Vroeger, tot vorig jaar, ging ik elk jaar met de fietsclub naar de Ardennen. Daar hadden we dan een huisje gehuurd en het was een weekend lang volle pret! Op de fiets en daarna. En dat wel 2x per jaar!
Het ging goed met mijn lijf en geest. Zelfs in het jaar dat ik het bericht kreeg dat ik kanker heb, ging het best goed (gezien de omstandigheden :D). Echter, door dat bericht alleen al veranderde ik. En dat zette door. Ook in het jaar vlak na de behandelingen. Het ging langzaam bergafwaarts. Behalve met mijn gewicht. Dat ging bergopwaarts. Maar de conditie, die was niet meer wat het was en zal ook nooit meer worden wat het was.
Het grote keerpunt bij mij, kwam vorig jaar tijdens het 1e(!) ritje op de racefiets met de groep. Boven op de 1e klim werd mij verstaan te geven dat ik maar alleen verder moest gaan. Waar mijn jongste zoon bij was nota bene. Dat kwam niet als een verrassing aan, want dat had ik zelf al aangegeven de vorige avond. Maar, dat de groep dat mij te kennen gaf, deed mij tot nadenken stemmen. Voor mij was zo'n weekendje meer dan zuipen, vreten en van huis af zijn. Voor mij was zo'n weekendje een uitje met het team.
In het begin was dat ook zo. Toen gingen we als team naar de Ardennen, reden rond als kip zonder kop op de Mountainbike. Zopen en vraten alles wat er te zuipen en te vreten was, staken in brand wat kon branden en ik had volop fun! Met de jaren, deed de racefiets zijn intrede in de groep. Ook daar genoot ik van. Ik ken mijn sterke punten en mijn beperkingen. Ik kan sprinten en klimmen kost mij steeds meer moeite. Sinds de kanker zijn intrede deed, maar vooral sinds de groep te kennen heeft gegeven dat het leuk is dat ik erbij ben, maar ik moet niemand voor de voeten rijden. Sinds die tijd krijg ik steeds minder zin om nog deel uit te maken van die fietsgroep. Je ben goed als je goed bent en het wordt minder als je niet meer mee kunt komen. Net als bij een kudde Gnoes :p Daar is die fietsgroep niet alleen in hoor. Zoiets zie ik ook op zakelijk vlak (UWV/Werkgever). Maar goed, het hoofdstuk Fietsgroep kan ik nu met gerust hart afsluiten. Scheelt weer denkwerk :p Ik maak voortaan zelf wel een rondje. Net als in de beginperiode. Maar, nu heb ik één groot voordeel, ik weet wat er komen gaat en ik weet hoe te handelen. Punt.
Er waren óók tijden dat ik me op zakelijk vlak 'senang' voelde. Ik had een carrière voor ogen met bijbehorend leuk salaris, leuke werkomgevingen en lekkere auto's. Het ging mij, en dus ons, voor de wind op z'n Nederlands gezegd. Maar, ook dáár kwam de kanker om de hoek kijken. Ik kwam in de ziektewet en binnenkort komt ter sprake wat ik nog wèl kan. En daar zal dan het een en ander op aangepast worden. Ik zal gekort worden op financieel vlak. Daar dacht ik laatst nog aan, stel (ja, ik doe een beroep op inlevingsvermogen!). Stel nu, dat ik qua salaris zoveel wordt gekort, dat ik hetzelfde zou overhouden, wanneer ik ontslagen word. Dan krijg ik met niks doen net zoveel inkomen. Met níks doen! Nú, verdien ik mijn geld met wèrken, zoals je misschien zult weten. Bovendien ga ik over 2 jaar met pensioen. Dat heb ik wel verdiend na 50 jaar onafgebroken werken! En, ik ga er voor het gemak van uit, dat ik mijn beloofd pensioen ook daadwerkelijk krijg :p Maar stel je toch eens voor, dat ik de komende 2 jaar níks hoef te doen en toch hetzelfde krijg als waar ik voor moet werken...... Ik ga nu echt twijfelen en diegenen die mij kennen, weten, dat ik het liefst dóórwerk. Bij mijn huidige opdrachtgever Defensie welteverstaan. Maar dan wel met behoud van salaris etc. Want dát heb ik dan verdiend. Maar stel je toch eens vóór, dat ik gedwongen wordt te stoppen, door de óverheid(!), met een inkomen uit het WW-potje, in plaats van het UWV-potje......
Ik weet nu heel goed wat ik wel en wat ik niet kan, De kanker, maar vooral de behandelingen, heeft zijn werk goed gedaan. Applaus voor jezelf, lul! Mijn sterk lijf en mijn sterke geest hebben de toegebrachte slagen goed ondergaan. Dat moet ook, want er zullen nog vele klappen komen. Klappen, die alleen ik kan pareren. Daarbij word ik zo goed als mogelijk ondersteund door mijn directe omgeving.
Ik krijg het idee, het gevoel, dat mijn directe omgeving aan het groeien is. In aantal maar ook qua betrokkenheid. En dat is, wat ik waarschijnlijk zoek. Dus zorg, en anders zorg ík er wel voor, dat je betrokken bent en geef mij de munitie. Het doel is bekend en ik ben er klaar voor. Nu nog wel tenminste. Wat ik niet (meer) wil en/of kan schuif ik aan de kant, wat ik wèl wil krijgt mijn focus. En ik wil nog héél wat! Punt. :D
