Het loodje is dit keer gelegd door Matt D. Wat had Matt? Welnu, Matt had prostaatkanker èn Matt had COPD. De zuurstoffles was zijn vaste partner geworden. Waar is Matt aan gestorven dan? Men denkt aan een combinatie van Prostaatkanker en COPD. Dáár sta ik niet van te kijken.
De kanker, de COPD, de behandelingen, het heeft allemaal invloed op het verwerkings- Incasseringsvermogen van het lichaam. Op een bepaald moment houdt het eenmaal op. Dan heeft het lichaam genoeg gedaan. En dat laatstte is weer voor ieder verschillend en dus is de einddatum onvoorspelbaar.Ikzelf, heb een chronische bloedarmoede, een tekort aan vitamine D. Dat hebben die 'getinten' nu eenmaal.
Dat tekort aan vitamine D, heeft ook bijwerkingen. Eén daarvan is vermoeidheid. Net als bij de Hormoonbehandeling, die ik nu nog steeds krijg. Gewoon, om die tumor in toom te houden. Dus dát was het, dáárom was ik al moe. Daarbij, heb ik dus ook Prostaatkanker. Een agressieve uitgezaaide nog weel. Een 9 op de schaal van 10. Dus het had erger gekund. En ja, wat is erger? Sterven?
Sterven, is net als Geboren worden onderdeel van het Leven. En dat Leven, dat is voor eenieder van ons uniek. In detail althans. In grote lijnen is het allemaal hetzelfde. We worden geboren, we vullen in/aan en we sterven.
Het gesodemieter begint al vanaf het moment van Geboren worden. Want: Waar wordt je geboren, Hoe wordt je Geboren, Waarom wordt je geboren, Wat gebeurd er ná de Geboorte. En weet ik wat nog allemaal.
Het leven is één grote aaneenschakeling van momenten. Sommige momenten heb je (zorgvuldig) gepland. andere momenten komen aangewaaid. Het zijn momenten tot en met het sterven. En dan, ja dat is dus onduidelijk. Wat dan? Dat kan je dus niet plannen. Net als de Geboorte. Je wordt gewoon geboren. Punt. Wat er zich zoal vooraf heeft afgespeeld dat weet geen mens. Misschien is geboren worden wel een gevolg van sterven. Wie zal het zeggen? Tot nu toe weet niemand dat. En dat is misschien maar goed ook.
Matt werd een beetje wazig. Spiritueel noemde hij dat zelf. Hij schreef er zelfs over. Hij ging kapelletjes opzoeken en bezoeken geloof ik. Dat lijkt me ook wel wat. Ik ben ooit eens maar de Mariakapel in Maastricht geweest. Keimooi, maar ik werd er niks wijzer van. Hoe lang ik ook naar die verwachtingsvolle gezichtjes en prevelende mondjes van de gelovigen keek. Ik ben er te nuchter voor. Op dat moment zeker. Maar ik kan me ook andere zaken herinneren, toen mijn vader gestorven was. Toen maakte ik óók dingen mee, waarvan ik nu zou zeggen: Wordt eens wakker man!
Maar goed, er is goed nieuws! We gaan ALLEMAAL dood. Je hoeft je dus niet te vervelen daarzo. Of je hoeft je niet alleen te voelen. De rest is er ook of komt eraan. Met andere woorden: Wat is er zo erg aan sterven? Nu hoef je er geen feest van te maken hoor, want zo steken de achterblijvers niet in mekaar. Maar toch, die gedachte alleen al :p De een gaat zonder been, de ander zonder kop. Ik neem tenminste wat mee: een Tumor! En raak die maar eens kwijt! Dat gaat niet! Ook dáár niet, denk ik.
Ik weet het ff niet meer. En dat is maar goed ook. Want als ik het wèl zou weten, zou ik het nog druk hebben, of niet. Dan is het niet Frank Gatto of Frank Beton. Maar Frank het Orakel. Och, Professor ben ik al voor sommigen. Wat maakt het uit! Niks toch?
Tot nu toe sta je telkens weer voor een keuze, maar straks niet meer. Dab heb je niks te kiezen. Dan is het gewoon Gaan met die banaan. Dát weet ik dan weer wel :p
