dinsdag 22 mei 2018
zondag 20 mei 2018
Denk aan mij terug
Denk aan mij terug
maar niet in de dagen van pijn en verdriet
Denk aan mij terug in de stralende zon
hoe ik was toen ik alles nog kon
maar niet in de dagen van pijn en verdriet
Denk aan mij terug in de stralende zon
hoe ik was toen ik alles nog kon
vrijdag 11 mei 2018
Verandermanagement
Ik ben aan het veranderen. Dat zegt mijn vrouw en ik kan niet anders dan deze stelling beamen.
Eerst kreeg ik de diagnose prostaatkanker Dat bleek ietwat later een uitgezaaide te zijn en een agressieve ook nog. Vervolgens kwam er een behandeling overheen: Chemo (Docetaxel) in combinatie met een hormoonbehandeling (Lucrin, om de 6 maanden een injectie), wat bestralingen en Prednison op de koop toe. Das niet niks. Dan heeft je lijf heel wat te handelen. Fysiek en, niet te vergeten, vooral psychisch ook. En wat te denken van je omgeving?
PSYCHIATER
Eigenlijk moet ik of moeten wij (mijn vrouw en ik) langs de psychiater. Wanneer er een medisch team klaarstaat om het fysieke in goede banen te leiden, dan moet er voor het psychisch deel toch ook begeleiding zijn? Hoe dan ook, ík heb er niet aan gedacht. Niet aan wíllen denken ook. Ik zie me al liggen daar...
SPIEGEL
Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik een ander gezicht dan zo'n pakweg 5 jaar terug. Het is een voller gezicht. Een liever gezicht ook. Milder zelfs, voor de liefhebbers.
Mijn vrouw zei altijd: 'Jij? Jij wordt later een lastig oud ventje'.
Welnu, nog ff dan. 5 jaar terug had ik nog zo'n verschikkelijke braniekop met, uiteraard, dito gedrag. Privé, Zakelijk en Sportief gezien. Het maakte mij niet uit wáár.
'Wie doet me wat?' dacht ik. Welnu, de kanker doet me wat. Nooit aan gedacht. Nooit verwacht ook. Het betrof altijd een ander, míj toch niet ?
Maar daar issie dan. In de vorm van een tumor in de prostaat en een tumor in het schaambeen. Dat gezicht van me had ik ik toen weleens willen zien. Nu niet meer. De spiegel begint al te klein te worden. Behalve die dikke kop krijg ik ook nog eens een buikje. Een buikje!
VERANDEREN
Maar goed. Ik ben aan het veranderen. Een hopelijk verandert de omgeving mee. Gebeurd dat niet, dan heb ik er alle begrip voor. Iedereen maakt een plekje vrij voor een ander. De een in het hart, de ander in de kont ofzo. Maar je krijgt een plekje. Op basis van hoe je op die ander overkomt natuurlijk. Nu kwam ik over als zijnde een-weet-ik-wat-voor-persoon. Nu ik aan het veranderen ben, is dat plekje niet meer terecht, natuurlijk. Het is niet meer mijn plekje geworden. Het ligt nu aan de omgeving of het kán veranderen. Of het wíl veranderen misschien wel.
Waar ik vooral aan merk dat ik aan het veranderen ben? Welnu, het is machtig mooi weer nu, het zonnetje schijnt. Het is droog en warm. 5 jaar terug zou ik, zonder nadenken, de racefiets uit de garage gehaald hebben om wat te trainen. Tegenwoordig zet ik de tuinstoel in het zonnetje kruip op dat ding en denk wat na. De gedachtengang hoeft niet persé in logische volgorde te zijn, maar bevatten zoal de volgende onderwerpen: 'Moet ik me nu al insmeren tegen die rotzon?','Wat zal ik koken vanvond', 'Moet ik me nu al insmeren tegen die rotzon?', 'Hoe doen de kinderen het', 'Moet ik me nu al insmeren tegen die rotzon?' en/of 'Wat voor schoen zal ik aan doen straks als ik boodschappen ga doen', 'Moet ik me nu al insmeren tegen die rotzon?', zo van die dingen ja.
