Wachten, wachten en nog eens wachten. Waarop? Op de bus? Wie weet. Ondertussen lig ik hier, weer, te wachten op het eerste zonnegloren.
In den beginne was ik deze blog gestart om mij gevoelens(!) neer te pennen omdat ik kanker heb. Nu heb ik ook nog eens een dwarslaesie. Ik kan dus niks meer, behalve wachten. En ....oja, ik kan ook nog op een of ander alarmbelletje drukken. En dan weer, moet ik wachten. Nee, de tijd dat ik op kon staan en ergens naar toe kan gaan ligt ver achter me. Nu, moet ik alles plannen. De spontaniteit is weg. Dat geldt in eerste instantie voor mij, maar dat geldt ook voor mijn gezin. Alles is weg wat ik ooit aangeschaft heb. Mijn auto, het huis en weet ik wat nog meer. Het is allemaal weg. Het enige wat ik nog heb is mijn lijf en hersentjes en..... dat verrekte alarmbelletje. En maar wachten. Laat je niks wijsmaken, ook voor mij geldt: first in, first out.
Dat betekent dat je in het begin veel , nou ja, redelijk veel en vaak bezocht wordt. Dat wordt steeds minder, zo werkt dat nu eenmaal. En, eerlijk gezegd, zo interessant is het hier nu ook weer niet hoor. Vroeg of laat ben ik er niet meer. Misschien ben jij er eerder tussenuit gepiept misschien ook niet. Hoe dan ook, er heeft een ander tijdperk zijn intrede gedaan. Een tijdperk waarin je alleen maar afscheid van anderen gaat nemen. Wen er maar vast aan. Want die tijd is er voor iedereen, die tijd komt er voor iedereen. Iedereen ook, is er zich van bewust, maar iedereen schuift het telkens naar achter . Gelukkig maar! Maar er komt een tijd....... 😝
