Chemo 2, week 3 (Wo/Do/Vr/Za/Zo/)

De oplettende lezer heeft het wel gezien. Waar is Chemo 2, week 2 (Ma/Di) gebleven. Welnu, die is er niet. Die dagen zijn gladjes verlopen en er viel gewoon niks te melden.

Chemo 2, week 3 dus.
Woensdag: In de ochtend nog relaxed bij Defensie wekrzaamheden verricht middels de telestick.
Om 12:00 stond een lunch gepland bij inloophuis de Eik. Na de lunch was er voor (ex)kankerpatienten en vrijwilligers van de Eik een golfclinic georganiseerd door het inloophuis bij de golfclub de Tongelreep. Nu kwam ik daar vaak langsgefietst en nu ook, ga ik er voor de verandering, eens op het terrein zelf lopen :)
De lunch bij de Eik was weer eens van uitstekende kwaliteit. Hulde aan de vrijwilligers die deze lunch hebben mogelijk gemaakt en hebben verzorgd!  Het deed ook goed weer wat bekende gezichten te zien. Volgens mij was ik de enige, die niet meer te genezen is van de kanker. Dat kan in het vervolg, bij andere activiteiten, wel wat beter!

Ontvangst bij GFC de Tongelreep: Joop Renders. Clinic: Heel leuk, ontspannend, inspannend, vermoeiend. Putten, pitchen, afslaan en vooral: gezellig! Ennuh.... een goede raad: Als je vermoeid raakt, niet doorgaan tot het gaatje maar stoppen. De rekening komt vanzelf wel (en daar weet ik inmiddels alles van :p)

Donderdag: Op weg naar Defensie, ster voorruit. Reparatie ster, Terugslag van de inspanningen gedaan op de golfclinic: zware vermoeidheid, slecht humeur en veel rusten.

Vrijdag/Zaterdag/Zondag: Redelijk uitgerust gevoel maar, hoe vreemd ook, de vermoeidheid blijft..

Zondag: PSV-Feyenoord. Vandaag ga ik op uitnodiging naar PSV. Tegenstander van PSV deze middag/avond (de wedstrijd begon om 16:45) is Feyenoord. Een beladen wedstrijd zoals altijd en interessant om te zien. Een wedstrijd die uiteindelijk, maar zoals verwacht, door PSV met 3-1 gewonnen werd. Het deed me wel goed, weer eens bij PSV te zijn. Heb dat toch wel gemist, dat sfeertje daar :p En dat 2x 3 kwartier zitten op 'n stoeltje MET kussentje, dat was zeker geen straf. Net zoals dat teruglopen naar de auto, dat bracht weer vers bloed in de benen/ Nou ja, vers..... ik kon weer huppelen, als dat moest. Op naar de BBQ!  :D

Planning deze week:
Maandag: Den Haag Defensie. Vandaag, opegstaan zonder last te hebben gehad. Het herstel zet door kennelijk. Voor mezelf vind ik het dit keer spannend om te weten wat het herstel gedaan heeft en of de PSA waarde verder gedaald is. Dat gaan we morgen te weten komen! So far so good!

Dinsdag: Start Chemo 3. Bloedprikken, gesprek met Oncologe. Wat is het herstel, wat zijn de plannen.
Woensdag: Chemo 3! Achteraf gezien is het toch elke keer weer een beetje spannend. Dit keer zeker, want aansluitend willen 2 weken rust hebben, en dan wil ik zo weinig mogelijk last hebben  van eventuele bijwerkingen  :)

Er komt 'n dag

Er komt 'n dag, dat ik er niet meer ben. Er komt 'n dag, dat er over mij gezegd wordt dat ik zo veranderd ben. En er komt 'n dag, dat gezegd wordt, dat het leven met mij zo moeilijk was.
Wel, die dag is er al. De oude ik is er niet meer, ik ben veranderd en ja, leven met mij ís er (nog) moeilijker door geworden.

Leven met iemand die te horen gekregen heeft dat hij/zij nog maar beperkt houdbaar is geworden, is sowieso moeilijk. Want die persoon is veranderd, die persoon is één stapje en misschien wel meer stapjes dóórgegaan ten opzichte van iemand die 'gezond' is. Iemand, die niet die stapjes hoefde te maken en dus is blijven stilstaan. Die iemand beseft niet hoe beperkt houdbaar hij/zij is.
Wat volgt is heel simpel. Er groeit een verschil in denken en doen tussen iemand die doorgaat en iemand die stil blijft staan. Dat kan niet anders. Dat is nu eenmaal zo.

