Trainen, trainen, trainen...

Vandaag ga ik maar weer eens. Uit nood gedwongen zullen we maar zeggen. Het zonnetje schijnt (nog). Tis wat frisjes, maar ik MOET m'n rondje weer's gaan draaien. Waar ik het voor doe? Zeg 't maar :p


Voor de FUN moet je 't doen, hoor ik regelmatig. Dat competitieve moet er af. Vooruit dan maar. Maar, vergeet niet, juíst door dat competitieve, komt bij mij de fun hè! Als ik niet kan winnen, is voor mij de fun ver te zoeken. Als je dát maar weet. Bovendien, ik weet het, die fun is gewoon een kwestie van instelling. Ík heb al gewonnen wanneer ik aan het rondje begin. En je weet: Verliezen kan ik niet, net zo min als je van mij kunt winnen want, kijk's goed: Ik hèb al gewonnen :p


Maar goed. Dit terzijde. Mijn rondje nu. Ik noem het: 'de Krul van de Duivel'. De moelijkheid zit'm hier in. Op een gegeven moment, moet je versnellen. Sprinten zo U wilt. Het viaductje op, bovenop de A50. Meteen daarna moet je zo'n 2 à 3 kilometer de snelheid vasthouden. Dat laatste, je rijdt dan zo'n 35 in 't uur, is dan best wel een opgave.


Nu hield ik het eerst nooit  bij. Dat trainen van me. Ik won immers de meeste sprintjes? Maar nu, met die kanker en zo, nu wil ik het gaan bijhouden.

'Dat moet je in Strava doen' zei ons Mike beslist. 'Want dan,' vervolgde hij (ons Mike), 'dan kan je zien of je vooruitgang boekt. En wat leuk is, je kunt ook zien wat anderen op de totale rit of een gedeelte ervan, hebben gereden.'.  Ok, dat lijkt me best wel FUN. Chilluhh voor de jongeren onder ons ouderen.

Aldus heb ik dus mijn eerstvolgend ritje op de Krul vastgelegd, in Strava, en zie: Dáár waar gesprint werd, stond ik op de 1154e(!) plek. Achter een of ander vrouwke. Dáár gaat de fun! Een plek bij de 1e 3 had ik niet verwacht, maar 1154e! Gek genoeg is dát nu weer de drijfveer. Ik laat me weer gek maken.
De testosteron vliegt m'n oren uit! Testosteron! Ho 's ff. Testosteron is toch díe voedingsbodem voor m'n tumor?


Rustig aan sprinten dan maar, zonder al teveel agressie. Tis tenslotte tegen een virtuele tegenstander. Ik ken'm niet eens. Maar toch, 1154e plek.... dat hoeft voor mij niet. Ik kan mezelf niet eens terugvinden bij de 1e 10 in het rijtje! Dus voorlopig sprint ik tegen mezelf. Is ook leuk hoor. Alleen kan ik mezelf niet zien, horen of voelen. Ik kan mezelf alleen in gedachten (of dromen) uit het wiel rijden en zo stiekem mogelijk opschakelen. En dat met een lach, en een traan. Want niemand, vooral m'n tumor niet, mag weten dat ik testosteron aan het opsparen ben.


En dan exploderen! Of nee, gewoon geleidelijk aan versnellen. Exploderen betekent het verbranden van een hoop testosteron in een fractie van een seconde. En dát laatste, wil ik vermijden. Dus, zo geniepig als maar kan wat testosteron opbouwen en dan zo geleidelijk mogelijk van die testosteron afscheid nemen. Dát is het recept, wanneer ik, op dit moment, van mezelf wil winnen.


Mezelf kan ik wel voor de gek houden, maar die lilleke agressieve tumor van mij??

Geboren worden en Doodgaan

Geboren worden en Doodgaan. Twee totaal verschillende zaken zou je denken. Echter, in 'geboren worden' en 'doodgaan' zie je al wat er gaat gebeuren. Maar goed, als je geboren wordt, KOM je ergens, je wordt wellicht ontvangen door je vader , je moeder, de medische staff  en, als die er al zijn,  je zussen of je broers.
Ga je dood dan is dit bijna hetzelfde. Met dat verschil, dat je dan GAAT. Wellicht wordt je uitgezwaaid door je broers en zussen, mochten die er (nog) zijn en misschien ook je vader en je moeder (mochten die er ook nog zijn) en net zo misschien, een medische staff.
Dit alles is wat we weten. Dit zijn feiten.

Je WORDT geboren en je GAAT dood. Dat is overigens de enige zekerheid in leven: Je gaat op een gegeven moment gewoon dood. Punt.
Maar, er zijn ook overeenkomsten tussen geboren worden en doodgaan. Je komt alleen en je gaat alleen, je wordt ontvangen of je wordt uitgezwaaid.

Wat we echter niet weten is, dat wanneer je geboren wordt, of je dan ook uitgezwaaid wordt. En wanneer je sterft, dat je dan ook ontvangen wordt.

Sommigen onder ons, kunnen niet wachten tot ze dood zijn, want er staan (of liggen)  tig maagden op ze te wachten, denken ze. Dat weten ze niet. Dat hopen ze, maar dat weten ze niet. Net zoals wij niet weten wat er te gebeuren staat  indien wij doodgaan. Vandaar misschien dat avontuurlijk gevoel wanneer je sterft, of misschien krijg je wel een angstgevoel. Ook lekker. Want je gaat het grote onbekende tegemoet treden. Maar, dat deed je toen je geboren werd ook. En, weet je of je toen werd uitgezwaaid?

