Je wordt ouder papa!

Ja, ik word een jaartje of wat ouder. Elke dag! Ik word me er ook steeds meer van bewust hoor. Dat begint 'smorgens al, Bij het opstaan. M'n Geest wil wel, m'n Fysiek laat het wat afweten. Germ, m'n Fysiek heeft al veel moeten meemaken. Wat m'n Geest wil, moet het Fysiek maar doen. En het is niet mis wat m'n Geest zoal wilt. Vraag het maar aan Fysiek!

Maar nu, Fysiek wordt wat trager. In reactie en motoriek. Het begint een beetje op een ouwe hond te lijken. Laat 'm dus maar lekker in de zon liggen, als die dat wilt. Of laat'm genieten van dat ene bakkie koffie in het kwartier. Lekkere ouwe sul! En nu heeftie een tumor ook nog. Aan z'n prostaat! En de Geest wilt nog zoveel. Fysiek eigenlijk ook wel, want ondanks alles is het net een jonge hond. 'n Jonge hond op leeftijd, dat weer wel. Maar Fysiek staat klaar als de Geest hem roept. En de Geest weet ook wel: 'Ik roep alvast, dan issie er over 'n kwartier wel'.  En zúlke geesten, moesten er (nóg) meer zijn :p

Bewegen moet!

Ja ja, sinds ik een tumor heb, hoor ik niets anders. Jij moet bewegen, jij moet bewegen..... ik moet bewegen. Na de Beweegcariiere te zijn begonnen bij PSV OldStars, doorgestoomd naar DBS OldStars en inmiddels opgehouden met dat hele voetbal (aankomende blessures) ben ik weer eens op de fiets gestapt. Ik heb het geweten! 85 kilometer afgelegd op een wonderschoon parcours. Althans, wonderschoon was het in het begin. Later heb ik er niet veel; meer van meegekregen. Ik zat voor de verandering maar weer eens in een overlevingmodus.

Dat ik ben gestopt met voetballen heeft over het algemeen een paar, bekende, redenen:
1. Geest en Fysiek
2. Avontuur.

1. Geest en Fysiek. ik ben 20 en ik blijf 20. Althans, dat dénk ik. Mijn lijfje denkt daar echter heel anders over. Dat heeft veel mee moeten maken. Dat kón ook veel meemaken. Ik heb een sterk lijf. Met voetbal heb ik veelvuldig van dat sterk lijf gebruik moeten maken. Ik denk zelfs, ietsje teveel. Want dat lijfje van me, gaat protesteren.
Het protesteert in de vorm van pijnscheuten of pijnscheutjes. En als ik goed luister, heeft mijn lijf geen behoefte meer aan pijn. Mijn Geest is een ander ding. Dat geeft niks om wat mijn lijf vind. Ik moet mijn Geest dan ook wat indammen. Dat lukt zo heel af en toe. Dan denktie: 'Ach laat'm maar (die tegenstander), ik pak 'm nog wel'. Dat laatste. 'Ik pak 'm nog wel', das niet goed. We pakken helemaal niks meer! want A: 'Het lijf kan niet veel meer hebben en B: 'Ik heb er gewoon geen zin meer in. Ik bem er al 64!' . Maar, het is wel zo, dat wanneer een Pingelaar meent mij te moeten duizelig maken met dat gepingel van 'm of een Hakker meent de bal 'blind ' te moeten schoppen met míj in de buurt, ja dan...... Stoppen dus. Nu kan het nog.

2. Avontuur. Bij PSV ben ik begonnen aan een groot avontuur. Groot, omdat ik, sinds de tumor, niet meer in staat ben verder te kijken dan 1 week, hooguit 1 maand. Nu liet ik me bij PSV verrassen door een wedstrijdje daar (Feyenoord) of een toernooitje hier (Schalke 04). In ieder geval, het was elke keer spannend en vooral uitdagend. In het Eindhovense kan alleen PSV voor dat avontuurlijk gevoel zorgen. Elke andere amateurclub niet. En zonder dat avontuurlijk gevoel, dat ongewisse, de uitdaging,  beleef ik geen lekker gevoel. En juist dat lekkere gevoel heb ik nodig.

Ben ik uitbewogen? Aan me nondeju niet! De racefiets en de mountainbike staan weer te lonken. De tools waar ik door de tumor niet eens scheel meer aan durfde te kijken. Nu heb ik schijt aan die tumor. Ik ga weer fietsen! Op z'n vrouwtjes waarschijnlijk. Maar welke kerel van 60+ kan een Marianne Vos bijhouden? Hm?  Nou dan. Fietsen dus. Dan maar zonder testosteron.  Vrouwtje blij, kindjes blij en ikke blij. Fietsclub blij? Dat weet ik nog niet. 'Winnen' is nog steeds leuk he.