En toen, opeens, was ik Opa

Ik had zonet mijn kleindochter even in de armen. Dat was de 1e keer. 3 dagen oud is ze inmiddels. Dan kijk je dat  kleine wicht in het gezicht, ze slaapt nog veel, en dan denk je 'Hoe ga je opgroeien', ''Wat ga je meemaken', 'Kom je vaak bij me op bezoek?', 'Wat ga je me vertellen',  'Ga ik koppijn van je krijgen'. Maar dan ook gelijk denk ik 'Hoelang ga ik van d'r genieten'. Want ik weet ook wel dat mijn houdbaarheidsdatum beperkt is. Dat van jullie is dat ook, maar ik weet èn besef dat het zomaar met me afgelopen kan zijn. En dan heb je daar dat kleine ding opeens.

Dan opeens wil ik er nog zo'n 100 jaar aan vast plakken. En dat wil iedereen wel. Helaas pindakaas. 100 jaar is veulsteveul. Ook voor jullie, maar voor mij zeker. Als ik er nog 10 jaar langer over kan doen, ben ik al blij. Dan moet ik niet onder een trein terechtkomen of een 747 op m'n kop krijgen. 10 jaar, dat zal dan ook de leeftijd van die kleine zijn. 10 jaar.


Hoe groot is ze dan? Wat maak je zoal mee tot je 10e? Ik weet het van mezelf al niet meer. Of  toch wel, er dienen zich wat flitsen uit mijn Den Haag tijd en de tijd daarna, dat we in Duitsland woonden. Dat waren m'n 1e 10 jaar zo ongeveer.


Je maakt nogal wat mee hoor, je moet je in de kelders van de flat verstoppen omdat de broers van een kereltje die je met een eind hout een verdiende lel op z'n kop had gegeven naar je op zoek zijn. Of je was in de zandbak aan het spelen en je vader gooide je eerste voetbal van 5 hoog naar beneden. Ik zie en hoor die bal nog stuiteren :) Of  je leert wat je moet doen wanneer die Russen het in hun kop gehaald hadden een atoombom op Nederland te gooien. Of je had net een vechtpartij achter de rug om een meisje (met een indo notabene). Of je ziet je vader op zijn brommer naar de kazerne gaan, met karabijn op de rug. Of je wordt door de parkwacht achternagezeten in het Zuiderpark. Of je ging naar ADO kijken zonder dat je wist wat dat nu eigenlijk is, dat voetbal. Of (in Duitsland) stop je 2 draadjes van een legoblokje in het stopcontact omdat de batterij op is. Daar kan geen stop tegenop! Of (ook in Duitsland) maak je als 8 jarige het je sportleraar in de sprint zó moeilijk, dat hij je nog maar net voor kan blijven. Gelukkig is hij militair en moet hij elke dag trainen :p


En zo zijn er nog tal van flitsen.  Flitsen uit het Haagse en het Duitse. Dus ja, je maakt wel wat mee tot je 10e. Ik kan dus heel wat te horen krijgen. Ik moet dan ook leren om goed te luisteren en af en toe wat zinnigs te zeggen. Want het is heel gauw gezegd: "Ja, maar opa zei......" en dan maar hopen dat ik het goede gezegd heb :p

Paracetemolletje

De laatste tijd krijg ik meer en meer last van pijn. Vooral in de beenderen en gewrichtjes. Ik krijg voort pijn bij het opstaan, in m'n knieen. Zelfs in m'n armen tijdens het trainen op de racefiets.

Moest ik vroeger niks van Paracetemol en dergelijken hebben, tegenwoordig grijp ik er vaker en eerder naar. Ik dacht dat ik wel tegen een stootje kon. Dat kan ik ook wel, maar dit is een soort pijn dat erin sluipt.

Ik kom moeilijker uit de auto. Sowieso,heb ik problemen met dit lijf na een lange zit. Of dit nu in een autostoel is, een burostoel of wat voor stoel ook. Bij het opstaan heb ik 'opstart'problemen.


Tijdens het fietsen vandaag, merkte ik dat mijn linkerknie begon te protesteren. Rustig aan verder trappen  dus. Ik weet niet wat dit wil zeggen, maar het lijf laat niet voor niets via de pijn weten dat er iets niet goed zit. Waarom anders pijn? Niet omdat ik dat nu persé lekker vind. Pijn tijdens de sprint, ja, dat kan ik begrijpen. Dat is ook best wel lekker. Best wel? Gewoon lekker dan!


