Aanpassen

Het jaar 2016 zit er bijna op. 2016 zal bekend gaan staan als het jaar van Verandering. 2017 zal er om bekend gaan staan als het jaar van Aanpassing. Voor mij persoonlijk, sloeg de  Verandering voornamelijk op mijn gezondheid. Die is niet zo best dus.

Dat ben ik haast verplicht te zeggen want een kanker die niet meer te genezen valt is best wel serieus. En ik merk dat ook. Na de openbaring en behandeling van de tumor in 2015, ging het in 2016 vooral over de controle over het de baas blijven van de tumor. En juist in  2016 vond voor mij de grootste verandering plaats.

Was ik in 2015 nog in goede conditie, naarmate 2016 verliep ging deze met sprongen achteruit. Krachtverlies, Ademnood, Pijn overal en vooral DE Vermoeidheid beginnen me zo langzamerhand wat te slopen. De racefiets is naar de achtergrond gedrongen.

Maar het is niet allemaal kommer en kwel wat de kanker heeft gebracht. Zo heb ik kunnen voetballen in het PSV tenue (ja Feijenoord, de volgende keer is 2x mandekking nog te weinig! :p) en heb ik nieuwe (lees: andere) mensen ontmoet. Fotografie is weer in beeld gekomen.

Wel merk ik dat de scherpte bij mij wat is afgenomen. De schuld leg ik bij de Hormoonkuur, welke ik nog steeds volg. Maar, diezelfde Hormoonkuur legt wel de belangrijkste bron van voeding voor de tumor plat. Van mij mag die verhongeren, die tumor. Echter, vroeg of laat, mits nog in leven, zal die (afgeslankte) tumor zijn voeding elders vinden. En dan, ja dan, moeten we wat nieuws gaan verzinnen. We is voornamelijk Wout Scheepens (Uroloog) en ik.

Zoals ik al zei, de scherpte is er bij mij wat af. In het begin stond ik voor elke behandeling klaar.   Nu ook, maar toch ietwat anders. Ik mis wat strijdlust. Waarschijnlijk komt dat, doordat ik wijzer ben geworden. Ik weet nu wat een serie Chemobehandelingen doet. Net als een Hormoonkuur of een setje Bestralingen. Ja, ook Prednison heeft mijn Ervaringsnivo verrijkt.

Misschien ook, mis ik wat strijdlust (dat erinvliegen) doordat mijn conditie is teruggelopen. Ik ga meer en meer doseren. Net als in de wielerkoers. Als je niet meer kunt winnen is uitrijden het devies. Krachten verdelen en je niet gek laten maken. Rustig in het zadel blijven zitten. Goed blijven eten en drinken.

Met dat laatste, dat eten en drinken, is overigens niets mis mee. Ik eet niet, ik vreet. Ik drink niet, ik zuip. Daar moet ik dus wat gaan bijremmen. Ik moet in balans blijven. Maar goed, in theorie weet ik wat ik moet doen. En daar zit'm de Aanpassing voor mij dus in.

Ik wil dolgraag nog eens met de Mariniers meetrainen, maar dat gaat mijn lijfje niet volhouden. Net zo dolgraag wil ik weer eens flink gaan rammen op die pedalen van mijn racefiets. Maar, ook dat gaat mijn lijfje niet volhouden.  De geest wel, die is allang gefinished en doet zijn bestelling aan de bar alweer.

Wat nog wel gaat, is mijn voetbalgenen een flinke boost geven. Wat zelfs ook gaat, is anderhalf uur blijven staan. Op PSV Oost wel te verstaan (bedankt mannen!). Wat ook gaat is, mijn gevoel voor fotografie een flinke boost geven.  En, in plaats van op de pedalen te rammen, geef ik mij hersenen de sporen om de vele vraagstukken bij de opdrachtgever op te lossen. Mijn hersenen moeten ook flink aan de bak wanneer het UWV en/of de Werkgever gaat beginnen over mijn inzetpercentage, bijvoorbeeld.

Voor mij gaat 2017 veel Aanpassing brengen. Voor iedereen trouwens. Want in 2016 is veel gebeurd. Teveel bijna, want de mensheid kan niet zo snel reageren als men zou willen. Ik doe niet teveel aan doemdenken want er zitten onderwerpen bij waar je bijna scheel van wordt.  Doemdenken is goed. Doemdenken is positief zelfs. Want door dit doemdenken, zet je alle min- en alle pluspunten tegenoverelkaar. Het is wel zaak objectitef te blijven he ;)

En ja, mijn glas is atlijd halfleeg, niet halfvol. Halfvol is voor de zuinigerds onder ons. Voor de positivo's.  Nee, bij mij is dat glas halfleeg. Ik zuip door, weet je :p

Maar goed, MIJN generatie heeft dit alles al eens meegemaakt. Ja, zelfs een hoofdstuk als Overbevolking. (denk aan de spaaractie van aluminium melkflesdopjes voor de arme, en dus hongerige, Sylvanaatjes in Sylvanaland).

