Afgetraind

Vroeger, toen had ik een afgetraind lijf. Een buikje was mij vreemd, mijn kop was nog niet zo rond en een sprintje, ach, dat deed ik erbij. "Is dat lang geleden Opa?" "Ja mijn kind, zo'n 6 maand geleden was ik nog in topconditie, voor een ouwe knar als ik. Maar de chemo behandelingen, de hormoonkuur, de bestralingen en wie weet, de prednisons hebben hun werk gedaan.

Het begon met een bobbel daar waar de maag zit en is tot nu toe geeindigt in een hobbezak, nèt boven de gordel."
Voetbaltraining en rondjes op de racefiets ten spijt. Misschien wordt mijn lijfje weer strak, misschien ook niet. Dan word ik maar een gezellige ouwe zak! Toch? Nou ja.....gezellig.... zolang er maar wat te snacken en te nippen valt :D

Misschien is dit wel een nieuw begin van een of ander leven. Simpel gezegd: Een leven in m'n leven. Ik kan het nog wat complexer maken, maar dan snap ik mezelf niet meer. Hoe dan ook, Die buik, die ik nu heb, had ik eerst ook, maar dan platter. Hoe krijg ik dat ooit terug? Veel sla eten en veel water drinken zal wellicht een handje kunnen helpen.

Maar is dat lekker? Elken dag slaai en watter? Nee, kan ik nu al zeggen. Daar is geen flikker aan! Zo af en toe een frietje met snack of een broodje shoarma moet kunnen. Wie zichzelf niet kietelt, zal maar weinig lachen pleeg ik altijd te zeggen. En ik hou wel van lachen. En dus wordt het niet één frietje, maar een paar frietjes. Niet één snack, maar een paar snacks en ga zo maar door. Maar tussendoor, eet ik m'n slaai en drink ik m'n watter. Dan hou ik de schaaj nog 'n bietje beperkt.

Dat gaat het worden. De schaaj beperkt houden. Op die manier hou ik er de fun in en hoef ik m'n buik niet in te houden want die blijft zoals die is. Die hoeft niet weg. Wat ik nu aan buik heb, mag er wel zijn hoor. Je kunt er over aaien zonder dattie bijt. Intimi weten dat ónder in die buik ergens, een tumortje zit te kniezen. Bij elke aai over m'n buik, duikt hij in mekaar. Hij houdt niet zo van aaien. Hij houdt meer van skuppen. Zélf skuppen uiteraard. Vroeg of laat zál die ook gaan skuppen. Maar dan skup ik terug. "Gaat dat lang duren Opa?" "Ja mijn kind, nog keilang!"

Toegevoegde waarde

Iedereen die mij ook maar een klein beetje kent weet, dat ik pas floreer, als ik het gevoel heb van toegevoegde waarde te zijn. Heb ik dat gevoel niet, hoeft het voor mij niet (meer). Dat gevoel van toegevoegde waarde moet ik hebben zowel op het privevlak, zakelijk vlak, en sportief vlak.  Heb ik dat gevoel niet, dan is dat voor mij een teken om niet meer actief te zijn op dat vlak, maar om te verdwijnen.  Oftewel geheel, oftewel naar de achtergrond. Ook op de achtergrond kan je van toegevoegde waarde zijn :p

Op dit moment heb ik niet het gevoel van toegevoegde waarde te zijn. Nergens niet. Waar de oorzaak ligt zal me een worst wezen. Op een gegeven moment zal ik een beslissing moeten nemen. Ik zal voor mezelf het besluit moeten nemen of de kwaliteit die het huidige leven me te bieden heeft, voldoende nivo heeft.  Misschien wil ik alleen nog maar overleven.  Misschien komt dan het gevoel van toegevoegde waarde te zijn terug.

Tot dan doe ik wat ik moet doen en wat ik wil doen.

Kribbig

Ik ben de laatste tijd wat humeuriger aan het worden.  Ben ook eerder teleurgesteld in het nivo van anderen. En met anderen bedoel ik natuurlijk de mede mens. Natuurlijk, ik kan de kanker de schuld geven en al die bijbehorende behandelingen, maar dat vind ik wat tekort door de bocht.

