Spiegelbeeld

Iedereen doet het. Nou ja, bijna iedereen. Je kijkt 'smorgens eens in de spiegel voor je jezelf gaat soigneren. In ieder geval, ik doe het: In de spiegel kijken alvorens ik me ga soigneren

Maar vanmorgen herkende ik mezelf niet in mijn spiegelbeeld. Normaal gesproken zie ik daar een kerel met de levensvreugde in de ogen, een afgetraind koppie, een bewust gekozen kort kapsel, met baardgroei indien nodig en.... met een blik van herkenning. Nu keek ik in een gezicht maar die blik van herkenning was er niet. Al wat ik zag was een kop met daarin moegestreden, vragende ogen. Dat was ik niet. Dan maar ff op de toilet zitten, want ja, ook dat moet gebeuren he. En zittend plassen gaat spetteren tegen wat weer het verspreiden van mogelijke chemo moleculen tot een minimum beperkt. Moleculen die, overigens, tot 1 jaar lang in mijn lijf blijven zitten, maar dan steeds minder natuurlijk, pffffff.....

Al zittend kwam mijn lichaam voor ogen. Ik had geen buik vroeger en ook stond ik rechter. Ik stond vroeger ook vroeger op. Ja vroeger, toen ik conditie had, toen ik als wielrenner nog wat voorstelde. Die tijd is geweest. Maar dat ik mezelf niet meer herken. Nog niet eens in mijn spiegelbeeld! Tsssss....

Dat doet me denken aan ja, mijn wielerconditie. Elk begin van het nieuwe seizoen, zit ik nog in gedachten hoe ik was/presteerde aan het eind van het vorig seizoen. Dan presteer ik zoals het moet. Dan ga ik met iedereen de strijd aan. Hoe dan ook! Dan gaat niemand met mij lachen, of ik zou het zo moeten willen.Ja, aan het eind van het vorig seizoen sta ik goed.

Misschien is dat ook nu het geval. Ik kijk in de spiegel en verwacht daar een IK te zien zoals IK was voor de kanker. En die IK, die is er niet meer. Ik, mijn huidige ik, moet aan herstel gaan werken. Ik wil IK weer worden. Al zou het een benadering van zo'n 80 a 90 procent zijn, das al zat. Die overige 20 a 10 procent is winst. Daar is een andere ik voor in de plaats gekomen. Een betere IK welteverstaan :) Dus hoe dan ook, aan herstel werken is goed, je krijgt er wat beters voor terug. Nou ja....wat. Heel wat natuurlijk! Je krijgt er HEEL wat beters voor terug. En met dat in het achterhoofd, neem ik afscheid van mijn huidige spiegelbeeld. Ciao ciao, lilleke frotbakkes! Da'k oe nie mir zie!! :p



P.S. Oja, ik krijg eerst nog 17 bestralingen en hoop deze voor de kerst afgerond te hebben. Maar ondertussen of onderwijl, wat jij wilt, ga ik aan Herstel werken. 2016: Here I come! Vrij vertaald: Ik kom er aan!  Waar aan? Tsjee, begin je weer! Ik om nergends aan! Tis gewon 'n gezegde. Ik kom  er aan. Dat betekent dat je er aan komt! Niet dat ik ergens aan ga zitten. Nee! ik ga niet zitten! pffffff....... houdoe! Kwor d'r skeel van! Tsjeemig, wan eikel!

De laatste!

Yes! De laatste chemo (de 6e) is naar binnengewerkt. De 5e was een ware crime, nou, de 6e deed het beter! Mijn God! Het is te merken dat mijn weerstand in een dalende lijn zit. De eerste 4 dagen heb ik als een zombie rondgelopen. Een zombie met pijn. En een zombie
ziet er al niet uit, laat staan dattie pijn heeft. Pijn in het skelet, door het hele lijf heen. Een zombie met holle ogen. Hij merkt niet wat er zoal in zijn omgeving afspeelt want hij is helemaal onder invloed. Van top tot  teen, daar zittie op de bank, die zombie met z'n rooie PSV muts!


Daar is ook misselijkheid. Niet genoeg om alles buitenboord te gooien maar wel zeer duidelijk aanwezig.