Een lichaam is een omhulsel, een soort van voertuig.  Dat is de algemene gedachte. Als je dood gaat, verlaat je geest het lichaam. Amen. Althans, dat denken wij.

Maar als je geboren wordt. Hoe zit dat dan? Krijgt de geest dan de sleutels om het lijf op te starten wanneer het geboren wordt? Voordat hij of zij een verschrikkelijke (pedagogische) tik op de billen heeft gekregen? "Ja! De bestuurder is er! We kunnen verder!" of "Hey, hij of zij is er nog niet. Nog eens meppen dan!".
Hoe dan ook, wanneer je geboren wordt weet je niet of je uitgezwaaid wordt en als je sterft weet je niet of je ontvangen wordt. Hersenen schijnen alles vast te leggen. Alles. Maar niemand heeft aan kunnen tonen wat er bij de geboorte zoal gebeurd. En dus kan je je afvragen wat het tijdstip was dat je toetrad in het lichaam(pje). Was dat , toen je die tik op de billen kreeg of was dat net ervoor. Wie het weet mag het zeggen.

Overigens, over dat uitzwaaien kan je je lichtelijk zorgen maken. Want zwaaien je ze uit met handbewegingen die gaan van links naar rechts of van rechts naar links? Of, wordt je uitgezwaaid met handbewegingen van voren naar achter of van achter naar voren?

Buitensluiten

Iedereen kent dat gevoel wel. Dat gevoel van 'Ik wil naar binnen!' maar je kunt het niet. Je hebt de sleutels niet. Tsja, daar sta je dan. Nu had ik zo een ervaring vanmorgen. Echter, ik was niet buitengesloten, maar bínnengesloten.


Hoe dat zo komt?  Op aanraden van ons Danny, doen we elke keer wanneer we het huis verlaten, de voordeur op slot. Anja is uitermate goed getraind. Zo ook deze morgen. Zij verliet het huis met een door haar op slot gedraaide voordeur. Heel Goed! Ware het niet dat ík geen voordeursleutel heb. Wél een garagedeursleutel. En laat die sleutel nu  in de auto liggen. En die auto staat buiten. Ik in paniek. Na wat gedrentel en gezoek, móest de garagedeursleutel wel in de auto liggen. Is er een oplossing? Jazeker wel.


Gewoon de huishoudtrap achter tegen de schutting zetten, over de schutting springen, naar de auto lopen, de sleutel pakken en de garagedeur openen. Simpel. Zo gezegd zo gedaan. Bovenop de schutting had ik nog een moment van aarzeling. Ik ben er 64, heb een hormoonkuur. Die hormoonkuur houdt in dat mijn botjes wat breekbaarder worden. Na dat moment (fractie van een seconde) sprong ik. Yeeeehaaaa! Ik landde op mijn voeten, rolde door en kwam uiteindelijk liggen op mijn rug tot stilstand.

Als je niet weet waar ik het over heb: Kijk maar eens naar een of andere film over WWII waar paratroopers hun kunstjes vertonen. Nu ik het erover heb, dat heb ik ook ooit eens gedaan. De training dan he :p Maar, dit is voor mij niet voor herhaling vatbaar. Later misschien, als ik weer jong ben.


Binnen no-time stond ik weer op de voetjes. Even voelen. Hm...niks gebroken. Bedankt mam (en Hein Essink!) dat ik vroeger 'op'  judo moest. Dat val breken heeft me al meerdere keren goed geholpen! Zo ook nu. Maar toch, ik ga het niet meer doen! Of het zou niet anders kunnen natuurlijk, dan moet het maar weer, denk ik. Of niet. Dat zou misschien verstandiger zijn. Maar nu, nu ga ik weer naar Defensie. Nu heb ik ook weer's wat te vertellen :p

Bloeddruk

Vandaag bij het UWV geweest om een start te maken met betrekking tot de WIA aanvraag. Dat moet, want ik ben bijna al 2 jaar ziek. En dus komt het UWV om de hoek kijken. 
Waar hadden die arts en ik het zoal over hebben gehad? Zo'n beetje, om datgene te bevestigen wat de bedrijfsarts en ik al besproken hadden. Schokkend? Welnee, oud nieuws. De taak van deze arts was het zich focussen op de beperkingen welke de kanker mij heeft opgelegd.

Wat wel nieuw was, was dat de UWV arts mijn bloeddruk opnam. Hij kwam uiteindelijk op 170/100. 140/80 is normaal, dus ik zit er een eindje boven en das niet zo goed. Op zijn advies een afspraak met de huisarts gemaakt. Ik kan morgenvroeg om 11:00 al door hem onderzocht worden!

Het zal mij benieuwen wat daar dan uit gaat komen. Mocht de bloeddruk nog steeds aan de te hoge kant zijn, ben ik óók benieuwd naar wat de vervolgstappen zullen zijn.

Ook dit, die te hoge bloeddruk, heb ik nog nooit  meegemaakt. Ik was altijd tip top in orde, maar sinds die kankerconstatering..... Het zal een soort van domino effect zijn. Ergens valt er een steentje om en hup! De rest valt ook om! Zo  zal de natuur wel in elkaar steken.

Daarom ook, dat wanneer de mens zich in een of ander ecologisch systeem gaat bemoeien, er zich altijd wel een probleem elders voordoet. Zo ook met die kanker. Maarja, zeg maar eens iets tegen die kanker dattie ermee ophoudt. Toe maar, zeg het dan! VAN MIJ MAG HET!