Er zijn is voldoende

Soms zou ik willen dat ik een vlinder kon zijn, licht en fijn.
Soms zou ik ook van staal willen zijn, Probeer mij dan maar te stoppen
En soms zou ik zo snel als licht willen zijn. Zo snel, dat ik tijd kan inhalen.
Maar niet nu. Nu, wil ik er alleen maar zijn.

Beter is goed genoeg

Als je aan mij NU zou vragen hoe het ermee gaat, zou ik zeggen dat het een stuk beter kan. En niet 'niet slecht', daar zitten namelijk 2 negatieve bewoordingen in. Niet en Slecht. En negatief, zo zit ik niet in elkaar. Ik bekijk het hoogstens minder positief. Zo ook nu: Het kan een heel stuk beter.

Waarom ik dat zeg? Vanaf afgelopen woensdag heb ik het fysiek een heel stuk moeilijker dan voorheen. Misschien dat mijn fysiek minder is geworden, misschien zit het in mijn hoofd wat doorelkaar. Wie zal het zeggen? Ik dus.

Het kan een heel stuk beter. Het grote voordeel van Het Kan Beter is, dat je vooruit kijkt. En vooruit kijken is altijd goed. Dan ga je plannen maken, jezelf verbeteren of je doet een poging om de omgeving te verbeteren. Terugkijken doe je alleen als je er wat van kunt opsteken. Als je er niks van kunt opsteken, dan heb je dat in ieder geval ook weer geleerd. Maar niet blijven omkijken, anders bots je ergens tegenaan. Aangenomen dat je tijdens het terugkijken door blijft lopen natuurlijk. Sta je stil, dan loop je achter. Op de rest :)

Maar goed. Fysiek kan het een heel stuk beter met me. Ik ga dan ook maar weer wat trainen. Op de fiets of lopend, het zal me worst wezen. Zolang ik maar in beweging ben.

Ik ga nu aannemen, wat het Medisch team me altijd voorgehouden heeft. In beweging blijven! En, veel drinken! Water dus. Geen Bier of Schnapps. Veel water drinken dus.

Ik denk nu ook te weten waarom. Je lijf moet zo veel herstellend werk gaan doen, vanwege de chemo, de bestralingen, de hormoonkuur. Je lijf krijgt een verschrikkelijke tik. Een tackle vanachter op de enkels is minder erg. Pijnlijk, maar minder erg. In het begin (1 jaar geleden) had ik een sterk lijf. Je kon er tegen schoppen, maar dan schopte ik ogenblikkelijk en net zo ongenadig eens zo hard terug.  En het maakte mij niet eens uit waar ik je raakte. Nu, als je mij een duwtje geeft, val ik om. Opstaan is al een heel proces geworden, dus tegen de tijd dat ik sta, ben jij al een heel eind weg. En een paar meter is al voldoende hoor. Maar, ik vergeet niks, I am watching you! Dus vroeg of laat lig jij op de grond. En dat is nu het punt. Ik moet zoveel onthouden in plaats van dat ik direkt kan reageren. En dat geldt ook voor jou, want anders weet jij niet waarom jij ligt te kermen van de pijn en waarom ik (glim)lachend toe sta te kijken. Dat moet dus beter. Een heel stuk beter.

Ik ben laatst naar de Ardennen geweest. Met de fietsclub. Ons Mike presteerde boven mijn verwachting goed. Heel goed. Ikzelf ook, behalve in de klim. Dat was een pijnlijke gewaarwording. Maar het werd me ook duidelijk, dat ik er weer voor moet gaan trainen. Om beter te worden. Beter dan ik nu al ben. Heel veel beter. Je bent gewaarschuwd!