dinsdag 7 juni 2016

Samenloop voor Hoop

Afgelopen weekend (4&5 juni) waren we uitgenodigd voor de Samenloop in Son&Breugel. En die uitnodiging, die hebben we aangenomen. We hebben meegemaakt waarin een klein dorp groot kan zijn.
Mijn hemel, dat heeft me een paar jaar van de rest van mijn leven gekost. Wat  motiverend,  enerverend, inspirerend en inspannend!


De organisatie had er alles aan gedaan om de hele Samenloop zo vloeiend en gladjes mogelijk te laten verlopen. Zelfs de weergoden waren ons goed gezind! Ik heb tranen zien vloeien, trillende stemmen gehoord, overvloedige zweetdruppels zien vallen, diepe blikken in evenzo diepe ogen gezien, veel volle bierglazen leeg zien raken.  Dan zag je geen diepe ogen maar ietwat glazige ogen

Ik heb zelfs grenzen verlegd zien worden. Jonge jeugd (voor zover dat kan)  en oudere jeugd (en dat kan!) heb ik samen zien groeien, heb ik samen zien ondernemen.

Er werd getreurd, gelachen en gefeest. En ja, dat kan allemaal tegelijk als het moet :)

Kortom, het was een groot samenzijn met 1 gedachte: Herdenken  en daarmee De Samenloop tot een succes te maken. Ik wil niet weten wat voor gedachtes er allemaal door de lucht zweefden, maar het waren stuk voor stuk ontroerende en vooral ook, positieve gedachten. Dat zie je, dat voel je, dat ruik je of..... nee, ik rook wat anders :p

Op en naast het podium, op en langs het parcours, in en rondom de standjes. Overal zag en voelde je waar het om ging.  Nu heb ik zelf ook kanker en ben niet meer te genezen. Maar de gedachte dat er mogelijk op deze wijze aan je gedacht wordt, dat je weer in herinnering wordt gebracht, dat maakt mijn toch al zo vermoeide oogjes tamelijk vochtig.

Dan komt er een gevoel van onder de maag tot aan de kruin van mijn kop waardoor ik even diep adem moet halen. En dan gaatie weer. Dan kan ik weer lachen. Glimlachen gaat altijd wel. Dan trek je de spieren in je mondhoeken even naar boven aan. Klaar. Maar lachen, dat is een ander ding.

Het heeft even  heel heftig geregend. Ik bedenk mij nu, dat waren de traantjes van ontroering wat er van die wolkjes kwam :)

Wat mij heel goed deed en nu krijg ik weer een opvlieger, maar los daarvan, wat mij heel goed deed, was de aanwezigheid van mijn gezin: Anja, Danny (Armel moest werken:[), Mike & Moon. Dan voel ik me weer fit, dan ben ik weer groot.

Aan aandacht geen gebrek overigens. Ik moet een groot compliment en een diepe buiging maken aan en voor iedereen die hebben meegewerkt om het ons (de ' Eregasten') naar de zin te maken. Dan voel ik me heel nederig, want voor die kanker, daar heb ik, denk ik, niks voor hoeven doen. En dan wordt je zo verwend, ik ben niks tekort gekomen.  Sterker, ik heb heel veel gekregen.

En nu, nu ga ik in een groot zwart gat vallen. Die verwennerij en aandacht doet toch wel wat met je. Kan je nagaan wat het doet met al die mensen die al maanden in de weer zijn om het draaiende te krijgen.  Er zijn aantallen genoemd maar die notitie ben ik kwijt. Geloof me, die aantallen vertegenwoordigen honderdtallen, duizendtallen. Voor jullie doe ik, stuk voor stuk,  mijn muts in alle dankbaarheid af. Zo en nu is het zat he. Genoeg gecomplimenteerd! Maar.... ik kijk zeker uit  naar een volgende Samenloop! Want die hoop, die heb ik!

ps. Als je nog meer wilt weten (en dat wil je), kijk je toch op de Facebook pagina van Samenloop voor Hoop Son & Breugel.

1 opmerking: