Mijn Tumor en ik

Diep in mij heeft zich iets genesteld. Een foutje van de natuur. Wij noemen het: Tumor. Een fractie van een seconde onoplettendheid en daar wassie dan. Begonnen als een celletje groeide het langzaam maar zeker uit tot een wild om zich heen slaand en bijtend stuk ongeduld.

Een ongeleid projectiel. En dat ding vreet aan me. Letterlijk en figuurlijk. Nu ben ik niet de enige, er zijn er meer met 'n tumor en je hebt ze in alle maten en soorten. In mijn geval kon ik er ècht niks aan doen. In mijn geval, zou ik dat ding gewoon geweigerd hebben. "Eruit jij! Je komt er níet in!" Maar helaas, mijn tumor hóefde er niet in te komen. Mijn lichaam heeft een foutje gemaakt bij een dagelijkse routine. Eén keer in de fout bij de afdeling celdeling en daar wassie. De tumor. En blíj dattie was! Gottegóttegot.....

Nu is een tumor niet zo vreemd als je zou denken. Tumoren worden bij duizenden aangemaakt en je hèbt tumoren, die worden bij duizenden bínnen gehaald(*). Maar vroeg of laat, ga je er last van krijgen. Dan doet het zeer. Dan moet je actie ondernemen en vaak, gaat zo'n tumor niet eens weg.Nee, die knabbelt en brabbelt en slaat zijn eigen weg in waar dattie ook is. Die tumor wil maar één ding: Overleven. En laat dat nou nèt zijn, wat ìk óók wil.

Overleven. Op z'n Duits: Überleben. Ben ik dan een Übermensch? Dat zou best eens kunnen. Hahahaha ik een Übermensch. Dat zijn we in wezen allemaal, dus zó gek is die gedachte niet eens. Alleen, de meesten van ons hebben dat niet in de gaten. Dat zijn Untermenschen. En die lui die twijfelen zijn Mittelmenschen. Er hebben vroeger ook Mainzelmännchen bestaan, maar dat is alleen voor een bepaalde generatie, die van mij, om dát nog voor de geest te kunnen halen :p

Maar goed, overleven dus. In hoofdletters mag dat voor mij nu. Sinds een week of 3 ben ik 'herstellende'. Dat houdt in dat al die rotzooi, dat gif, dat in mij is gebracht er weer uit moet. Alle 'bijwerkingen' van de behandelingen die ik moest ondergaan (de Chemo, de Prednison, de Bestralingen) moeten weg. Eruit. En dat valt niet mee. Ik woog er 83kg. Dat is nu 93kg schoon aan de haak. Niet mijn haak. Dat doet pijn. Ik bedoel de figuurlijke haak. Wat voorlopig als bijwerking zal blijven is de vermoeidheid. Hoe lang voorlopig is, zal voorlopig niet te zeggen zijn. Die behandelingen, dus, waren nodig om er mijn tumor mee om de oren te slaan. Dat betekent dat, mijn tumor zo verschrikkelijk hard op z'n bakkes is geslagen dattie niet meer weet waar die z'n voedsel in moet stoppen. "Boven of Onder? Ik weet niet!" En die voedselbron hebben we ook al afgesloten. Dat doet de Hormoonkuur.

Mijn tumor, zo die er nog is, zit op dit moment ergens in een hoekje uit te huilen. Met een puntmuts op. 'Ezel' heb ik erop gezet. Zolang je dát kunt doen, moet je niet nalaten, dát te doen *grinn*....Mijn tumor en ik hebben een soort van wapenstilstand afgesloten. Maar ik weet, dat mijn tumor hoogst onbetrouwbaar is. Dat is het enige betrouwbarre aan 'm. Hij is zeer agressief ook. Net als Animal van de Muppetsshow. Vroeg of laat komtie weer bij en dan issie opeens Hor-moon-re-sis-tent, jawel hoor. Je moet íets doen om de aandacht te krijgen. Hij geeft er dan geen zak om dattie wordt uitgehongerd en hij wordt weer actief. Hij staat op en zal vervolgens nog een paar keer omvallen. Hopelijk meer dan een paar keer! Op het moment dattie rechtstaat (figuurlijk he!), moet ik weer toeslaan. Met een Chemokuurttje of reeks van Bestralinkjes of wat er, tegen die tijd, dan ook voorhanden is waarmee die geraakt wordt.