2017 gaat van ONS heel wat vragen. En als ik dit van dichtbij bekijk, is ONS mijn directe omgeving en ik.  Dit ONS, gaat de kwaliteit van mijn leven bepalen.

Vroeger, zo'n jaar of 2 geleden, trok ik mijn wenkbrauwen op wanneer iemand koos (nee, niet Koos! Maar koos) voor de Kwaliteit van het leven. Als ik dat nu hoor, trek ik nog steeds mijn wenkbrauwen op, maar niet zo hoog meer. Ik begin begrip te krijgen voor die keus. Is dat goed? Is dat slecht? De tijd zal het leren. Voor nu weet ik dat niet. Maar, ik denk dat er een dag komt dat ook ik die keus ga maken. Alles en iedereen verandert.  Ik ook dus.

Maar eerst ga ik mij aanpassen. Niet qua kleur, want een tintje vind ik best geil. Dat blijft dus. Ik ga mij aanpassen op mijn nieuwe situatie die komen gaat. Een mens moet op de move blijven om te overleven. Dat vergeten we weleens maar dat is altijd zo geweest.  Ik ga het zien! Jullie ook!

Maar eerst Hals- und Beinbruch! Voorzicht(ig) met Vuurwerk en Drank! Denkt aan Mens en Dier en dat 2017 al het goede moge brengen voor iedereen! Ciao!

Moe

Soms ben ik moe. Nee, niet moe van het bergklimmen of na een harde sprint. Dat is lekker moe. Ik bedoel, soms ben ik vervelend moe. Dan ben ik te moe om moe te zijn, te moe om door te gaan ook. Meestal wordt ik vervelend moe als ik niks anders te doen heb. Dan word ik weleens moe van mezelf. Hoe dat kan? Weet ik veel!

Als ik te moe word wil ik even de ogen sluiten. Het liefst met warm weer en zoemende bijtjes en geroezemoes in de verte, en nog verder weg kerkklokgelui, nee niet dat gehuil van een of andere door moeder en maagd verlaten imam, maar kerkklokgelui in de verte tussen die zoemende bijtjes en dat geroezemoes door.

Maar goed, dat zou ik dus willen. Meestal sluit ik even de oogjes achter het stuur op een of andere parkeerplaats of veilig op de bank thuis of onder de hoogtezon op zolder. Dan droom ik over een wandelingetje met Anja. Een kort wandelingetje van de parkeerplaats naar een tegenoverliggend terras zoals op de Klim naar het Vijlenerbos. Een korte wandeling dus. Of ik droom over lekker tafelen achter in de tuin met Anja, Danny&Armel, Mike&Moon. Over de capriolen van Oscar, de super mini tekkel van koninklijke komaf en kleindochter Yula, die nog een baby is. maar mij nu al van alles wijs maakt. Of misschien droom ik wel over de harde koersen die ik kon rijden, over kilometers maken op het voetbalveld: lekker stofzuigeren en de beer uithangen of over schoefelen in de tuin met, jaja, lekker warm weer en een koud biertje.  Ik heb zat te dromen dus en in dromen kan alles. Dus werk ik me te pletter!

Als ik dan weer's wakker word is het steevast wat frisjes. Maar moe, dat ben ik dan niet meer en ik weet dat het vroeg of laat weer terugkomt. En laat is over 'n uurtje 4 ofzo :)

Kankertrip

Je hebt kanker en je wordt  op de trein gezet, de Kanker Express. Je weet nog niet op welk perron je geacht wordt uit te stappen. UItgezwaaid worden is ook al zoiets. Iedereen is er. Alleen, iedereen is in de stationsrestauratie. Sommige met hun neus tegen het raam gedrukt, anderen aan hun stoel gekleefd en weer anderen moeten nog snel even poepen. Je hoort muziek en gelach en het uitkramen van onzin. Tis net een hangtafelfeestje, daar, bij hun.

Als ze al meegaan is dat in een aparte wagon.  Een vervolg op de stationsrestauratie. Het zijn net voetbalsupporters in een uitwedstrijd. Via een sluis gaan ze rechstreeks vanuit de stationsrestauratie naar het stationsrestauratietreinwagon.

Niemand is ooit echt in de trein geweest.  Ik ook niet. Dus erover praten doe je met je medereizigers. 'Zit je goed?', 'Waar ga jij heen?',  'Hoe lang moet jij?'

Vreemd genoeg is de eindbestemming voor iedereen hetzelfde. Nog vreemder is het, dat de een er eerder uit moet dan de ander. Ach, of je nu in Spanje aan de kust zit of  in Portugal. Als de zon maar schijnt!

Hoe dan ook, echt lekker uitgezwaaid worden door je geliefden zit er niet in. Je stapt uit en ziet ze in het feestgedruis. Ze roepen wel wat, vanachter dat glas in de stationsrestauratietreinwagon, maar wat..... Het zal wel wat liefs zijn. Wat opbeurends ofzo.