Maar wat is dan het voordeel wanneer je dóórgaat. Het grote voordeel is, dat je het leven en alles wat eraan verbonden is, meer gaat waarderen en respecteren.

En wat is dan het voordeel wanneer je stil blijft staan. Een groot voordeel is, dat je binnen je comfort zone blijft. Je hoeft niks nieuws te ondernemen wanneer je dat niet zou willen.

Vergelijk het maar met iemand die aan de lopende band staat te werken. De werkzaamheden die die iemand verricht zijn routine handelingen. Altijd dezelfde handelingen, je hoeft er bijna niet bij na te denken.
Totdat die iemand vertelt wordt dat het binnen een bepaalde tijd afgelopen is met die routine handelingen. Er komt een handeling bij. Of twee. Of misschien wel drie.
Die iemand wordt uit zijn/haar comfort zone getrokken. Hij of zij moet doorgaan.  En hij/zij kan er alleen over praten met anderen, die dezelfde verandering ondergaan. Want zij, die die oude werkzaamheden moeten blijven doen, zij dus, die stil blijven staan, kúnnen er gewoonweg niet over meepraten. Want zij kunnen niet weten wat het met je doet, die nieuwe bijkomende handelingen.

En zie, de stilstaande en de doorgaande gaan langs elkaar leven en hun gezamelijke inzicht wordt beperkt tot dát moment, waarop de ander is doorgegaan.

Aan diezelfde lopende band, wordt gepraat over diegenen die zijn doorgegaan. Want zij die doorgaan, hebben geen tijd om over anderen te praten. Zij die doorgaan zijn druk bezig met nieuwe dingen. Er moet van alles geregeld worden, er moet kennis worden opgedaan, nieuwe inzichten moeten plaats krijgen. Nieuwe gevoelens ook. En daar staan zij, zij die dóórgaan, helemaal alleen in. En op bepaalde momenten, gaan zij die doorgaan, even terug naar de oude werkplek, voor een praatje of gewoon om er te zijn.

Er zijn erbij, uit de oude werkkring, die je een warm hart toedragen. Die je in woord en daad steunen of ze steunen je in gedachten. Dat zijn diegenen, die buiten hun comfort zone durven te treden. Let wel, die zijn er niet veel.
Maar er zijn er ook uit diezelfde oude werkkring, die zich omdraaien en alleen aandacht hebben voor datgene, wat zij al jaren doen. Die zwijgen en zijn je vergeten zodra je naar buiten stapt. Die blijven lekker veilig in hun comfort zone. En daar is niks mis mee verder, maar ze zijn er dus.

Er komt een dag, waarop dit allemaal zo uitkomt. Kijk maar....

Chemo 2, week 2 (Vr/Za/Zo)

Had ik al eerder  genoemd, vóór het naar bed gaan 1 paracetemol in te nemen om lekker dóór te slapen. Welnu, ik kan melden dat dít niet het beoogde resultaat behaald heeft. Ik heb vannacht (Vr-Za) om 1:00 vlak voor het slapen gaan, 1 paracetemolletje in genomen, ben naar bed gegaan en om 2:00 stond ik weer in de keuken. Daarná heb ik wél doorgeslapen  tot 6:00. Ik ben maar opgestaan nu ik toch al wakker ben. Naar buiten kijkend, beloofd het een mooie zomerse dag te worden.

Het hele behandelproces van 1 chemo behandeling kan ik , tot nu toe én in mijn specifiek geval uiteraard, als volgt omschrijven (elke behandeling beslaat 3 weken):

1. Week1: De chemo word in mijn lijf losgelaten en begint meteen alles te vernietigen wat de chemo maar kan vernietigen. Dit houdt in dat alle snelgroeiende cellen naar z'n grootje wordt geholpen.  
2. Week2: De chemo is uitgeraasd en nu begint het afweermechanisme aan de wederopbouw. Op dit moment zit het afweermechanisme in een diep dal en is mijn lijf opengesteld voor elke bacterie/virus dat om asiel vraagt. Het is nu de kunst om elke risicozone te vermijden (denk aan druk bezochte plekken. Plekken dus waar je een toevloed aan bacteriën en virussen kunt verwachten. Zoals daar zijn: verjaardagsfeestjes, ziekenhuizen(!), wachtkamers, recepties etc. etc.)
3. Week3: Het afweermechanisme heeft een zekere basisweerstand opgebouwd en langzaam maar zeker begin ik me weer 'mens' te voelen. Rode en witte bloedlichaampjes moeten weer in aantal zijn gegroeid en dit aantal moet blijven toenemen in week 3. Het resultaat van dit opbouwproces wordt telkens vóór elke chemo behandeling gechecked en indien nodig wordt er actie ondernomen ( denk aan EPO (bloedtransfusie)). Ook de PSA waarde wordt vastgesteld om te zien of de tumor aan het 'neergaan' is. Het einde van week 3 (Wo) is ook de start van week 1 van de volgende chemo behandeling en de cyclus herhaalt zich.   