Misschien doorzie ik juíst door de kanker het nivo van al die anderen. Misschien denk ik iets verder door. Het leven is soms net als een schaakspel. Misschien scháák ik teveel in het leven. Ik ga mezelf iets beloven. Ik ga het leven simpeler zien. Ik schakel een tandje of twee terug. Misschíen dat ik dan weer normaal kan communiceren met de rest.

Óf, ik zeg helemaal niks meer, das ook simpel. En, zwijgen is toestemmen, toch? Maar, als je zwijgt maak je ruimte voor aannames. Dat is dan wel voor rekening van degene die die aannames maakt maar,  als de rekening wordt opgemaakt, is het kwaad (bij verkeerde aanname) al geschiedt. Misschien beter niet zwijgen dan? :p

Mij werd laatst kwalijk genomen dat ik niet plan. In ieder geval, niet verder dan een week. Dat wil zeggen, ik zet iets op de agenda en wanneer de tijd er is, dan krijgt het mijn aandacht. Dat was vóór de kanker anders, dan plande ik een vakantie en kon er máánden van tevoren mee bezig zijn. Nu niet. Nu zet ik de vakantie op de agenda en 1 week of 2 weken van tevoren gaat het vanzelf wel onder mijn aandacht komen. En dat kan niet vond men. 

Toevallig kwam de volgende morgen het volgend stukje over Peter Sagan (Wereldfenomeen wielrennen) mij onder de ogen: 

"Een interview met Peter Sagan? Aha! Dan zetten we ons schrap voor een rondje grappen en grollen. Viel dat even dik tegen na afloop van de zesde etappe van de Eneco Tour. Een kribbige en zichtbaar vermoeide wereldkampioen had duidelijk geen zin om de vragen te beantwoorden en reageerde kortaf en zelfs een beetje arrogant.

Het is al een hectisch en stresserend én bovenal succesvol seizoen geweest voor Peter Sagan. Het bobijntje van de 26-jarige Slowaak lijkt dan ook af. Of is er in de Eneco Tour toch wat verveling en verzadiging mee gemoeid? Hij heeft zo ongeveer alles gewonnen wat hij maar kan winnen en lijkt te snakken naar het einde van een hels jaar. En dan valt een mens al eens uit zijn rol, de interviewer van de Eneco Tour moest het dan ook een beetje ontgelden.

"Blij dat het gedaan is morgen"
Bij de eerste vraag liep het al even mis: "Pardon, of ik wat? Ah, of Rohan Dennis kan winnen? Natuurlijk, waarom niet? Hij heeft een mooie voorsprong op de rest. We zullen morgen wel zien, dan is er een nieuwe koersdag. Hoe mijn perfecte dag moet verlopen morgen? Ik ben blij dat de Eneco Tour gedaan is en ik naar huis mag om te relaxen. Winnen? Dat zullen we wel zien. Vertrouwen? We zullen zien, zeg ik. Wat wil je nu eigenlijk dat ik zeg? Ik weet het niet hoor, bedankt!"

Gelukkig, ik ben niet de enige. Net als die Sagan zoek ook ík vooral de fun in het leven. Misschien word ik een beetje moe van al die bijwerkingen dat de kanker incluis bijbehoren bestrijding met zich meebrengt. Misschien kost dat alles wel heel veel energie.  Misschien heb ik dat allemaal ietsje teveel onderschat.

Plannen doe je alleen om een gevoel van zekerheid te creëren.  Welnu, de enige zekerheid die ik heb, is dat ik doodga. En dát ga ik voorlopig nog niet plannen. En dat dóódgaan geldt voor íedereen! De meesten echter, willen het simpel houden :p en schuiven dat moment, simpelweg, voor zich uit. Dat voor me uit schuiven wil ik ook wel. Echter, anderen, de 'gezonde mens' onder ons, weten me er fijntjes aan te herinneren dat juist ík, en niet zíj, doodga. Lekker puh!

