lede ogen aan, maar, zolang die tumor in me zit en zolang die hormoon dat ding onder controle heeft houd ik me daaraan vast. Als een hondje. Hoe heet zo'n beest. Een terrier!

Maar, alle wiet ten spijt, al het man-zijn-gevoel ook, hij is er niet meer. Nu had ik al wat foto's van hem gezien. Hoe hij eruit zag nu. Dat heeft mij doen besluiten hem niet op te zoeken. Ik was ervan overtuigd dat ik dan mijn toekomst zou zien. Uitgemergeld en al. Een laffe beslissing misschien. Hoewel hij slapende werd gehouden door middel van medicatie had ik niet de moed hem te bezoeken. Misschien had ik dat wel moeten doen en misschien ook zou ik daar spijt van hebben gekregen. Ik zal het nooit weten. Zoals zoveel andere zaken. Wat gebeurd is is gebeurd. Of, in dit geval, wat niet gebeurd is, is niet gebeurd.

Ik heb wel, op mijn manier, middels Facebook, mijn medeleven aan zijn nabestaanden betuigt. Ik hoop dat dat voldoende is. Meer heb ik niet.

Theo, ouwe ADO man, het ga je goed!

Als Ik Moe Ben

Zo af  en toe voel ik mijn ogen prikkelen. Niet lang daarna moet ik dan ff plat. De oogjes toedoen.

Thuis lukt dat het beste op zolder, onder de hoogtezon, op het ligbed. Onderweg gewoon in de auto op een of anders parkeerplaats. Moeheid valt mij ten deel. Dat komt door de chemokuur, de hormoonbehandelingen, de bestralingen en wellicht de Prednisons. Het is niet erg om moe te zijn, om ff de ogen te sluiten, maar soms komt het niet uit. Meestal komt het niet uit eigenlijk. Dan doe ik gewoon NIET ffkes de ogen toe. Dan stel ik het uit. Dat is makkelijk zat. Net zo makkelijk als de wetenschap dat de rekening vanzelf komt. En dan kan je je maar beter laten gaan. 10 a 15 minuten is lang genoeg. Dan slaat de drang om op te staan weer toe. Meestal komt de moeheid 'smorgens, wanneer ik op weg ben naar Defensie. Of 'savonds wanneer ik weer op weg ben naar huis. Dan is de parking langs de A2 zeer welkom. Een hazeslaapje en ik kan weer. Soms na de aanschaf van een ijsje onder een dikke, knapperige chocolaag :p Het merk ben ik, voor het gemak, ff kwijt. En nu? Ik zou best wel nog wat willen slapen, maar vindt dat natuurlijk zonde van de tijd.

Vakantie

Vakantie. Ja, dat hebben we (Anja en ik) wel verdiend. En als we het niet verdiend mochten hebben, we zijn er aan toe geweest.
Zijn we dan ook weggeweest, het land uit geweest? Nee, tuurlijk niet, maar we hebben hele leuke dagen gehad in Brielle, Hoenderloo en Emmen. Heel leuk. Iets waar je naar terugkijken wilt. Èn, die tripjes zijn stuk voor stuk uit eigen zak betaald. Dus geen UWV als sponsor gehad. Misschien ooit, in de toekomst :p

En die vakantie, die smaakt naar meer. Dus Fletcher, van der Valk, la Casa: Zet jullie schrap, want we hebben er zin in gekregen. En het mag wat kosten hoor! 10 euro ofzo, totdat we een degelijke sponsor hebben gevonden :p


Wij zijn niet zo'n motel- hotelbezoekers. Behalve buiten de èchte vakantieperiode dan. Dan is alles goed, zolang het geen camping is. Misschien als we wat ouder zijn, slecht ter been en nóg kortademiger dat we dan willen midgegolfen op een motel- hotelterrein. Of kienen.


Insiders weten dat we een kleindochter hebben: Yula. Wij zijn gek op die kleine meid. En óveral waar we komen, hebben we zoiets van: Dát is wat voor Yula. En zolang het geen kleertjes zijn of pluche beestjes, kópen wij dat in het vervolg dan ook voor Yula. Zoals sokjes. Mèt anti-slip patroon.

En het klinkt raar. Volgend jaar wil ik best weg met de vakantie. Naar italie. Maar ik heb er nog totaal geen beeld bij. Mijn planning gaat hooguit tot en met een maand. Meer beslist niet. Misschien is dat iets psychisch ofzo. Want op vakantie gaan, dat wil ik wel, met tumor en al als het moet ;) Heerlijk......

Lauwe pis

Ik heb al een tijdje geen blog meer geschreven. Ik miste de Joi d'ecrire zullen we maar schrijven. Voor diegenen die niet weten wat Joi d 'ecrire is: Ik wist niet hoe en waarover ik moest schrijven, ok?

 

Nu weet ik dat ik mijn gevoelens op papier(?) moet zetten. Ik dacht dat ik dat al deed. Maar die vraag van 'Hoe gaat 't met je?', die vraag, daar erger ik me niet (meer) aan. In het begin, toen ik net te horen had gekregen dat ik kanker heb, toen had ik zoiets van 'Waarom vraag je dat aan mij?' Ik voelde me gewoon keigoed. Ik had een conditie van een beer of zoiets.  Maar tegenwoordig, kijk ik anders tegen die vraag aan. Alleen, nu wordt die vraag zelden gesteld. Ik leef te lang door, denk ik.