Wanneer je deze 3 weken gaat samenvatten (indikken) dan komt het er op neer dat elke chemo bestaat uit 2 periodes van 1,5 week:

1. De eerste 1,5 week is er een van cellen vernietiging en wederopbouw van het afweermechanisme.
2. De volgende 1,5 week staat in het teken van opbouw van het afweermechanisme. 100% zou een hele mooie score zijn.

In de 2e periode voel ik mij in staat om er weer vol tegenaan te gaan. Is dat 'vol' in de 1e periode gereduceerd naar zo'n 60 procent.  In de 2e periode is dat 'vol' opgeklommen naar zo'n 90 procent. Technisch gezien echter, moet dat 'vol' weer op 100 procent staan, anders loop ik bij elk begin van een handeling 10 procent verder naar achter. Een simpele berekening laat zo zien dat het dan een pyramide betreft. Hoe breder de basis, deste groter de pyramide (lees: afweermechanisme) en deste minder is de kans op verval.  Treed er verval op, dan ga ik dat bij elke nieuwe chemo merken. Met andere woorden, bij verval zal bij elke chemo behandeling onder andere vermoeidheid een grotere rol gaan spelen. Ook je weerstand zal gaan inboeten.
Nu is dit een theoretische benadering. De praktijk gaat er anders uitzien omdat er allerlei factoren mee spelen. Interne factoren, zoals geestelijke- en fysieke gesteldheid. Externe factoren zoals medicatie en soort behandelplan. Al deze factoren bepalen mede of een chemo behandeling goed doorstaan wordt of niet goed doorstaan wordt.

Die chemo, overigens, hakt er op een of andere manier flink in.  Last van chemo heb je dus altijd, want het is niet niks wat deze Killer, deze Sloper doet. Zeker wanneer je een combinatie van Hormoon, Chemo en Prednison doet. Dan is het guerilla in je lijf. En kennelijk is alles geoorloofd. De Geneefse Conventie is hier niet van toepassing.

Het is net of er om de 3 weken op de reset knop geduwt wordt. 'Kenners' weten dan, dat alles weer op nul gezet wordt en het systeem wordt opnieuw opgestart in de hoop dat het een en ander dan wel weer gaat werken.  Er is één klein verschil in mijn geval met deze vergelijking. Bij mij wordt niet alles op nul gezet. Echter, de hoop dat alles weer gaat werken en blijft werken, die hoop die blijft :) En och.....díe hoop hebben we allemaal wel toch? Toch? :D

Chemo 2, week 2 (Wo/Do)

Zoals verwacht start week 2 met een flinke dip in het weerstandsmechanisme. Pittig eten is aan mij niet besteed. Hoewel het smaakvermogen er anders over oordeelt. Mijn tong echter, zegt niet meer doen! Want het doet verrekkes zeer! Deze week ook slaat de vermoeidheid geregeld en onverwachts toe. Dan moet ik even de oogjes toe doen. Meestal op zolder, onder de zonnebank, want mijn digitale werkplek is daar. Nee, mijn digitale werkplek is niet onder de zonnebank, maar onder de zonnebank ligt een bedje. En op dát bedje ga ik even rusten. Dat is goed voor mij. En wat goed voor mij is, is goed voor mijn directe omgeving :p Dan doe ik even niks voor Defensie, dan gaat deze jongen zich te ruste leggen. Meestal voor 1 uurtje of soms zelfs 2 uurtjes :)

Hoewel het smaakvermogen het af laat weten, zorg ik ervoor dat ik goed eet. Was het in het begin van de kuur op de reguliere tijden, nu eet ik de hele dag door. Ik verdeel mijn totale voeding over de dag. Dat is beter voor mij. Anders loop ik de kans op, hoe zal ik het noemen, chronische misselijkheid. Ik werd om 2 redenen misselijk:

1. Ik eet teveel, dan rol ik bijna van de bank met een buik van hier tot aan de tv
2. Ik eet te weinig, dat resulteert in een hol, leeg, misselijkmakend gevoel in de maag.       