Winnen? Vertrouwen? Ik zie wel. Komt het morgen, is dat mooi. Komt het morgen niet? Dan komt het misschien wel overmorgen. En als je op die manier dóór blijft vragen, wordt ik misschien wel een beetje kribbig. En dán nog, ga ik niet zeggen wat jij wilt horen. Dat mag je zelf doen. Dan is dát tenminste óók voor jouw rekening :)

Uitpakken

Vandaag is de laatste dag van mijn vakantie. Vakantie? Hoor ik je denken. Ja, ook al zit ik in continue in de ziektewet, ik wil vakantie opnemen, zolang dat kan. Vakantie is vakantie. Dan word ik niet gestoord door 'andere' werkzaamheden, want ik ben immers met vakantie nietwaar?

Er is veel gebeurd tijdens mijn vakantie. Ik ben opa geworden, Die kleine heeft een paar daagjes thuis mogen genieten, voor zover babies genieten, maar niet lang daarna werd ze opgenomen in het ziekenhuis vanwege een bateriele infectie. Ja, en dan hebben we echt geen vakantiegevoel!
Inmiddels is Yula weer veilig thuis en begint ze haar stempel te drukken op het leven van haar ouders én oma('s) en opa('s) :p

Oók tijdens de vakantie, ben ik begonnen met wat beweging opdoen. Bij de PSV Oldstars heb ik een voetbaltraining opgepakt. Ik wil meer met PSV Oldstars. Vandaar ook dat ik mezelf opgegeven heb voor wat bestuurlijke activiteiten. PSV Oldstars is een prachtig initiatief. Iets waar PSV trots op mag zijn. Iets waar alle Oldstars trots op mogen zijn. Van welke lichting ook.

De bijwerkingen van  de chemo/hormoonkuur begonnen steeds meer grip op lijf en geest te krijgen. Nu mijn lijf en, vooral, ook mijn geest weer beginnen aan te sterken juist dóór die voetbaltraining èn door het pràchtige weer worden die bijwerkingen steeds verder naar de achtergrond verwezen. Hóóp ik.

Goed nieuws: Tijdens de laatste controle bleek dat de PSA waarde (weer) onmeetbaar is. En dat is goed. Dat betekent dat de tumor niet actief is. Dat betekent óók, dat ik er weer 3 maanden bij heb, tot de volgende controle.

Mijn hoop is, dat die tumor mij verlaten heeft. Murw gebeukt door de chemo en bestralingen. Uitgehongerd door de Hormoonkuur. Doelloos dwalend door mijn gangenstelsel en minachtend uitgescheten. Hulpeloos jankend in de wc pot liggend om, uiteindelijk keihard het riool ingespoeld te worden. Dat zou mooi zijn hahaha

Weer terug op aarde: Tot nog toe word ik er alleen met de geest sterker op. Lichamelijk moet ik er ook sterker op worden, daar ben ik van overtuigd. Alleen, ik merk er nog niet zoveel van. Pijn in botten en gewrichten blíjf ik, tot mijn teleurstelling, voelen. De geest word dan wel sterker maar óók anders. Wanneer je zoals ik de confrontatie met de dood moet aangaan, verander je, onherroepelijk. Maar goed, ik blijf doorgaan met het voetbal (keileuk!), fietsen (keileuk!) èn bloggen (óók keileuk!).

Het huis, de tuin ga ik steeds meer zien als een oord waarin ik me lekker voel. Ik wil nog zoveel in de tuin doen. Zoveel aan en in het huis ook. Ook de auto's en de scooter wil ik beter en mooier maken. Samen met Anja naar plekken gaan waar wij ooit geweest zijn en dan denk ik vooral aan de Wörthersee(A), Thiersee(A) en het Lago di Garda(I). Niet direct om de hoek maar, wat is afstand?

Ik wil nog zoveel. Wat dat betreft is er zat werk aan de winkel. Privé en zakelijk. Dus óók bij de opdrachtgever en óók bij de werkgever. Zakelijk mag ik Maandag weer aan de slag! Eerst pas op de plaats en dan voorwaards mars! Ik heb de afgelopen de tijd gehad om het een en ander te laten bezinken. Nu nog uitvoeren :p

Ik krijg het druk. Wellicht krijg ik het TE druk. Je weet, overal waar TE vóór staat, is niet goed.

