Soms, wil ik niet meer

Ja, soms wil ik niet meer. Dan wil ik niks meer horen, niks meer zien, niks meer proeven, niks meer voelen. Ik wil dan rust. En dát, die rust, die krijg ik niet. Dan zit er weer een pijntje in de weg. Of, ik proef niet wat ik wil proeven. Of ik hoor dan altijd de verkeerde dingen. Of ik zie de verkeerde dingen. Waarschijnlijk zit er iets niet goed in mijn hersenbrij. Waarschijnlijk is er iets op de verkeerde plek gezet daar. Door een of ander chemisch goedje. Misschien krijg ik wel telkens een kleine kortsluiting. Dat zou in ieder geval de opvliegers verklaren.


Soms wil ik niet eens naar bed. Want in bed krijg ik steevast last van warmte. Waardoor ik dus niet kan slapen. Ja, op de bank voor de televisie heb ik daar geen last van. Dan vallen mijn oogjes toe. Maar dat is volgens mij altijd al zo geweest. Dat ik op de bank in slaap val.


Ja, een mens zit raar in elkaar. Waarom raar? Misschien omdat ik niet snap hoe al die onderdelen in je lijf  met elkaar interacteert. En al helemaal niet wanneer al die onderdelen door middel van allerlei medicijnen de weg kwijt zijn. En waarschijnlijk, is het maar goed dat ik dat niet snap :)


Laat mij mijn ding maar doen. Oók als dat betekent dat ik niks wil doen. Of misschien wel júist wanneer ik niks wil doen. Want ook dát is een stukje 'kwaliteit van het leven'. Rust.