De oplossing heet: Doseren, do-se-ren. Net als tijdens de koers. Komt die ervaring ook weer van pas. Het is een kwestie van goed naar je lichaam luisteren en het lichaam voeden wanneer het lichaam er om vraagt. Net zoiets als ikzelf, wanneer ik met Anja naar de stad ga. Om te shoppen ofzo. Wanneer ik dan niet op tijd ga eten of drinken, verander ik in een vervelend, al kalend mannetje en ga macho gedrag vertonen. En dat komt door een gebrek aan voeding! Dat is bij deze wetenschappelijk, proefondervindelijk en waarschijnlijk ook klinisch,  bewezen. Net als bij de tandpasta reclame is het nut van de kreet 'klinisch bewijs' mij volstrekt onduidelijk maar allez, het staat goed toch? :)

Vannacht, Do/Vr, stond ik om 01:00 op met een vervelend gevoel. Brak en een soort van konstante pijn ergens in het hele lijf. Heb toen wat gepiest, bijgedronken en.....1 paracetemolletje tot me genomen. En zie, ik slaap in ene door van 01:30 tot 05:00. Ik heb me deze ochtend nog, voorgenomen, elke keer voor het slapen gaan, 1 paracetemol in te nemen.
We gaan zien of dit een verstandig besluit is geweest. Zoja: *schouderklopje*. Zonee: *kopstoot(je)*!

Wordt vervolgd....

Het kan verkeren!

Ja, het kan verkeren, de dingen blijven niet zoals ze zijn. En daar is geen uitzondering op. Tijden veranderen, daar is men het wel over eens. Maar ook dingen, mensen en andere dieren ook.

Alles is aan verandering onderhavig. Hetzij door evolutie, hetzij door ziektebeeld, hetzij door (traumatische) veranderingen. Er is altijd wel een reden. Nu geloof ik zeer in evolutie. De soort dat zich niet aan kan passen verdwijnt. De soort dat zich aan kan passen verbetert en blijft. Zo simpel is het. En als je je er niet in kunt vinden, zal je wel ergens anders in geloven. En dat is goed. Zogauw je je geloof verliest, is het gedaan met je.

Iemand die NERGENS in gelooft, moet ik nog tegenkomen. Je gelooft altijd ergens in, al was het maar in je eigen kunnen. In je manier van overleven. De één doet het zus, de ander doet het zo. En alles is goed, zolang het werkt :) Je kunt dus ook niemand veroordelen waarom hij/zij doet wat hij/zij doet. Je kunt hoogstens van mening zijn dat JIJ het zo niet zou doen. En dat is je goed recht.

Geef je mening echter niet ongevraagd, want dan staat het zo betweterig. En aan betweterige mensen hebben de meesten onder ons een 'broertje dood aan'. Waarom nou weer een broertje? Ik zou het niet weten. Zo wordt het nu eenmaal zo gezegd. De betekenis is edoch duidelijk: 'Je hebt dan ergens een grote afkeer aan'. In dit geval aan betweterige mensen.

Ik dwaal af, ik wil het hebben over overleven. Iemand die wilt overleven wordt geacht in het bezit te zijn van:
a. een motivattie
b. het vermogen om zich te kunnen aanpassen.

Hoe zit het dan met mensen die ziek zijn en niet meer te genezen zijn? Die kunnen hoogstens gemotiveerd zijn om te overleven maar aanpassen aan iets wat zij niet kunnen overleven... dat wordt moeilijk.

En toch, zullen zij overleven. Zij overleven door te sterven. Zij overleven door dóór te leven in anderen. Door hun motivatie door te geven aan anderen. En dat alles hangt af van hun aanpassingsvermogen. Zij staan voor de volgende opgave: Zij moeten zich in kunnen leven in anderen en hun gedachtengang aanpassen aan de gedachtengang van de ander zonder de eigen boodschap te verliezen. Nu wordt het complex, lijkt het. Maar, als jij je kan inleven in de gedachtengang van de ander, heb je gebruik gemaakt van je aanpassingsvermogen. En dat aanpassingsvermogen is nu juist het kenmerk van de Overlever. En al dat gedoe over de fitste zijn en sterkste zijn is meegenomen maar dat zijn niet DE eigenschappen van de Overlever. Wat heb je aan die eigenschappen, als je niet slim en/of wijs genoeg bent? Als je je niet aan kunt passen? Nou dan :p

Accommodare ac Vivere!