Dat ik denk dat ik het TE druk krijg, komt voornamelijk doordat ik bewust ben geworden van mijn naderende deadline. Die kan zomaar en opeens gesteld worden. Ja, ik weet het, dat overkomt uiteindelijk iederéén. Alleen, het verschil met iederéén en mij is dat ik er bewust van ben (geworden). En als je bewust ben van een naderend deadline, dan wil je nog doen wat je wilt doen. De één wilt veel, de ander wilt weinig. Ik wil nog veel dus. Misschien wel TE veel. Daar heb je het weer: TE.

Ondertussen ga ik ons Yula (onze kleindochter) groter zien worden. Is het nu nog een hummeltje, vóór je het weet is het een onhandelbare puber. Als ik dát nog mag meemaken, dan mag Opa weer uitpakken, als Opa... :p

Bewegen

Sinds kort ben ik weer aan het trainen geslagen want stilzitten is uit den boze. Ik train bij de PSV Oldstars. De naam zegt het al: Oldstars. Al wat een beetje op leeftijd is, zit erbij. Sommigen spelen nog steeds op hoog nivo, anderen moeten het met minder doen.

Ikzelf zit, in mijn dromen, nog steeds op topnivo. Ik drentel van de ene kant van het veld naar de andere. En passant pak ik een balletje af van de tegenstander. Als de situatie erom vraagt doe ik dat met gepast geweld en dat doe ik met verve.

Dat waren m'n dromen. De werkelijkheid is ietsje harder. Ik drentel niet meer zo en dat balletje afpakken, ja, dat doen ze. Ik heb nog heel wat bij te halen. Zeker met dat toernooi in het vooruitzicht. Feyenoord, Vitesse, NEC, RKC dát zijn de namen. Wij, van PSV zijn de kam-pi-oe-nen!

Dat betékent dus, dat ik héél snel en héél wat moet trainen. Dat drentelen en en dat gepast geweld, moet ik afleren. Dat scheelt een hoop gips en revalidatie voor mij. Maar ik zal er zijn tegen die tijd. Mits de PSA waarde niet te hoog is. Het liefst heb ik'm onmeetbaar :p

Want ja, ik zou'm bijna vergeten die tumor van mij! Maar hij is er nog, dat laattie wel merken. Ik puf en hijg dat het een lieve lust is. Het zullen geen opvliegers zijn die ik tijdens de training op voel komen, maar ze zitten er niet veel naast! Non-de-konijn! Ik zweet wat af! M'n tumor is er niet bepaald eentje van ik-werk-mee! Volgens mij zittie ergens in een hoekie met de armen over elkaar voor zich uit te pruilen. Dat moetie mooi zelf weten. Ik zou er niks om geven als die op z'n eigen ging wonen. 'Ga maar uit jij!'

Vandaag kreeg ik het PSV tenue met rugnummer 5. Nu is rugnummer 5 altijd het rugnummer geweest van een goede vriend van me. Ik vond hem een bijter, je was nooit van hem af. Een tekkel waardig (sorry Oscar!). En dát rugnummer, die heilige 5 op míjn rug, dat schept verplichtingen natuurlijk. En jawel hoor, ik was pas na 30 seconden uitgeteld.

Geveld door de hitte luidde het officieel persbericht.  Dáár kon ik me in vinden, want ik ben een bíjter hoor, je bent nooit zómaar van me af! *puf*

Ik ga er voor het gemak, míjn gemak, maar van uit, dat híj, het ook niet kan bolwerken in deze hete omstandigheden (sorry Jan!). Tis ook maar een Deen...uhhh....mens!

De trainer heeft beloofd dat hij me wat zal gaan bijschaven vóór het toernooi. Nou trainer, je doet je best maar hoor! Ik bedoel, als het te warm is, is het te warm! Romario is dan een bruine Braziliaan, ík ben een bruine Indo :p Én, ik heb óók een hoog knuffelgehalte hoor! Al moet ik lesbisch worden!

Binnen het team vinden ze tóch al dat ik er te jong uitzie. Dat hebben ze me op het veld er wel ff ingstampt. Ik voel me op leeftijd nu. Hún leeftijd. Zo ergens tussen de 70 en 80 (sorry jongens!)

