Kankertrip

Je hebt kanker en je wordt  op de trein gezet, de Kanker Express. Je weet nog niet op welk perron je geacht wordt uit te stappen. UItgezwaaid worden is ook al zoiets. Iedereen is er. Alleen, iedereen is in de stationsrestauratie. Sommige met hun neus tegen het raam gedrukt, anderen aan hun stoel gekleefd en weer anderen moeten nog snel even poepen. Je hoort muziek en gelach en het uitkramen van onzin. Tis net een hangtafelfeestje, daar, bij hun.

Als ze al meegaan is dat in een aparte wagon.  Een vervolg op de stationsrestauratie. Het zijn net voetbalsupporters in een uitwedstrijd. Via een sluis gaan ze rechstreeks vanuit de stationsrestauratie naar het stationsrestauratietreinwagon.

Niemand is ooit echt in de trein geweest.  Ik ook niet. Dus erover praten doe je met je medereizigers. 'Zit je goed?', 'Waar ga jij heen?',  'Hoe lang moet jij?'

Vreemd genoeg is de eindbestemming voor iedereen hetzelfde. Nog vreemder is het, dat de een er eerder uit moet dan de ander. Ach, of je nu in Spanje aan de kust zit of  in Portugal. Als de zon maar schijnt!

Hoe dan ook, echt lekker uitgezwaaid worden door je geliefden zit er niet in. Je stapt uit en ziet ze in het feestgedruis. Ze roepen wel wat, vanachter dat glas in de stationsrestauratietreinwagon, maar wat..... Het zal wel wat liefs zijn. Wat opbeurends ofzo.

Je doet maar net of je het verstaan hebt. Dat is goed voor de gemoedsrust. De trein trekt weer op  en daar sta je dan....op je Eindbestemming :p