ZWEVENDE
Tot dan ben ik zwevende, want ik zíe en ik vóel echt wel dat ik, ík niet meer ben. Dat zíe ik vooral aan jullie gezicht en ik vóel het aan jullie gedrag. Ja, ik ben aan het veranderen en dat voelt niet goed aan. Eerst zit je tot aan je nek toe vol met testosteron, het volgende moment met weet-ik-wat voor hormonentoestand. Ik vergeet ook dingen. Belangrijke dingen misschien wel. Eén zegen heb ik: Alleen het Leven zelf is van belang. De rest niet.
AFZONDEREN
Misschien ga ik me dáárom wat afzonderen. Ik heb geen zin meer om naar feestjes of ergens op bezoek te gaan. Op feestjes wordt toch meestal doelloos over voetbal gezeverd. Zeveren over fietsen, overigens, heeft altíjd wel een doel, hoor. Of op bezoek gaan. Je ziet iedereen denken wat doettie hier? In ieder geval, je dénkt dat je iedereen dat ziet denken.
Je krijgt in ieder geval altijd wel commentaar op al wat je zegt. Want je was immers dat lastig kereltje van toen? Meestal weet ik dan ook niet meer wat te zeggen, Meestal wíl ik ook niks meer zeggen. Want het is toch nooit goed. Je woorden worden toch altijd afgewogen van hoe je tóen was.
DE EIK
Ook aan het verloop van de gesprekken tijdens de sessies in het inloophuis de Eik merk ik dat ik aan het veranderen ben. Voor de meesten van hen bevindt zich alles nog in het beginstadium van het hele kankerdoorloopproces. Doch, ik ben veel verder dan hun zijn nú. Dat merk ik vooral aan hun vragen, aan hun onwetendheid op dit gebied. Ik merk het vooral ook aan mijn ongeduld zo af en toe.
Maar, ik zie mezelf zo af en toe terug in hen. En ja, Tis alweer zo'n 3 jaar terug. En nee maar, ik ben er nog! Hoewel ik pas nog dacht dat deze maand weleens m'n laatste maand zou kunnen zijn. Nu ben ik daar niet zo zeker meer van. Ik wil nog zoveel....
ENERGIE
Zat ik boordevol met Testosteron, ik had ook net zoveel energie. Nu kost het me wel 5x zoveel extra energie om een tuinstoel(!) op te tillen. De uiteindelijk eindrekening, die komt heus wel. Meestal om een uur of 5. Dan zak ik in elkaar van vermoeidheid. Bij wijze van dan hè. Ik zak niet ècht inelkaar. Want dan lig ik weer ergens op de grond ofzo. Nee, Ik zak spreekwordelijk in mekaar.
Tegen 21:30 moet ik alweer naar bed, ook vanwege de vermoeidheid. Vanaf zo'n 17:00 heb ik dus geen toegevoegde waarde meer. Dan ben ik er nog alleen maar. Ergens. Meestal op de bank.
En toch, toch wil ik nog van alles. En dat is maar goed ook, wellicht :p
PSYCHIATER
Eigenlijk moet ik of moeten wij (mijn vrouw en ik) langs de psychiater. Wanneer er een medisch team klaarstaat om het fysieke in goede banen te leiden, dan moet er voor het psychisch deel toch ook begeleiding zijn? Hoe dan ook, ík heb er niet aan gedacht. Niet aan wíllen denken ook. Ik zie me al liggen daar...
SPIEGEL
Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik een ander gezicht dan zo'n pakweg 5 jaar terug. Het is een voller gezicht. Een liever gezicht ook. Milder zelfs, voor de liefhebbers.
Mijn vrouw zei altijd: 'Jij? Jij wordt later een lastig oud ventje'.
Welnu, nog ff dan. 5 jaar terug had ik nog zo'n verschikkelijke braniekop met, uiteraard, dito gedrag. Privé, Zakelijk en Sportief gezien. Het maakte mij niet uit wáár.
'Wie doet me wat?' dacht ik. Welnu, de kanker doet me wat. Nooit aan gedacht. Nooit verwacht ook. Het betrof altijd een ander, míj toch niet ?
Maar daar issie dan. In de vorm van een tumor in de prostaat en een tumor in het schaambeen. Dat gezicht van me had ik ik toen weleens willen zien. Nu niet meer. De spiegel begint al te klein te worden. Behalve die dikke kop krijg ik ook nog eens een buikje. Een buikje!
VERANDEREN
Maar goed. Ik ben aan het veranderen. Een hopelijk verandert de omgeving mee. Gebeurd dat niet, dan heb ik er alle begrip voor. Iedereen maakt een plekje vrij voor een ander. De een in het hart, de ander in de kont ofzo. Maar je krijgt een plekje. Op basis van hoe je op die ander overkomt natuurlijk. Nu kwam ik over als zijnde een-weet-ik-wat-voor-persoon. Nu ik aan het veranderen ben, is dat plekje niet meer terecht, natuurlijk. Het is niet meer mijn plekje geworden. Het ligt nu aan de omgeving of het kán veranderen. Of het wíl veranderen misschien wel.
Waar ik vooral aan merk dat ik aan het veranderen ben? Welnu, het is machtig mooi weer nu, het zonnetje schijnt. Het is droog en warm. 5 jaar terug zou ik, zonder nadenken, de racefiets uit de garage gehaald hebben om wat te trainen. Tegenwoordig zet ik de tuinstoel in het zonnetje kruip op dat ding en denk wat na. De gedachtengang hoeft niet persé in logische volgorde te zijn, maar bevatten zoal de volgende onderwerpen: 'Moet ik me nu al insmeren tegen die rotzon?','Wat zal ik koken vanvond', 'Moet ik me nu al insmeren tegen die rotzon?', 'Hoe doen de kinderen het', 'Moet ik me nu al insmeren tegen die rotzon?' en/of 'Wat voor schoen zal ik aan doen straks als ik boodschappen ga doen', 'Moet ik me nu al insmeren tegen die rotzon?', zo van die dingen ja.
ZWEVENDE
Tot dan ben ik zwevende, want ik zíe en ik vóel echt wel dat ik, ík niet meer ben. Dat zíe ik vooral aan jullie gezicht en ik vóel het aan jullie gedrag. Ja, ik ben aan het veranderen en dat voelt niet goed aan. Eerst zit je tot aan je nek toe vol met testosteron, het volgende moment met weet-ik-wat voor hormonentoestand. Ik vergeet ook dingen. Belangrijke dingen misschien wel. Eén zegen heb ik: Alleen het Leven zelf is van belang. De rest niet.
AFZONDEREN
Misschien ga ik me dáárom wat afzonderen. Ik heb geen zin meer om naar feestjes of ergens op bezoek te gaan. Op feestjes wordt toch meestal doelloos over voetbal gezeverd. Zeveren over fietsen, overigens, heeft altíjd wel een doel, hoor. Of op bezoek gaan. Je ziet iedereen denken wat doettie hier? In ieder geval, je dénkt dat je iedereen dat ziet denken.
Je krijgt in ieder geval altijd wel commentaar op al wat je zegt. Want je was immers dat lastig kereltje van toen? Meestal weet ik dan ook niet meer wat te zeggen, Meestal wíl ik ook niks meer zeggen. Want het is toch nooit goed. Je woorden worden toch altijd afgewogen van hoe je tóen was.
DE EIK
Ook aan het verloop van de gesprekken tijdens de sessies in het inloophuis de Eik merk ik dat ik aan het veranderen ben. Voor de meesten van hen bevindt zich alles nog in het beginstadium van het hele kankerdoorloopproces. Doch, ik ben veel verder dan hun zijn nú. Dat merk ik vooral aan hun vragen, aan hun onwetendheid op dit gebied. Ik merk het vooral ook aan mijn ongeduld zo af en toe.
Maar, ik zie mezelf zo af en toe terug in hen. En ja, Tis alweer zo'n 3 jaar terug. En nee maar, ik ben er nog! Hoewel ik pas nog dacht dat deze maand weleens m'n laatste maand zou kunnen zijn. Nu ben ik daar niet zo zeker meer van. Ik wil nog zoveel....