Chemo 2, week 1

Weekverloop

Woensdag

1. Een licht droog gevoel in de mond. Anders dan bij Chemo 1 het geval was, maar het devies is door blijven drinken.

Donderdag

1. Lichte, branderige tinteling onderin de voetzolen. Niet prettig om mee te lopen.
2. 'savonds bemerk ik dat mijn voeten vanaf de enkels wat gaan opzwellen. Kennelijk doet de Prednison zijn werk en houdt het vocht vast.

Vrijdag

1. In de ochtend zie ik dat mijn voeten niet meer opgezwollen zijn. Ik had een kussen aan het voeteind gelegd om zo mijn voeten wat hoger dan de rest van het lichaam te leggen. De vochtopeenhoping is weg en ik besluit om na te drinken in plaats van voor te drinken. Dat wil zeggen, dat ik pas drink na elk toilet bezoek. Ik beperk het drinken tot 1 a 1,5 liter per dag. Behalve op de 1e dag van de chemo. Om het vocht proces een duw te geven.
2. Een lichtgevoel in de kaken, niet pijnlijk. Ik besluit om vandaag weer een start te maken met de mond te spoelen met een zoutwateroplossing.
3. Af en toe stekende pijn in vingers. Stekend, maar  hooguit 1 a 2 seconden.

Zaterdag/Zondag/Maandag/Dinsdag

1. Het gevoel in de vingertoppen wordt minder. Net als bij de voetzolen krijg ik in de vingertoppen een ietwat branderig gevoel. Alsof ik een te heet kopje koffie met de vingertoppen gepakt heb. Er zijn gevallen waarbij het gevoel niet of niet geheel terugkeerd. Dat is lastig maar is nog te doen.

Week 1 verloopt tot nu toe voorspoedig. Veel last van bijwerkingen heb ik (weer) niet. Wel is merkbaar dat er een hoop zooi naar binnen gewandeld is. Dat uit zich in langzame bewegingen, en een soort van roes. Veel zit ook tussen de oren want als ik me focus sta ik op scherp. Het is wel zo dat dit erg veel energie kost. Morgen gaat zo langzaam week 2 van start. Week 2 kenmerkt zich door een dip in de weerstand. Voorzichtigheid is geboden dus!  

Langs de lijn

Het valt me op dat er langs de lijn veel 'Sterkte' wordt toegeroepen. Nu zit ik in een een wedstrijd met een tegenstander waarvan ik niet winnen kan en dat weet ik. En dan weet ik ook dat mijn enige sterkte is dat ik sterk moet zijn en koel en berekenend en analytisch. Dat weet ik allemaal. Daar ben ik mij heel erg bewust van.

Wanneer mij nu  'Sterkte' wordt toegeroepen, geeft dit mij een gevoel en beeld dat je weet hoe sterk mijn tegenstander is, hoe groot ook en woest. En dan is 'Sterkte' naar mij roepen gauw gedaan, en zeer waarschijnlijk, goed gemeend ook, Maar dit komt niet opbouwend op mij over. Eigenlijk roep je: 'Je gaat verliezen en mijn steun heb je!'. Zeg nu eerlijk, zou jij dat willen horen?

Het voelt aan als: 'Nounou, je hebt een beest tegenover je, je gaat eronderdoor en ik wens je alvast veel sterkte' en dan lekker achterover zakt in je supporterstoel met de armen overelkaar. Nee, 'Sterkte'  is niet echt de aanmoediging die ik wil horen. Sterkte wensen is een bevestiging in een aankomend verlies.

Beter zou zijn, wanneer er geroepen wordt 'Sla t'm op zun lilleke bakkes!' of  'Ga door!' of  'Op tijd drinken!' of  'Hou rust!' of  'Zet'm op!'  Dan krijg je een béétje het gevoel dat je sterker bent, dat je kúnt winnen. Dát zijn aanmoedigingen vanuit het hart.

Roep in ieder geval íets, waarmee je te kennen geeft, kennis van zaken te hebben. Geloof me, je krijgt er een positieve energie van.

Wanneer je, bijvoorbeeld, een wedstrijd PSV-AJAX gaat bijwonen als PSV supporter, dan zeg je toch ook niet voor de wedstrijd, 'Nou jongens, ik heb het al weer gezien,  Sterkte he'.
Nee dan zeg je 'Ga d'r voor!' of 'Schup ze tegen ze flikker!' of 'Maak ze af!' of iets dergelijks.

En anders zeg je gewoon niks. Dan 'Like' je het bericht gewoon. Das al zat. Das al meer dan voldoende.

