Mijn Tumor en ik

Diep in mij heeft zich iets genesteld. Een foutje van de natuur. Wij noemen het: Tumor. Een fractie van een seconde onoplettendheid en daar wassie dan. Begonnen als een celletje groeide het langzaam maar zeker uit tot een wild om zich heen slaand en bijtend stuk ongeduld.

Een ongeleid projectiel. En dat ding vreet aan me. Letterlijk en figuurlijk. Nu ben ik niet de enige, er zijn er meer met 'n tumor en je hebt ze in alle maten en soorten. In mijn geval kon ik er ècht niks aan doen. In mijn geval, zou ik dat ding gewoon geweigerd hebben. "Eruit jij! Je komt er níet in!" Maar helaas, mijn tumor hóefde er niet in te komen. Mijn lichaam heeft een foutje gemaakt bij een dagelijkse routine. Eén keer in de fout bij de afdeling celdeling en daar wassie. De tumor. En blíj dattie was! Gottegóttegot.....

Nu is een tumor niet zo vreemd als je zou denken. Tumoren worden bij duizenden aangemaakt en je hèbt tumoren, die worden bij duizenden bínnen gehaald(*). Maar vroeg of laat, ga je er last van krijgen. Dan doet het zeer. Dan moet je actie ondernemen en vaak, gaat zo'n tumor niet eens weg.Nee, die knabbelt en brabbelt en slaat zijn eigen weg in waar dattie ook is. Die tumor wil maar één ding: Overleven. En laat dat nou nèt zijn, wat ìk óók wil.

Overleven. Op z'n Duits: Überleben. Ben ik dan een Übermensch? Dat zou best eens kunnen. Hahahaha ik een Übermensch. Dat zijn we in wezen allemaal, dus zó gek is die gedachte niet eens. Alleen, de meesten van ons hebben dat niet in de gaten. Dat zijn Untermenschen. En die lui die twijfelen zijn Mittelmenschen. Er hebben vroeger ook Mainzelmännchen bestaan, maar dat is alleen voor een bepaalde generatie, die van mij, om dát nog voor de geest te kunnen halen :p

Maar goed, overleven dus. In hoofdletters mag dat voor mij nu. Sinds een week of 3 ben ik 'herstellende'. Dat houdt in dat al die rotzooi, dat gif, dat in mij is gebracht er weer uit moet. Alle 'bijwerkingen' van de behandelingen die ik moest ondergaan (de Chemo, de Prednison, de Bestralingen) moeten weg. Eruit. En dat valt niet mee. Ik woog er 83kg. Dat is nu 93kg schoon aan de haak. Niet mijn haak. Dat doet pijn. Ik bedoel de figuurlijke haak. Wat voorlopig als bijwerking zal blijven is de vermoeidheid. Hoe lang voorlopig is, zal voorlopig niet te zeggen zijn. Die behandelingen, dus, waren nodig om er mijn tumor mee om de oren te slaan. Dat betekent dat, mijn tumor zo verschrikkelijk hard op z'n bakkes is geslagen dattie niet meer weet waar die z'n voedsel in moet stoppen. "Boven of Onder? Ik weet niet!" En die voedselbron hebben we ook al afgesloten. Dat doet de Hormoonkuur.

Mijn tumor, zo die er nog is, zit op dit moment ergens in een hoekje uit te huilen. Met een puntmuts op. 'Ezel' heb ik erop gezet. Zolang je dát kunt doen, moet je niet nalaten, dát te doen *grinn*....Mijn tumor en ik hebben een soort van wapenstilstand afgesloten. Maar ik weet, dat mijn tumor hoogst onbetrouwbaar is. Dat is het enige betrouwbarre aan 'm. Hij is zeer agressief ook. Net als Animal van de Muppetsshow. Vroeg of laat komtie weer bij en dan issie opeens Hor-moon-re-sis-tent, jawel hoor. Je moet íets doen om de aandacht te krijgen. Hij geeft er dan geen zak om dattie wordt uitgehongerd en hij wordt weer actief. Hij staat op en zal vervolgens nog een paar keer omvallen. Hopelijk meer dan een paar keer! Op het moment dattie rechtstaat (figuurlijk he!), moet ik weer toeslaan. Met een Chemokuurttje of reeks van Bestralinkjes of wat er, tegen die tijd, dan ook voorhanden is waarmee die geraakt wordt.

En zo hebben mijn tumor en ik een soort van verhouding. Geen haat/liefde. Ik haat dat ding niet en houdt er al helemaal niet van. Ik wilde'm zelfs eerst een náám geven. Eikel ofzo, maar heb dat uiteindelijk na intern beraad, niet gedaan. Iets dat je wilt vernietigen vraagt niet om binding. Punt. Hij moet gewoon weg of onder controle gehouden worden. Dat is alles. Dat is àlles wat ik wil. Voor nu dan.

Je zou het ook overleven kunnen noemen. Totdat het ècht tijd is om te gaan. En dan neem ik mijn tumor mee. Hij is van mij en blijft van mij. En alsie slim is, blíjft hij bij mij en laattie mij met rust.

Achterlijke tumor! Moet je n'm zien zitten daar! Wat een zielige vertoning! Een hoop stront! Dát ben je! Ga zo door mijn tumor en je komt er wel hoor!. Het liefst poep ik je er zó uit en dan stop ik je in een kooitje. Dan laat ik je aan iedereen, die het wilt, zien. "Kijk! Zó ziet een verslagen tumor eruit!". Eikel!  :)


* Nu moet je wat verder gaan in je verbeelding.... Ben je klaar, keer je weer terug in het verhaal :P