ENERGIE
Zat ik boordevol met Testosteron, ik had ook net zoveel energie. Nu kost het me wel 5x zoveel extra energie om een tuinstoel(!) op te tillen. De uiteindelijk eindrekening, die komt heus wel. Meestal om een uur of 5. Dan zak ik in elkaar van vermoeidheid. Bij wijze van dan hè. Ik zak niet ècht inelkaar. Want dan lig ik weer ergens op de grond ofzo. Nee, Ik zak spreekwordelijk in mekaar.
Tegen 21:30 moet ik alweer naar bed, ook vanwege de vermoeidheid. Vanaf zo'n 17:00 heb ik dus geen toegevoegde waarde meer. Dan ben ik er nog alleen maar. Ergens. Meestal op de bank.
En toch, toch wil ik nog van alles. En dat is maar goed ook, wellicht :p
donderdag 10 mei 2018
Slim of wijs
Maar goed, je kan wel van alles op het net kwakken, niemand ziet de gedachte er achter. Het grote Waarom. Je moet, als lezer, heel slim en wijs zijn om het een en ander, of gewoon: de Ander, te kunnen doorzien. Moet dat dan? Welnee, NIKS moet. Ja, ademhalen pfffff
INTELLECT
Intellect, kan buitengesloten worden. Intelligentie krijg je mee bij de geboorte. Dus, IE-DE-REEN is in het bezit van een zekere mate van intelligentie. Anders, scheet je tot op de dag van vandaag nog in je broek of in de keuken (sorry keukenschijters met reden!)
Je kunt èn mag van jezelf zeggen dat je een berg intellect hebt. Je mag er zelfs pràt op gaan. Je komt er zó achter, of dat slim of wijs is geweest. Je bent in ieder geval een stukje levenservaring rijker, moet je maar denken :p
LEVENSERVARING
Zónder die broodnodige levenservaring kom je niet niet ver. Je slimheid en wijsheid dank je aan die levenservaring, àls je wat met die levenservaring doet tenminste. Want, ook al is die een berg levenservaring nog zo groot, als je er niet van leert, heb je er niks aan. Bovendien, als de berg niet naa Mozes komt, dan gaat M........... Zo is dat :P
Daar komt ook nog eens bij, dat níemand, te oud is om te leren. Dus koester die berg levenservaring. Vroeg of laat komt die van pas. Diezelfde berg zegt mij dus, dat het niet slim of wijs is om al je gedachten online te kwakken. Zo van: 'hehe... ík ben er vanaf'. Want als je te weinig of nietszeggende informatie in je berichtje stopt, zal je altijd Krommunikatie houden. En ja, het ligt dus vaak aan jouw manier van communiceren.
KROMMUNIKATIE
Krommunikatie is dus Miscommunicatie. En Míscommunicatie geeft weer aanleiding tot het aannemen van allerlei aannames. En een aanname is, in goed Nederlands, 'the mother of all fuck-ups'. Een aanname moet je altijd staven dus, want een aanname blijft een aanname en geeft reden tot discussie. Ofwel, jij als Berichtlezer doet een zoekactie op het internet, ofwel je slaat die door jouw genomen aanname plat bij de bron (altijd het beste). Die bron is de Berichtgever, om het zo maar eens te noemen.
SOCIAL MEDIA
Dat gezegd hebbende. is dan ook de grote reden dat ik de Social Media vaarwel heb gezegd. Behalve.....Twitter. Daar ben ik tot op de dag vandaag te vinden. Tot ik merk dat er teveel fuck-ups te bespeuren zijn. en ik me teveel dien aan te passen.
Dus D.Trump: 'Shut the fuck up!' met welgemeende excuses aan het gehele Trump consortium (Heul veul Amerikaans volk en zijn trouwe en liefhebbende volgers, die schijnbaar overal ter wereld te vinden zijn).
VRAGEN
Zijn er nog vragen? :P
Abonneren op:
Posts (Atom)