donderdag 26 november 2015

De laatste!

Yes! De laatste chemo (de 6e) is naar binnengewerkt. De 5e was een ware crime, nou, de 6e deed het beter! Mijn God! Het is te merken dat mijn weerstand in een dalende lijn zit. De eerste 4 dagen heb ik als een zombie rondgelopen. Een zombie met pijn. En een zombie
ziet er al niet uit, laat staan dattie pijn heeft. Pijn in het skelet, door het hele lijf heen. Een zombie met holle ogen. Hij merkt niet wat er zoal in zijn omgeving afspeelt want hij is helemaal onder invloed. Van top tot  teen, daar zittie op de bank, die zombie met z'n rooie PSV muts!


Daar is ook misselijkheid. Niet genoeg om alles buitenboord te gooien maar wel zeer duidelijk aanwezig.


De vermoeidheid. Als ik maar met m'n ogen durfde te knipperen was ik weer voor een half uur uitgeschakeld. Naar adem snakkend kom je er wel weer bovenop maar leuk is anders.


En dan de pijnen in de vingertoppen en grote teen, onder de nagels. Valt me mee dat ik ze nog heb. In gedachten plopten ze 1 voor 1 van m'n vingers af. Ik heb verhalen gehoord dat er mensen zijn die hun vingertoppen met ducktape bijlkaar wilde houden. Niet dat geholpen zou hebben, maar toch, die mensen waren er dus :)


M'n smaak is ook al weg. Ik proef niks maar voel wel wat ik eet.
Bijvoorbeeld friet. Smaakt naar niks maar m'n lippen, tanden, gehemelte en tong zeggen me dat het friet is.  Was het wat anders, dan was dat ook goed. Behalve stront. Stront ga ik me niet door de keel krijgen. Een béétje stront ruik je toch? Geef mijn portie maar aan Fikkie, de hond. Die snuffelt aan elk poepgaatje met neus en tong en vervolgens liktie je dan heel lief in het gezicht met z'n stinkende bek. Ja, hoe komt dat toch?


Vanmorgen kwam ik er achter waarom ik zoveel last had van bijwerkingen. Normaal gesproken neem ik 1 of 2 paracetemolletjes in vóór het slapen gaan. Dat was ik dus vergeten. 4 dagen! Gisteravond weer eens paracetemol ingenomen en was er verschil? Ik zou het niet weten. Krijg er wel koppijn van, de andere pijntjes zijn er ook nog wel, maar niet zo hevig. Tis wat afgevlakt zo te zeggen.


Nu, het is onderhand maandagmiddag, gaat het een ietsje beter. Of ik denk in ieder geval dat het een ietsje beter gaat. En als ik denk dat het beter gaat, ga ik ook aan andere dingen denken. Het schrijven van een blog of weer werken of....


Tijdens het inbrengen van de chemo, werd mij nog een interview afgenomen. In het kader van Movember. Alle urologen van het Catharina ziekenhuis doen er aan mee. Waaraan? Ze laten een snor staan gedurende de maand November. En dat doen ze om aan te geven dat men meeleeft met kerels die, al dan niet te genezen, prostaatkanker hebben. Dat vind ik een goed initiatief. Afijn, dat interview werd afgenomen door een nog jong ventje, Ties. Ties is een ventje met ambitie. Ik ben benieuwd wat hij er van gebakken heeft daar ik niet erg samenhangend was met mijn informatie. Sterker nog, ik wist niet eens wat er van mij verwacht werd en ik lulde maar door en zo af en toe noteerde het ventje wat. Als ik zeg dat ventje, dan klinkt dat wat oneerbiedig. Zoe bedoel ik het uiteraard niet, maar het is nu eenmaal een jong ventje. En in mijn ogen moeten jonge ventjes zich nog bewijzen. Zo ook dit ventje. Alles gaat afhangen over zijn manier van schrijven. Als hij dit goed doet, heeft hij mijn respect. Dan noem ik hem voort Ties. Per slot van rekening heet hij ook zo :)


Donderdag. Afgelopen donderdag was er weer een PKS meeting. PKS staat voor Prostaat Kanker Stichting. Tijdens de meeting, elke meeting heeft een thema, kunnen


16 November. Dat gaat wat worden de 16e, dan werk ik mee aan een presentatie over prostaatkanker waarbij mijn zakie (mijn casus) als basis dient voor de presentatie. Deze presentatie is voor urologen en verpleegkundigen en ik ga ze het een en ander vertellen over wat de belevenissen zijn, gezien door de ogen van de patient. Dit gebeurd in een vorm van interview. Ik heb er zin in!


Op dit moment voel ik verbetering. Ben nog steeds wat misselijk, voel nog steeds pijntjes, krijg nog steeds opvliegers, mijn vingertoppen doen zeer tijdens het typen maar dit alles wordt minder. Als het minder genoeg is, ga ik morgen weer eens aan het werk. Ik ga dan een chemo periode afsluiten. Het zal nog wel even duren voordat die chemozooi uit het lijf is (1 jaar zegt men). Ook moet ik zien wat ik met de hormoonkuur ga doen. Dat wordt even babbelen met de behandelend arts, Dr. Scheepens.

2 opmerkingen:

  1. Blij, dat ik je weer online zie, Frank! Maakte me al wat zorgen, durfde eigenlijk niet eens te mailen, terwijl ik enkele keren op het punt gestaan heb.
    En proficiat, man, deze heb je binnen, gehaald, hoe kl*te de chemo's ook zijn. Blijf vooruit kijken, en niet enkel naar morgen.

    Houd je taai, en geef ze van jetje!

    Groetjes,
    Bert.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. frank, ik volg je nog steeds en leef met je kerel. hou je taai.
    makkelijk gezegd ik weet het....

    BeantwoordenVerwijderen