Je doet maar net of je het verstaan hebt. Dat is goed voor de gemoedsrust. De trein trekt weer op  en daar sta je dan....op je Eindbestemming :p

De Eindstreep.

Het is weer eens zover. Ik heb weer een controle achter de rug. De PSA is nog stééds onmeetbaar en dat is goed. Wanneer er een PSA waarde stijgende is, is dat een aanwijzing dat er iets met de prostaat aan de hand is. In mijn geval, wordt dan aangegeven dat de tumor weer actief aan het worden is.

Dat de tumor weer actief aan het worden is, zou mij overigens niks verbazen.  Dat ding van mij, is er een met een agressieve houding. Niet de agressiefste, maar veel scheelt het niet. En... het is er een van mij he. Dus dom zal die niet wezen! Hooguit een beetje bleu. Een beetje, want als die echt bleu zou zijn, zou ik geen tumor hebben! Ik weet al wat ik afgelopen jaar niet gedaan zou hebben al als ik geen tumor had gehad. Namelijk, dàtgene, wat ik wèl gedaan heb. Zo, doe dat maar eens in je opnemen.

Misschien word ik een beetje moe van al wat ik erbij krijg. Moe van die bijwerkingen. Moe van die vermoeidheid, van die pijn, van dat krachtverlies.  Maar, als ik er zo over nadenk, zijn dit allemaal bijwerkingen. Een bijwerking krijg je erbij. Ik weet niet waarbij, want wanneer je medicatie tot je inneemt gebeurd er gewoon wat met je lijf. Dat reageert namelijk. En als dat niet wenselijk is, zoals koppijn of duizeligheid, dan heet dat Bijwerking. En als dit alles is, wat de chemo/hormoon en bestralingen in huis hebben, dan kan ík er nog wat bij hebben hoor. Mijn kwaliteit van het leven wordt er kwalitatief niet minder door. Nou ja, een klein beetje wel dan. Ik kan niet meer zo goed tegen bier bijvoorbeeld.

Maar, dan hou ik er nog zat aan over om door te gaan. Om verder te willen leven. Dan denk ik aan ons Anja, aan ons Danny&Armel, aan ons Mike&Moon, aan ons Oscar, aan ons lachebekkie: Yula.

Soms vraag ik me ook wel eens af  hoe het moet voelen als je wilt stoppen. Hoe ver je dan heen moet zijn. Dat doet me denken aan het rijden van koersen. Soms ben je dan zó moe dat je af wilt stappen. Dat wíl je, maar je dóet het niet. In plaats daarvan, ga je je krachten herverdelen. Want je wilt het einde halen. Ja, nu komt het. Het Einde . Waar ligt dat Einde ergens? Het einde ligt sowieso daar waar jij vindt dat je af mag stappen. Het einde ligt in íeder geval daar, waar de streep getrokken is. Niet eerder en niet later. Je weet dus waar de streep ligt. Jij niet alleen, iedereen weet dat. Je hoort dat vanzelf wel. Je zult Goede Raad horen, Welbedoelde Tips, ja zelfs Oplossingen. Dat kunnen ze dan wel roepen, maar zíj zitten niet op de fiets. Zij staan met een pilsje in de klauwen langs de kant van de weg. Zij hoeven geen meter van jouw koers te trappen. Maar zíj staan wel langs de kant te roepen. Lekker laten roepen dus. Wacht maar, tot zij hun koers moeten gaan afwikkelen. Dán hoor je ze niet meer. De geile roepkwartels!

Dan heb je er ook bij, die de streep niet halen. Die stappen eerder af. Moet je die dan uitlachen? Dat hangt er vanaf. Dat hangt af van de mate waarop zij zich hebben ingespannen om de eindstreep te halen.
Er zijn er óók, die halen al zwalkend en ijlend de eindstreep.  Die mag je wat mij betreft afschieten. Das toch geen gezicht. Bovendien weten die figuren niet eens waar ze ergens zijn.
Er zijn die geven de moed al op vóór ze kapot zitten. Die mag je wat mij betreft vooruit schrééuwen. Desnoods hou je ze een wortel voor de neus. Of een ouwe schoen. Of een gebruikt slipje. Schop ze desnoods naar die streep toe. Tot ze beginnen te zwalken en ijlen, dan ben je te ver gegaan. Afschieten dus, hadden ze maar niet naar jou moeten luisteren :D

Maar goed, ik werd dus een beetje moe van de bijwerkingen. Moe, wanneer je meer opvliegers krijgt dan alle aangetrouwde tantes tesamen op een feestje. Moe, wanneer je uitgeput op de bank gaat liggen en je hebt niks gedaan. Ik heb sowieso niks gedaan, dus waarom ik? Moe, wanneer je de trap afgaat en je houdt je je staande aan de trapleuning. En toch, dit hoort er allemaal bij.

Gelukkig heb ik een hoge pijngrens. Kan ik dit alles een plek geven en til ik niet zo zwaar aan die bijwerkingen. Zolang ik die eindstreep maar niet te zien krijg waarvan geroepen is dat die dáár ergens ligt :p