Ik sorry wat af sinds ik een tumor heb. Ik mag dan wel véél zeggen, maar niet alles.
Zo ook op het veld. Misschien moet ik wat minder wijzen, misschien moet ik ook wat minder roepen.

Maar als ik dát zou doen, zou ik, ík niet meer zijn. Dus bekijk het lekker! Ik roep en wijs als dat in me opkomt. 'Sorry' kan ik altijd nog wel roepen, indien nodig en als dat zo uitkomt. Sorry!

Rozegeur en maneschijn

Soms, hang ik wat achterover, stoel op de 2 achterste pootjes, je kent dat wel. Dan denk ik na, dan denk ik na over het leven. Over rozegeur en maneschijn.

Als je nog heel jong bent, moet alles eigenlijk vooral rozegeur zijn. Of je moet overmatig poepen of er hangt een ander luchtje aan je gezondheid. Dan zal het tijd voor maneschijn zijn. In ieder geval, als je nog héél jong bent en je bent nog onder de hoede van je ouders, dan zal alles rozegeur zijn. Je ouders behoeden je voor de maneschijn, zo goed als ze kunnen. Of ze laten het oogluikend toe, óók zo goed als ze kunnen.


Of dat goed is? Ik weet het niet. Ik weet inmiddels wèl, dat aan elk voordeel een nadeel kleeft en aan elk nadeel een voordeel.  Een soort van ying en yang dus. Evenwichtigheid. En als je het over evenwicht hebt, hoe houdt je dan rozegeur en maneschijn met elkaar in evenwicht? Hoe bepaal je het gewicht van een voordeel ten opzichte van het bijbehorende nadeel? Want een voordeel mag best zwaarder wegen dan het nadeel, op een bepaald moment. Net zoals dat een nadeel zwaarder mag wegen dan een voordeel, óók op een bepaald moment. Welnu, dat bepaalt ieder voor zichzelf óf dat wordt voor je bepaald. Je gaat dan een bepaald pad op en dat mag jij dan weer rechtbreien wanneer jij je niet 'senang' voelt op dat pad.


Het woord 'senang' zag ik laatst ergens op een ondertiteling. Dan vraag ik me af, wie die zin vertaalt heeft. Iemand met Indische roots? Want net als pisang of ketjap (niet te verwarren met 'kút jap') is senang een woord uit het Maleis, overgekomen uit het Koloniaal tijdperk. Toen het Voormalig Nederlands Indie nog bij Nederland behoorde (rond 1600), daarvóór was het in Portugese handen (rond 1500) en weer dáárvoor deelden de Arabieren de lakens uit. Ja, de eilanden , ínclusief de Molukken, waren toen zeer rijk en werden mettertijd leeggeroofd door diverse volken, waaronder het hedendaagse Nederland verenigd in het toenmalige VOC.


Iedere rechtgeaarde Nederlander kent waarschijnlijk niet de eigen geschiedenis (het zij hem/haar vergeven want domme mensen tref je overal ter wereld aan) maar de uitdrukking 'Je bent de pisang' oftewel 'Je bent de pineut!' moet hij/zij kennen. Waarom in dit geval voor een pisang is gekozen weet ik niet. Kennelijk hield iemand niet van pisang. Net zoals ik niet van spruitjes houd.


Maar goed, rozegeur en/of maneschijn. Ik heb kanker. Uitgezaaide kanker. En das geen rozegeur. Maar ook niet altijd maneschijn. Er moet dus een soort van evenwicht zijn in het hebben van kanker. Wat dat is? Dát weet ik ook al niet. Maar, ík ga daar achterkomen. Of ik nu wil of niet. Ik ga in situaties komen waarin ik het voor- en nadeel moet gaan afwegen. Een evenwicht moet bepalen waarbij ik me 'senang' moet gaan voelen. Dat zal een hele opgave worden. Ga ik dat alleen doen?