Iemand 'Sterkte' toewensen kan je heel mooi verpakken, net als een kadootje. En als je niet weet hoe dat moet, lees je toch gewoon eerst de info op link:
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/sociaal/111913-ernstig-ziek-wat-zeg-of-schrijf-ik-die-persoon.html

Dan ga je zien, hoe simpel het leven eigenlijk is. Sterkte. :)

Start Chemo 2

Vandaag, 12-08-2015 is het dan zover. Op onze trouwdag gaat Chemo behandeling 2 van start.

Chemo 2!

Ik heb me ervan verzekerd dat ik het medicijn Granisetron heb gekregen. Dit moet ingenomen 1 uur voor de chemo begint. Granisetron helpt misselijkheid te voorkomen. De 1e keer was de Granisetron niet meegekomen in pilvorm en dus werd het tijdens de dagbehandeling via infuus ingebracht. Dat kostte 1 kwartier extra aan het infuus.
En wat is uiteindelijk 1 kwartier op een mensenleven? Nou, ik kan je zeggen dat elk kwartier langer aan het infuus, níet iets is waar ik op zit te wachten. Dus, hier met die pil! Beetje water erbij en hop! Het zit erin :p  Pillen slikken doe ik zat tegenwoordig en veel ervaring hierin heb je niet nodig hoor. Alhoewel, een beetje grote pil voel je naar beneden glijden. Meer water is dan geboden. Tsjongejongejonge,  ik zuip wat af de laatste tijd. Als ik niet sterf aan de kanker, dan verdrink ik wel!

Maar goed, eerst wat doen voor Defensie. Dat is het gemak van thuiswerken. Als je pc goed is ingeregeld, samen met de benodigde hardware, kan je lekker je ding doen.
Vanochtend ook, heb ik lekker mijn ding gedaan in de keuken. De jongens (incl. Moon en Oscar, Armel was verhinderd) waren gisteravond thuis wezen eten. En dat betekent dus een flinke afwas. Nu vind ik afwassen, in mijn eentje,  een ontspannende bezigheid (voor de lamballen onder ons, die meteen willen reageren: Mijn uurtarief is 250 euro plus onderhoud. En dat is inclusief btw. Koopje dus, aanmelden via email onder vermelding: Ik weet wat je kost maar: Wil jij mijn afwasser zijn? ).
Afdrogen vind ik weer niks, maar afwassen..... en dan stop ik dat afgewassen spul in de vaatwasser, kan het daar lekker drogen.
Tsja, gemak dient per slot de mens, niet?
Hm...normaal gesproken vermijd ik het gebruik van het woordje 'niet' wegens de negatieve lading. Maar nu gebruik ik 'niet' om te benadrukken dat het begrip 'gemak' er ter meerdere glorie is voor de mens. Hoewel, nu ik er zo over nadenk, betekent 'gemak' dat je zo weinig mogelijk hoeft te doen om iets gedaan te krijgen. En dan dat woordje 'niet' erachter, dat klinkt niet goed :p Ik ga 'niet' vervangen door 'toch'. Aldus verkregen:
Tsja, gemak dient per slot de mens, toch?
Zo, dat klinkt beter, dat klinkt bevestigend :D

Intussen, zit Chemo 2 er in. Nu maar afwachten wat de bijwerkingen zijn. Als het goed is zullen de bijwerkingen van het dezelfde soort zijn als van Chemo 1. Dan weet ik tenminste wat me te doen staat.
Vandaag ook, een wielersetje gehaald bij Decathlon. Ons Mike gaat mee naar Italie en dan wordt er gefietst dus. Mits Chemo 3 wil meewerken natuurlijk. Vanwaar dat wielersetje? Het is natuurlijk mooi wanneer Mike en ik in dezelfde outfit rijden. Bovendien is het voor mij makkelijk om te zien hoever Mike nu voor me rijdt. Ik ga er niet vanuit dat dat gebeurd maar je kunt er wel rekening mee houden :P
Chemo 2 is naar binnen gesjeesd zonder enige complicatie. Ik heb navraag gedaan naar mijn huidige PSA waarde en dat moet ik morgen nog even dubbel checken. Het is op een dusdanige manier naar beneden gegaan dat ik dat nog niet durf te vermelden. Eerst even checken dus en dan zal ik het in dit berichtje vermelden.

Update(!), 13-08-2015, 15:13
De PSA waarde zoals gemeten is nu op 2,4. Dat betekent een, op z'n zachtst gezegd, spectaculaire daling van 93 naar 2,4 na 1 chemo behandeling en dat is heel goed te noemen.