Eigenlijk had ik me toen al kut moeten voelen. Alleen, beste leesvolk,  het heeft tijd nodig. De behandeling(en) heeft/hebben tijd nodig. Tijd om de bijwerkingen te doen gelden. En die bijwerkingen (zoals daar zijn: Teruggang in conditie, kortademigheid, pijn in gewrichten en botjes danwel beenderen, verandering van persoonlijkheid, zweetaanvallen (voor de dames onder ons: Opvliegers), verlies van spieromvang, voorbijgereden worden door figuren die je voorheen zielig vond). Die bijwerkingen beginnen nu (al een paar maand eigenlijk) hun werk te doen.  Ik heb het daar druk mee gehad. Geestelijk. Ik moest het allemaal maar zien te verwerken. Daar komt bij: Ik ben een man, dus, dubbel zo moeilijk die verwerking pfffff.

Ik ben gestopt met voetballen. Het lichaam kon niet meer opbrengen wat de geest voor ogen had.  Bovendien, een pingelaar neerleggen bracht niet meer de voldoening die ik voorheen wèl kreeg. Net zoals iemand les geven in hardheid. Nee, de voldoening is ver zoek. Zo niet het commentaar van de Pingelaar en de Bikkelaar. Alsook de blessuregevoeligheid (tussen de soep en de èrpel door). En het wonder is geschiedt: Ik ben gevoelig geworden voor commentaar! Mij zien ze niet meer als actief speler op de groene velden.

 

Fietsen is een ander verhaal. Hier heb ik nooit een blessure door gekregen. Ja, bij valpartijen. Maar dát is een keuze. Nee, ik ga weer fietsen. Alleen. Want als je alleen fietst, fiets je ALTIJD goed :p Bovendien, mijn snelheid is nu niet bepaald in die mate aanwezig om anderen uit te dagen. Het is eerder andersom, ik wórdt uitgedaagd. Door de mindere goden natuurlijk. Daar pas ik heel beleefd voor. Die lui laat ik voor. Vergezeld van een zeer minachtend glimlachje om mijn lippen. Want dát soort, dat negeer ik. Gullie doet maar. Ik kijk wèl, met véél misbaar de andere kant op. 'Winnen' doen jullie toch niet van mij! Stelletje misbaksels! Minkukels!

Maar nu die gevoelens. Ik heb al vermeld waar ik zoal last van heb. Konstant. Het is niet zo van Oei!, ik heb nu een pijntje. Nee, ik heb konstant last van die bijwerkingen. Daar word ik wat moe van. Misschien líjkt dat op berusting en misschíen is dat ook wel zo. Ikzelf ben daar nog niet zo uit. Ik heb gezien hoe ik eruit kom te zien, wanneer de tijd daar is. Niet in levende lijve, dat niet. Daar heb ik vooralsnog geen zin in. Ik mis er de moed ook wat voor. Maar ik mag niet te lang twijfelen, als ik hem nog levend wil zien, want voor je het weet, is het voorbij.

Ok, wanneer je mij vraagt Hoe het met me gaat?  Berg je dan maar. Dus bezint eer ge vraagt.

Maar, eigenlijk weet je al hoe het met me gaat, hoe ik me voel. Gewoon kut! En wat dat inhoud zie je hierboven ergens. En als je wilt weten wat dat nu is, dat kutgevoel, dan vraag je dat toch gewoon aan mij?

Ik zie er goed uit zeggen ze ook weleens. Dat betekent dat ik er de vorige keer slecht uitzag? Of had je verwacht dat ik er NIET goed uit zou zien? IK?

Het zou óók kunnen dat de hormoonbehandeling de oorzaak is. Ik voel me een stuk warmer dan voorheen en dientengevolge zal ik wat meer kleur op de koontjes hebben. Waarschijnlijk komt dat door die hormoonbehandelingen, chemokuur, bestralingen, en/of Prednisontabletten :D Volgens mij. Aan U de keuze. Mij zal het worst wezen. Zolang ik maar mag blijven leven. Ook al is het hier niet meer zo gezellig als vroeger: Gullie makt menne pis nie mir lauw!

Gevoelsmens

Laat ik beginnen met 2 spreekwoorden: 'Wie leeft bij het zwaard, zal sterven bij het zwaard' en 'Wie goed doet, goed ontmoet'.

Beiden zijn waar. Niet dat ik het licht gezien heb., maar alles wat je doet, zal je terugkrijgen. Zo werkt dat nu eenmaal en.....die spreekwoorden zijn er niet voor niets he. Dat zwaard, overigens, kan op velerlei manieren kenbaar gemaakt worden. Denk aan Verbaal geweld en aan Fysiek geweld. Dat Verbaal geweld en Fysiek geweld kan je op hun beurt weer onderverdelen.
Waar het op neer komt: Vroeg of laat krijg je wat je uitdeelt weer terug. Of je daar blij mee bent moet je zelf weten. Dat ligt eraan of je ervoor gevoelig bent. Maar ook dán, Vroeg of laat wórdt je er gevoelig voor. Ook hier geldt, beter vroeg dan laat. Ik ben lief en als je voorgaande niet begrijpen kan, doe je maar of je niks gelezen hebt.
:p