Welnee, iedereen die betrokken is gaat er (on)bewust aan meewerken. Iedereen, of je wilt of niet, laat een indruk achter. Waarvoor dank. Díe door jou achtergelaten indruk vormt de basis voor mij, om een bepaalde situatie te verwerken.  En dat kan rozegeur en/of maneschijn zijn. Het evenwicht, echter, bepaal ikzelf, binnen míjn kader. Met andere woorden. Ik ben dééls het product van datgene wat júllie achtergelaten hebben (die indruk weet je nog).


Er is nóg een Nederlands spreekwoord: Wie wind zaait, zal storm oogsten. Dus, wie zal het zeggen, is díe wind joúw wind of die storm joúw storm. Vraag niet naar de bekende weg, maar onderneem een poging een nieuw pad te vinden. Dat is/wordt een uitdaging.  Succes en het ga U goed. ;)

Ruis

Ik schrijf nogal wat van me af sinds ik kanker heb en voorwaar, ik krijg zelfs het gevoel dat mijn partner en ik naar elkaar toe groeien. Ja, ik ga steeds méér van d'r houden. Dat wil niet zeggen, dat ik me ga ínhouden.  Dat is dan jammer voor diegenen die aanstoot nemen over wat ik schrijf en hoe ik schrijf. Die personen missen nèt dat stukje vermogen , dat éne stukje wil om de moeite te nemen wat er nu eigenlijk met een bepaald bericht bedoeld wordt. Schrijven zonder bedoeling, is de schijn wekken, dom te zijn.

Net als opmerkingen plaatsen zonder bedoeling. Gelul in de ruimte dus. Maar, behalve dat dat getuigt van enige vorm van dommigheid, is lullen in de ruimte, ook wel slap ouwehoeren genoemd, toch wel leuk. Je kunt dan zeggen wat je wilt zonder dat je er verantwoordelijk voor wordt gesteld. En onder gelijkgestemden, is het een aardig tijdverdrijf. Zogauw, echter, iemand met een serieuzere instelling zich er mee gaat bemoeien, is het hele idee van slap ouwehoeren weg en is iedereen opeens op zijn qui vive.

Ik schrijf om een idee, een algemene gedachtengang, een bepaalde visie aan de kaak te stellen. Ik schrijf dus niet om één persoon of een groep logisch bijelkaar behorende personen aan te pakken. Dat vind ik laf èn dom. Het gaat mij om de visie, om de algemene gedachtengang, het idee. En dan op het gebied van (prostaat)kanker natuurlijk.

Iedereen die ook maar dénkt dat ik één persoon of een groep logisch bijelkáár behorende personen aanpak, die geeft zichzèlf bloot. Want waaróm zou je juist dàt denken....?

Ik mag mij, en met mij velen, ondertussen wel ervaringsdeskundige noemen.  Mijn partner, Anja, heeft ondertussen zoveel meegemaakt en gehoord dat ook zij een bepaalde vorm van ervaringsdeskundigheid bezit. Namelijk, dat van een partner waarvan de partner kanker heeft. Beiden hebben er niet om gevraagd. Dat heeft overigens níemand, dat is trouwens wel een aanname. De kankerpatient niet, zijn/haar partner niet, hun (in)direkte omgeving óók niet. En tóch, heeft iedereen er mee te maken. Bewust of onbewust. 

Iedereen heeft er ook bepaalde gevoelens bij. Ál die gevoelens zijn 'gekleurd'.  Bij ál die gevoelens horen waarheden. Hún waarheden, en het is aan hún om die waarheden te staven en, indien nodig, bij te stellen. Niet voor mij, want wat stikt mij dat nou, maar voor hunzèlf. Want behalve slap ouwehoeren (daar heb je het alweer) kan je ook jóuw waarheid verkondigen als zijnde DE waarheid.  Hoe minder je aangeeft daarbij out-of-the-box te kunnen en willen denken (je blijft dus hardnekkig vasthouden aan jóuw waarheid), hoe minder geloofwaardig je wordt. Men neemt je niet serieus. Je wordt zowaar vergeleken met de dorpsgek. Dat heeft ook wel wat hoor, je wordt tenminste niet ter verantwoordelijkheid opgeroepen.