Hoewel ik nog zeer sceptisch ben, doe ik het hier voorlopig wel mee :D

(On)geschonden

Dacht ik ongeschonden uit de strijd te komen, mooi niet dus. Chemo 1 heeft al de nodige zichtbare tekenen achtergelaten in de kleuren rood > blauw > paars > donker...(vul zelf maar in).

En dat terwijl ik best wel trots ben op mijn zachtbruin huidje. Nu lijkt het wel of ik een of ander virus aanval heb moeten afslaan. En misschien is dat ook wel zo. Want dat geprik in mijn teder huidje moet een of ander virusgespuis hebben aangetrokken. Een van dat soort, dat teert op zachte bruine huidjes.

Welnu, ik heb goed nieuws. Mijn afweermechanisme functioneert nog goed, die parasieten zullen vernietigd worden. Hoe heet dat zo mooi: Search and Destroy! Net als de chemo dat doet, maar dan anders. Het grote verschil met de chemo is, dat de chemo de methode hanteert met iets extra's:  'Search and Destroy AND ask questions later' ten opzichte van mijn afweermechanisme dat wat verfijnder tewerk gaat. In plaats van alles wat beweegt neer te kogelen, wordt eerst beleefd doch dwingend gevraagd wie daar is en wat dat wie komt doen.

Sporen uitwissen, daar begint mijn afweermechanisme niet aan. Met als gevolg dat kleurige vlekken op mijn huidje zichtbaar worden.  Dus, ongeschonden uit de strijd komen? Nee, die hoop heb ik al opgegeven :P

Chemo 1, week 3

De 3e week van de 1e chemo behandeling verloopt zoals verwacht. Deze week staat in het teken van herstel.. Kleine ongemakjes worden hersteld (verkoudheid, wondjes in de onderlip) en de conditie vloeit weer terug. Nu is het zaak het lijf weer fit te krijgen want woensdag aanstaande wordt een 2e oplawaai uitgedeeld. Chemo behandeling deel 2 treedt dan in werking. En, hoe fitter het lijf, destebeter wordt de chemo behandeling doorstaan. Voldoende trainen, rusten en eten dus. Eindelijk, net als een prof! :D

Vervolg
Vandaag naar het ziekenhuis om bloed te prikken en voor een afspraak met Oncologie. Daar zal me waarschijnlijk verteld worden wat Chemo 1 heeft teweeg gebracht. Onze verwachting is, dat de PSA waarde gedaald is. Was de laatste PSA waarde 93 (dáárvoor 86(!)), nu moet dat aanzienlijk minder zijn. Zo niet, dan zijn wij, ik ook dus, zwaar teleurgesteld. Ook zal dan de planning doorgegeven worden betreffende Chemo 2. De dag is al bekend, nu nog de dosis, tijd etc.

Wanneer dosis en bijwerkingen gelijk zijn aan die van week 1, weet ik wat mij te wachten staat. Ook weet ik waar ik op moet letten om bepaalde bijwerkingen te voorkomen danwel te verzachten. Daarbij denk ik voornamelijk aan week 1 met zijn stemmingswisselingen en pijn in botten en gewrichten. Voor week 2 geldt dan een (nog) betere focus op hygiëne.

Terugkijkend op de afgelopen 3 weken is het me allemaal best wel meegevallen. Met de bijwerkingen tot nu toe kan ik leven, dus wanneer de vervolg behandelingen net zo zijn, zie ik komend halfjaar met vertrouwen tegemoet. Maar eerst..... de uitslag :p

Update 10-08-2015, 12:50 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Samen met Danny naar de afspraak met Oncologie. Het gesprek met Oncologie is goed verlopen. Uit de bloedtesten is naar voren gekomen dat de aanmaak van zowel de rode als witte bloedlichaampjes goed verloopt. De PSA waarde is nog onbekend. Het bepalen van de waarde heeft een wat langere doorlooptijd nodig. Misschien is de waarde bekend in het systeem op woensdag, de dag van de start van Chemo 2. Oncologie verwacht dezelfde bijwerkingen in misschien wat heftigere vorm en raden het gebruik van pijnstillers aan. Vandaag ook de medicijnen opgehaald welke ingenomen moeten  op en rond de start van Chemo 2. Het is nu wachten op Chemo 2. Ik ben er klaar voor!

Niet meer te genezen.