En zo hebben mijn tumor en ik een soort van verhouding. Geen haat/liefde. Ik haat dat ding niet en houdt er al helemaal niet van. Ik wilde'm zelfs eerst een náám geven. Eikel ofzo, maar heb dat uiteindelijk na intern beraad, niet gedaan. Iets dat je wilt vernietigen vraagt niet om binding. Punt. Hij moet gewoon weg of onder controle gehouden worden. Dat is alles. Dat is àlles wat ik wil. Voor nu dan.

Je zou het ook overleven kunnen noemen. Totdat het ècht tijd is om te gaan. En dan neem ik mijn tumor mee. Hij is van mij en blijft van mij. En alsie slim is, blíjft hij bij mij en laattie mij met rust.

Achterlijke tumor! Moet je n'm zien zitten daar! Wat een zielige vertoning! Een hoop stront! Dát ben je! Ga zo door mijn tumor en je komt er wel hoor!. Het liefst poep ik je er zó uit en dan stop ik je in een kooitje. Dan laat ik je aan iedereen, die het wilt, zien. "Kijk! Zó ziet een verslagen tumor eruit!". Eikel!  :)


* Nu moet je wat verder gaan in je verbeelding.... Ben je klaar, keer je weer terug in het verhaal :P

Alternatief?

Wanneer je kanker hebt, in wat voor status ook, wordt je van alle kanten bestookt met berichten als 'Kurkuma helpt!' of  'Cannabisolie geneest!'. Als kankerpatient moet je dan wel stevig in je schoenen gaan staan om deze berichten met enig sceptisme te bezien.

Let wel! Een middel is pas een geneesmiddel wanneer er bewijs geleverd is dat het middel genéést. Niet eerder. En dat bewijs? Ach, een beetje goedgelovige ziet al een bewijs in het bericht zelf. Een beetje goedgelovige gelooft meteen dat 'het' middel geneest en zal dat middel met de nodige 'Hallelujah' ontvangen. Dat doet een goedgelovige nu eenmaal en dat op zich is al kwalijk. Het wordt nog kwalijker wanneer de goedgelovige de, reeds bewezen, behandeling negeert, opzij zet en zich vol overtuiging stort op het middel waarvan men roept dat dát middel pas echt helpt. Hallelujah! En wanneer de goedgelovige toch nog onverhoopt mocht overlijden (een goed voorbeeld is Sylvia Millecamps :P), dan is dat pech hebben. De goedgelovige heeft inmiddels al wel de kas van de Hallelujah-roeper gespekt. Dat weer wel en dat is dan ook het enige positieve.

Het enige? Nee, bij nader inzien zit er ook een positieve kant aan dit herhaalde geroep.  De kracht van herhaling zit'm hierin dat, uiteìndelijk, het geroep wordt gehoord. En, als je geluk hebt, wordt er ook nog eens iets mee gedaan. Nu zijn alle ogen hoopvol gericht op de farmaceutische industrie. Is dat terecht? Ik denk van niet. Wanneer er in de markt, wat voor markt ook, één speler is, en die éne speler bepaalt óók nog eens de marktwerking, dan is het súpergevaarlijk om alles van die ene speler af te laten hangen. De farmaceutische industrie is zo een speler. En er wordt goed werk verricht door die industrie, laten we dát niet vergeten. Máár, het wordt tijd voor een medespeler. Een instantie dat níet bang is om ongebaande paden in te slaan. En misschien doet de farmaceutische industrie dat óók al. Alleen, dát wordt dan weer niet of onvoldoende gecommuniceerd, om wat voor reden ook.

Er wordt voor miljoenen bij elkaar gefietst en gelopen en gedaan. Wat gebéurd er met die miljoenen? Daarover, wordt niet of nauwelijks op de juiste wijze gecommuniceerd. Een déél van die miljoenen zou nu eens gestoken moeten worden in een project dat ónderzoek mogelijk maakt, welke mógelijke geneesmiddelen door de natuur aangeboden wordt. En onderzóek dat middel nu eens. Dat middel hoeft dan niet eens duur te zijn, in productie en distributie.
Voorbeeld: Wanneer uit onderzoek blijkt, dat er een geneesmiddel gehaald kan worden uit een wortel of de wortel in zijn geheel heeft al een genezende werking, dan hoeft die wortel alleen nog maar op een bepaalde manier gekweekt en behandeld te worden. Simpel gedacht, ik weet het, maar zo simpel kan het leven soms zijn. Zo simpel als een paperclip.

Ik wil best geloven dat de natuur ons voorziet in middelen om ziekten tegen te gaan. Om ziekten te helpen voorkomen. Om ziekten te genézen zelfs.

Én, ik weet zeker dat wij, door ons consumptiegedrag, bepaalde ziekten de reikende hand bieden.
We mopperen allemaal op de overheid wanneer het gaat over de opname van vluchtelingen (lees: claimers). Maar, wij doen exáct hetzelfde met ons lichaam. Wij laten alles maar binnen in de hoop of geloof dat het lichaam zelf wel weet hoe er, op een goede manier, mee om te gaan.
Weten wij wat er in de voeding zit, dat wij zo smaakvol consumeren? Ík niet.
Ik weet alleen dat er stoffen in de voeding zit die je liever niet terug wilt vinden in je zo gekoesterd lijf, je eigen Tempel! En onder consumeren, versta ik óók de omgang met plastic. Plastic, of delen ervan, vindt je weer terug in verpakkingsmateriaal of ja, nee niet 'of ja' maar én ja, zelfs in de voeding. En wij maar lekker eten. Gooi't 'r maar in! Maar, dat lekker eten is misschíen wel de bron van allerlei ziekten, waaronder kanker. Niet misschíen, maar zéér waarschijnlijk ís dat lekker eten dé bron van allerlei ziekten. Veelal zitten er chemische zaken in. Ik denk voor het gemak maar aan de E-nummers. En die chemische troep kan dan weer door andere chemische troep onschadelijk gemaakt worden. Dan heeft die farmaceutische industrie ook weer wat te doen.
Voorbeeld: Een tijdje terug kochten we bananensoezen bij de gele supermarkt (Halloooo!). Nu staat míj bij, dat er in een bananensoes ook daadwèrkelijk banaan zit. Niet bij deze soezen dus. De soes was gevuld met een soort smurrie (net filet americain maar dan anders van kleur). Die smurrie smaakte als banaan, dat weer wel. Wat die smurrie uiteindelijk bevatte? Ik weet het niet, maar het heeft ons wèl doen besluiten, nóóit meer een bananensoes van die gele supermarkt te kopen, laat staan te consumeren. En zo zullen er wel meer artikelen zijn. Denk aan die filet americain.

Wij moeten terug naar de basis, zeker wat voeding betreft. Pas dan zullen geneesmiddelen, aangeboden door moedertje natuur, máximaal kunnen werken. Wij moeten ons de les niet laten lezen door die ene marktspeler, maar ons gezond verstand laten werken. Voor zover aanwezig natuurlijk. Ook dáár kan je vraagtekens bij zetten.
Dus ja, "Cannabis?", "Kurkuma?", "Bier...?" dat zou best kunnen werken, maar dan moet de héle levenstijl overboord gegooid worden om plaats te maken voor de 'Nieuwe Levensstijl'. En je moet wel héél goedgelovig zijn, om te kúnnen geloven dat dit omgooien op korte termijn plaats gaat vinden.