Bij elk nieuw blogbericht plaats ik een bericht op Facebook ter info, ter bekendmaking. Het valt mij daarbij op dat de serieuze reacties (meestal van kankerpatienten en/of de partner) op de blog zelf geplaatst worden. De minder serieuze reacties (maar niet minder belangrijk) worden op Facebook geplaatst. Waarom? Dat weet ik niet, dat is voer voor de psychologen. Mijzelf maakt het geen bal uit waar de reactie geplaatst wordt, zolang het maar over dit geplaatst onderwerp gaat. Plaats dus geen 'ruis' als reactie. Ik ga er voor het gemak vanuit dat je onderscheidt kunt maken tussen een reactie en ruis. Ik heb óók een voornemen vanaf nu: Ik zal alles, wat ík als ruis ervaar, van het bericht verwijderen.

Dat verwijderen van ruis zal de nodige rimpels in de vijver gaan veroorzaken. So what. Moet je maar nadenken vooraleer je een reactie plaatst. Zogauw ik moet gissen naar de inhoud, ervaar ik dit als ruis.


Bloggen is, voor mij althans, niet zomaar alles van je afschrijven. Nee, bloggen heeft ook iets sociaals, iets intellectueels in zich. Bloggen is misschien wel een soort spel, met eigen spelregels en een bepaald soort spelers. Bloggen heeft ook iets leerzaams. Ík hoop, dat je van mijn berichten leert wat prostaatkanker is, wat het met mij doet, hoe ik het ervaar en voel.  Plaats voor ruís is er niet. Dat is dan weer míjn tekortkoming :p

Lichaamstaal

Gister (1 september) was er weer een prostaatkankermeeting in de Eik. Thema van vandaag: Prostaatkanker, kan je ermee leven. "Ja", zeg ik, "natuurlijk, je moet wel".


Ikzelf, lach de momenten dat ik me rot voel of ongemakkelijk voel, weg. Lachen is gezond zeggen ze. En inderdaad, ik voel me altijd beter. Maar op die momenten lachen, is kennelijk niet al te verstandig. Vooral wanneer er niet-kankerpatienten aanwezig zijn. Want die begrijpen je niet ook al willen ze dat nóg zo graag! En daar wringt'm de schoen een beetje. Dénk ik. Dit is míjn blog dus ík plaats wat ík denk. Lekker puh!




Nu zijn er tijdens de meeting óók de partners van de prostaatkankermannen aangeschoven. Dat is goed. Dat is héél goed zelfs. Op die manier worden onbesproken onderwerpen benoemd en  besproken. Op die manier ook, weet je dat je als prostaatkankerman, de kanker niet alléén hebt. Je partner heeft het ook, bij wijze van dan. Ze heeft niet de lusten maar wel de last.


Zouden alleen de prostaatkankermannen aanwezig zijn, krijg je een heel andere meeting dan wanneer de partners er óók bij zijn. Dat is altijd wel zo geweest. Sorry partners! Maar, de partners zitten er dus bij en dan kan je maar beter niet teveel lachen. Nee, wanneer je teveel of te vaak lacht, moet je er meteen bij zeggen dat je je kut voelt. Niet dat ze dan wéten wat dat inhoudt, maar dan wéten ze tenminste hoe jij je voelt. Dat wísten ze natuurlijk al, maar nu krijgen ze de bevestiging. Dat vinden ze fijn. Jij voelt je kut en je zegt het. "Ik voel me kut! En daarom lach ik!Ha-Ha-HA!"


Míjn partner, en zij staat daar niet alleen in, zegt dat ik alles weglach wanneer ik me niet lekker voel. "Nah", zeg ik dan, "als je dat zo goed weet, waarom krijg ik dan geen arm om me heen? Waarom dan niet een moment van herkenning? Van nader-tot-elkander-komen?".  Dat geldt niet alleen voor mijn partner, dat geldt voor íedereen in mijn (in)direkte omgeving. Achteraf lullen kan ik ook. Das niet moeilijk, hele voetbalvelden staan er vol mee. Met achteraf-lullers. Cafés ook trouwens, en praattafels. Wat dacht je dáárvan?


Aan de ene kant krijgt een man vaak te horen dat hij zich te macho gedraagt. Doe normaal man! Aan de andere kant moet de niet-man wennen aan het idee dat de wèl-man niet altíjd macho is. In dat  geval voelt de wel-man zich een beetje kut. Wat zegt de niet-man dan? "Laat'm maar, hij is weer eens zielig aan het doen, negeert hem maar. Het gaat wel over". Totdat je kanker hebt. Dan moet je opeens uitkomen voor je gevoelens *zucht*


En daar knelt'm volgens mij de schoen. De prostaatkankerman is kennelijk aan het veranderen tijdens zijn ziekte. Probleem: Hij heeft dat zelf nauwelijks in de gaten. Is dat erg? Welnee, dat is helemaal niet erg. Waarom wordt dat dan, vooral door de partner, wèl als erg ondervonden?


Welnu, eerst dit: Vóór je weet wat er in iemand omgaat, moet je weten hoe die persoon is. Waar en hoe die reageert op een bepaalde situatie. Tot dan, kan je wel denken te weten hoe iemand zich voelt, maar ècht weten zal je het nooit, totdat je zelf in een soortgelijke situatie terechtkomt. Dan denk je "Begreep ik'm maar niet!"


Nu kan je van een vrouw niet verwachten dat die prostaatkanker krijgt. Alsjeblieft niet, want ze heeft het nu al moeilijk genoeg. Maar, er zijn zat andere soorten kanker, dames! Want het zijn juist die vrouwen, die aan een of ander kanker lijden of hebben geleden. Het zijn juist díe vrouwen, die wéten danwel aanvoelen,  wanneer jij het als prostaatkankerpatient moeilijk hebt of moeilijk gaat hebben. Die vrouwen, herkènnen bepaalde situaties.


Partners, van kankerpatienten, op hún beurt, weten waar de ander mee zit. De ander is dan de Lotgenootpartner. Dat zijn zíj, die er niet om gevraagd hebben dat hun partner met kanker opgezadeld zit. Daar heeft die partner (mèt kanker) óók niet om gevraagd, maar dat is een ander verhaal.


Het is dus een héle goede zaak, dat er een gezonde mengeling kankerpatient / partner aanwezig is tijdens een meeting. Maar, het zou óók een hele goede zaak zijn, wanneer de problematiek van de patient en de problematiek van de partner herkènbaar is en blijft. En dat moet geleerd worden. Want wanneer je als partner wéét, dat de ander de problemen weglacht omdattie zich niet lekker voelt, juist dán moet je er voor hem/haar zijn. Want de patient óf de partner lacht niet voor niets. En die uiten zich tenminste nog. Je hebt er ook die zwijgen. Maar óók zwijgen is lichaamstaal.


Élke handeling is een gevoelsuiting, is lichaamstaal. Wanneer je die lichaamstaal kent en herkent, dan is het aan jóu om te handelen. Níet, door achteraf te zeggen dattie teveel lacht omdattie zich niet lekker voelt, maar door op dát moment kenbaar mee te leven (daar zijn cursussen voor :p). Pas dán ben je er voor hem. Pas dán laat je zien dat je bepaalde gevoelens bij hem herkent. En pas dán ga je naar elkaar groeien. Lekker toch, Je mag aan'm ziten, je armen om hem heen slaan, je benen ook als hij sterk zat is, je mag erop zitten, eronder hangen of erin. Alles mag, zolang beiden dat maar als knus ervaart :p




Dit is nu zo mooi aan een 'gemengde' prostkankermeeting. Dan worden er zaken besproken die anders niet besproken worden. Hoe opener hoe beter. Je kunt de ander prikkelen, waardoor er nóg meer gezegd wordt. Dan wordt het onderwerp, of een bepaald onderwerp, nóg meer uitgediept. Dan kan je er op een of ander moment over nadenken en laten bezinken. Je kunt het dan een plek geven in dat door de chemo geteisterd brein of wat daar van over is. De meeting houdt niet op die dag. De meeting gaat door tot de volgende meeting. De voorzitter heeft het er maar druk mee :p




Ik weet het, dit is theorie pur sang. Nu de praktijk nog.