De vermoeidheid. Als ik maar met m'n ogen durfde te knipperen was ik weer voor een half uur uitgeschakeld. Naar adem snakkend kom je er wel weer bovenop maar leuk is anders.


En dan de pijnen in de vingertoppen en grote teen, onder de nagels. Valt me mee dat ik ze nog heb. In gedachten plopten ze 1 voor 1 van m'n vingers af. Ik heb verhalen gehoord dat er mensen zijn die hun vingertoppen met ducktape bijlkaar wilde houden. Niet dat geholpen zou hebben, maar toch, die mensen waren er dus :)


M'n smaak is ook al weg. Ik proef niks maar voel wel wat ik eet.
Bijvoorbeeld friet. Smaakt naar niks maar m'n lippen, tanden, gehemelte en tong zeggen me dat het friet is.  Was het wat anders, dan was dat ook goed. Behalve stront. Stront ga ik me niet door de keel krijgen. Een béétje stront ruik je toch? Geef mijn portie maar aan Fikkie, de hond. Die snuffelt aan elk poepgaatje met neus en tong en vervolgens liktie je dan heel lief in het gezicht met z'n stinkende bek. Ja, hoe komt dat toch?


Vanmorgen kwam ik er achter waarom ik zoveel last had van bijwerkingen. Normaal gesproken neem ik 1 of 2 paracetemolletjes in vóór het slapen gaan. Dat was ik dus vergeten. 4 dagen! Gisteravond weer eens paracetemol ingenomen en was er verschil? Ik zou het niet weten. Krijg er wel koppijn van, de andere pijntjes zijn er ook nog wel, maar niet zo hevig. Tis wat afgevlakt zo te zeggen.


Nu, het is onderhand maandagmiddag, gaat het een ietsje beter. Of ik denk in ieder geval dat het een ietsje beter gaat. En als ik denk dat het beter gaat, ga ik ook aan andere dingen denken. Het schrijven van een blog of weer werken of....


Tijdens het inbrengen van de chemo, werd mij nog een interview afgenomen. In het kader van Movember. Alle urologen van het Catharina ziekenhuis doen er aan mee. Waaraan? Ze laten een snor staan gedurende de maand November. En dat doen ze om aan te geven dat men meeleeft met kerels die, al dan niet te genezen, prostaatkanker hebben. Dat vind ik een goed initiatief. Afijn, dat interview werd afgenomen door een nog jong ventje, Ties. Ties is een ventje met ambitie. Ik ben benieuwd wat hij er van gebakken heeft daar ik niet erg samenhangend was met mijn informatie. Sterker nog, ik wist niet eens wat er van mij verwacht werd en ik lulde maar door en zo af en toe noteerde het ventje wat. Als ik zeg dat ventje, dan klinkt dat wat oneerbiedig. Zoe bedoel ik het uiteraard niet, maar het is nu eenmaal een jong ventje. En in mijn ogen moeten jonge ventjes zich nog bewijzen. Zo ook dit ventje. Alles gaat afhangen over zijn manier van schrijven. Als hij dit goed doet, heeft hij mijn respect. Dan noem ik hem voort Ties. Per slot van rekening heet hij ook zo :)


Donderdag. Afgelopen donderdag was er weer een PKS meeting. PKS staat voor Prostaat Kanker Stichting. Tijdens de meeting, elke meeting heeft een thema, kunnen


16 November. Dat gaat wat worden de 16e, dan werk ik mee aan een presentatie over prostaatkanker waarbij mijn zakie (mijn casus) als basis dient voor de presentatie. Deze presentatie is voor urologen en verpleegkundigen en ik ga ze het een en ander vertellen over wat de belevenissen zijn, gezien door de ogen van de patient. Dit gebeurd in een vorm van interview. Ik heb er zin in!


Op dit moment voel ik verbetering. Ben nog steeds wat misselijk, voel nog steeds pijntjes, krijg nog steeds opvliegers, mijn vingertoppen doen zeer tijdens het typen maar dit alles wordt minder. Als het minder genoeg is, ga ik morgen weer eens aan het werk. Ik ga dan een chemo periode afsluiten. Het zal nog wel even duren voordat die chemozooi uit het lijf is (1 jaar zegt men). Ook moet ik zien wat ik met de hormoonkuur ga doen. Dat wordt even babbelen met de behandelend arts, Dr. Scheepens.