Ja, wanneer zegt men dat nu eigenlijk? In mijn simpel doch zeer effectief brein betekent dit zinnetje dat je nooit van die kanker af zult komen. Nu is mij voorgehouden dat je nooit 'nooit' mag zeggen. Dus, het zinnetje wordt: 'Je zult altijd de ziekte kanker bij je gaan dragen, tot je eraan/ermee sterft.

Ok, dat is dus iets wat je nooit....uhh.... niet wilt horen dat men tegen je zegt. Je wilt horen: 'Dit is het behandelplan en zo en zo en dan en dan ben je er weer vanaf. Dan kan je 'het' nog wel weer krijgen maar dat zien we dan wel weer :p'.
In mijn geval echter zeggen ze: 'Dit is het behandelplan en zo en zo en dan en dan hopen we je levensverwachting te verlengen totdat 'het' (de kanker :)) je te pakken krijgt'. Het wordt dus een soort van 'Mens erger je niet' met dit verschil dat je niet alle pionnetjes binnen gaat krijgen'.

Nu zat ik gisteren weer bij de lotgenoten contactgroep meeting (belegd door de ProstaatKankerStichting (.nl)) en ik vernam dat enkelen van ons een genezende behandeling ondergaan. Echter, zij hebben een operatie ondergaan waarbij het prostaat weggenomen is. De een was zo lek als een mandje geworden (incontinent) de ander iets minder, maar ook dat werd als evenzo hinderlijk ondervonden.

Chemo 1, week 2

Kenmerkte week 1 zich door met name pijn in botten en gewrichten, week 2 stond in het kader van een dip .
De pijn in botten en gewrichten nam geleidelijk aan hun plek in op de achtergrond en verdween op den duur stilletjes via de achterdeur. 

Een dip in het afweersysteem. Is dat erg? Ja, nu weet ook ik dat dat erg is/kan zijn. Vanaf NU ga ik me dat tenminste beseffen.  En die dip is voornamelijk afhankelijk van de conditie van je fysiek gestel. Vanaf NU ook, besef ik dat hygiene een onderwerp is dat op plaats 1 thuishoort in de dagelijkse handelingen tijdens chemo. Vond ik het eerst maar een wat obsessief gedoe (telkens maar weer je  handen wassen, mond spoelen, waar ga ik wel heen om te socializen en waar niet etc etc). Nu merk ik. dat wanneer je weerstand minimaal is, je vatbaar bent voor de 'normaalste' ziektekiemen die er maar zijn.  En verkoudheid is daar 1 van.
Een van de grootste bacteriehaarden in het menselijk lichaam is..... je mond. Ikzelf kreeg te maken met wondjes in de onderlip. Pijnlijk, maar dan van een categorie 'Lastig'.  Niet het soort pijn waarvan je, al kronkelend en kreunend,  op de vloer bij een of andere kruidenier moet verpozen. Het is een soort pijn waardoor je met je tong telkens weer over de wondjes gaat. Misschien gaat daar ook een helende werking van uit. En nee, de dames onder ons met behoefte aan een helende tong kunnen niet zomaar gebruik maken van mijn tong. Uhh..

Het 'weerpraatje'.
Week 2 begon met een verkoudheidje, later gaat dit verkoudheidje uitgroeien tot een volwassen vorm van verkoudheid (incl. pijn in de klieren ergens achterin de neus). Daarbij komt dan ook nog eens zogenaamde 'grieppijn'.

Haaruitval  komt zo tegen het einde van week 2 om de hoek kijken. Het viel bij mij op toen ik, tijdens het douchen wat schaamhaar op mijn vingertoppen zag. Ik dacht: 'Schaamhaar?'  Ik plukte nog eens en ja hoor, dus daar begon het bij mij, voorzover ik het kan zien. Want ik milimeter mijn kop als jaren dus daar gaat het niet zichtbaar opvallen. Wel voelbaar. Terugdenkend, herinner ik mij dat het nachtelijk briesje door het slaapkamerraam plots rechtstreeks op mijn hersenpan voelbaar is. Daar waar datzelfde briesje eerst werd afgeremd door mijn prachtig gemillimeterde haardos, daar woei het dus knalhard tegen mijn schedel. Maar in de spiegel kijkend was er niks merkbaars te konstateren. Ja, nu ik goed kijk.... zie ik dat het dunner wordt, die gemillimeterde haardos van mij.

Wanneer de trend zich doorzet, wordt week 3 er een van herstel. Ik verwacht geen problemen, dat deed ik de 1e twee weken ook al niet :p We gaan het zien!

Ter info: De chemo is op een woensdag begonnen en derhalve gaan mijn chemoweken dan ook van woensdag tot woensdag.