woensdag 23 september 2015

Chemo 4, de start (23/9), week 1 (Wo/Do->Vr/Za/Zo/Ma)

Vandaag is het dan weer eens zover. Er wordt weer een nieuwe lading chemo binnengebracht.
De PSA startwaarde is gelijk gebleven aan die van Chemo 3: 0,9. Het medisch team verwacht echter op  0,0 uit te komen. We zullen zien. Ik zal eerst maar eens braaf mijn 2 Dexamethason pilletjes gaan innemen, evenals de Prednison, Pantoprazol en de Bloedverdunner (in de volksmond: het kinderaspirientje).  De Granisetron hoeft er pas 1 uur van tevoren in.


Gezien het feit, dat het PSA streefwaardegetal op 0,0 is gezet, verwacht ik een iets zwaarder traject in te gaan. Ik ben een van de weinigen die deze combinatie van behandelingen mag ondergaan en dat heeft zo z'n voor- en nadelen. En zoals je weet heeft elk voordeel z'n nadeel en elk nadeel z'n voordeel. Je moet ze allemaal kennen om er je voordeel uit te halen ;) Ik ga het zien, en zal zo snel mogelijk anticiperen op elk nadeel om optimaal te kunnen profiteren van de chemo behandeling. Het kan natuurlijk ook anders. Dan ga je lam liggen doen en liggen simmen over hoe het beter zou kunnen. Nou, dat laten we dan maar aan de lamballers en simmers over. Ik ga actief aan de slag met die Hormoon-/Chemobehandeling en anticipeer en participeer waar ik kan. Ik peer'm er op!

Woensdag 23/9. Hm, navraag heeft geleerd dat dezelfde dosis, dezelfde hoeveelheid chemo zal worden gehanteerd. Verbetering zal toch echt vanuit de huidige dosering moeten komen. Dus van 0,9 naar 0,0 gaat met dezelfde factoren tot stand gebracht moeten worden. Inbrengen van de chemo ging zonder probleem en ik verwacht vanavond geen last te hebben van bijwerkingen en morgen, Donderdag, verwacht ik dan ook geen tot weinig bijwerkingen.  Mij is al wel verteld dat de 2 Dexamethason pilletjes moeilijk slapen en een hoge activiteit in het lichaam tot oorzaak kunnen hebben. En moeilijk slapen....dat zou best kunnen. Want gisteravond kon ik maar heel moeilijk in slaap komen. Maar dat kon Anja ook niet en die slikt geen 2 Dexamethason pilletjes :)

PS. Hulde aan de lieve dames verpleegkundigen op de Oncologie Dagbehandeling van het Catharina ziekenhuis! Ik word daar toch maar weer elke keer heel goed in de watten gelegd. Hoewel ze maar al te graag die naald in mijn lijfje prikken, hm... :)

Vervolg:
Donderdag 24/9. Gisteravond laat naar bed. Zal wel aan die  2 Dexamethason pilletjes gelegen hebben. Maar vandaag weer vroeg en fris en fruitig (jaja) opgestaan. Straks nog even naar Defensie om wat taken af te handelen. Heb er weer zin in! Het is nog te vroeg of de verbetering in konditie ligt aan het terugbrengen van 10mg naar 5mg Prednison per dag. Morgen en overmorgen hoef ik die  2 Dexamethason pilletjes niet meer te slikken en als de huidige konditie aanblijft, dan ligt het aan die Prednison. Tis allemaal houtje touwtje conclusie trekken, maar wat moet je, als leek zijnde :D
Vooralsnog nog, als het lekker gaat, gaat het lekker. Geen mens die me daar van af kan brengen. Of je moet wel heel sterk zijn, of mooi, of lillek of...... :)

Overigens, dit is mijn 4e Chemo alweer. Nog 2 te gaan en dan ben ik ook van mijn kortademigheid af hoop ik. Kortademigheid is een van de (vele) bijwerkingen die een kankerpatient tijdens de chemokuur kan krijgen. Vooral met fietsen heb ik daar last van. Dan fungeert die Kortademigheid als een soort van vermogensbegrenzer. En dat is vervelend. Zeker wanneer je wordt ingehaald door figuren waardoor je niet ingehaald wilt worden. Sterker nog, je wordt ingehaald door figuren die dan nog denken dat ze kunnen fietsen. Dat ligt dan ook ten deels aan mij. Ik zie er ontzettend flitsend en snel uit. Dat heb ik dan weer....*zucht* Maar, gelukkig heb ik geen last van Menstruatiestoornissen. Moet er niet aan denken zeg. De hele dag met een tampon in m'n kont. Op zo'n racezadeltje....