En ergens geloof ik niet in pijnstillers. Wanneer je die slikt, negeer je wat je lijf je wilt zeggen. Ik weet ook wel wattie zegt hoor. Zoiets als "Dat komt ervan! Jíj wilde die chemo en hormoonkuur en bestralingen en Prednison! En wie mag de rotzooi opruimen? Juist ja! Ik! Maar nee, daar geef jij niks om he. Gewoon doen! Niet aan mij denken. Ik, die je overal naartoe heb gebracht. Eikel!" En dus gooit mijn lijf de knuppel in het hoenderhok. Mijn lijf begint nu alle kwaaltjes en pijntjes tegen mij te gebruiken. En ja, ik pik dat.


Kan ik er dan helemaal niks tegen doen? Jawel hoor. Ik ga meer bewegen. Trainen zogezegd. Op de fiets, op het voetbalveld. Mijn lijf en met name de botjes en gewrichtjes moeten weer sterk worden. Ik moet weer zonder pijn door de knieën kunnen en weer omhoog natuurlijk. We gaan het vanzelf wel zien.


Pijnstillers komen in beeld als het echt niet anders meer kan. Als ik lig te kronkelen van pijn op de grond, als ik schreeuwend en kermend achter het stuur zit, als ik scheel van de hoofdpijn je recht in de ogen kijk, pas dan ga ik aan een paracetemolletje denken. Pas dan ga ik er een beetje verliefd naar zitten kijken.

(On)rust

Ik kan de laatste tijd maar moeilijk in slaap komen. Dit wordt veroorzaakt door een onmiskenbaar gevoel van rusteloosheid. Ik moet vooral denken aan wat ik heb en hoe ik er van afkom.

Niet de kanker! Nee, daar kom ik niet meer vanaf. Maar vooral wat er in de garage staat en op straat. Ik wil alles aan de kant hebben. Schoon schip maken wordt dat ook genoemd. Een soort van voorjaarsschoonmaak misschien zelfs? Maar dan allesbehalve in het voorjaar.  Nee, je moet het meer zien als een overdracht. Ik ga alles overdragen aan....
Voorbeeldje: De Chrysler en de Vitara gaan de deur uit. Hiervoor in de plaats komt een auto(otje) voor Anja.

En ga zo maar door. Uiteindelijk wil ik niks meer in het huis hebben. Niks. Behalve dat, wat ik op korte termijn zelf nog gebruik.  De rest kan weg. Ik ben met niks gekomen en ga met niks weg. Nou ja niks, ik heb inmiddels wel haar op m'n piel gekregen. Dat moet dan maar mee. Pas als alles aan de kant is, dan pas verdwijnt die rusteloosheid, of in ieder geval, een deel van de rusteloosheid. Pas dan heb ik rust. En dan krijg je ook nog de financiele hersenkrakertjes en weet ik nog wat.

Het moet zo zijn, dat ik, net als een echte trainer, langs de zijlijn sta en af en toe wat geks doe. Zoals op de grond liggen stuiptrekken of een Duck-face trekken of een zogenaamde high-kick doen. En af en toe roep ik 'Naar links!' of 'Naar rechts!'. Verder doe ik gewoon wat ik leuk vind.

Tot dan zal ik heel wat moeten regelen. Ik ga projectjes opzetten. Deze hebben tenminste allemaal een deadline :p. Een deadline is goed. Dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Ik ben nog lang geen project! Dat veldje Deadline zal nog wel ff leeg blijven. Net zoals bij de echte 'gezonde'  mensen. Zoals de meesten van jullie :D

Rusteloosheid dus. Ook dat is een signaal vanuit de geest of het lijf. Rusteloosheid geeft je een doel of doelen. Rusteloosheid ook geeft je de energie. Ik zeg niet dat rusteloosheid goed is, maar slecht is het ook niet. Het wordt wel als slecht ervaren omdat je er niet op zit te wachten. Maar ja, ik zat ook niet op die tumor van mij te wachten en toch issie d'r, de l*l!

Het goede van die tumor is, dat ik door die tumor rusteloos ben geworden waardoor ik wat dingen moet gaan doen, gaan regelen ook.  Het nadeel is, dat ik er moeilijk van kan gaan slapen. Het voordeel hiervan weer is, dat ik op enig moment in slaap kan vallen. Ongeacht waar ik ben. Het nadeel is.....ja zo kan ik wel door blijven gaan! Ik ga aan die projectjes beginnen. Schoon schip maken. Overdragen. Vooruit met die geit! Met wie? Met DIE geit!