Update! Krijg, ook overigens, net een telefoontje van het Catharinaziekenhuis (Radiotherapie) dat ik volgende week voor een intake gesprek verwacht wordt. Dr. Scheepens heeft, zoals met mij overlegd en afgesproken, de bestralingsbehandeling in gang gezet. Hierbij wordt de tumor en het toen, middels botpunctie,  gevonden stukje uitzaaiing in het schaambeen bestraald. Dit zal waarschijnlijk nog op de ouderwetse manier gebeuren, maar ga de nieuwe methode nog eens ter tafel leggen. Den nieuwe methode is een bestraling met behulp van Protonen (als ik het goed heb) en het doel hiervan is, alleen de tumor te bestralen en alle achterliggende organen met rust te laten. Met minder vervelende bijwerkingen tot gevolg :)

Vervolg:
Maandag, 28/9.  Was ik vóór Donderdagmiddag nog in Hallelujahstemming. In die stemming zou rap verandering komen. Dat begon onderweg van de werkvloer richting huis, ter hoogte van Den Bosch. Ik begon me wat rillerig te voelen en vooral, moe. Ik moest even plat, even de parking bij de Burger King op, even de oogjes toe en rusten. Na dit hazeslaapje snel naar huis en thuis aangekomen:omkleden. Snel wat makkelijks aan en inloggen middels de telestick, want ik wilde nog wat doen (lees: werken).

Echter, de rillerigheid bleef en zo ook de vermoeidheid. Daar kwamen wat buikkrampjes bij, pijn in de gewrichten, botjes, vingertopjes, teentopjes(?) en voor je het weet doe je niks meer. Dan voel je je ellendig. Het hele weekend door. Ik leefde langs de zijlijn. Je kon me zien, je kon me aanraken, je kon me aanspreken, maar ik was er niet. Ik was elders, diep in mij. Vragen als 'Gaat het goed?' of  'Hoe voel je je?'  beantwoordde ik plichtmatig en met een zeker, ingestudeerd patroon.

De enige die me aanvoelt is Oscar, ons Danny's ruwharig dwergtekkeltje, ons Kaninchen.. Oscar kan niet praten. Niet omdat dat beestje stom is, maar gewoon., omdat Oscar een hondje is. En hondjes praten eenmaal niet. Ja, op z'n hondjes wel. Hondjes, en honden, praten met hun ogen. Dus terugpraten met je stem is dom. Je praat tegen een hond, tegen een dier in het algemeen trouwens, met je ogen.  Behalve , wanneer je van mening bent het dier te moeten commanderen. Dan geef je een commando, veelal met je stem of je zweepje.

Maar goed, Anja had geregeld dat Oscar een nachtje overkwam. Dat beestje gaat dan, als het hem blieft, bij mijn voeten liggen wanneer ik op de bank zit en kijkt me een paar keer aan met zijn vragende oogjes. Zo van: 'Gaatie nog ouwe?'. 'Ja Oscar, hij gaat nog'.
Vreemd dat je tegen zo'n beestje begint te praten en nóg vreemder, het lijkt wel of die jou verstaat. Hoewel... Oscar? die is net zo eigenzinnig als zijn baasje, Danny.  Ook Danny geeft tekenen dat hij je begrijpt, maar het verschil met Oscar is, dat Danny daarbij één van zijn wenkbrauwen optrekt en Oscar kijkt dan alleen maar vragender.

Boodschapjes doen bij de supermarkt kan er ook nog bij maar het eerste wat ik dan wil doen is naar huis gaan en rusten!.En dat deed ik dan ook, een heel weekend lang. Alleen maar rusten? Nee, Ik heb ook nog een rondje gefietst met ons Mike. Niet omdat ik dat persé wilde, maar omdat dat ook goed voor mij is. En ons Mike nam eens het initiatief. En ik ben van mening, de initiatiefnemer moet altijd beloond worden. Ik heb 'm na de training nog extra beloond met Penne Arrabiata en mezelf ook uiteraard :D
In beweging blijven is kennelijk een must voor iemand met kanker en chemo. Dat de keus, om te fietsen, een goede keus was bleek, achteraf, vlak na de start al Het weer was prachtig, het zonnetje scheen, de vogeltjes floten, en we reden een lekker tempo. Zelfs dan liet Mike me alle hoeken van de straat zien. Zo heb ik het hem verteld. Je schakelt de Killer modus in en vervolgens schakel je je tegenstander uit. En zo geschiedde, Nondeju! :D

Nu vandaag èn morgen nog doorkomen, week 2 staat alweer te trappelen van ongeduld. Week2 is een week van overgang. Dan gaat vernietiging over in opbouw. Theoretisch gezien, zou het dan beter moeten gaan.

Beter, voor iemand die nooit meer beter zal worden. Grappig eigenlijk: Ik word beter terwijl ik, naar verwachting, nooit meer beter zal worden..Dan word ik nog goed in de periode dat ik nooit meer beter word. Ja, nu wordt het ingewikkeld. Week 2! Waar ben jeeee!

2 opmerkingen: